“Gedankenspielerei” van Winston Churchill: een “ondenkbare” militaire actie tégen de USSR.
Wat àls “Operation Unthinkable” uitgevoerd zou geweest zijn? Zouden we het overleefd hebben? Hoe zou Europa er dan nu uitzien?
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onder
“Operation Unthinkable” werd inderdaad “ondenkbaar” geacht. Gelukkig maar. Of Van Quickenborne tegen een politiecombi plaste, of Rousseau een zigeunerhater is, of Francken avondlessen “Engels” moet volgen, of Wilders Nederlands premier mag worden, of Liekens bronzen vagina vlot verkocht wordt, of uw dienaar überhaupt geboren zou zijn… het is allemaal eerder onwaarschijnlijk vermits er van ons Avondland wellicht niet veel overeind zou gebleven zijn.
Operatie Unthinkable was de naam die werd gegeven aan twee gerelateerde mogelijke toekomstige oorlogsplannen die in 1945 door de Britse stafchefs tegen de Sovjet-Unie werden ontwikkeld. De plannen zijn nooit uitgevoerd. De oprichting van de plannen werd bevolen door de Britse premier Winston Churchill in mei 1945 en ontwikkeld door de Joint Planning Staff van de Britse strijdkrachten in mei 1945 aan het einde van de Tweede Wereldoorlog in Europa.
Een plan ging uit van een verrassingsaanval op de Sovjet-troepen die in Duitsland waren gestationeerd om “de wil van de Verenigde Staten en het Britse Rijk” [2]op te leggen aan de Sovjets. “Het testament” werd gekwalificeerd als een “square deal voor Polen”,[3(een eerlijk akkoord ]die waarschijnlijk de uitvoering van de ondertekende Jalta-overeenkomst betekende. De planners besloten dat de Britten zonder Amerikaanse hulp waarschijnlijk zouden falen. De beoordeling, ondertekend door de stafchef van het leger op 9 juni 1945, concludeerde: “Het zou buiten onze macht liggen om een snel maar beperkt succes te behalen en we zouden ons inzetten voor een langdurige oorlog tegen zware kansen”. De codenaam werd nu hergebruikt voor een tweede plan, dat een defensief scenario was waarmee de Britten zich moesten verdedigen tegen het oprukken van de Sovjets naar de Noordzee en de Atlantische Oceaan na de terugtrekking van de Amerikaanse troepen. Toen de Labour Party de macht verwierf bij de algemene verkiezingen van 1945, werd het ontwerpplan genegeerd.
De “Gedankenspielerei” werd het eerste rampenplan van deKoude Oorlog – het noodplan voor oorlog tegen de USSR.[5] Beide plannen waren zeer geheim en werden pas in 1998 openbaar gemaakt [6], hoewel een Britse spion voor de Sovjets, Guy Burgess, op dat moment enkele details aan de Sovjets had onthuld
Hij verwacht dat de regering zal toegeven door de toenemende internationale druk op Israël. Alleszins niet door Theo Francken… Misschien kan hij zich melden als vrijwilliger???
Van de ongeveer 9,7 miljoen inwoners is 75 procent joods en ipso facto verplicht tot militaire dienst, zowel mannen als vrouwen. Maar de joodse samenleving heeft altijd een deel ultraorthodoxe bevolking gehad die door de eerste premier David Ben-Gurion ten tijde van de oprichting van de staat ervan vrijgesteld werd.
Deze uiterst vrome groep moest in staat worden gesteld om volgens het motto “De Thora is ons brood” te leven. Dit betekent dat ze de studie van de Thora, de Talmoed en andere geschriften van het jodendom ongestoord moeten kunnen voortzetten. Tot op heden zijn wetenschappelijke studies het er niet over eens hoeveel mensen in verband met deze zogenaamde status quo-overeenkomst van Ben-Gurion in 1948 en in de eerste decennia na de oprichting van de staat niet opgeroepen werden om hun militaire dienstplicht te vervullen.
