Laten we elkaar geen Liesbeth noemen en de zaken noemen wat ze zijn.
Als de pensioencommissie pleit voor het “progressief belasten” van de aanvullende pensioenen, wordt dat gespin gretig overgenomen door de media.
Voor mij is het nochtans simpel.
We spreken hier over niets minder dan de (gedeeltelijke) nationalisering van de pensioenreserves.
Jij leest misschien “progressief belasten”, maar dit gaat helemaal niet over belastingen.
Dit is meer: jij hebt wat ik wil en ik ga het van je afnemen.
DAAR gaat dit om
Communistische toestanden. Hier in België.
De vergrijzing is amper begonnen en er wordt al volop geloerd naar het pensioenpotje dat je opzij had staan voor je oude dag.
Vroeger spoorde de overheid werkgevers en werknemers aan om toch maar wat centjes opzij te zetten voor een comfortabele vrije dag.
De overheid zou zorgen voor een basispensioen, voor de extraatjes moest je zelf maar zorgen.
En zo gebeurde.
De burgers van dit land gingen massaal sparen voor dat aanvullend pensioen.
Zeker de werknemers en de zelfstandigen.
De ambtenaren krijgen sowieso een goed pensioen.

Met 2.500 euro in de maand, moet je toch goed kunnen rondkomen?
Het wordt zelfs helemaal feest als ook je partner geniet van een ambtenarenpensioen.
Dan zit je aan bijna 5.000 euro per maand.
Dat is beter dan Win for Life winnen, he!
Tweeëneenhalf keer beter om precies te zijn.

Als werknemers en zeker zelfstandigen later op dezelfde manier van hun pensioen willen genieten, moest er dus gespaard worden.
Heel wat burgers hebben inmiddels een stevige spaarpot opzij staan om ook straks nog te genieten van het leven.
Maar wat horen we nu?
Om de pensioenen betaalbaar te houden, gaan we dat “appeltje voor de dorst” extra belasten.
Tijd voor solidariteit op zijn Belgisch.
De zelfstandige met 840 euro pensioen en de werknemer met 1.180 euro mag wat extra geld in de pot gooien.
Van het geld dat je gespaard hebt, gaan we alvast 20% aanslaan. Over de rest kan altijd later nog eens gesproken worden.
Jij denkt nu waarschijnlijk dat ik dat hier allemaal uit mijn rechterduim zuig?
Allez, als de overheid zoiets zou voorstellen staat het land toch op zijn kop?
Wilde stakingen, betogingen, waterkanonnen, … je kent het wel.
Maar nee, niets van dat.
De overheid gooit daar het sausje van “progressief belasten” en “solidariteit” overheen, de media neemt dat klakkeloos over en dat passeert zonder dat iemand weet wat er gebeurd is.

En straks gaan de ambtenaren en andere parasieten nationalistisch met de driekleur zwaaien. Zijn dat patriotten? Nee graaiers die willen dat alles blijft zoals het is.
Wat zeg je? Er is een gat gevonden in de begroting van di rupo van bijna twee miljard euro ? Met welk geld betalen ze die royale pensioen van denk je, juist.

“Racist! Zelf een racist!”

Het Brussels stadstheater KVS, in schoon Vlaams “de Koninklijke Vlaamse Schouwburg”, stelt op zijn webstek dat het ten opzichte van de multiculturele KVS-ploeg niet langer te verdedigen is om structureel samen te werken met ‘een krant waarin mensen in beeld of woord worden beschimpt, enkel en alleen omdat ze een andere huidskleur hebben.’

Euh… Welke krant?  Hebben wij zo’n krant?  Zelfs ‘t Pallieterke zou dit niet durven.   U gelooft het niet: het gaat om De Morgen.  Hans Vandeweghe schreef: ‘Afrikanen kunnen zich geen zes weken concentreren op één doel. Als ze twee wedstrijden hebben gewonnen, zwermen de makelaars het hotel binnen, gevolgd door de groupies, gaat de druk van de ketel en weet de meegereisde tovenaar niet meer van welk hout pijlen te maken.’

En da’s erover voor de KVS, vér erover. Onaanvaardbaar. Het Brussels stadstheater profileert zich al jaren op diversiteit in onze samenleving, werkt met Afrikaanse artiesten en heeft Afrikaanse werknemers in dienst.  Daarom wordt de samenwerking vanaf nu voor eeuwig en altijd gestopt.  De Morgen wou zich zelfs niet verontschuldigen.  Integendeel.  Hans Vandeweghe, jawel een racist op de loonlijst van De Morgen, bestond het als antwoord te verwijzen naar ‘overgesubsidieerde parochiezalen‘.  Vinden wij niet slecht gevonden.  Die man heeft zin voor humor.  Misschien moeten we hem een rubriek op Golfbrekers aanbieden.  Als ‘t Pallieterke ons niet voor is.

