Soms maakt ons geheugen rare sprongen. Van Zelensky naar Arthur Miller. Na de gebeurtenissen in het Witte Huis, moesten we terugdenken aan het toneelstuk, het boek en de in 1985 gedraaide film met Dustin Hoffman: “Death of a Salesman”… De dood van een handelsreiziger.
Het graf van Maria Magdalena Langhans is een werk uit 1751 van de beeldhouwer Johann August Nahl in de kerk van Hindelbank bij Bern.
Nahl verbleef in Hindelbank in 1751 om een graf te maken voor de overleden veldheer Hieronymus von Erlach. Tijdens de werkzaamheden in de dorpskerk logeerde de beeldhouwer bij de predikant Georg Langhans en diens 28-jarige vrouw Maria Magdalena Wäber. Op Stille Zaterdag beviel de predikantenvrouw van haar eerste kind, maar ze stierf in het kraambed en enige tijd later overleed ook de baby. Nahl, die zelf enkele maanden eerder een dochtertje had verloren, was sterk aangedaan. Hij bood aan haar te gedenken met een bijzondere graftombe, wat buitengewoon was voor een eenvoudige predikantenvrouw.
Het beeld, met een afmeting van 225 x 118 cm, is gehouwen uit één brok zandsteen. Het toont Maria Magdalena Langhans en haar zoontje die op het moment van de Opstanding door de brekende grafplaat tevoorschijn komen. Met naar boven gerichte ogen en serene gezichten begroeten ze het hemelse bazuingeschal. Er bestonden antieke sarcofagen naar dit idee, die Nahl mogelijk had gezien.
Een waarschuwing en toekomstvoorspelling tegelijk.
Franz Josef Strauß hield deze toespraak in 1986. Zijn waarschuwing werd in de wind geslagen en de zgn. “motor van EUropa” is nu dringend aan een revisie of een vervanging toe.
“We staan nu voor de beslissing: blijven we op de kurkdroge, broze – desnoods vervelende wijsheid en bijhorende voordelen – of stappen wij in de kleurrijke boot “Utopie”, waarin een groene en twee roden de rol van carnavalscommandanten spelen?”
De Golf van Mexico ontstond ca. 300 miljoen jaar geleden door een verschuiving van tektonische platen. De naam vindt zijn oorsprong in Mexica, de Nahuatl taal der Nahua en Azteken. De naam “Golf van Mexico” werd officieel erkend door het “International Hydrographic Organization” (IHO), gevestigd in Monaco, dat namen van internationale maritieme plaatsen standaardiseert.
Vroege kaarten uit de 16de eeuw van de hand van Juan de la Cosa en Martin Waldseemüller tekenden de Golf, echter zonder verdere benaming.
Op een kaart van Abraham Ortelius uit het jaar 1584 stond de naam “Mare de Nort” (De Zee van het Noorden)
Hernán Cortés refereerde er ook naar als Mar del Norte
Andere Spaanse ontdekkingsreizigers noemden het “Golfo de Florida” (De golf van Florida) of “Golfo de Cortés” (de golf van Cortés)
Op nog andere vroeg-Europese kaarten stond de naam “Sinus S. Michaelis” (de golf van St. Michael), “Golfo de lucatan” (golf van Yucatán), “Mare luchatanicum” (Yucatán-zee), “Sinus Magnus Antillarum” (Grote Antilliaanse Golf), “Mare Cathaynum” (Cathayaanse Zee) of “Golfo de Nueva España” (de golf van Nieuw-Spanje). Op een gegeven moment omsloot Nieuw-Spanje de Golf, waarbij het Spaanse vasteland zich uitstrekte tot in wat later het zuidoosten van de Verenigde Staten zou worden.
De naam “Golf van Mexico” (Spaans: golfo de México; Frans: golphe du Mexique, later golfe du Mexique) verscheen voor het eerst op een kaarten in de jaren 1520 – 1550 en op een historisch document in 1552. Het werd de meest gebruikte naam sinds het midden van de 17de eeuw, toen het nog steeds als een “Spaanse Zee” beschouwd werd. Franse Jezuïeten gebruikten deze naam sinds 1672.
En dan werd Trump president der VSA. De Golf van Mexico werd de Golf van Amerika. De naamverandering zou niet van toepassing in een internationale context. Andere landen en internationale instanties hoeven de naamswijziging niet te erkennen.
Uit Wido Bourels dagklapper, deze herinnering aan Pater Stracke
Op 18 februari 1970 overleed pater Desideer Stacke (1875-1970) jezuïet, doctor in de Germaanse filologie en grijze eminentie van de Vlaamse Beweging. Hij was een kenner van de middeleeuwse mystiek en de stichter van het Ruusbroecgenootschap.
