Een verslag uit Syrië, zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

Het dreigde een dramatisch weekend te worden. Terug in onze catacombe zoals in november 2012? Het werd gelukkig een maat voor niets. Een cursiefje hierover: Lentefeest kleiduif schieten in Damascus!  De drie betrokken staatshoofden, TMM,  spelen tegelijk voor aanklager, getuige, rechter en beul. Ze hebben dus geen bewijzen nodig. En het westen – politiek, media, sociaal, kerkelijk, universitair – loopt achter hen aan zoals de volgelingen van het beest uit de  Apocalyps.

Is er dan nergens een universiteit met kritische studenten die een wereldwijde protestbeweging kunnen starten tegen deze criminele, waanzinnige westerse oorlog tegen Syrië en andere landen? De tijd daarvoor is nu aangebroken. Wereldwijd zijn de volken het corrupte gedoe grondig beu van hun oorlogvoerende leiders, die als marionetten dansen voor  wapenbazen,  oliebaronnen en bankiers om massa’s mensen en landen in de diepste ellende te storten. Laten we ijveren en bidden opdat deze westerse oorlogshysterie zou stoppen.

Zoals beloofd geeft fr. Jean een treffend verslag van zijn verblijf samen met fr. David vorige week in Aleppo: Een roos die uit het kapotgeschoten beton her opschiet. In ons klooster zelf blijven we hulpgoederen klaar maken voor de mensen die uit Oost Ghouta  bevrijd werden. Enkele duizenden flesjes hebben we gevuld met shampoo en vloeibare zeep. Een gezellige, ‘beklijvende’ aangelegenheid, die de hygiëne van deze mensen ten goede komt.

Inmiddels worden ons van verschillende kanten steeds meer video’s toegestuurd. Hartelijk dank.  Wie tijd en zin heeft kan zien welk onvoorstelbaar rookgordijn van leugens dagelijks wordt opgehangen.

Eind deze maand en begin mei hoop ik even te kunnen terugkeren naar de Abdij van Postel. Dan krijg je dus  geen  bericht  vanuit Mar Yakub in Syrië, mogelijk wel iets vanuit eigen land.

P. Daniel

Nvdr: Wereldwijd protesten tégen de rakettenaanval op Syrisch grondgebied.  We plaatsen er enkele; in de VSA zelf waren er meerdere in de grote steden (voor meer: google op YT “Syria protests against airstrikes” of iets dergelijks).

Vrijdag 20 april 2018

Aan de voet van het Anti-Libanongebergte

Het gebied tussen ons klooster en het Anti-Libanongebergte is gans deze oorlog voor ons streng verboden militair gebied geweest. We mochten in die richting zelfs geen foto’s maken. Daar zaten het Syrische leger en de Hezbollah om stand te houden tegen de terroristen, die vanuit het gebergte zelf en daar achter, in de Beka vallei van Libanon, opereerden. Ik herinner me wel dat ik begin oktober 2010 als kersverse toerist daar nog gewandeld heb en een heerlijke ontmoeting had met een herder (je leest het verhaal in ons oorlogsdagboek, deel I, blz. 18-20). Welnu, sinds het grote offensief van enkele maanden geleden zijn de terroristen in, achter en voor het gebergte opgeruimd. Zaterdag nam de kolonel, verantwoordelijk voor deze streek, ons met zijn wagen mee, 7 km verder tot aan de voet van het gebergte. Wat een heerlijk gevoel van veiligheid en vrijheid! Rechts en links zijn er  toch  weer verschillende  boomgaarden te zien. Vele mensen van Qâra leefden voor de oorlog gedeeltelijk van o.m. hun kersen, die in heel het Midden Oosten als topkwaliteit gegeerd werden.  In een betonnen gebouw werden we door een aantal vrienden van de gemeenschap ontvangen die al meteen een avondmaal klaar maakten. We hebben een beetje gewandeld, veel foto’s genomen en op de grond gezeten om lekker te eten. Je ziet van ver het klooster, het dorp Qâra en de omringende dorpen liggen. Deze uitstap gaan we zeker eens uitgebreid hernemen.