De Standaard

FVE

Hoe de EU u berooft. Waarom oorlogen gevoerd worden.

Op een ander blog kwam de vraag naar voren aan wie de EU, de staat nu eigenlijk al die schulden heeft, en waar die vandaan komen.

Het is simpel: al dan geld heeft nooit bestaan, en de schulden zijn net als de centen uit de lucht gegrepen door de banken.

Hoe ze dat konden doen. Ook weer simpel: als er één geldscheppende autoriteit is, dan is het de staat. Die staat, de onze dus, heeft die bevoegdheid aan de banken gegeven, om geld uit de lucht te grijpen dus. Wat u op school over dit proces geleerd heeft, is niet waar, vergeet het.

Lees verder…

De laatste Oostfronters: ‘Met 1.200 vertrekken en met 37 terugkomen: hoe kan je dan nog functioneren?’

Simon Demeulemeester Redacteur en Chef Opinie bij Knack.be

Chris Michel blikte voor zijn Koppen-reportage ‘De laatste Oostfronters’ met twee Oostfronters van 91 en 99 jaar terug op hun leven. ‘Ze hebben gevochten voor een land waar ze nooit meer geweest zijn.’

Journalist Chris Michel liet zich leiden door een centrale vraag: ‘Hoe voelt iemand zich aan het einde van zijn leven, als je op je zeventiende een keuze maakte die het normale leven beëindigde?’

‘De jongens die het Oostfront overleefden, kwamen in lichaam en ziel verminkt terug. Ze hebben nooit de eer gekregen die ze verwacht hadden. Als helden vertrokken, door meisjes met bloembossen uitgezwaaid, werden ze bij hun terugkomst in elkaar geslagen en in de gevangenis gegooid. Het land waar ze voor gingen vechten, hebben ze nooit meer gezien.’

Beide Oostfronters werden in 1945 ter dood veroordeeld. De ene vluchtte daarop meteen naar Duitsland. De ander zat eerst vijf jaar in een Belgische gevangenis, vooraleer naar Duitsland uit te wijken. Waar hij vijf jaar lang als clochard over straat zwierf. Michel: ‘Het leven van oud-Oostfronters was niet makkelijk: ze vonden geen werk, hun kinderen werden gepest, ze verloren burgerrechten…’

Geen trauma

Michel verbaasde zich over hoe verschillend de beide mannen omgingen met hun oorlogstrauma. ‘De ene man werd kwaad toen ik hem vroeg naar een trauma. Hij vond de vraag beledigend. Maar toen hij even later sprak over zijn dode vrienden, kwamen de tranen wel.’

Een historicus verklaarde die reactie aan Michel door erop te wijzen dat het toegeven van een trauma gelijkstaat aan het erkennen van een fout. ‘Voor hij die alles overboord gooit, is al die gruwel en het zware leven pas echt voor niets geweest.’

Zwaar betaald

Die man verklaarde dan ook dat hij vandaag hetzelfde zou doen als toen. De andere Oostfronter zei dat hij zwaar misleid was door de propaganda van de Duitsers, van de Kerk, de politieke leiders en de samenleving van toen, zegt Michel. ‘Hij was afkomstig uit een rijke Mechelse advocatenfamilie, zat aan de universiteit. Na de oorlog moest hij met zijn familie breken. Hij heeft die keuze zwaar betaald en zijn leven verknald, vond hij. Toch stak ook hij zijn verleden niet weg. Ze toonden hun medailles met hakenkruizen, die hingen zelfs in huis.’

Michel blijft zelf wel met een vraag zitten, zegt hij: ‘Die ene man is met 1.200 medesoldaten vertrokken naar Estland, slechts hij en 36 anderen zijn er levend uitgekomen. Van de 12.000 Vlaamse Oostfronters sneuvelden er 5.000. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden hoe je dit alles kan meegemaakt hebben, en toch gewoon verder kan.’

De laatste Oostfronters, van Chris Michel, woensdag 29 mei op Canvas in Koppen

Nu de stemmen zijn geteld, maken analisten de rekening op. Een opvallende conclusie is opnieuw dat een Vlaamse Kamerzetel enkele duizenden stemmen meer kost dan een Franstalige.