Deze vrijstelling gaat gepaard met een ander aspect dat herhaaldelijk tot verhitte discussies leidt in Israël: de bezoldiging van een dergelijke religieuze studie is hoger dan de vergoeding tijdens de militaire dienst. De huidige regeringscoalitie heeft deze kloof nog doen toenemen.
Bovendien zijn Israëli’s, die jarenlang hun dienstplicht vervulden en zelfs als reservist opgeroepen werden, degenen die belasting betalen omwille van hun productief leven. Daar tegenover staat een relatief hoog percentage van de ultraorthodoxe bevolking, namelijk ongeveer 44 procent, dat afhankelijk is van sociale steun van de staat.
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
Het Israël van 1948 is echter enorm veranderd, ook de demografische structuur. De bevolkingsgroei van de ultraorthodoxe gemeenschap van Israël breekt wereldrecords. Terugkijkend op 1980 werd 5,6% van de totale bevolking (212.000 mensen) beschouwd als de ultraorthodoxe gemeenschap. Dertig jaar later was dit aandeel 12,9% (1.290.000), een stijging van meer dan 500%, terwijl de totale samenleving (Joden en Arabieren samen) samen op een stijging van 135% komt.
Het ultraorthodoxe jodendom is een vast bestanddeel van de mondiale joodse en de Israëlische-joodse gemeenschap. Er werd altijd steun gegeven aan een groep die zich inzet voor joods-religieuze studies en ook dat het grote publiek hen daarin steunt (quasi onderhoudt). Maar in Israël is de verhouding zo sterk uit zijn voegen getreden dat de seculiere bevolking vreest daaronder te begeven. Niet alleen politici, maar ook experts luiden alarm, omdat één op de vier Israëli’s in 2050 een ultraorthodoxe joodse inwoner zal zijn.
Niettemin dienen ook ultraorthodoxen in de gelederen van het Israëlische leger, omdat deze religieuze gemeenschap allesbehalve homogeen is. Er zijn groepen die zichzelf definiëren als de moderne orthodox-zionist en niet alleen een dienst verlenen aan het leger, maar ook actief zijn in hun productieve professionele leven.
Maar er zijn ook groepen die zich volledig distantiëren van de seculiere staat en zijn zionistische instellingen. Israël merkt herhaaldelijk op dat sommige van deze stromingen, volgens de Neturei Karta (bewakers van de stad), zelfs op zoek zijn naar een gesprek met radicale Palestijnen of zelfs de Iraanse leiding, omdat de door de mens gemaakte joodse staat hen een doorn in het oog is.
Decennialang probeerde de politiek een modus vivendi te vinden en de status-quo van 1948 te verbeteren; een streven dat altijd hangende bleef. Tegen 2020 waarschuwde het Hooggerechtshof dat deze kwestie nu eindelijk moet worden opgelost. Het leger heeft actie ondernomen. Sinds het einde van de jaren negentig zijn er instellingen opgericht die religieuze studie combineren met militaire dienstplicht. Daarnaast zijn er eenheden gecreëerd die zijn afgestemd op de ultraorthodoxe manier van leven.
Op 7 oktober kwam de aanval van Hamas. In de dagen en zelfs weken daarna was het duidelijk hoe slecht de overheid en diens instellingen functioneerden. En tijdens deze nationale noodsituatie nam het Israëlische maatschappelijk middenveld (de burgers) het roer over. Jood, moslim, christen, Druze of Tsjerkesk, seculier of religieus, man of vrouw, jong of niet langer zo jong – iedereen pakte mee aan. Een van de grootste verrassingen in deze situatie waren de wachtrijen die voor de rekruteringscentra van het Israëlische leger stonden.
