U heeft het wellicht gemerkt: een onzichtbare hand zorgde ervoor dat we twee dagen gedwongen waren verplichte rust te nemen. Toen we daarnet – eerder overmoedig – opnieuw een poging waagden bleek Golfbrekers terug in de genade van het wereldwijde web opgenomen te zijn.
Zomaar… om het te vieren…
De volgende dagen moeten wij noodgedwongen onze werkzaamheden beperken wegens een medisch probleem aan de handen. Sommige artikels hebben wij voorbereid en kunnen mits een kleine inspanning – nalezen en eventuele tikfouten eruit halen – en andere waarbij de boodschap vervat zit in een video – nog plaatsen. De meerderheid met een langere tekst en opzoekwerk zal even moeten wachten – waarschijnlijk tot zondag – tot we onze handen weer normaal kunnen gebruiken.
Onze verontschuldigingen hiervoor.
Gisteren was een zware dag. Onze hond, pas 8 jaar, hebben we moeten laten inslapen. Sinds de zomer van 2021 was hij zichzelf niet meer. In de herfst bleek dat hij een hersentumor had. Operatie onmogelijk. Met medicijnen hebben we geprobeerd de groei af te remmen, hem dagelijks ook pijnstillers gegeven tot het een tweetal weken geleden stilaan maar zeker verergerde. En wat doe je dan voor je beste kameraad? Ervoor zorgen dat hij geen pijn meer hoeft te lijden.
Gisteren in de voormiddag is onze lieve vriend naar de hondenhemel vertrokken. We waren bij hem, hebben hem vastgehouden, troostend toegesproken, geaaid en geweend. En sindsdien staat onze wereld een beetje stil. Overal in huis, in de tuin, zien we hem zonder dat hij er is.
Ons hoofd staat nu niet naar wereldse problemen. Vandaar dat we voor een dag of twee klein verlet nemen om te bekomen. Hopend op uw begrip.
Na zes dagen afwezigheid – totaal buiten onze schuld of verdienste (… het is maar hoe je het bekijkt…) – zou er uiteindelijk hoop bestaan dat Golfbrekers zonder voortdurende uitschakeling zal kunnen verder functioneren.
Met dank aan degenen die ons op de achtergrond steeds geholpen hebben om het probleem op te lossen.
Een naar ons gevoel passend stukje Bach:
Gisteren waren we er weer niet. Of beter: we waren er wel, maar u zag ons niet. Om de een of andere reden worden we steeds weer “door een hogere macht” uitgeschakeld. Of het gaat om een externe oorzaak, of de host of server het laat afweten, werd ons niet bekend gemaakt. Ook al dringen we steeds weer… en weer… en weer…aan. Stilzwijgen aan de andere kant van de lijn. We hopen volgend jaar uit deze impasse te geraken.
Intussen kwam ons dit liedje uit de catacomben van de nullenzender in herinnering:
Het begint stilaan een gewoonte te worden: onze verontschuldigingen voor het onderbreken van de publicaties. Het is buiten onze wil. We kunnen het niet stoppen of verhinderen. Mocht u straks weer de boodschap krijgen dat er “een fout opgetreden is bij de databaseconnectie”, dan moet u weten dat er hier – zelfs op kerstavond – behoorlijk gevloekt zal worden.
Op hoop van zegen
Redactie Golfbrekers
Tussen vrijdag en gisteren, dinsdag, werden we drie keer door een onzichtbare hand uitgeschakeld. De opgeroepen cavalerie heeft ons weliswaar geholpen, maar kon niet verhinderen dat we opnieuw technisch werkloos werden gemaakt. Slechts zaterdag hadden we met Golfbrekers toegang tot het wereldwijde net. Opvallend fenomeen: een groot aantal binnenlopende reacties*, die rechtstreeks naar de inkomende “spam”bus werden geleid.
Blijkbaar zijn bepaalde goden ons niet gunstig gezind.
*ter verduidelijking: reacties die niets met onze thema’s te maken hebben… integendeel… met een zeer dubieuze (lees: pornografische) inhoud!
Heel af en toe ziet onze redactie zich verplicht ingezonden opiniestukken terug naar de afzender te sturen met het verzoek bepaalde passages te wijzigen of te schrappen. Inderdaad, heel uitzonderlijk. Niet wanneer we het er gedeeltelijk of niet mee eens zijn. Wel als we vrezen dat dit informatiekanaal, “Golfbrekers”, – én bijgevolg onze redactie – verantwoordelijk zou kunnen gehouden worden voor smaad en eerroof of voor onwettige medische raadgevingen met de hiermee gepaard gaande gevolgen.
De huidige toestand zorgt voor bijzonder veel onvrede bij de mensen. Een kort lontje, onrust, overspannenheid, wrijvingen binnen het gezin, de familie, de vriendenkring, op het werk. Ieder heeft zo zijn eigen mening over de coronacrisis die zo’n grote impact heeft op ons dagelijks bestaan. Wij proberen het hoofd koel te houden. Sommige bronnen lezen wij bewust niet (meer) – we willen immers niet doordraaien in bepaalde doemscenario’s. Er is nog zoveel moois te zien, te beleven en – hopelijk – om naar uit te kijken. We lopen niet met oogkleppen rond, maar als heel de situatie ons iets duidelijk gemaakt heeft is dat we geleerd hebben dàt, wat in ons aards leven echt belangrijk is, meer te waarderen. De natuur, muziek, boeken, lekker eten, een glas wijn, vriendschap, onze (klein)kinderen, onze herinneringen aan betere tijden, dié houden ons recht, dié kan de coronamiserie niet afpakken.
De verwondering over een trekvogel, die zelden bij ons te zien is, op het voederplankje in onze tuin. In februari het eerste sneeuwklokje. Een spontane omarming van onze “grote” kleinzoon, die eigenlijk vindt dat hij hiervoor te “oud” is. Een foto, een teruggevonden, lang-vergeten langspeelplaat, een gedicht, een onverwacht telefoontje van een jeugdvriend, of een lied…:
U heeft het allicht gemerkt: we waren weer “buiten dienst” gesteld. Of we op de een of andere lange teen getrapt hebben: met zekerheid! Heeft de zere tenenlijder zich kenbaar gemaakt? Neen! Of de verplichte “technische werkloosheid” zich zal herhalen? We hopen het beste en verwachten het slechtste voor de toekomst. Niet alleen voor onze toekomst, maar voor de toekomst van heel de vrije meningsuiting.
U heeft het gemerkt: gisteren werden we opnieuw uitgeschakeld. Ditmaal slechts voor een dag. Blijkbaar zijn we nog niet uit de gevarenzone. Misschien moeten we dit als een compliment opvatten. En wie kan deze uiting van waardering het beste vertolken? Juist, Kempenzoon Louis Neefs. Geniet ervan, hierna komen we terug op minder aangename zaken.