Een verslag uit Syrië, zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

Een enorm enthousiasme en een daverend applaus, vanwege de 50 lidstaten die het Handvest van de Verenigde Naties ondertekenden in juni 1945. Het zou de basis worden voor een wereldregering van vrede, veiligheid en welvaart, die de waardigheid en de rechten garandeert van alle mensen en alle volken. Met twee verwoestende wereldoorlogen vlak na elkaar was de maat vol. Nooit meer oorlog. Conflicten, ellende, honger en armoede moeten opgelost worden op menswaardige wijze, met onderling overleg, op basis van recht en gerechtigheid, wederzijds respect en solidariteit. Inmiddels hebben 193 lidstaten dit ideaal onderschreven en zijn hiervoor meer dan 40.000 mensen werkzaam. Onze VRT wijdt een uitgebreide beschouwing aan de viering in New York op 21 september 2020, onder de titel: “Verenigde Naties worden 75: heeft de VN nog een hoofdrol op het wereldtoneel? Of staat ze straks voorgoed buiten spel?” . Een terechte vraag. De huidige wereldpolitiek wordt immers in grote mate bepaald door machtige organisaties  buiten iedere democratie om, zoals het Wereld Economisch Forum en hun jaarlijkse hoogmis in Davos. Daar maakt een elite (o.a. van de  Bilderberggroep) het menu op voor de wereldfamilie.

Het Handvest of Charter van de Verenigde Naties is een bijzonder document en een waardige basis om alle problemen tussen de volkeren op te lossen. In de praktijk zijn er vijf mogendheden die iedere resolutie met een veto kunnen blokkeren: China, Rusland, VS, VK en Frankrijk. Onze VRT journalisten menen hiermee de vinger op de wonde te kunnen  leggen en geven er een concreet voorbeeld bij van een zogenaamd misbruik.  Het recente Duits-Belgisch voorstel om langs de Turkse grens humanitaire hulp te verschaffen aan de noodlijdende bevolking in N. Syrië, werd door een Russisch en Chinees veto tegen-gehouden. Onze journalisten (en politici) blijken niet te beseffen dat ze hiermee deskundig met een pincet een splinter uit het oog van anderen willen halen terwijl ze zelf een balk in hun oogkas hebben steken. Immers, de uiteindelijke bedoeling van de westerse humanitaire hulp is steeds een vrije toegang garanderen buiten iedere controle van Syrische regering en leger, nl. om wapenleveringen en hulp aan de terroristen te kunnen verder zetten en het land verder te vernietigen. Telkens hebben Rusland en China de soevereiniteit en territoriale integriteit van Syrië met hun veto willen verdedigen. En deze zijn de basisregels van het Handvest van de Verenigde Naties. Humanitaire hulp aan de bevolking wordt best door het leger verzekerd. Het Syrische leger garandeert met enorme offers de bescherming van het volk. Ook ons land is er als de kippen bij om de mug te ziften en de olifant met huid en haar te verorberen.

Volgens  de Oudgriekse historicus en filosoof Plutarchus zou de Romeinse senator Cato de Oude uitgeroepen hebben: “Ceterum censeo Carthaginem esse delendum” (overigens ben ik van oordeel dat Carthago moet verwoest worden) en zou hij bij iedere redevoering dit herhaald hebben. Drie jaar na zijn dood, in 146 vóór Christus, werd inderdaad Carthago, de rivaal van Rome, verwoest. Zolang oppermachtige staten door hebzucht, eerzucht en machtsdrang gedreven worden in plaats van het internationaal recht te erkennen en respect voor andere landen op te brengen, zullen er criminele oorlogen blijven woeden.

“Syria delenda est” (Syrië moet verwoest worden) is al vele jaren de lijfspreuk van de zogenaamde “internationale gemeenschap”, zonder enige andere reden dan hebzucht en machtsdrang. Hetzelfde geldt overigens voor andere landen: Afghanistan, Irak, Libië, Libanon, Jemen…Wordt dit machtsmisbruik in  een religieuze verpakking gestoken, dan is het nog erger en wordt het een verwoestend aards messianisme. Tegenover Syrië geldt dit nu voor de leiders van de VS, de Turkse president Erdogan en de leiders van de zionistische entiteit.

De nazi’s droegen de Bijbelse uitspraak “Gott mit uns” nog enigszins verborgen, op de gesp van hun riem. De VS leiders verkondigen het bijna openlijk. Zij beschouwen zich als door God gemandateerd om de hele planeet aan hun belangen te onderwerpen. 200.000 barrels olie per dag in Syrië stelen en vervolgens 400.000 ton katoen, 5 miljoen stuks vee en  graanvelden afstoken, de Syrische munt laten devalueren en tussendoor nog enkele massaslachtingen uitvoeren. Het zit allemaal in hun opdracht van Godswege.

Hetzelfde geldt voor R. Erdogan, die zich gezonden voelt om de glorie van het Ottomaanse Rijk te herstellen, tot eer van Allah. De hele industrie van Aleppo stelen, N. Syrië bezetten, plunderen, volksverhuizingen organiseren opdat de moslimbroeders hun terreur aan de bevolking kunnen opleggen, het is allemaal Gods plan.

Het dieptepunt van het aards messianisme wordt echter door de zionisten gerealiseerd. Al 75 jaar lang slagen zij er in iedere resolutie van de VN naast zich neer te leggen. Werd hen bevolen een bezet gebied terug te geven en de oorspronkelijke bewoners te vergoeden, dan zorgden ze er voor dat de hele streek zo grondig verwoest werd dat er geen reden meer was voor de bewoners om nog terug te keren. Libanon en Syrië bezetten, plunderen, bombarderen… het is allemaal het werk van God die het hele gebied van de Nijl tot de Eufraat aan hen wil “geven”. Al is de zionistische elite rabiaat atheïst, zij slagen er in, bepaalde groepen christenen zo enthousiast te maken dat ze de hele Bijbelse en christelijke openbaring van tafel vagen om hun criminele daden te steunen. Misschien staan zovele Rabbi’s en orthodoxe joden dichter bij de waarheid en de menswaardigheid wanneer ze beweren dat de zionistische leiders de voornaamste bron zijn  van het wereldterrorisme én de vernietiging van het authentieke joodse geloof en volk (Neturei Karta/Jewish United Against Zionism/nkusa).

Aan de organisatie van de VN moeten na 75 jaar zeker aanpassingen gebeuren. De voor-naamste zou echter zijn dat het Handvest daadwerkelijk gerespecteerd en toegepast wordt, dat simpelweg het internationaal recht, de waardigheid van de mensen en de soevereiniteit van de volken in een geest van oprechte solidariteit erkend worden,  zodat militaire groot-machten en hun vazallen niet meer op de meest mensonwaardige wijze als schurkenstaten straffeloos kwetsbare volken kunnen blijven verpletteren. De virtuele viering van de 75e verjaardag van de VN dit jaar in New York voor een immense zaal met lege stoelen spreekt boekdelen: het illustreert de houding van een aantal lidstaten tegenover het Charter van de VN. Het heeft voor hen geen enkele inhoud. Zij blijven oorlog voeren in heel de wereld waar, wanneer en hoe hun corrupte leiders het willen. En duizenden medewerkers maken dag en nacht plannen om de waardigheid van het menselijk leven te vernietigen, het huwelijk af te breken, landen te ontwrichten en de samenleving te ontwortelen.

P. Daniel

Flitsen

De druiven zijn geplukt in de twee wijngaarden, die door de onverwachte regen van juli behoorlijk wat schade hebben opgelopen. Van de goede druiven is al een flinke hoeveelheid wijn gemaakt. Van de slechte druiven wordt “debes” gemaakt, een soort winterconfituur. Een groot deel van de amandelen moeten nog geoogst worden. Ze worden met stokken afge-slagen en op een plastiek verzameld. De kleine binnentuin geeft dagelijks een overvloed aan tomaten in alle vormen en maten, courgetten, pepers, komkommers, mais… Ook de arbeiders maken er graag gebruik van. Ondertussen wordt verder gewerkt aan het “metokion” (annex klein monnikenklooster, 9 kamers en een grote zaal). Een arbeider zorgt voor het professionele metselwerk en wij doen al de rest, zodat we tot op het laatste moment, na onderling overleg, nog gewenste veranderingen kunnen  aanbrengen.

Inmiddels heeft moeder Agnes-Mariam aan de Sorbonne te Parijs met groot succes haar doktoraat behaald in religieuze wetenschappen. Ze heeft er vele jaren tussendoor aan gewerkt. Het werd een monumentaal werk  over de mystiek in de islam (“La transformation d’amour dans l’exégèse coranique allusive de Ruzbehan Baqli Sirazi”). Het blijkt uiteindelijk geen authentieke mystiek  te zijn, vermits God geen Persoon is en de liefde niet wederkerig.

Staan de VS voor een burgeroorlog?

Het gaat er nu blijkbaar erg gewelddadig aan toe in verschillende Amerikaanse steden. En er zijn meer vuurwapens in omloop dan er Amerikanen zijn (383 miljoen)! Er ontstaan steeds meer gewapenden milities van blanken tegen zwarten en van zwarten tegen blanken. In 1865 werd wel de slavernij afgeschaft maar niet het racisme. Wanneer de politie (meestal blank) een betoger neerschiet, is dit meestal een zwarte. De Black Lives Matter (BLM) en andere bewegingen lijken op een poging om onder voorwendsel van een strijd tegen de overheersing van het blanke ras, alles omver te werpen en te vernielen. Ziehier mogelijk een nuttige achtergrondinformatie:

“Het doel is met ”racisme” een rookgordijn ophangen om grondig en bewust de economie van het land te verwoesten en dan de overdracht te realiseren van 5000 miljard dollar naar Wall Street. Het is een verwoede aanval tegen de opkomende werkende klasse die vooral blank is,  D. Trump gekozen heeft en tegen het mondialistisch plan is. Deze wil niet dat de wereld omgevormd wordt tot een zone van vrije handel zonder grenzen, gedomineerd door de gulzige multinationals en hun bondgenoten van de Nieuwe wereldorde” (Mike Whithney, 18 september 2020: /blm-est-il-le-masque-derriere-lequel-operent-les-oligarques/5649358)

Moslims die christen worden, een uitdaging voor de Kerk (I)

Herhaaldelijk bezochten we de majestueuze Omajjaden moskee in Damascus. Vrienden vroegen meestal om hen te begeleiden bij een verkenningstocht door de stad. We gingen dan bidden in de Ananias kerk, waar de hl. Paulus zijn bekering voltooide, liepen (zoals Paulus) de lange “Rechte straat” door, genoten van de drukke gezelligheid van de soeks om bij de grote moskee uit te komen. Op een keer was ik moe en ging uitrusten op de sokkel van de grote pilaar vlak voor de ingang van de grote moskee, terwijl onze vrienden het grote plein bezochten “de minaret van Jezus” (de hoogste van de minaretten van de moskee!) bewonderden (volgens hun traditie komt Jezus daar terug om allen te oordelen) en in de immense moskee hun rondgang maakten om, o.m. te bidden bij het heiligdom van het hoofd van Johannes de Doper. Ik zou hen bij de ingang wel opwachten. Nauwelijks neergezeten kwam een klein meisje lachend naar me toe om me een handje  te geven, wat ik graag aanvaardde en het kind een kruisje gaf op het voorhoofd “bismi al ab wa al iben…” “In de Naam van de Vader, de Zoon en de Hl. Geest.”  Misschien dacht het kind en zijn moeder dat ik een imam was? Nochtans droeg ik het kruis van de gemeenschap duidelijk zichtbaar en mijn bruin gewaad wees eerder op een monnik. Of was ik het Bijbels beeld van een bedelaar bij de ingang van de tempel? Hoe dan ook, terwijl de mensen in en uit de moskee stroomden, kwamen steeds meer kleine kinderen met hun moeders naar me toe. Ik gaf ze allemaal vriendelijk een handje en zegende hen in naam van de Drie-ene God. Ik heb geen moeder gezien die kwaad of verontwaardigd haar kind van mij wegtrok. Het had gekund. In dat geval had ik hen de algemeen aanvaardde zegen Gods meegegeven: “Allah yoebarekoen” (Moge God jullie zegenen).

Ook moslims zoeken het ware geloof

Vanuit vele verschillende gezichtspunten kunnen we over de islam handelen:  als een reëel gevaar in christelijke landen waar een kruisbeeld en een kerststal in het openbaar verboden worden maar moskeeën plechtig worden ingehuldigd,  als een politieke-militaire wereld-overheersing, als een geloof en een koran, gebouwd op onwaarheden en onrechtvaardig-heden… In Syrië ervaren we echter hoe de meeste moslims, ook soennieten, vredelievende mensen zijn,  in harmonie willen leven met de christenen en hen ook waarderen. Dat is de echte lekenstaat, door de regering gegarandeerd. Soennieten, sjiieten, druzen, bedoeïenen, orthodoxe en katholieke christenen… allen beschouwen elkaar als kinderen van één familie en geven (zeker voor de oorlog) geen teken van afwijzing tegenover elkaar. Al kan het in concrete omstandigheden weleens anders uitvallen, het wederzijds respect wordt in ere gehouden.

De kolonel die verantwoordelijk was voor de veiligheid van deze streek werd opgeroepen  om met zijn regiment naar Aleppo te trekken en daar te helpen de stad te bevrijden. Bij die gelegenheid kwam hij eerst naar mij om de zegen te vragen. En hij weet heel goed dat ik een katholiek priester ben. Toen wij het huis aan de rand van het domein inzegenden voor het moslim gezin, dat inmiddels aan de poort woont als conciërge, zeiden we dat het best een mooi huis was. De man antwoordde: het huis is mooi omdat jij het nu hebt ingezegend! Eens volgde een groep meisjes de eucharistie in de kapel van de nieuwbouw en wilde gedurende gans de eucharistie blijven, (gewoonlijk gaan ze de kerk uit na enige uitleg gekregen te hebben). Met open mond luisterden ze naar het evangelie en de homilie over God die Liefde is, goedheid, barmhartigheid en vergevingsgezindheid en die mens geworden is in Jezus Christus, het Woord van God, de Redder van alle mensen.

We kunnen verontwaardigd zijn over de leugens en het onrecht dat langs de islam zich in de samenleving nestelt en we kunnen revolteren tegen het terrorisme dat eveneens vanuit de islam zich over de wereld verspreidt. Het juiste perspectief van waaruit wij moslims dienen te benaderen,  vinden we echter in de opdracht van Jezus zelf: “Gaat dus en maakt  alle volkeren tot mijn leerlingen en doopt hen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest en leert hen te onderhouden alles wat Ik u bevolen heb. Ziet, Ik ben met u alle dagen tot aan de voleinding van de wereld” (Mattheus 28, 19v). Vele moslims staan er meer voor open dan vermoed wordt en voor christenen ligt hier een levensopdracht.

Een merkwaardige ontwikkeling in Frankrijk

In verschillende Europese landen hebben moslims al een zodanige invloed verworven dat zij praktisch heer en meester zijn in sommige wijken van bepaalde steden. In Frankrijk lijkt de islam stilaan het bestuur van het land over te nemen. Minder opvallend maar niet minder  merkwaardig is er in Frankrijk een beweging van moslims die christen worden (1). Om hen te steunen werd “Eleutheros” opgericht en worden forums gehouden onder de titel “Jésus le Messie”. Er is verder de stichting van een moslim, een advocaat die christen werd en die zich wil inzetten voor het behoud van de  kostbare kerken en heiligdommen in Frankrijk: “S.O.S. églises de France”.

