Een verslag uit Syrië, zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden

De waarde van een samenleving kan afgemeten worden aan de zorg die besteed wordt aan de meest zwakken, zoals het ongeboren leven en de  -bejaarden. Zwangere moeders dragen in hun schoot een toekomst vol hoop en verwachting voor de nieuwe mogelijkheden. Bejaarden bewaren in de rijkdom van hun levenservaring de herinnering aan de vaste waarden van de maatschappij.

Vorige maand overleed in een rustoord een vrouw op 94 jarige leeftijd. We noemen haar Maria. Op zich niets bijzonders. Iedere dag sterven er in België gemiddeld 300 mensen. Zij was echter een schat van een vrouw. Toen haar moeder stierf was zij 14 jaar. Vanaf dan droeg zij zorg voor haar twee jongere zusjes totdat ze voor zichzelf konden zorgen. Maria trouwde en begon met haar man en haar schoonmoeder een kruidenierswinkel, de eerste superette in de randgemeente van een grote Vlaamse stad. In die tijd ging ze woonwagen-bewoners opzoeken en als ze eten nodig hadden ook eten brengen. Ze was onopvallend, vriendelijk, met een bescheiden glimlach en vol aandacht voor de anderen. Geen wonder dat ze door iedereen gekend en geliefd was. Tot haar zeer groot verdriet bleef haar huwelijk kinderloos. Toch verminderde dit haar geloof niet en evenmin haar hulp aan anderen. Ze  bezocht zieken waar ze kon en hielp de armen, die ze kende, dikwijls in het verborgene. Klagen over haar eigen lijden deed ze nooit, maar leefde wel intens mee met de moeilijkheden en tegenslagen van anderen. Kwaad en onrecht probeerde ze op positieve wijze op te lossen maar nooit met negatieve kritiek. Daarvoor bad ze liever. Ook buiten de eucharistie bracht ze uren door in aanbidding in de kerk. Ze was actief in de charismatische gebedsgroep van de plaats, die samenkwam in het huis van een zeer groot gezin. Moeder Maria en de heilige Jozef samen met de populaire heiligen zoals padre Pio,  de kleine heilige Teresa, de heilige Antonius van Padua waren als haar vrienden aan huis,  maar ook de Vlaamse heiligen zoals Broeder Isidoor, Godelieve van Gistel, Edward Poppe behoorden tot haar intieme vriendenkring. Wanneer het Panis Angelicus of het Ave Maria van Gounod weerklonk, kon ze daar intens van genieten. En psalm 23 mocht voor haar altijd en overal gebeden worden: ”De Heer is mijn Herder, niets kom ik tekort; Hij laat mij weiden op groene velden. Hij brengt mij aan water waar ik kan rusten, Hij geeft mij weer frisse moed. Mijn schreden leidt Hij langs rechte paden omwille van zijn Naam. Al voert mijn weg door donkere kloven, ik vrees geen onheil waar Gij mij leidt. Uw stok en uw herdersstaf geven mij moed en vertrouwen. Gij nodigt mij aan uw tafel tot ergernis van mijn bestrijders. Met olie zalft Gij mijn hoofd, mijn beker is overvol. Voorspoed en zegen verlaten mij nooit, elke dag van mijn leven. Het huis van de Heer zal mijn woning zijn voor alle komende tijden”.

Dit is het portret van haar leven. Haar geliefde man was vele jaren ziek maar ze wilde hem zelf verzorgen, wat ze ook gedaan heeft tot zijn dood in 1993. Nu was ze helemaal alleen. En toch betekende ook deze pijn een nog vuriger geloof, een nog intenser gebedsleven en een nog grotere edelmoedigheid jegens anderen, ook wanneer haar eigen krachten flink begonnen af te nemen. Als hoogbejaarde alleenstaande weduwe bleef ze toch nog vele jaren actief in de parochie en de ruime vriendenkring. Uiteindelijk kwam het ogenblik waarop ze echt niet meer alleen kon blijven en opgenomen moest worden in een “rustoord”. Daar werd haar het zwaarste lijden van haar leven opgelegd omwille van de huidige corona-maatregelen: een brutale,  zinloze, gedwongen vereenzaming. In plaats van bejaarden met de warmte van familie en vrienden extra te omringen, met de gebeden van de Kerk en  het kostbare sacrament van de Ziekenzalving, tot op het kostbare ogenblik van hun vertrek uit deze wereld, werd Maria in eenzaamheid opgesloten. Ze verdiende bevrijd en ontvoerd te worden om plechtig de Ziekenzalving te krijgen en in een restaurantje met vrienden nog eens gezellig bij te babbelen én samen te bidden. Dat was ook haar verlangen. Ze is in de grootste eenzaamheid gestorven.

Het afscheid van het aardse leven is te belangrijk om achteloos te laten voorbij gaan. Het sterven is als het ware de stempel die de waarde van het leven voor goed bezegelt. Dit maakt dat het aardse leven niet alleen voorbij is, maar maakt het tot “volmaakt verleden” tijd. Sterven in de  grootste eenzaamheid was zelfs in de meest primitieve maatschappijen ondenkbaar. In onze huidige samenleving  wordt het eenvoudigweg dwingend opgelegd als werelddictatuur. Dit is niet alleen tegen de meest fundamentele rechten van de mens maar het is vooral mensonwaardig en voor iedere beschaving onaanvaardbaar.

P.S. Een nieuw ministerie! We zijn bereid ziekenzalving op afstand te verzorgen voor hen die geen priester meer kunnen bereiken. Gelieve langs email uw vraag te stellen en uw Whats App op te geven om verder af te spreken.

Zo hebben we de hele begrafenis verzorgd van de vader van onze zuster uit Chili, met alle gebeden en gezangen, omdat er ter plaatse geen priester beschikbaar was. De familie weende van ontroering. Daarna hebben we hier voor hem de eucharistie opgedragen. Verder hebben we de ziekenzalving op afstand verleend aan een bejaarde in Frankrijk, die evenmin een priester kon bereiken. We zijn bereid hetzelfde te doen voor wie eenzaam en in nood is en geen priester meer kan bereiken.  Of dit geldig is? Wij sturen de  gebeden naar boven en vertrouwen er op dat God hetgeen nodig is naar beneden stuurt.

P. Daniel

Vrijdag 9 oktober 2020

Flitsen

Een van de meest  merkwaardige historische plaatsen is de ruïne van de oorspronkelijke molen van het klooster Mar Yakub. Zaterdag werd de plaats boven deze ruïne gepoetst en het water wordt dan langs de trap naar de put geleid. Ook de tussenruimte naar beneden werd gepoetst. De trap leidt naar een ondiepe put, ongeveer zes meter lager. Daar stroomde destijds het water dat van de  bergen kwam en de molen deed draaien. Een aardbeving in de 16e eeuw heeft dit verwoest. Onze 12-jarige Yakub had de onweer-staanbare drang om met de fraters zondag morgen eens op deze plaats te ontbijten. Hij zou voor alles zorgen, een tafel plaatsen, het eten halen, de thee maken en één stoel voorzien voor mij. De anderen zouden op de trap zitten. We hebben met plezier zijn voorstel aanvaard. En zo hebben we zondag een historisch ontbijt genomen.

Nvdr: enkele sfeerbeelden – zomer, herfst 2015, https://www.maryakub.net/:

Een jubileum: hoe Rusland in Syrië de  kansen deed keren

Eind september 2015 leek het lot van Syrië definitief bezegeld. Het leger was erg uitgedund en het materiaal ontbrak. De overgave van Damascus was nog slechts een kwestie van enkele dagen of weken. Bachar al-Assad riep de hulp in van Rusland. Vladimir Poetin deelde in zijn redevoering tot de UNO mee dat hij Syrië militair zou bijstaan in de strijd tegen de  terroristen. Nog geen 48 u later was er een beperkte maar efficiënte Russische luchtmacht in Syrië aanwezig die nauw samenwerkte met de Syrische grondtroepen. Een jaar eerder was onder leiding van de  VS een monstercoalitie opgericht van meer dan honderd landen. Deze vocht met de zogenaamde “gematigde rebellen” tegen het Syrische leger. In feite stonden en staan ze nog aan de kant van de  terroristen om de regering omver te werpen. Hun doel is de lekenstaat vervangen door een wahabitisch, soennitisch, fundamentalistisch Syrië, dat de  belangen van het Angelsaksisch imperium dient.  Toch werd de ene strategische stad na de andere bevrijd: Aleppo, Palmyra, Deir-Ezzor, Meyadin, Abu Kamal… Niet minder dan 1024 nederzettingen van terroristen werden sindsdien opgeruimd, 865 leiders van terroristen gedood en 133.000 terroristen. De islamitische staat in Syrië bestaat niet meer. Samen met Iran en Turkije begon Rusland vredesgesprekken in Astana in december 2016. In de officiële VN vredesgesprekken in Genève hadden de VS en hun bondgenoten tot heden niets anders gedaan dan iedere mogelijkheid tot vrede en heropbouw voor Syrië te boycotten. Nu blijft alleen nog Idlib over waar de terroristen hun toevlucht gezocht hebben. Verder bezetten de VS met hun terroristen van de SDF (“Syrische Democratische krachten”) Oost Syrië met 70 % van de olierijkdom van het land en een aantal waardevolle gasuitbatingen. In het Noorden zijn het de Turken die met hun terroristen een gedeelte van Syrië bezet houden. Tegen deze illegale bases, controleposten en bezetters groeit er evenwel een volksprotest, vooral vanwege stamhoofden van Deir-Ezzor en Aleppo. Deze week zijn weer dozijnen families (meer dan duizend personen) teruggekeerd naar hun huizen in  de beveiligde dorpen al Sial, Hasrat, al-Galaa, Qataat al-Bukamal. De VS en hun bondgenoten blijven ondertussen alles doen om de vrede en de reconstructie van Syrië te beletten. Met een militaire invasie konden ze dit niet bereiken, met tien- of zelfs honderdduizenden terroristen evenmin. Nu proberen ze met economische sancties het land te wurgen.

“De VS dringen een anti-wereld agenda op om niet geconfronteerd te moeten worden met de pijnlijke werkelijkheid dat zij niet langer de enige supermacht zijn in de wereld en dat ze zich moeten aanpassen aan een wereld die steeds meer multipolair wordt”

(Ekterina Blinova, 5 oktober 2020) [1]. Handelt Rusland niet uit eigenbelang? Zeker waar. Syrië en Rusland zijn trouwe economische bondgenoten. In Syrië werden verder 4.500 Russische terroristen gedood en er zijn geen terroristen vanuit Syrië naar Rusland getrokken. Ondertussen is Rusland wel een grootmacht die telkens opnieuw het respect voor het Charter van de VN, voor de soevereiniteit en de territoriale integriteit op de agenda plaatst. Bovendien is Rusland een uitgesproken christelijke samenleving die de christelijke waarden heeft hersteld. De populaire westerse bewegingen van anti-leven, anti-huwelijk, anti-gezin, anti-Kerk en antichristelijk geloof worden er niet geduld. Misschien is dit wel de voornaamste reden van de westerse haat tegen Rusland.

Overwegingen bij een interview

Begin oktober verleende de Syrische president een interview aan de Russische TV Zvezda, waaruit we enkele gedachten lichten, die door de officiële media worden gecensureerd.

Vooreerst de “vastberadenheid en standvastigheid” van het Syrische volk. Uiteraard zijn er in ieder land en in iedere regering zoveel meningen als er hoofden zijn. Dat is ook in Syrië het geval. Toch is er een bepaalde eensgezindheid. Het volk wil geen buitenlandse inmenging die een fanatieke islam invoert om chaos te brengen en slaaf te worden van buitenlandse mogendheden. Zij willen de lekenstaat waar iedere burger van welke geloofsrichting of afkomst ook als gelijkwaardig beschouwd wordt, waar de president garant voor staat. Bij de officiële VN vredesbesprekingen in Genève  waren er blijkbaar aparte ingangen voorzien voor de verschillende “oppositiegroepen”, opdat ze elkaar niet te lijf zouden gaan. Een aantal van hen waren in feite terroristenleiders die hun villa hadden in Ankara, Brussel of Parijs. Zij waren marionetten van buitenlandse regeringen. Daarmee willen Syriërs niet onderhandelen. Syriërs moeten zelf kunnen beslissen en dat was steeds het ondubbelzinnig standpunt van de Syrische president én van Poetin die de vredesgesprekken in Astana organiseerde. Dit verklaart ook de populariteit van de Syrische president, die zelf toch maar een allawiet is voor een bevolking die voor 75 % soennitisch is. Natuurlijk hebben sommige Syriërs zich laten omkopen en hebben meegedaan met de terroristen, maar de overgrote meerderheid bleef eensgezind tegen deze buitenlandse terreur gekeerd. Tot 2018 was het erg gevaarlijk in Damascus.  Iedereen kon overal geraakt worden. Wanneer er een dodelijke aanslag gepleegd werd, kwamen de mensen toegelopen om de gewonden te helpen, de doden weg te dragen en het puin te ruimen. Daarna gingen ze gewoon door met boodschappen doen. De president zegt het zo: de angst om gedood te worden zet zich wel vast in uw onderbewustzijn maar niet in uw dagelijks leven, anders doe je wat de terroristen willen. Ook hijzelf heeft iedere dag zijn werk gewoon verder gezet.