In verschillende steden kon men deze ongewone wachtrijen zien. Allemaal jongere mannen in een quasi zelfde kledij: zwarte broeken en jas, wit hemd en het traditionele hoofddeksel, namelijk een zwarte hoed of een zwart keppeltje. Deze ultraorthodoxe mannen stonden in de rij om vrijwilligerswerk te doen bij het Israëlische leger.
Nauwelijks twee weken na 7 oktober, toen 360.000 reservisten gemobiliseerd werden bovenop de dienstplichtigen en professionele soldaten, noteerde Israël 2.100 ultraorthodoxe mannen die de legerpapieren invulden en hun oude leven achterlieten. De meesten werden tijdens de 4de week na de “Black Shabbat” al beëdigd om de basisopleiding te voltooien en bijvoorbeeld na de training als ziekenwagenchauffeur, kok of bij de logistiek te werken.
Intussen zijn de wachtrijen niet meer zo lang, maar wekelijks worden er toch nog meer dan 100 à 150 ultraorthodoxe mannen toegevoegd. Verslaggevers die dit fenomeen opvolgden, vernamen van de toekomstige soldaten dat de schok van 7 oktober hen duidelijk gemaakt had dat ook zij moesten bijdragen aan de verdediging van het land; en dat ze klaar staan voor elke taak waarvoor ze ingezet kunnen worden
De goed-nieuws-show van, voor en over Oekraïne komt langzaam ten einde. Bij de media dringt de werkelijkheid door. De Russische Beer is groot én vooral vasthoudend. En toch mogen we met z’n allen blijven betalen voor een waandenkbeeld dat ons veel geld en Oekraïne veel miserie en mensenlevens kost. Wilt u op de hoogte blijven van de toestand: neem dan een kijkje op https://liveuamap.com/ en klik op Oekraïne. Rechts in de balk krijgt u uitleg bij elk icoontje op de kaart. Trek zelf uw conclusies. Rode icoontjes zijn aanvallen van de Russische strijdkrachten.
Voormalige president Michail Gorbatsjov deelde de mening en gevoelens van Poetin. Hij voelde zich absoluut niet gerust in de beloftes van het “Westen” – nl. dat de NAVO niet richting oosten zou uitbreiden – en stelde dat men een land niet keer op keer kan blijven vernederen en dan verwachten dat er geen gevolgen aan verbonden zullen zijn.
Men zou in Duitsland ook niet mogen vergeten dat de hereniging 33 jaar geleden pas door de toestemming van Gorbatsjov mogelijk gemaakt werd. En als tegenprestatie kwam er de mondelinge belofte van de Amerikaanse buitenminister Baker:
“De NAVO zal geen inch verder naar het oosten uitbreiden.”
Het afstand doen van de NAVO-uitbreiding richting oosten was bijgevolg een deel van de prijs voor de hereniging van Duitsland. En die prijs werd nooit betaald. Bovendien mag ook niet vergeten worden dat de Duitse NAVO-secretaris Wörner en de Duitse buitenminister Genscher dat in hun toespraken en interviews bevestigd hebben.
16 april 1997 – ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
Eerst heeft Poetin een toenadering tot het “Westen” geprobeerd en er alles aan gedaan om de Russische Federatie met de EU en de NAVO te verbinden. In drie toespraken in Duitsland, 2001, 2007 en 2010 pleitte hij voor een vrijhandelszone van Rusland met de EU en liep een blauwtje. Hij bracht een lidmaatschap van Rusland bij de NAVO in het gesprek met Bill Clinton tijdens diens afscheidsbezoek in Moskou in het jaar 2000. Ook hier zonder een positieve echo.
Het einde van de toenaderingspogingen kwam pas na de duidelijke wijziging van de buitenlandse politiek van het “Westen” in 1997 – nog onder het presidentschap van Clinton, toen de Amerikaanse buitenministerin Albright de NAVO-uitbreiding doorzette.