Ondertussen is een gasontginning hier aan de voet van het gebergte al in volle werking. Vanuit het klooster zie je ’s avonds de verlichting en de toren. Bij het zoeken naar gas zijn de werkers al voor de oorlog ook op water gestoten, op een diepte van 1200 meter. Ze hebben alles afgesloten omwille van de oorlog. Het was niet mogelijk in dit rebellengebied tijdens de oorlog aan de ontginning te beginnen. Het toeval wil dat juist nu zondag voormiddag twee ingenieurs, specialisten van irrigatie onverwachts toekomen om daaraan te  werken. Het is een christen en een moslim. We geven hen een rondleiding en nodigen hen  uit om samen met ons buiten te eten. Ze krijgen een kamer en een bed.

Graag willen ze ons deskundige uitleg geven over het project.  Het water kwam 3 km van ons verwijderd uit de grond. Het spoot tot 40 m hoog, omwille van het gas onder het water. Er komt 80 kubieke meter water per uur uit, dag en nacht  langs een buis van een 20 cm doormeter. Halverwege de put en ons is nu een vijver aangelegd waar dit water wordt opgevangen. Vandaar wordt het met plastieken buizen, ‘n 0,5 m onder de grond, verdeeld over heel Qâra en gaat onder meer ook naar onze vijver die wij al voor het dorp hadden aangelegd met het water dat bij ons ook uit die diepte van 1200 m komt. Ons water komt echter warm uit de grond. Bovendien moet ons water opgepompt worden, waarvoor dus elektriciteit nodig is. In elke geval heeft heel Qara binnenkort voldoende water voor de besproeiing (het is geen drinkwater!), wat een grote zegen is. Ouderen uit Qâra vertellen dat er vroeger veel water van de bergen kwam. Een miniem kanaaltje door onze kleine tuin is hiervan nog een overblijfsel. Onverwachts wordt nu dus deze traditie verder gezet. Volgens deze ingenieurs zou de hele onderneming ongeveer 50.000 € kosten, waarvan een deel betaald wordt door het Rode Kruis en een deel door een Spaanse organisatie die actie voert tegen honger. Ze suggereerden om deze organisaties, wanneer alles klaar is, eens extra te bedanken, wat we graag zullen doe. Van het plan dat ze gemaakt hadden mocht ik een foto nemen, die ik hoop te kunnen tonen op de aangekondigde fototentoonstelling op het einde van deze maand in Postel.

Een roos die uit het kapotgeschoten beton her opschiet

Een bezoek aan de Latijns-Katholieke kerk in Aleppo

Vorige week trokken twee broeders naar Aleppo om Pater David te helpen. Hij is een priester van de Rooms katholieke Verbo Incarnado gemeenschap (Instituut van het Vlees-,resp. Mensgeworden Woord) – gesticht in de jaren tachtig in Argentinië. Hij woont en werkt al negen jaar in Aleppo en heeft de verschrikkingen van de oorlog van nabij meegemaakt. In een huis naast het Latijnse bisschoppelijke paleis heeft hij twee verdiepingen omgebouwd tot residentie voor enerzijds christelijke studenten die gedurende de oorlog niet terug naar huis konden omdat de terroristen de weg versperden en anderzijds voor arme jongeren en drugverslaafden die nu na de oorlog geen thuis meer hebben. Het was werkelijk een unieke ervaring en een hart onder de riem om te zien hoe die priester als een echte vader voor die jongeren zorgt. Maar naast Pater David ontmoetten we andere priesters en zusters die zich met heel hun hart belangeloos inzetten voor de Syrische bevolking.

(Nvdr: Hier meer duiding over pater David en zijn inzet.  En hieronder een beschrijving van de miserie in Aleppo in het Engels “Mensen moeten bedelen om te overleven”)

“Weet je, ik moet gewoon bij de kinderen blijven, zoveel mogelijk. Ze moeten voelen dat ik aanwezig ben. Daarna komt de rest vanzelf”, zei Pater David mij rustig. Hij is een kleine gezellige Argentijn met een mooie ronde buik. Hij lacht zelf met zijn overgewicht en de zusters die eveneens naast het bisschoppelijk paleis wonen lachen hartelijk wanneer hij aan het snoepen is.

Wanneer we op 8 april in Aleppo toekomen, moeten we even slikken  wanneer we de enorme destructie zien. Het is hartverscheurend – alles in het oostelijk deel van de stad, maar dan ook alles is kapot… Toch zien we de Syrische autootjes slordig door elkaar koersen en ruiken we alom de Syrische sfeer: een gezellige kakafonie van  winkeltjes, bazaarkes, en mensen die op elke straathoek gemoedelijk staan te keuvelen. Het Syrische hart is sterk, o zo sterk. Wanneer ik eraan denk springen de tranen mij in de ogen. De auto voert ons verder tot aan het huis van de Latijnse bisschop Georges (Libanees). Hij is een Franciscaan die liever zijn habijt draagt dan de bisschoppelijke pij.  Hij is een gemoedelijk man en de trekken van het innerlijke gebed staan in zijn gelaat geschreven. Zelden heb ik zo’n innemende bisschop gezien. Samen met hem wonen drie zusters en één priester – Pater Hugo – van de Verbo Incarnado gemeenschap.

Nvdr: Zuster Guadelupe van aan het woord: “Er was geen burgeroorlog in Syrië, het zijn gewapende groepen, terroristen, betaald door landen zoals Saoedi-Arabië” en klaagt de westerse media aan.  In de volgende 2 video’s neemt zij ons mee (febr.’17) door Aleppo:

En deze pater over de leugenpers:

Getuigenis van een tiener uit Aleppo:

Oproep van de Armeens-katholieke aartsbisschop van Aleppo: “Help ons in Syrië te blijven”:

Net naast het bisschoppelijk paleis huizen 6 zusterkens van Moeder Theresa van Calcutta. “Die zusters werken hard, ze staan om 5 uur ’s ochtends op om te bidden en daarna zorgen ze de ganse dag voor de bejaarden”, zegt één van de studenten die in het huis van Pater David woont. In de zowat drie verdiepingen wonen een 50-tal bejaarden die ze, bewogen door de liefde van Christus, met hart en ziel verzorgen. Hun stralende gezichten liegen er niet om – ze zijn gelukkig om Christus in de allerarmsten te dienen.

Wandelen we tien meter verder dan komen we in het Al Farah schooltje. Daar verwelkomt de moeder overste ons voor een gezellige babbel en een Arabische koffie. Achter haar ronde glazen bril verschuilen zich kinderlijke ogen. Haar glimlach straalt en een stukje hemel overweldigt je wanneer ze met je praat. “Alleen ik en een andere zuster zijn in Aleppo gebleven gedurende de oorlog. Ik kon onmogelijk mijn geboortestad verlaten. Ik ken Frankrijk en Europa, maar voor niets ter wereld ruil ik mijn liefde voor mijn volk. Wij hadden een school in een ander gedeelte in de stad, maar die is nu volledig verwoest – daarna zijn we naar hier gekomen. Hezbollah zijn fantastische mensen, ze hebben ons met veel respect gevraagd om de deuren en ander kostbaar materiaal te komen oppikken voordat die roekeloos werden opgestookt”. In ons schooltje hebben we een honderdtal leerlingen waarvan maar een tiental christenen. Hier zijn twee gespreksonderwerpen taboe: religie en politiek.” Maar het schooltje is doordrongen van christelijke waarden. Wanneer je de klaslokaaltjes rondtoert word je bevangen door de liefde en de orde waarmee de leraressen de kinderen opvoeden.

Op de tweede verdieping van het schooltje huizen de studenten van Pater David. Het zijn christelijke jonge mannen die niet naar hun huis terug konden keren tijdens de oorlog. Ze studeren aan de universiteit van Aleppo die geen enkele dag buiten werking was gedurende de gehele oorlog. Rondom Aleppo waren alle wegen afgesloten omdat de terroristen er amok maakten. Pater David heeft hen toen opgevangen en je kan zien dat ze hem eeuwig dankbaar zijn. Altijd pakken ze hem bij de arm en steken fratsen met hem uit. “Mijn tante woont in New York. Ze is erg rijk. Ze heeft mij gevraagd of ik niet wilde komen – ze wou mijn studies betalen en mij adopteren, ze heeft namelijk geen kinderen. Maar ik verlaat Syrië niet, en ik hou van Pater David en wil bij hem blijven”, zegt één van de studenten ons. Broeder David en ik begonnen spontaan voor hem te applaudisseren.

Een verdiep hogerop heb je het dakterras: een krakkemikkige wc-douche met een handig ineen getimmerde deur, een pingpong en voetbaltafel, een salonneke met verscheurde zetels, een keukentje met de meest armzalige meubels, een slaapkamer die zijn beste tijd heeft gehad en achter een deur twee grote huski-achtige bastaardhonden die vrolijk blaffen wanneer ze hun dagelijkse kost krijgen. Het is daar dat Pater David het meeste van zijn tijd doorbrengt, samen met de jongeren van de straat die hij daar heeft opgevangen. Het is niet altijd gemakkelijk zei hij: “Toen één van hen voor het eerst bij ons was, deed hij zijn kleren uit om te gaan slapen. Vanop zijn borstkas kropen allemaal beestjes naar buiten – hij zat er vol van”. De jongeren wonen er samen en zien er gelukkig uit. Het deed mij spontaan denken aan Don Bosco. De jongeren doen alles zelf: de opkuis, het koken, het ineen timmeren van meubilair… De studenten zijn als grote broers die de straatjongens helpen bij hun studies en hun algemene opvoeding.

De Bijbel zegt: “Mijn geliefden, laten we mekaar liefhebben, want de liefde komt van God, en wie liefheeft is uit God geboren en kent God”(1 Joannes 4,7). Ik heb waarlijk de liefde van Christus geroken in die familiale sfeer rond het Latijnse bisschoppelijke paleis in Aleppo: de goede, contemplatieve bisschop-vader, de paters en de zusters die met hart en ziel werken voor de doodvermoeide bevolking van Aleppo.  Halleluia, God zij geprezen.

Fr. Jean

Nvdr: En ondanks alles herleeft Aleppo:

Feestelijkheden op “Onafhankelijkheidsdag” (72 jaar geleden verlieten de laatste Franse soldaten Syrië):

Lentefeest kleiduif schieten in Damascus!

Zaterdagmorgen 14 april 2018 om 3.55 u. Een indrukwekkende gezamenlijke oorlogs-macht van Amerika, Engeland en Frankrijk bombardeert vanuit schepen en vliegtuigen  in Syrië 2 commandoposten (Homs), het farmaceutisch onderzoekscentrum van Barzzeh en de  luchthaven (Damascus). Voor het eerst sinds mensenheugenis zijn er bij zulk massaal offensief met het meest vernietigend oorlogstuig slechts 3 gewonden gevallen en geen doden. Russen en Iran kwamen niet eens in actie. Het Syrische leger alleen met zijn verouderde middelen (die slechts een fractie kosten van de Tomahawks!) schoot 71 raketten van de 103 uit de lucht.

Van de vier raketten op de luchthaven heeft geen enkele zijn bestemming geraakt en dus vergat Trump dit te vermelden in de lijst van “de perfect uitgevoerde aanval” tegen die zogenaamde afschuwelijke chemische wapenfabrieken. Dat het farmaceutisch onderzoekscentrum van Barzzeh (waar o.m. medicamenten tegen kanker gemaakt werden), twee maanden eerder nog door het OPCW (hoewel ook ‘gepolitizeerd’) geïnspecteerd was zonder dat ze iets vonden, was iedereen rats vergeten. Syrië heeft aan het Russische leger twee niet ontplofte Amerikaanse kruisraketten als souvenir cadeau gedaan. De zionisten waren zo ontgoocheld dat ze enkele dagen later vanuit Libanon (uit schrik voor het Syrische luchtruim) op Damascus en Homs nog eens 9 raketten afschoten. Die werden allemaal deskundig door het Syrische leger uit de lucht geplukt.

Syrië wordt gebombardeerd omdat het in Douma een chemische aanval heeft uitgevoerd op eigen bevolking met 70 doden en een veelvoud van gewonden. Dat is de uitleg in onze media, die bladzijden blijven vullen met deze politiek correcte onzin. Syrië wordt gebombardeerd omdat met Douma heel Oost-Ghouta van terroristen gezuiverd werd en er dus geen kans meer was – zelfs niet met de hulp van Amerikaanse soldaten – om van daaruit Damascus in te nemen. De wereldheersers hadden dringend nood aan een voorwendsel voor een militaire interventie. Daarom werd in Douma een chemische aanval geënsceneerd.  Dit werkt al jaren, telkens het Syrische leger een belangrijke overwinning op de terroristen behaalt.

Weet je nog hoe heel de wereld vol afschuw zag hoe Assad in de  gevangenis van Saydnaya duizenden gevangenen martelde, verbrandde, ophing…? Netjes opgemaakt door Eyal Weizman, specialist  trucage in Londen. Ook Amnesty International moest nood-gedwongen toegeven dat hun rapport van 48 blz. hierover verzonnen was. En er zijn  nog voldoende onnozelaars die geloven dat het Syrische leger wanneer het dat terroristen-bolwerk bijna grondig heeft opgeruimd, zo oerdom zou zijn om plots gevaarlijke chemische rommel boven te halen (van waar?).

Onderzoekers hebben inmiddels ter plaatse nergens enig spoor van chemische aanval of slachtoffers gevonden, noch van getuigenissen, noch in ziekenhuizen. De beelden van Hollywoodkwaliteit met aanval en slachtoffers werden in elkaar gestoken o.m. door de Witte Helmen (de onvolprezen hulpverleners voor de camera en terroristen achter de camera). Hoe ze dat deskundig doen is inmiddels ook al bekend. Plaasteren armen,  benen en rode verf zijn er genoeg. Je kunt het op bijgevoegde video’s zien. De Amerikaanse reporter Pearson Sharp was er op gebrand om eens een flink rapport te maken van deze chemische aanval. Hij vond niets. De Russen waren al meteen op zoek en vonden niets. Hoe kunnen plots alle sporen van een chemische aanval én slachtoffers uitgewist zijn? Het vinden van chemisch materiaal en laboratoria bij de terroristen gaat inmiddels onverminderd verder. Op 17 april 2018 onthult Alexander Rodionov, deskundige op gebied van chemische wapens dat er in Douma bij de terroristen een geheim laboratorium ontdekt werd met o.m. materiaal om het beruchte mosterdgas te maken. Verder werd er nog een voorraad Duits chloor gevonden. Onze vrt oorlogsspecialist waarschuwt dat we toch geen vergelijking mogen maken met de niet bestaande chemische massavernietigingswapens van Irak in 2003 want de chemische aanvallen in Syrië zijn werkelijk! Ziehier dan een vraag voor snuggere journalisten. Als de terroristen over een grote hoeveelheid chemische spullen beschikken en zelfs geheime laboratoria (met materiaal van de  grote mogendheden), als alle chemische rommel van Syrië onder de argusogen van de hele internationale gemeenschap tot de laatste gram werd opgeruimd en Jim Mattis zegt dat ter geen enkel bewijs is van betrokkenheid van Syrië, als de Syrische permanente vertegenwoordiger bij de UNO dozijnen brieven (nu mogelijk al honderden) met bewijzen van chemische aanvallen door de “gematigde rebellen” aan de bevoegde instanties heeft gericht, wie zou dan toch de tot heden 85 chemische aanvallen in Syrië gepleegd kunnen hebben?

De rauwe werkelijkheid is dat de VS, VK en Frankrijk geen enkele rechtvaardiging hebben voor hun barbaarsheid jegens een onschuldig, onafhankelijk en fier volk. Op het moment dat het onderzoek naar een vermeende misdaad nog moet starten een soeverein land, dat ze al hebben verwoest en uitgemoord nog eens komen bombarderen, zonder enig mandaat van de UNO en zelfs zonder toestemming van eigen parlement is tegen het internationaal recht, tegen het charter van de UNO. Het is tegen hun eigen democratie en tegen de menselijke waardigheid. Ondertussen is er voldoende Russische weerstand. Er is ook al een indrukwekkende Chinese vloot onderweg. China eist dat het westen opnieuw het internationaal recht gaat respecteren.

Er blijkt wel een en ander afgesproken te zijn. Het gebombardeerde onderzoekscentrum was ‘toevallig’ ontruimd en moest eigenlijk afgebroken worden. Dat is dus meegenomen. Bovendien krijgt de driekoppige club van moordenaars veel protest vanuit eigen land. Hopelijk groeien deze protestbewegingen om de dwaze en vernietigende oorlog tegen Syrië te stoppen. In een gezamenlijke verklaring van 14 april vanwege drie patriarchen (Grieks-orothodox, Syriac-orthodox en Grieks-Melchitisch katholiek) wordt fel tegen deze bombardementen en deze onrechtvaardige oorlog tegen Syrië geprotesteerd. Inmiddels is er op initiatief van patriarch Cyril van Moskou een verbond ontstaan met paus Franciscus, patriarch Bartholomeus I van Constantinopel, Theodor II van Alexandrië en Jean X van Antiochië als krachtige afwijzing van de oorlog tegen Syrië.

De Syriërs protesteren tegen deze jungle wet, het recht van de  sterkste, wat noch recht noch sterk blijkt te zijn. En ze manifesteren in parken en op pleinen om hun massale steun te  betuigen aan het leger en de  regering en om eens flink de spot te drijven met de westerse waanzin. In Damascus genoten ze ervan als van vuurwerk. Ze dansten met de Syrische en Russische vlag en de foto van hun president. We kunnen het een duur lentefeest noemen met kleiduifjes van 1,5 miljoen dollar per stuk. Frankrijk heeft  bijgedragen met ruim 16 miljoen € voor 12 raketten. In elk geval is duidelijk geworden dat de Angelsaksische-zionistische wereldverwoesting definitief over zijn hoogtepunt heen is. Deze aanval is nogmaals een nagel in de doodskist van het westers imperialisme. Syrië zal niet verslagen worden. En toch, als we deze westerse waanzin verder laten kankeren, kunnen we nog naar een collectieve zelfvernietiging gaan. Moge de Heer Jezus, gestorven en verrezen, ons hiervoor behoeden.

En dit nog

  • Woensdag 25 april 2018 om 14.30 u conferentie door E.P. Robert Matheus: de christelijke paasvreugde, deel 2 in het Begijnhof 30 en daarna 5, te Brugge.
  • Ik hoop aanwezig te kunnen zijn en het tweede deel van ons oorlogsdagboek voor te stellen. Graag zal ik ook dan een babbeltje slaan met wie het wenst (tenzij we nog moordende raketten van de ‘humanitaire hulp’ van  de VS, VK en Frankrijk op ons dak krijgen, wat we niet verwachten)

Nvdr: in een apart artikel zullen wij de reisplannen/agenda van pater Daniël in Vlaanderen bekend maken zodat u met hem en zijn leefwereld in Syrië kunt kennis maken.