De samenwerking met Rusland in de strijd tegen het terrorisme beschrijft hij in termen van: “transparantie, duidelijkheid en integriteit”. Dat is wel een bijzondere lofprijzing en er moet ook iets van waar zijn, gezien het grote en bijna onmiddellijke succes van deze samenwerking. De grote expertise van het machtige Russische leger heeft zeker ook zijn positieve invloed gehad op het Syrische leger. Een belangrijke slag was de bevrijding van Aleppo (december 2016), dat terecht genoemd wordt: “het Syrische Stalingrad” (het huidige Wolgograd aan de Wolga). In 1942 was het Rode Leger zo goed als uitgeschakeld maar bij de slag om Stalingrad (‘42-febr ‘43) werd het Duitse 6e leger volledig door de Russen verslagen. Dit bracht  een ommekeer in WO II. Ook voor Syrië was de bevrijding van Aleppo een keerpunt. Russen hebben zich echter nooit willen mengen in het interne bestuur van Syrië en altijd zijn soevereiniteit erkend. Wel hebben de Russen geholpen bij het opzetten van onderlinge verzoeningsgesprekken. Bachar al Assad prijst het Russische leger  en brengt eer aan hun slachtoffers in Syrië die daarmee ook bijgedragen hebben aan de  verdediging van hun eigen volk.  

Opmerkelijk zijn ook zijn uitspraken over de “terroristische ideologie”. Onze strijd, zegt hij, gaat eigenlijk niet tegen terroristen maar tegen een ideologie, die door het westen gebruikt wordt om het land te ontwrichten. Het westen begon de strijd tegen Syrië al in het midden van vorige eeuw (met twee staatsgrepen vanwege de CIA). Sinds het begin  van de 20e heeft het westen uitdrukkelijk het extremisme gesteund. Als terroristen worden gedood worden ze door andere vervangen. De hele mentaliteit moet veranderen.

In een onlangs verschenen boek (Bob Woodwand, Fear: Trump in the White House) staat dat Trump al in 2017 Assad wilde vermoorden. Hierop reageert de president dat deze stellingname hem niet deert, omdat het niets nieuws is.

De politiek van de  VS is er een van wereldoverheersing, staatsgrepen, moordaanslagen en oorlogen. Bovendien is deze uitspraak van Trump slechts bedoeld voor het Amerikaanse volk en openbaart wat voorheen te zeer verborgen bleef onder het masker van strijd voor de democratie of de mensen-rechten. We kunnen er bij voegen wat de bekende Amerikaanse journalist en historicus Webster Griffin Tarpley ( tarpley.net) zegt: Sinds de moord op J. F. Kennedy hebben de VS geen president meer gehad doch slechts marionetten, met Obama als uitschieter omdat hij een veel betere leugenaar en toneelspeler was dan de anderen. Hij wist de prestigieuze Nobelprijs voor de vrede binnen te halen nadat hij nog niets anders gedaan had dan verhuizen naar het Witte Huis. Presidenten zijn de marionetten van de Deep State, het militair industrieel complex. Voor de Syrische president moet Rusland meer betrokken  worden in de wereldpolitiek en het accent moet meer liggen op het respect voor het Charter van de VN en de soevereiniteit van de staten. En daar hebben de VS nog geen kaas van gegeten. De VS erkennen geen soevereine staten en geen mensenrechten voor anderen. Ze hebben ook geen partners maar alleen vazallen vanuit een fanatieke en extremistische houding. Welnu, dit moet overwonnen worden. Bachar al-Assad probeert daaraan in eigen land bij te dragen door zijn herhaalde amnestiemaatregelen. Terroristen die zich terug willen integreren in de maatschappij krijgen onder bepaalde voorwaarden amnestie.

En dit nog

[1] https://sputniknews.com/middleeast/202010051080664275-how-russias-five-year-long-involvement-in-syria-war-changed-balance-of-power-in-mid-east–beyond