Met 248.000 stemmen behaalde het Vlaams Belang afgelopen zondag drie Kamerzetels. Langs Franstalige kant klokte Ecolo af op 222.000 stemmen en sleepte daarmee 6 zetels in de wacht. Naast de grendelgrondwet, de pariteit in de federale regering, de alarmbelprocedure en de bijzondere meerderheidswetten blijft ook de grote ongelijkheid bij de verdeling tussen Franstalige en Nederlandstalige Kamerzetels een oud zeer. Ook in het verleden maakte politicologen reeds brandhout van deze ongelijkheid.

Ongelijkheid

“Omzetting stemmen naar zetels in België blijft vreemd: CD&V 12% nationale stemmen = 18 zetels, PS 11% stemmen = 24 zetels.” Het was econoom Geert Noels die gisteren het bericht via Twitter de wereld instuurde en voor heel wat commotie zorgde op sociale media. Nochtans is het fenomeen niet nieuw. Terwijl Vlaanderen 63 procent van het totaal aantal stemmen levert, heeft het slechts recht op 58 procent van de zetels. De Waalse kiezers die 33 procent van het totaal aantal ‘Belgische’ kiezers vertegenwoordigen, hebben dan weer recht op 42 procent van de groene zitjes. Een ongelijkheid van zo maar eventjes 14 procent.

Belgisch

In 2010 maakte onderzoeker Edi Clijsters reeds de optelsom. Hij berekende dat een Vlaamse Kamerzetel gemiddeld 43.700 stemmen kostte; een Franstalige slechts 35.600. Het gaat hier om een aanfluiting van elke democratische logica en om een fundamentele onrechtvaardigheid die zal blijven bestaan zolang België bestaat.

#onafhankelijkheid  #België

Standpunt

Artikel

Door: Pieter Bauwens – hoofdredacteur Doorbraak

Koning Filip wil niet wachten en is de dag na de verkiezingen al begonnen met de eerste gesprekken. Hij consulteert alle voorzitters van partijen met verkozenen in het federale parlement. Alle?

Waarde medestander,
U hebt het samen met mij kunnen vaststellen: de verkiezingsuitslag van gisteren is barslecht.
Mij persoonlijk deed het zeer veel pijn. Ook als voorzitter was dat zo. Niet in het minst voor alle leden en militanten die zich hard hebben ingezet. Ik had het liever anders gewild. Maar als goede democraten moeten we dit oordeel aanvaarden.
Een eerste vaststelling die ik nog voor alle anderen maakte, is dat de N-VA weliswaar een reusachtige overwinning haalt (waarvoor ik Bart De Wever oprecht heb gefeliciteerd), maar dat ondertussen de drie traditionele partijen min of meer overeind blijven en dat enkel wij het gelag betalen. Gevolg is dat die drie traditionelen zich nu aan elkaar klitten omdat ze in feite niet werden afgestraft voor hun neo-belgicisme.
Maar mijn tweede en dit keer gelukkige vaststelling is dat onze partij nog zo’n kwart miljoen mensen overtuigt en op alle fronten en in alle parlementen actief zal blijven om deze mensen te vertegenwoordigen. Het Vlaams Belang staat er nog, kleiner dan wij gehoopt hadden, maar te groot om op te geven zoals onze vele tegenstanders maar al te graag zouden willen.
Dit resultaat heeft uiteraard grote en praktische gevolgen voor de partij, niet in het minst
op het financiële maar belangrijker ook op het menselijke vlak: een grondige reorganisatie dringt zich op. Het Partijbestuur kwam vandaag bijeen en belastte ondervoorzitter Chris Janssens met een opdracht om een grondige analyse te maken op basis waarvan een aantal opties zullen genomen worden.
Ik heb meteen ook meegedeeld dat ik mijn voorzitterschap ter beschikking stel en dat ik in oktober nieuwe voorzittersverkiezingen zal organiseren. Ik blijf tot die tijd, om de reorganisatie waartoe de Partijraad en het Partijbestuur zullen beslissen in goede banen te leiden, zodat er voor mijn opvolger geen praktische moeilijkheden zullen zijn om zijn of haar beleid verder uit te stippelen en zodat de partij in orde en eensgezindheid aan de toekomst kan beginnen.
Ik dank oprecht alle leden, kandidaten en militanten van de partij, die mij en ons hun vertrouwen hebben geschonken. De campagne voor 2018 en 2019 begint morgen.
Hartelijke groet,
Gerolf Annemans

QUIMPER – Op donderdag 15 mei 2014 overleed oud-premier en minister van Staat Jean-Luc Dehaene na een ongelukkige val in de Bretoense stad Quimper. Dehaene werd 73. Een carrièreoverzicht.

• 1940 – Jean-Luc Joseph Marie Bobby Mohammed Slisse Dehaene wordt geboren in Montpellier in Zuid-Frankrijk, dat toen nog Vichy-Frankrijk heette.
• 1953 – Een nog onervaren Dehaene lost een probleem op dat zich nog niet gesteld heeft. 
• 1958 – In het Sint-Jozefscollege in Aalst rondt Dehaene met vrucht zijn opleiding Grieks-Latijn-Sanitair af, die hem uitstekend zal voorbereiden op zijn latere politieke loopbaan. 
• 1965 – Dehaene huwt met Celie Peeters, die erg tevreden is dat ze vanaf dat moment de familienaam van het gezinshoofd mag overnemen. 
• 1970 – De invoering van het Vernieuwd Secundair Onderwijs installeert de opdeling tussen ASO, TSO, BSO en KSO waardoor de opleiding Grieks-Latijn-Sanitair, net als de opleiding Snit, Naad en Kwantumfysica, verdwijnt. 
• 1973 – Club Brugge speelt kampioen. Dehaene verschijnt met een zware kater op een belangrijke vergadering bij het ACW. 
• 1980 – Club Brugge speelt kampioen. Dehaene verschijnt met een zware kater op een belangrijke ministerraad. 
• 1987 – De kwestie-Happart brengt België in een ongeziene communautaire impasse. De regering-Martens valt en Jean-Luc Dehaene wordt aangesteld als informateur. Hij vraagt koning Boudewijn honderd dagen om een regering te vormen. Het lukt hem in 106 dagen. 
• 1988 – Club Brugge speelt kampioen. Dehaene verschijnt met een zware kater op een belangrijk kernkabinet. 
• 1992 – Met zijn Globaal Plan mikt premier Dehaene op werelddominantie. De eerste stap in dat Globaal Plan, het halen van de Maastrichtnorm, is gelukt. 
• 1995 – Dehaene wordt opnieuw verkozen tot premier.  Hij denkt even aan de naam “Dehaene: First Blood Part II” maar kiest uiteindelijk voor het sobere “Regering-Dehaene II.” 
• 1995 – Bij een bezoek aan een Amerikaans bedrijf voor kunstmatige inseminatie van grootvee kruipt Dehaene, in cowboyoutfit, op één van de mechanische dekstieren en roept tijdens de genante vertonig “Let the beast go!” Weken diplomatie en de belofte dat de Amerikaanse inlichtingendiensten toegang krijgen tot alle telefoon- en dataverkeer van Belgacom zijn nodig om de relaties met de VS te normaliseren. 
• 1999 – België wordt geteisterd door dioxine-kippen, die de neiging hebben te ontploffen als ze schrikken. Er vallen duizenden slachtoffers.  CD&V verliest de verkiezingen en boegbeeld Jean-Luc Dehaene verlaat de nationale politiek. 
• 2003 – Club Brugge speelt kampioen. Dehaene verschijnt met een zware kater op een belangrijke gemeenteraad. 
• 2007 – Dehaene vult zijn karig parlementair pensioen aan met bestuursmandaten bij Domo, Inbev, Lotus Bakeries, Telindus, Umicore en Dexia (nu Belfius, nvdr.). 
• 2012 – Door de inflatie bedraagt het aantal dagen dat men aan de koning moet vragen om een regering te vormen nu ruim 500 dagen. 
• 2013 – Pascal Smet probeert een brede eerste graad in te voeren in het secundair onderwijs, waardoor men opnieuw Grieks-Latijn-Sanitair zou kunnen studeren. Het voorstel wordt echter getorpedeerd, volgens critici omdat het lek is langs alle kanten. Pascal Smet heeft dan ook nooit de mogelijkheid gehad om Grieks-Latijn-Sanitair te studeren. 
• 2014 – Jean-Luc Dehaene overwint pancreaskanker en is klaar voor een rustige oude dag. Op 15 mei breekt er echter een rijstpapleiding in de Hemel, waardoor God dringend een goeie loodgieter toch zich moet roepen.

http://www.raaskalderij.be/2014/05/in-memoriam-jean-luc-dehaene-1940-2014/