“Finland heeft in 1939 dapper tegen de SovjetUnie gestreden. De Finnen brachten het Rode Leger meer schade toe dan men van hen kon verwachten. De oorlog eindigde ermee dat ze 10% van hun grondgebied moesten opgeven. Maar ze hebben een veilige grens gekregen.”
Voormalig NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg op de vraag wat hij de Oekraïense president Zelensky zou aanraden als het tot vredesonderhandelingen tussen Rusland en Oekraïne zou komen.
Oude truken, nieuwe doelen.
De wereld schrok op toen eensklaps beepers en walkie-talkies ontploften in Libanon. Nochtans is dit geen nieuw wapen. De heimelijke inzet van explosieven door Israël, verborgen in beepers en walkie-talkies, maakte slechts het gebruik van een lang bestaand sabotagemiddel bekend, dat alles behalve nieuw is en dat verwoestende gevolgen heeft voor gewone burgers en weerstandsstrijders.
“Het lijdt geen twijfel dat we een zware klap gekregen hebben, zowel wat betreft de veiligheid als op het vlak van de menselijkheid, een ongeëvenaarde klap in de geschiedenis van het verzet in Libanon, een ongeëvenaarde klap in de geschiedenis van Libanon, misschien zelfs ongekend in de geschiedenis van het conflict met de Israëlische vijand in heel de regio, misschien zelfs in de wereld.”
Aldus reageerde de inmiddels vermoorde secretaris-generaal van de Hezbollah, Hassan Nasrallah, op 19 september 2024.
In tegenstelling tot b.g. woorden tijdens zijn laatste toespraak is de terreuraanslag d.m.v. ontploffende beepers en walkie-talkies geen “ongeëvenaarde” of buitengewone gebeurtenis als men deze in de context van de sinds tientallen jaren omvangrijke geheime-dienstacties van de bezettingsstaat beschouwt.
Israël heeft bij eerdere executies van Palestijnse verzetsleiders gelijkaardige methodes gebruikt. Een prominent voorbeeld vond plaats op 5 januari 1996, toen Yahya Ayyash, een belangrijke leider van de gewapende vleugel van Hamas, de Qassam Brigades en het brein achter talrijke operaties tegen Israël, werd vermoord. De Israëlische Shin Bet gebruikte een klein explosief van 50 gram dat in een draagbaar toestel was verborgen.
In 2018 onthulde de Israëlische agent Kamal Hammad schokkende details over de moord op Ayyash. Hammad, die nauw verbonden was met zijn neef Osama – de vertrouweling van Ayyash – kreeg de opdracht om Ayyash een boobytrap, verborgen in een telefoon, te bezorgen. Volgens Hammad gingen er aan deze missie zes maanden zorgvuldig plannen vooraf. Op de bewuste dag vierde Ayyash, ook bekend als ‘de ingenieur’, de geboorte van zijn jongste kind en belde hij zijn ouders via een vaste lijn in het huis van Hammads oom. Vervolgens blokkeerde Israël dit gesprek, Ayyash wisselde naar het vooraf geprepareerde draagbare toestel, Ayyash stem werd herkend en de ontploffingsknop werd ingedrukt. Ayyash was onmiddellijk dood.
Twee decennia later hervatte Israël een soortgelijke tactiek, bracht honderden beepers en walkie-talkies tot ontploffing nadat het in de toeleveringsketen kon infiltreren. Deze keer werden ook onschuldige burgers het slachtoffer, niet alleen verzetsstrijders. Volgens info van het Libanese gezondheidsministerie werden meer dan 3000 mensen gekwetst en minstens 37 gedood, waarbij ook kinderen en vrouwen. Talrijke slachtoffers zijn zwaar verminkt aan hun ogen en ledematen.
De rest van het verhaal geraakte met beetjes bekend. Het Taiwanese Gold Apollo verklaarde dat de bewuste apparaten door een Hongaars bedrijf, BAC Consulting, waarmee ze een samenwerkingsakkoord hadden, gefabriceerd werden.
Hongarije ontkende echter de apparaten geproduceerd te hebben en de BAC-webstek werd op mysterieuze wijze onmiddellijk na het incident gesloten. De eigenaar van BAC, Cristiana Barsony-Arcidiacono, beweerde een experte in rampenbeheer te zijn, maar de website van het bedrijf bood geen details over diens productieactiviteiten, waardoor wantrouwen over haar ware rol ontstond.