Stracke legde voor het genootschap een werkbibliotheek aan van 60.000 boeken waarvan 40.000 door hem persoonlijk aangebracht. Hij publiceerde veelvuldig over de Oud-Nederlandse letterkunde.
Zijn opmerkelijke redevoering “In de leer bij Jacob van Maerlant” is een belijdenis van de Heel-Nederlandse gedachte die ook Jean-Marie Gantois in zijn boek “Ons Nederland boven de Zomme” inspireerde.
Zijn favoriete verzen uit de veertiende eeuw waren ook zijn levensmotto:
‘Elc worde een man die striden kan, waar des is nood. Hi sla zynen arm breed uut, ende warm, in fellen wederstoot.’
Deze verzen stammen uit het werk van de middeleeuwse dichter Herman de Wit. Ze zijn afkomstig uit het “Lancelot”, een van de vroege Nederlandse ridderromans en reflecteren de ridderlijke waarden en de strijdlust die typerend zijn voor die tijd.
N.a.v. het BRT-programma “Ten Huize Van” bezocht Joos Florquin ook Pater Stracke. Het beeldmateriaal hebben we niet kunnen vinden. We citeren hieruit:
Pater, dit is de allereerste keer dat we in deze uitzending op bezoek gaan bij een pater en die pater is dan nog een jezuïet. Jezuïeten hebben al wel eens een minder goede reputatie?
Die verdienen ze dan ook wel een beetje. Achter onze naam staat S.J., wat Societas Jesu betekent, maar vaak maakt men daarvan ‘schlaue Jungen’ of zelfs ‘slimme joden’. Ons wapen is, zoals u weet, I.H.S., wat betekent: ‘Jesus Hominum Salvator’. De nijdigaards lezen echter: ‘Jesuitae habent satis’ (aan geld). Wij antwoorden daarop: ‘Si habent Jesum!’
Hebt u zich als Vlaming in uw orde altijd thuisgevoeld?
Nee. Nu wel, vroeger niet. Van 1892 tot 1936 is het wel eens zwaar geweest. Nu zijn al onze oversten Nederlands sprekenden. Vroeger waren het Walen of franskiljons, die zonder tussenpersoon niet met de broeders konden praten. Maar er is nog een afstand tussen ‘leest en geest’.
Van de 13de tot de 15de februari 1945 werd Dresden met de grond gelijkt gemaakt door Britse en Amerikaanse bombardementen. Meer dan 3900 ton bommen troffen de stad. En op 17 april werden nog eens 3000 ton gegooid.
Bombardement op Dresden
Het bombardement, waaraan meer dan 1.300 Britse en Amerikaanse vliegtuigen deelnamen, ging van start op 13 februari om 10 uur ’s avonds. Binnen drie uur werd voor meer dan 3.900 ton aan brisantbommen en brandbommen boven Dresden afgeworpen. Het zwaartepunt van de aanval lag op 14 februari, even na middernacht. Het bombardement op Dresden werd uitgevoerd in verschillende fases, wat resulteerde in een grote vuurstorm in het centrum van de stad.
Het plan om een vuurstorm te veroorzaken, lukte. De eerste aanvalsgolf veroorzaakte al veel branden, maar toen even na middernacht honderden Britse bommenwerpers 2600 ton bommen boven de stad loslieten veranderde de stad in een vuurzee. Die tweede aanvalsgolf trof veel gebieden waar veel mensen na het eerste bombardement naartoe waren gevlucht. De tactiek van de RAF was er op gericht zoveel mogelijk branden te veroorzaken. De eerste vliegtuigen wierpen bommen af die nog in de lucht ontploften en een grote schokgolf veroorzaakten. Daarmee werden de dakpannen van de daken geblazen, zodat de houten constructie eronder bloot kwam te liggen. Daarna kwamen vliegtuigen die brandbommen afwierpen, waarvan het vuur op de nu onbeschermde houten zolderingen van gebouwen terechtkwam. Zodoende ontstond een vuurstorm die niet meer te blussen was. De brand woedde zo hevig dat de lichtkogels die de bommenwerpers gebruikten om doelwitten aan te geven, vanuit de lucht niet meer zichtbaar waren. De vliegtuigen die deze lichtkogels afwierpen, de pathfinders, besloten daarom om hun lichtkogels aan de zijkanten van het brandende gebied te laten vallen. Doordat volgende bommenwerpers die lichtkogels volgden, werd het gebied waarin de bommen vielen enorm uitgebreid.
Historici berichten over ca. 275.000 slachtoffers (Rode Kruis), andere bronnen vermelden “slechts” 135.000 doden. Actuele info vindt u hier: https://www.dresden-gedenken.info/allgemein/dresden-1945-daten-fakten-opfer/. Volgens linkse geschiedenisvertellers ging het niet om de “juiste” doden. Het waren nl. slechte Duitsers… Ze verraadden en verraden hun volk door in 2022 te stellen dat “De bommen nodig waren” om het nationaal-socialisme te verdrijven. De doden zouden nl. geen slachtoffers zijn maar wel “daders”. Derhalve is het volgens hen fout als gemeenschap de Dresdener doden te betreuren. En daarom beschadigden ze het beeld“Trauerndes Mädchen im Tränenmeer” (Treurend meisje in een tranenzee)op de Dresdener Heidebegraafplaats.
Het beeld van de Poolse kunstenares Malgorzata Chodakowska, dat 60.000 euro gekost had, werd in 2010 n.a.v. de 65ste herdenking van de luchtaanvallen op Dresden ingewijd. Het werd aan de stad geschonken door Helga Petzold, die als 9-jarig meisje het bombardement van 13 februari 1945 beleefde.
Het 1.40 m hoge beeld werd op een zwarte granietblok bevestigd in hetwelk zich een met water gevulde uitholling bevindt. Dit moet een tranenzee voorstellen als teken van rouw voor de talrijke doden veroorzaakt door de brand-bombardementen.
En dàt stoorde de linksextreme daders, die het beeld van de sokkel rukten en afbraken. Om hun linksradicale webstek Indymedia verklaarden ze dat het Treurende Meisje een “geschiedenisherschrijvend monument” is dat ze “professioneel verwijderd” hadden.
Een groot aantal Duitse media verzwegen deze schanddaad, hoewel de brandbommen op Dresden als de grootste misdaad op vluchtelingen op het Duitse grondgebied geldt. Inderdaad: ca. 100.000 mensen in Dresden waren vluchtelingen. Geen exotische zoals nu in heel West-Europa het geval is, maar Duitsers die door de Russen uit het oosten verdreven en in Dresden een onderkomen zochten of op doorreis verbleven. Dresden was immers een treinknooppunt waardoor talrijke verdrevenen met de trein in Dresden beland waren in afwachting van een aansluiting verder naar het westen.
De vernieling van het treurende meisjesbeeld zou nog gevolgd worden door het verwijderen van een plakkaat ter herinnering aan de slachtoffers van de bombardementen op de Dresdener Altmarkt. Naar verluidt zou het stadsbestuur o.l.v. burgemeester Dirk Hilbert (FDP) verantwoordelijk zijn voor het ontkennen van het Duitse leed.
Van Belgicist, die deelnam aan de Belgische revolte van 1830 tot auteur van ‘De Leeuw van Vlaanderen’. en ‘De Kerels van Vlaanderen’.
Komende zaterdag 15 februari brengen we een bezoek aan het Bormshuis waar een interessante tentoonstelling loopt over H. Conscience.
Welkom door Lieve Van Onckelen – Het leven van H. Concience door Luc Vermeulen.
Samenkomst te 14u ingang Bormshuis Volksstraat 30 Antwerpen.
Na het bezoek aan het Bormshuis brengen gaan we onze dorst lessen in een gezellig Antwerps café. Tot zaterdag!
Luc Vermeulen
Hendrik Conscience, Strijder voor Vlaamse taal en cultuur Antwerpen, 3 december 1812 - Elsene, 10 september 1883
Hij leerde zijn volk lezen. Dat is de meest gehoorde uitspraak over Hendrik Conscience. Die moet natuurlijk niet letterlijk genomen worden. Conscience was geen leraar, maar een schrijver die zich bewoog in de artistieke milieus van zijn tijd. Het volk dat hij zou hebben leren lezen is het Vlaamse. Het werk van Conscience had op dat volk inderdaad bijzonder veel invloed. Lees verder...
Bij het struinen door facebook, werden we door Jürgen Ceder aan Marie-Rose Morel herinnerd. Eergisteren – 14 jaar geleden – overleed ‘Roos’ op 38-jarige leeftijd. We willen hier geen polemiek starten. Roos was noch een heilige, noch een gewiekste heks. Ze was zeer gedreven en zat soms zichzelf in de weg. Haar ergste vijand bleek niet in de politiek te schuilen maar wel in haar ziekte, kanker, die te laat ontdekt en behandeld werd. Haar zonen, haar “prinsjes” zijn intussen grote jongens, jonge mannen geworden, haar beide echtgenoten hertrouwd. Tja. Behalve de dood is niets voor eeuwig.
Kijk even mee naar dit laatste filmfragment. Als U haar gekend hebt kunt U misschien een kaarsje voor haar laten branden.
Simon Johannes Carmiggelt (Den Haag, 7 oktober 1913 – Amsterdam, 30 november 1987) was een Nederlands journalist, columnist, schrijver en dichter. Onder het pseudoniem Kronkel publiceerde hij bijna veertig jaar vrijwel dagelijks een cursiefje in dagblad Het Parool, waarin hij gewone zaken op verrassende wijze omschreef, met oog voor humor in het verschil tussen ideaal en werkelijkheid. In de loop der jaren werd de schrijfstijl soberder en de humor treuriger. De selectie in jaarlijkse bundels en zijn voordrachten voor de televisie leverden hem een grote populariteit op. Meer…
Trump ontslaat overheidsmedewerkers, maar hij leerde van de meester: Bill Clinton en de geboorte van de Deep State.
Nu president Donald Trump plannen aankondigt om de federale overheid te herstructureren en linkse activistische bureaucraten te ontslaan, heeft links verontwaardigd gereageerd. Velen beweerden dat dergelijke ontslagen een ongekende aanval op de ambtenarij zijn. De geschiedenis vertelt echter een ander verhaal. Het blauwdruk voor massaontslagen in de federale overheid is niet opgesteld door Trump, maar door president Bill Clinton.
De creatie van Bill Clintons Deep State:
Voor de volledigheid: president Bill Clinton ondernam drastische maatregelen toen hij president werd, waarbij hij alle federale benoemden en degenen die rechtstreeks aan hen rapporteerden, ontsloeg en optrad tot drie niveaus diep in de managementhiërargie. Dit omvatte managers op hoog, midden en lager niveau. Dergelijke ingrijpende ontslagen waren ongekend in de moderne geschiedenis.
De opgegeven reden voor deze acties was om de overheid te hervormen en efficiënter te maken. Onder het mom van het “Reinventing Government Initiative” uit 1993 bevestigde Clinton het ontslag van 377.000 federale werknemers. In onderstaande video wordt Clinton omwille van zijn beslissing bewierookt. Echter…
Dit initiatief, onder de leiding van de toenmalige vicepresident Al Gore, werd gelanceerd als een poging om de bureaucratische rompslomp te verminderen. Clinton maakte bekend dat zijn regering de overheidsloonlijst had teruggebracht van 2,15 miljoen werknemers naar 1,79 miljoen aan het einde van zijn regeringstermijn (U.S. Office of Personnel Management). Hoewel hij beweerde de omvang van de overheid te verkleinen, breidde hij deze in werkelijkheid drastisch uit.
In plaats van het bereik van de overheid daadwerkelijk te verkleinen, verdrievoudigde Clinton de omvang ervan door miljoenen banen naar overheidscontractanten (m.a.w. contracten met onderaannemers die jobs aanboden) te verplaatsen. Dit manoeuvre stelde zijn regering in staat de ware uitbreiding van de overheid binnen de bureaucratie te verbergen. De federale beroepsbevolking groeide onder zijn regering effectief van 2,15 miljoen naar een verbluffende 9,1 miljoen (Project On Government Oversight), allemaal ingehuurd door liberale (lees: linkse) activistische managers.
Deze herstructurering was de basis voor wat de huidige”deep state”: een niet-gekozen bureaucratische klasse met een aanzienlijke invloed op overheidsactiviteiten, vaak in oppositie tegen gekozen leiders die zich verzetten tegen de status quo. Dezelfden die Trump nu probeert te confronteren, waren het resultaat van Clintons drastische hervorming van de federale beroepsbevolking.
Het precedent voor Trumps acties:
De Democraten kaderen Trumps pogingen om overheidsmedewerkers te ontslaan als radicaal en gevaarlijk. Toch heeft Clinton, een Democraat, het precedent geschapen voor dergelijke ontslagen. Het belangrijkste verschil is dat terwijl Clintons acties gericht waren op het consolideren van macht binnen een linkse bureaucratie, Trumps inspanningen gericht zijn geweest op het verminderen van de greep van die bureaucratie op het bestuur en het teruggeven van de overheid aan het volk.
Trumps strijd tegen de gevestigde federale beroepsbevolking is geen aanval op de democratie – het is een poging om een systeem ongedaan te maken dat zorgvuldig is ontworpen gedurende decennia om conservatief leiderschap te verhinderen . Het idee dat federale werknemers immuun zouden moeten zijn voor verantwoording is een moderne uitvinding, en Clinton zelf liet zien dat massaontslagen gerechtvaardigd konden worden in naam van hervorming.
Nu het debat over federale werkgelegenheid voort raast, is het belangrijk om te onthouden wie als eerste de hakbijl hanteerde. Trump haalt misschien de krantenkoppen door overheidsmedewerkers te ontslaan, maar hij volgt slechts in de voetsporen van de meester: Bill Clinton.