In 2007 noemde Poetin op de Veiligheidsconferentie van München de NAVO-uitbreiding richting oosten op het gebied van de toenmalige Sovjetunie “het overschrijden van een rode lijn”.
Dit en veel meer kan een waarheidszoekende lezer vernemen bij:
Dat verschillende volkeren op één en dezelfde plaats geen natie kunnen vormen, geen staat kunnen oprichten, lijkt logisch. Pas als het ene volk plaats ruimt, kan het andere volk deze ruimte innemen. Dat buitenstaanders, buitenlandse mogendheden, zomaar kunnen beslissen over het grondgebied dat niet tot hun eigen natie behoort, is iets dat niet strookt met logica of eerlijkheid. En toch ligt dit aan de basis van wat men nu het Israëlisch-Palestijns conflict noemt, én dat – bij uitbreiding – ook een schaduw werpt op de omringende landen, Syrië en Libanon.
Maurits Berger van de Universiteit Leiden geeft in 13 minuten een summier overzicht. We onthouden deze zin:
“Er is in al die jaren zoveel geweld geweest, dat je je kan afvragen of er wel kans op vrede is…”
… het Uitverkoren Volk verdrijft de Arabische bewoners uit het exclusieve Beloofde Land …
‘De meest succesvolle landroofstrategie sinds 1967’ nu kolonisten bedoeïenen van het grondgebied van de Westelijke Jordaanoever verdrijven. Herders melden geweld dat hen uit hun huizen heeft verdreven in een versnellende, agressieve en zeer effectieve campagne.
De kleine nederzetting met uitzicht op het bedoeïenendorp Ein Rashash heet “Engelen van de Vrede”, maar, zegt Sliman al-Zawahri, de bewoners hebben alleen geweld, angst en wanhoop op zijn familie bezocht.
Deze week pakte de bedoeïenengemeenschap de meeste van hun bezittingen in en verdreef alle vrouwen, kinderen en ouderen van de bergkam op de Westelijke Jordaanoever die ze bijna vier decennia lang hun thuis hadden genoemd, boven een bron en naast een archeologische vindplaats.
“Ze lieten ons geen lucht om te ademen”, zei Zawahri, 52, die een maandenlange campagne van geweld en intimidatie beschreef die de afgelopen twee weken is geïntensiveerd. Eerst werden dorpelingen de toegang tot weidegronden ontzegd, en de bron, vervolgens bereikte het geweld hun huizen.
“Ze kwamen het dorp binnen en vernielden huizen en schaapskooien, sloegen een 85-jarige man, maakten onze kinderen bang. Langzaam werd ons leven onleefbaar.”
Enkele mannen proberen te blijven tussen ruïnes, lege dierenstallen, stukgeslagen zonnepanelen en kapotte ramen, waarmee ze het fragiele eigendomsrecht op hun dorp kond maken.
Dit was geen individuele tragedie. Mannen van Angels of Peace maken deel uit van een breed, gewelddadig en zeer succesvol politiek project om de Israëlische controle over de Westelijke Jordaanoever uit te breiden, dat volgens activisten is versneld sinds de Hamasaanvallen van 7 oktober de oorlog met Israël in gang zetten.
De onwaarschijnlijke bondgenoten van deze landroof zijn schapen en geiten, bijeengedreven door radicale kolonisten op kleine buitenposten.
Het innemen van land door er huizen en gemeenschappen op te bouwen is traag en duur. Het is veel efficiënter om de controle over grote delen van droge heuvels over te nemen die nodig zijn om een kudde dieren te voeden, door Palestijnse herders te intimideren en te isoleren en een andere (joodse) kudde binnen te halen.
“Dit is de meest succesvolle strategie voor landroof sinds 1967”, zegt Yehuda Shaul, een prominente activist die directeur is van de Israëlische denktank Center for Public Affairs en oprichter van Breaking the Silence, een ngo die militaire misstanden in bezette gebieden aan de kaak stelt.
Alleen al in het afgelopen jaar werden 110.000 dunams, of 110 vierkante kilometer (42 vierkante mijl), effectief geannexeerd door kolonisten op buitenposten, zei hij. Alle bebouwde nederzettingen die sinds 1967 zijn gebouwd, beslaan slechts 80 vierkante kilometer.
Het was ook de grootste verplaatsing van Palestijnse bedoeïenen sinds 1972, toen ten minste 5.000 – en misschien wel 20.000 – mensen uit de noordelijke Sinaï werden verplaatst om plaats te maken voor nederzettingen, voegde Shaul eraan toe.
Kolonisten en hun politieke bondgenoten hebben deze relatief nieuwe aanpak gevierd. “Een actie die we in de loop der jaren hebben uitgebreid, zijn de herdersboerderijen”, vertelde Ze’ev “Zambish” Hever, de secretaris-generaal van de kolonistenorganisatie Amana, op een conferentie in 2021. “Tegenwoordig beslaan ze bijna twee keer zoveel land als de bebouwde gemeenschappen … We begrijpen het belang van de zaak: kijk, het is veel.”
Ongeveer 450.000 Israëli’s hebben zich gevestigd in wat nu Area C van de Westelijke Jordaanoever is – het gebied onder volledige Israëlische militaire en politieke controle – sinds de bezetting van de Palestijnse gebieden in 1967 begon, gemotiveerd door religieuze of nationalistische redenen of door de lagere kosten van levensonderhoud.
Hun aanwezigheid wordt door het grootste deel van de internationale gemeenschap gezien als een groot obstakel voor duurzame vrede, maar tot voor kort ging de meeste aandacht naar woninggemeenschappen in plaats van naar de afgelegen herdersbezettingen.
In september waarschuwde de VN voor toenemend geweld van kolonisten tegen Palestijnse herders en het verdrijven van hen uit hun huizen en hun land.
“In totaal zijn sinds 2022 1105 mensen uit 12 gemeenschappen – ca. 12% van de bevolking – uit hun woonplaats verdreven, waarbij het geweld van kolonisten en het verhinderen van de toegang tot weidegrond door kolonisten als belangrijkste reden worden genoemd”, aldus het Bureau voor de Coördinatie van Humanitaire Zaken (OCHA) van de Verenigde Naties.
Nu het Israëlische leger zich voorbereidt op een grondinvasie van Gaza, diplomaten die zich zorgen maken over het redden van gijzelaars in Gaza en het afwenden van een regionale oorlog, en een nationale stemming van woede na het bloedbad van 1.400 mensen op 7 oktober, is er weinig aandacht voor de Westelijke Jordaanoever.
In een klimaat van angst voor de Palestijnen – de Israëlische mensenrechtengroep B’Tselem zei dat soldaten en kolonisten in 62 dagen tijd 10 Palestijnen hebben gedood – is de verplaatsing van herders versneld, zeggen activisten.
The Guardian bezocht twee dorpen die in minder dan een week waren verlaten, Ein Rashash en Wadi a-Seeq, en een derde waar enkele families het vertrek bespraken.
“Dit was al de belangrijkste verplaatsing die we sinds de jaren zeventig hebben gezien. Nu heb je twee dorpen in één week verlaten gezien,” zei Shaul. “Dit is op steroïden.”
Herder-kolonisten die in de buurt van het dorp al-Mu’arrajat woonden, waren begonnen met het tegenhouden van Palestijnen, vroegen om hun identiteitsbewijzen en vertelden hen dat ze 24 uur hadden om hun huizen te verlaten, zei Alia Mlehat, 27. Ze hadden mensen verhinderd het dorp te verlaten, mensen uit hun auto’s getrokken en tussen huizen gereden, zei ze. Ze hadden allemaal aanvalsgeweren en schoten soms in de lucht.
“Sinds het begin van de oorlog kan niemand meer ergens heen”, zei ze. “Het is een langzaam proces van het verdiepen van angst … Er is geen uitweg, want de oorlog heeft ons leven beperkt.”
De enige verplaatsingen buiten haar gemeenschap zijn nu enkele-richting. “Een man is al vertrokken met zijn vrouw en kinderen. Vijf andere families overwegen te vertrekken”, zei ze.
Israëlische herderskolonisten hadden in ongeveer vijf jaar tijd de controle over 10% van Area C en 6% van de hele Westelijke Jordaanoever overgenomen, zei Shaul, daarbij verwijzend naar cijfers die zijn samengesteld door Kerem Navot, een NGO die de activiteit van kolonisten volgt.
De ontzegging van toegang tot weidegrond voegt economische oorlogsvoering toe aan fysiek geweld. Het afsnijden van land voor begrazing en het verbouwen van veevoer dwingt herders om sommige dieren te verkopen, en met kleinere kuddes verdienen ze minder geld en zijn ze kwetsbaarder voor ziekte, letsel of ander verlies.
“Palestijnse herders moeten zelfredzaam zijn op basis van hun oud-gevestigde inkomsten. In plaats daarvan hebben ze humanitaire hulp nodig vanwege het geweld van kolonisten en het falen van de Israëlische autoriteiten om de daders ter verantwoording te roepen”, aldus het VN-OCHA-rapport.
De impact was zo ernstig dat het kan neerkomen op een oorlogsmisdaad, voegde de verklaring eraan toe. Samen met vernielingen, uitzettingen en beperkingen op bewegings- en bouwwerkzaamheden, creëerden de aanvallen op herders “een dwingende omgeving die bijdraagt aan ontheemding die kan neerkomen op gedwongen overdracht, een ernstige schending van de Vierde Conventie van Genève”.
In de meest extreme gevallen zijn dorpelingen zo bang om zich over wegen te verplaatsen, die door kolonisten worden gecontroleerd, dat Israëlische activisten – die bedoeïenengemeenschappen proberen te beschermen – bij hen wonen, met hen meelopen terwijl ze kuddes hoeden en misbruiken melden – hen voedsel en water brengen.
Ookzij worden soms doelwitten. Hagar Gefen, 71, werd vorig jaar zo hard geslagen dat ze in het ziekenhuis belandde met gebroken ribben en een doorboorde long.
“Niets kon me doen stoppen”, zei Gefen, een antropoloog wiens gevoel voor humor overeenkomt met haar moed. “Tenzij ze misschien mijn benen afhakken – je moet kunnen lopen om bij de herders te zijn.”
Niemand is vervolgd voor die aanval en zowel activisten en Palestijnen zeggen dat ze weinig vertrouwen hebben in de Israëlische autoriteiten op de Westelijke Jordaanoever. De VN meldde dat in vier van de vijf gemeenschappen bewoners klacht hadden ingediend over geweld door kolonisten, maar dat slechts 6% op de hoogte was van een gevolg.
Voor veel gemeenschappen is de ontheemding een tweede omwenteling, op gang gebracht door de Israëlische staat en diens burgers. Al-Zawahri’s familie werd in 1948 uit het Negev-gebied verdreven en zwierf enkele jaren rond voordat ze zich in hun huidige huizen vestigden. Ze hopen dat wanneer de oorlog voorbij is, de Israëlische staat – of internationale druk – ervoor zal zorgen dat deze nieuwe ballingschap niet permanent is.
“We staan te popelen om de oorlog te beëindigen, om te proberen terug naar huis te komen”, zegt Ayoub al-Zawahri, 50. “We leven op plaatsen die niet van ons zijn.”
In onderstaande video krijgt u een helder beeld over de geschiedenis van het land dat ooit Palestina noemde. Met Duitstalige ingesproken tekstbegeleiding en de mogelijkheid via de icoontjes onderaan te ondertitelen en vertalen naar het Nederlands.