In een telefonisch onderhoud met NBC News ontkende ze de beepers te fabriceren en verklaarde slechts een tussenpersoon te zijn. De voorzitter van Gold Apollo, Hsu Ching-Kuang, vervolledigde met zijn verklaring, nl. dat een vrouw, genaamd “Teresa”, met hem contact genomen had als vertegenwoordigster van BAC. Na maandenlange onderhandelingen kwamen ze tot het akkoord Gold Apollo-Beepers aan BAC te verkopen. Hus gaf ook nog mee dat BAC later vroeg eigen producten onder de merknaam Gold Apollo te mogen ontwerpen, wat wenkbrauwfronsen veroorzaakte. De laatste levering van onderdelen aan BAC gebeurde in het begin van het jaar.
Later werd bevestigd dat Hezbollah de bij de explosies gebruikte AR-924-Beepers in februari gekocht had, wat op een lang op voorhand geplande Israëlische ingreep in de leveringsketting wijst. Dit plan geraakte bekend toen drie medewerkers van de geheime dienst bevestigden dat BAC Consulting deel uitmaakten van een Israëlische dekmantel, waaronder ook andere nepbedrijven schuil gingen, om de echte herkomst van de toestellen verborgen te houden.
Terwijl BAC met vaste klanten zaken dreef, was hun eigenlijk doel de Hezbollah. De aan Hezbollah verkochte beepers bevatten batterijen die met PETN-explosieven gevuld waren. De productie van deze toestellen werd versneld nadat Hezbollah-leider Hassan Nasrallah in februari 2022 gsm’s omwille van hun twijfelachtige veiligheid publiekelijk bekritiseerde.
Betreffende de explosie der toestellen, bevestigde de Japanse firma ICOM dat het bewuste model, IC-V82, reeds tien jaar uit productie genomen werd. ICOM kon niet bevestigen of het bij de bewuste toestellen om vervalsingen of originelen ging. Het Libanese communicatieministerie stelde vast dat de toestellen noch door een gelicentieerd handelaar geschikt verklaard, noch door de veiligheidsdiensten gecontroleerd werden.
Internationale experten hebben deze aanvallen als oorlogsmisdaden veroordeeld. In een persmededeling verklaarde VN-mensenrechtenspecialisten dat de gelijktijdige ontploffing van duizenden toestellen zonder rekening te houden met de identiteit der betrokkenen tegen het humanitaire volkerenrecht indruist omdat ze lukraak tegen burgers gebruikt werden.
“Deze aanvallen zijn in strijd met het recht op leven, zonder dat er een teken bestaat dat de slachtoffers op dat tijdpunt een direct dodelijk gevaar voor anderen vormden. Bij dergelijke aanvallen is een onmiddellijk, onafhankelijk onderzoek nodig om achter de waarheid te komen en de verantwoordelijken voor de moordmisdaden rekenschap te laten geven.”
Ook Amnesty International eiste een onderzoek en benadrukte dat dergelijke aanvallen het recht op leven en de wetten van een bewapend conflict schenden. Aya Majzoub, plv. directrice van Amnesty International voor het M.O. en Noord-Afrika:
“De recente massale explosies in Libanon en in Syrië lijken wel een grimmige dystopische nachtmerrie. Nog nooit werden verstopte explosieven in een dagdagelijks communicatietoestel ingezet om dodelijke aanvallen van een dergelijke omvang uit te voeren. “
Hoewel Israël zich niet voor de aanvallen officieel verantwoordelijk verklaarde, stelde defensieminister Yoav Galant op 18 september dat “een nieuwe fase” van de oorlog met Libanon begonnen was en prees de “schitterende prestaties” van de Shin Bet-veiligheidsdienst en van de Israëlische geheime dienst. Deze verklaring werd als impliciete erkenning van Israëls rol bij de aanvallen beschouwd. Ook de Libanese overheid en VSA-ambtenaren lieten weten dat ze geloven dat Israël achter de aanvallen zit.
Het onderzoek naar de leveringsketting werd uitgebreid, waarbij nu ook Bulgarije in beeld komt. Een Noor, Rinson Jose*, die in verbinding staat met een Bulgaars bedrijf, dat bij de levering der beepers betrokken was, is onder mysterieuze omstandigheden verdwenen. (Hij zou naar verluidt 18 miljoen Noorse Kronen = ca. 1537800,59 euro van een Israëlische bank ontvangen hebben. Zie bruggetje onderaan.)
De Noorse overheid heeft een internationaal aanhoudingsbevel tegen hem uitgevaardigd, terwijl het onderzoek naar postbusbedrijven, die voor de smokkel van explosieven in Libanon ingezet werden, verder gaat. Deze inzichten doen vermoeden dat Israël een uiterst geraffineerde geheime dienst dekmantel ontwikkeld had, die commerciële tussenpersonen inzet om binnen de leveringsketting te infiltreren vooraleer de toestellen de Hezbollah bereiken.
De ontplofte beepers en walkie talkies, die intussen door de moordaanslag op Nasrallah, de bombardementen op Beiroet en de invasie van Zuid-Libanon overschaduwd worden, zijn niets anders dan de voortzetting van geheime operaties en terroristische tactieken van Israël, echter met belangrijke strategische invloed op de weerstand en de veiligheid in de regio.
Vertaling: redactie Golfbrekers
Ze kunnen iedereen zijn. Ze kunnen overal zijn. En je weet niet dat ze er waren, tot ze weg zijn, en hun opdracht – hoe onmogelijk ook – uitgevoerd werd.
Een collage van enkele van hun acties:
Intussen
Documenterende video’s van het bovenstaande:
Erdogan wil dat de VN reageert tegen Israël. Als reactie op het mateloos geweld dat Israël in Gaza en Libanon ontplooit, wil hij dat de VN akkoord gaat om Israël lik-op-stuk te geven. En wil hiervoor de 1950-resolutie “Allen samen voor de vrede” inroepen. Die resolutie stelt dat “indien de Veiligheidsraad van de VN er niet in slaagt vrede te handhaven, dan kan de organisatie collectieve maatregelen aanbevelen voor het gebruik van een bewapende macht…”
Erdogan “vergeet” echter dat Turkije gewapenderhand Noord-Cyprus en Noord-Syrië bezet heeft en houdt…
Schakel ondertiteling en vertaling in voor zijn volledig betoog:
Zelensky’s zgn. “zegeplan” wordt ondermijnd door de realiteit: zijn land heeft niet genoeg manschappen of middelen om te kunnen winnen van Rusland.
Dit is alleszins de korte analyse van The Economist. Oekraïne kan niet rekenen op vrijwilligers maar moet het hebben van dienstplichtigen. En daar knelt het schoentje:
”Officers complain that many of those drafted into service are ill-suited to fighting: too old, too ill, too drunk. There is no clear path out of the army once in it, which makes being mobilized seem like a one-way ticket to the morgue,” The Economist said.
”Some 5-10% of soldiers on active duty are absent without leave,” it added, noting that “fewer than 30% of Ukrainians consider draft-dodging shameful.”
Nederlandse vertaling:
“Officieren klagen dat talrijke dienstplichtigen niet of slecht geschikt zijn voor de strijd: te oud, te ziek, te dronken. Er is geen perspectief om uit het leger te geraken eens dat men erin zit. Wat de mobilisatie doet lijken op een enkele rit richting mortuarium.”
“Ca. 5 à 10% der soldaten in actieve dienst zijn afwezig zonder toelating.” “Minder dan 30% der Oekraïners vindt dienstplichtontduiking een schande.”
En dan is er de generatiekloof. Jonge mannen van dienstplichtige leeftijd zijn veel minder geneigd Zelensky’s compromisloze houding te steunen – dit in vergelijking met degenen die te oud zijn om opgeroepen te worden.
In een apart artikel van donderdag, beschuldigde The Economist Zelensky “de realiteit uit te dagen” met zijn militaire strategie en knoopte er de waarschuwing aan vast dat hij “de Oekraïense steunverleners weg zou jagen en de Oekraïense samenleving verder uiteen te rijten” indien hij deze koers blijft volgen.
Oekraïne moet (volgens The Economist) de overwinning op Rusland herdefiniëren in “de wording van een welvarende, westers-gerichte democratie” nadat het toegevingen gedaan heeft in het belang van de vrede. En als gevolg van “het aanvaarden van de harde werkelijkheid moeten westerse leiders zijn belangrijk oorlogsdoel geloofwaardig maken door de nodige militaire mogelijkheden en veiligheid te garanderen”.
Moskou heeft (herhaaldelijk) verklaard dat het NAVO’s voornemen Oekraïne in diens rangen op te nemen één van de hoofdredenen was voor het uitlokken van de vijandelijkheden. In een stabiel vredesplan zit (volgens Moskou) een limiet op de militaire kracht van Oekraïne en een neutraliteit. Kiev stemde initieel in met die voorwaarden tijdens vredesonderhandelingen in de vroege fase van het conflict, maar maakte vervolgens een bocht van 180° volgens de wensen van het westen.
Voormalig president Donald Trump deelde Oekraïens wereldreiziger Zelensky mee dat “it takes two to tango” – er twee nodig zijn om een akkoord te bereiken. Voorafgaand liet Trump aan de pers weten dat zijn relatie met Rusland en Poetin ” -zeer goed” was. Zelensky drukte zijn hoop uit dat ook Oekraïne en hijzelf beste vriendjes zouden kunnen zijn met Trump.
Waarop: Trump stelde dat men een geschikte danspartner nodig heeft om niet onbeslagen op het politieke dansparket te verschijnen.
Zelensky maakte geen goede beurt bij de Republikeinen toen hij Trumps kandidaat voor het vice-presidentschap, J.D. Vance, te radicaal noemde en het aandurfde eraan te twijfelen dat Trump de oorlog zou kunnen beëindigen.
Trump had ook zo zijn mening over Zelensky toen hij hem de “greatest salesman on Earth” – vrij vertaald: “de beste handelsreiziger op aarde” – daar hij meer geld krijgt van de VSA voor een oorlog die hij hoogstwaarschijnlijk niet kan winnen.
https://thehill.com/policy/international/4903365-zelensky-trump-ukraine-war
Oorlogen zijn sowieso tragisch. En dan vooral als twee traditioneel bevriende landen tegen elkaar moeten vechten in opdracht van een gemeenschappelijke vijand. Een van die oorlogen was de Laplandoorlog.
Nadat de Sovjet-Unie, onder leiding van Jozef Stalin, nog voor het uitbreken van WO II, de Finse buren op 30 november ongeprovoceerd aanviel en het land de zgn. winteroorlog opdrong, zag de Finse David zich gedwongen op 13 maart 1940 aan te sluiten bij de Russische Goliath. Met als gevolg dat vanaf die datum – met het vredesverdrag van Moskou – grote gedeeltes van Karelië en andere gebieden afgestaan werden aan Rusland.
Nadat op 22 juni 1940 de Duits-Sovjetoorlog begonnen was, zag Finland voor zichzelf de kans om op 25 juni 1941 het resultaat van de verloren winteroorlog te kunnen rechtzetten. Echter… ook deze oorlog verloren de Finnen. De door Moskou opgelegde wapenstilstand van 19 september 1944 met Rusland en diens bondgenoot Groot-Brittanië betekende voor Finland niet alleen de afstand van nog meer grondgebied en hoge herstelbetalingen, het betekende bovendien dat de winnaars zich ook met de binnen- en buitenlandse politiek van de verliezer gingen bemoeien.
Enerzijds moet Finland pro-sovjet communistische organisaties toelaten en pro-Duitse zgz. fascistische organisaties verbieden. Anderzijds moest Finland niet alleen de relatie met de Duitse bondgenoot verbreken, maar ook reeds vier dagen voor het ingaan van de wapenstilstand Duitse soldaten op Fins grondgebied oppakken én hen uitleveren aan de Sovjetunie. En de Finnen waren bovendien verplicht binnen twee weken de Duitsers uit hun land te verdrijven.
De Duitsers lieten dit niet zonder weerstand gebeuren en zo kwam het tot de zgn. “Laplandoorlog” tussen de vroegere bondgenoten. De met frisse tegenzin gevoerde oorlog tussen de tegenstanders was aanvankelijk vrij mild en lusteloos. Men noemde het zelfs een “schijnoorlog”. De Finse kwartiermeester-generaal, luitenant-generaal A.F.Airo, had het over “herfstmanoeuvers”.