De bekeerlingen komen uit alle lagen van de bevolking en hebben elk hun eigen persoonlijk verhaal. Toch zijn er ook gemeenschappelijke trekken. Ze zijn meestal gewone moslims tot-dat een zware ziekte hen overvalt of ze in een diepe crisis terecht komen. In hun ontreddering keren ze zich naar God of er is een christen die hen vertelt over Jezus, die in de koran de enige profeet is die zulke grote wonderen doet, genezingen verricht en kwade geesten uitdrijft en doden doet opstaan. Velen krijgen daarna een beeld te zien of een verschijning van Jezus zonder dat ze beseffen dat het Jezus is. Het beeld van Jezus is van uitzonderlijke schoonheid en straalt liefde, warmte en vertrouwen uit.  Ze gaan het evangelie lezen en komen tot een persoonlijke relatie met Jezus, die ze niet meer willen verliezen en die heel hun leven verandert. Ze beginnen een lange weg als voorbereiding op het doopsel. Toch zijn er maar erg weinig kerkelijke middens waar ze van harte worden gesteund. Vele parochies zijn bang van moslims die christen willen worden en zijn niet bereid met hen op weg te gaan. Zelfs wanneer ze gedoopt zijn vinden ze dikwijls in de parochies niet de hulp en steun die ze dringend nodig hebben.  Van protestantse middens,  traditionele kerkelijke en nieuwe gemeenschappen krijgen ze meestal veel meer openheid en hulp. Opvallend is dat velen van hen uitdrukkelijk er voor kiezen om katholiek te worden.

Even merkwaardig is dat velen van hen een vurige liefde krijgen voor Frankrijk als een bakermat van het katholieke geloof. Velen houden van de katholieke traditie van Frankrijk met zijn bedevaartsoorden zoals Lourdes, met zijn heiligen zoals de pastoor van Ars, met zijn prachtige kathedralen. Dikwijls worden ze door hun ouders en familie verstoten of zelfs bedreigd en moeten voor hun veiligheid verhuizen. De pijnlijke breuk met de familie blijft soms lang duren. Anderzijds beseffen sommigen juist dan hoezeer ze door de familie verstikt werden, hoezeer ze verhinderd werden om de wezenlijke vragen van hun leven te  stellen en geen innerlijke geestelijke vrijheid kregen. Het christelijk geloof doet hen herademen. Allen ontdekken tenslotte  de noodzaak van het omhelzen van het kruis om Jezus te volgen.

De prijs die velen moeten betalen voor hun bekering is zeer hoog wegens de verwerping door de familie en de hele moslimgemeenschap, de breuk in het huwelijk, dikwijls verlies van werk, gevaar voor eigen leven… Dit alles wordt evenwel ruimschoots goed gemaakt door de onschatbare rijkdom van hun persoonlijke relatie met een God die een liefdevolle Vader is, met Jezus die hun persoonlijke Redder is, met de heilige Geest als de Bron die alles tot leven wekt en met Maria als hun Moeder en de Moeder van de Kerk.

Voor de Kerk en de christenen ligt hier nog een belangrijke taak: de bekering van deze  moslims volop  steunen en dankbaar aanvaarden. De ontelbare moslims die oprecht de waarheid zoeken verwachten dat we hen uitdrukkelijk uitnodigen om Jezus Christus te leren kennen,  eventueel met enige voorzichtigheid om niet nodeloos hun leven of dat van anderen in gevaar te brengen.

(1) Jean-François CHEMAIN, Ils ont choisi le Christ. Ces convertis de l’islam dont on ne parle pas, Artège, 2019.

Wordt vervolgd.

En dit nog: