Een verslag uit Syrië, zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

Veilig en wel ben ik weer in ‘de  woestijn van Damascus’ en het klooster Mar Yakub. Voor de terugreis waren we goed op tijd in Zaventem maar de controle van de handbagage verliep heel traag. De ene helft van de controle werkte niet en was afgesloten zodat de andere helft een massa mensen moest verwerken. Toen wij eindelijk aan de beurt waren en ons valiesje en schoudertas op de band lag, wilde die controleband niet meer werken. Na wat gepruts van het personeel werd de bagage op de andere band gelegd. Zelf waren we al probleemloos door de scanner geraakt en wachtten ongeduldig aan het einde van de band. Inmiddels was het al kwart voor elf en ons vliegtuig zou om 11.00 u opstijgen. Eindelijk kwamen ons valiesje en schoudertas maar een grote man die mijn valiesje opende zei: “Menier, dieje compjoeter mot erooit” en alles vloog weer naar voor. Toen ik eindelijk het valiesje terugkreeg heb ik het vlug genomen en ben naar B 34 gehold.

Jawel, we waren nog op tijd. Toen ik in Qâra op mijn kamertje mijn valies opende, vond ik geen computer en ’s nachts begreep ik pas dat ik die vergeten was bij de controle. Ik heb nu vele mogelijkheden: bedroefd zijn, misnoegd, kwaad op mezelf en vooral op anderen, knorrig, depressief of een van die andere ondermijnende houdingen die het leven van een mens soms zo weelderig kunnen bevolken.  Ik kies voor mezelf nu een soort “technische werkeloosheid”. Ik ben dankbaar dat mijn medebroeder mijn wachtwoord nog kent zodat ik met zijn laptop in mijn e-mails kan. Verder ben ik dankbaar dat ik voor mijn vertrek de raad van een goede vriend opgevolgd heb en al wat belangrijk is op een stick gezet. Alleen wat ik de laatste 3,5 weken had voorbereid, mis ik hier.  Heel dankbaar ben ik dat die vriend onmiddellijk met de controlediensten in Zaventem contact genomen heeft. Hijzelf was nogal pessimistisch. De laptop zal niet in de vuilbak gegooid worden maar kan gemakkelijk van eigenaar verwisselen, meent hij. Nog even afwachten en onze vriend zal zelf gaan kijken.

Ondertussen heb ik een goede reden om te zeggen dat ik geen volwaardig bericht kan schrijven op deze vreemde laptop waarop ik maar moeilijk mijn weg vind. Je kent wel de spreekwoorden over die ouwe boom die men niet moet verplanten of die ouwe aap die men geen nieuwe trukjes meer moet leren (al blijft hij hiervoor alle moeite doen).

We geven nog enig nieuws van onze laatste dagen in België en onze terugkeer in Qâra, enkele indrukken over Syrië en tenslotte de video’s die ik net ontving en die nog ruimschoots informatie geven over de oorlogstoestand.

P. Daniel

P.S. Ik weet niet of deze e-maillijst bijgewerkt is. Wie het bericht niet ontving en het tochn wenst, laat het me weten en wie het niet wenst te ontvangen eveneens.

Vrijdag 30 november 2018

Van België naar Syrië

Vorig weekend maakten wij mee wat vele mensen, die in Brussel of Antwerpen gaan werken elke dag meemaken: file. Vrijdagavond om 17.00 u werd ik opgehaald in Postel en om 20.00 u was ik in het missiehuis van Scheut in Anderlecht terwijl ik een half uur eerder daar had moeten zijn voor een conferentie. Toch was iedereen gebleven en ik werd met milde hartelijkheid en grote openheid ontvangen. Zaterdag hadden we een ontmoeting in Brussel met enkelen die volgend voorjaar een reis naar Syrië en ons klooster plannen. Zondag hebben we nog een aantal mensen ontmoet en maandag morgen reden we met de trein naar Zaventem.

Van Beiroet werden we met vijf (nog 2 Vlamingen en een Nederlands echtpaar), na wat oponthoud, naar Qâra gebracht. Er zijn onderweg minder controleposten dan voorheen. Rond half twaalf kwamen we toe en de meesten stonden ons nog op te wachten. We genoten van een hartelijk familiaal onthaal met nog wat eten en thee. We hebben een flinke voorraad speelgoed, chocolade enz… meegekregen voor groot en klein zodat we voorlopig zelfs nog wat kunnen achterhouden voor Sinterklaas en Kerstmis. In België zagen we hier en daar de lichtjes als kerstversiering al verschijnen, hier in het klooster wordt al volop gewerkt aan kerststallen. Kinderen, zusters, fraters, gasten en bezoekers, allen werken de volgende weken met eigen creativiteit mee aan de bouw van kerststallen op alle mogelijke plaatsen binnen en buiten en in alle mogelijke uitvoeringen. En vandaag kwamen een tiental moslimmeisjes van een kunstacademie de kerk binnen juist wanneer de eucharistie begon. Ze bleven tot na de preek zodat we de kans hadden nog wat mee te geven van de  blijde boodschap van Jezus’ evangelie. Achteraf merkten we dat ze bij de icoon van Christus allemaal nog een kaarsje aangestoken hadden.

Enkele indrukken

De VS coalitie blijft de onschuldige Syrische bevolking bombarderen, vrouwen en kinderen inbegrepen. Ze doen het zelfs met de verboden witte fosfor en het lukt hen nog de wereld wijs te maken dat zij de terroristen bestrijden. De VS willen duidelijk hun aanwezigheid hier zo lang mogelijk rekken om het land nog zoveel mogelijk te ontwrichten en de vrede en de heropbouw tegen te werken. De chemische aanvallen door de terroristen hebben maar beperkt succes en velen zijn niet meer bereid te geloven dat deze aanslagen het werk van Syrië zelf zijn. Van enig protest vanuit het westen, de VN Veiligheidsraad of de internationale organisaties hoor je nu echter niet één woord. Het even dubbelzinnige Turkije blijft trachten zijn invloed in N Syrië te handhaven of uit te breiden vanuit zijn droom van het grote Ottomaanse rijk. De zionisten blijven stoken maar worden steeds deskundiger geweerd.

Nvdr: ter illustratie deze video’s:

Volgens Sputnik news heeft het Syrische leger deze nacht een Israëlisch gevechtsvliegtuig en verschillende raketten neergehaald. De zionisten verdedigen zogezegd hun nationale veiligheid, terwijl zij van niemand enig nadeel hoeven te  vrezen wanneer zij zelf hun terrorisme tegen andere volken zouden staken, wat tevens het grootste geschenk zou zijn voor de bevrijding van het land en het volk van Israël. In Jemen sterven miljoenen  mensen de hongerdood voor de machtswellust van één dwaas in Saoedi-Arabië, aangemoedigd door het enthousiast applaus van de VS en Israël. De NATO, volgens sommigen de grootste Noord Atlantische Terroristen Organisatie, houdt niet op Rusland met illegale acties uit te dagen om toch maar een grote oorlog in Europa te kunnen uitlokken. Verschillende Europese landen (waaronder België) stapelen Amerikaanse atoomwapens op, tegen de grondwet in, klaar om op een vingerknip van  de VS te gebruiken en zo zichzelf mee te vernietigen. Hierover kan zelfs in het parlement niet gesproken worden, terwijl alle partijen elkaar trachten te overtreffen in lessen over democratisch bestuur.

En Syrië? Langs de opening aan de grens met Jordanië blijven Syrische vluchtelingen terugkeren. Syrië blijft de illegale militaire acties van vreemde mogendheden in zijn land aanklagen en eist dat ze allemaal vertrekken. Aan een nieuwe constitutie zal gewerkt worden maar geen enkele buitenlandse mogendheid zal de kans krijgen om daarin tussenbeide te komen, hoe luid door internationale organisaties ook gekakeld wordt. Saoedi-Arabië, het hoofd (in feite eerder het achterwerk) van de UNO mensenrechtencommissie heeft geen enkel gezag om Syrië de les te spellen. En ik kan mij niet voorstellen dat Syrië nog lang de gruwelen in en vanuit het terroristennest van Idlib zal laten verder gaan omdat er  vanuit het westen zovele krokodillentranen vloeien om het lijden dat de bevolking eventueel zou aangedaan worden bij een grondige opkuis. Kortom, de honden blaffen maar de Syrische karavaan trekt verder.

Nvdr: ter illustratie:

Heel het 15de Legioen is op weg naar het noorden, naar de grens met Idlib:

Burgers verlaten Idlib, voor zover ze niet gehinderd worden door de terroristen,  en trekken naar Syrisch overheidsgebied, in veiligheid:

En dit nog