Dat lieten de Sovjetvertegenwoordigers in de Geallieerde Controlecommissie voor het toezicht op de wapenstilstand in Finland echter niet gebeuren en drongen bij de Finnen aan een meer offensieve, agressievere en vastberadener actie tegen de Duitsers. En de Finnen voldeden aan het bevel op door een landing op Tornio, aan de Botnische Golf en de grens met Zweden. De Duitsers reageerden met verbitterde weerstand. De door hun voormalige Finse bondgenoot verraden voelende Duitsers kozen bij hun terugtocht, richting het nog Duits-bezette Noorwegen, de tactiek van de verschroeide aarde door het gebied achter te laten met talrijke mijnen. Zo kostte de oorlog tussen de voormalige bevriende staten aan beide kanten nog zo’n 1000 soldatenlevens en 5000 gekwetsten. De verhouding tussen de oprukkende Finnen en de terugtrekkende Duitsers bedroeg drie tegen twee.
Op 27 april 1945 trokken de laatste Duitse troepen zich terug via de grensdriehoek tussen Finland, Zweden en Noorwegen. In plaats van de door de Sovjetunie geëiste twee weken hadden de Finnen pas na meer dan 6 maanden dit gedeelte van de wapenstilstandseisen vervuld. Voor de Duitsers ging de terugtocht verder tot de onvoorwaardelijke capitulatie op 8 mei 1945.
PAZ
Het nieuwsgehalte van de desastreuze overstromingen n.a.v. de storm Boris wordt op de achtergrond gedrongen door de bieper-operatie in Libanon en ook in Syrië. Waar de Hezbollah ronduit zonder nuance een terroristische organisatie genoemd wordt, blijven de poco media terughoudend met betrekking tot het doodseskader dat weliswaar geen mensen voor een vuurpeloton plaatste, maar vanop afstand biepers (of pagers) liet ontploffen. Zonder onderscheid. Dat zo’n ding in de handen van onschuldige kinderen zou kunnen geraken, dat omstaanders mede-slachtoffer kunnen worden… dàt was blijkbaar geen tegenargument; het heeft een soortgelijk willekeurig dodelijk gehalte als een bombardement. “Collateral damage” wordt dit genoemd…
Waar een geweerloop op een golfbaan opvalt, is een verborgen bom in een klein toestelletje dat in elke broekzak past en dat vanop afstand kan geactiveerd worden, veel geraffineerder en gevaarlijker. Châpeau voor de bedenker(s). Het lijkt wel een scenario uit een +18 psychofilm.
Axios maakte melding van:
Voor de rest blijft Netanyahu’s regering bezorgd om het leven van de gegijzelde Israëliërs in handen van Hamas. Alsof deze straks – als reactie op de gebeurtenissen – ongehinderd, levend en wel, terug naar huis zullen mogen keren…
Een krantenoverzicht:
Haaretz is realistisch: Israël zal er de oorlog niet door winnen.
Volgens de krant Haaretz biedt de Israëlische overheid een permanente verblijfsvergunning aan asielzoekers in ruil voor een deelname aan “mogelijk levensbedreigende militaire operaties” in Gaza. Naar verluidt zou interne kritiek op deze maatregel onderdrukt worden.
Bronnen bij defensie stellen dat het project georganiseerd wordt onder begeleiding van defensie adviseurs. Momenteel zouden ca. 30.000 Afrikaanse asielzoekers zich in Israël bevinden, vooral jonge mannen. 3.500 Soedanezen werden door de rechtbank een tijdelijke (voorlopige) verblijfsvergunning toegekend omdat de behandeling van hun aanvraag te lang duurde.
Het is maar de vraag of het Israëlische leger mogelijk hiermee een islamitische vijand binnen eigen kringen aan boord haalt.
Het is in elk geval een totale ommekeer in de immigratiepolitiek. Enkele jaren geleden vernamen we dat Israëliërs zelfs financieel beloond werden als ze hulp verleenden bij het opsporen én uit het land werken van asielzoekers.
Onderstaande video toont aan dat de bevolking de Afikaanse asielzoekers niet bepaald met open armen welkom heette: