Het lijkt wel alsof er weinig of geen veranderingen in Syrië meer gebeuren. De VSA en Israël voeren luchtaanvallen uit, de VSA stelen graan en olie, ze bedreigen iedereen die niet naar hun bevelen luistert, ze wurgen de bevolking met sancties De Turkse bezetters en/of hun huurlingenleger sluiten via de dammen op de Eufraat het stroomdebiet af, zodat de boeren hun landbouwgronden niet kunnen irrigeren, en/of ze sluiten gewoon bij het hoofdpompstation het drinkwater af, waardoor duizenden burgers in het midden van de zomer zonder drinkwater zitten. De moslimterroristen vallen alle ongelovigen aan die enigszins ervan verdacht worden het beleid van de Syrische regering niet ongenegen te zijn of om zichzelf te verrijken en de oorspronkelijke bevolking te verjagen naar vluchtelingenkampen. En de EU, die houdt krampachtig vast aan de instructies van Uncle Sam: sancties, sancties, sancties. We hebben het herhaaldelijk aangeklaagd: als ze alle kosten die ze aan de opvang, de zgz. integratie, de politionele verhoogde waakzaamheid en inzet… enz… aan de heropbouw van Syrië zouden besteden, dan zou binnen het jaar de overgrote meerderheid der “vluchtelingen” naar hun eigen land kunnen terugkeren.

Beginnen we met de luchtaanvallen op Syrisch grondgebied. De laatste twee jaar heeft Israël de aanvallen op Syrisch grondgebied opgevoerd. Niet alle raketten worden door het luchtafweersysteem opgevangen. En ondanks het riedeltje dat Israël “slechts” Iraanse/Hezbollah milities in het vizier neemt, vallen er ook telkens Syrische burgers en soldaten bij de slachtoffers, los van materiële schade aan huizen en infrastructuur. Na elke raketaanval stuurt de Syrische regering een brief naar de VN Veiligheidsraad om te protesteren tegen deze aanvallen… Met telkens hetzelfde resultaat: niets, noppes. Op 10.6. verklaarde buitenminister Tony Blinken bij de buitenlandcommissie: “Uit praktische noodzaak heeft Israël de controle van de Golanhoogte, ongeacht de wettelijke status. En dat zal zo blijven tenzij en tot het ogenblik dat Syrië, of iemand die vanuit Syrië actie voert, geen bedreiging meer is voor Israël… en we zijn nog ver van dat tijdstip.”

Omgekeerde wereld. Israël bezet de Golan Hoogte, beschouwt het als Israëlisch eigendom, ondanks de resolutie 497 van de VN Veiligheidsraad, waarin duidelijk gesteld en xxx keer herhaald wordt dat de bezetting van de Golan door Israël niet rechtgeldig is en oproept om de toestand te herstellen. Maar het is Syrië dat volgens de VSA een bedreiging vormt. En het zijn de VSA die elke VN resolutie tegen Israël afblokken. En de westerse landen gaan mee in de retoriek en bestraffen Syrië.

De laatste luchtaanvallen werden door de VSA op de Syrisch-Turkse grensstreek uitgevoerd, zgz. op Iraansbevriende/sjiitische milities. Volgens de VSA werd de aanval gerechtvaardigd als “wraakaanval” omwille van Amerikaanse belangen in Irak en Syrië. Hun basis bij de Omar oliebron werd immers beschoten. Of… wacht even… die werd pas beschoten nà de Amerikaanse luchtaanvallen op het grensgebied…

Stilaan worden zowel de Syrische als de Iraakse regering het beu als schietschijf te moeten dienen om Israëls paranoïde “pro-actieve” verdediging, ditmaal uitgevoerd door de VSA, te verrechtvaardigen.

Dit gezegd zijnde: de VSA bevestigden nogmaals dat ze hun troepen in Syrië laten blijven als schild tegen ISIS-terroristen en ter verdediging van hun Koerdische bondgenoten, de SDF-milities tegen de Syrische regering. Dat hun aanwezigheid ingaat tegen de internationale wetgeving is bijzaak. De VSA dienen het opperste doel “de democratie uitdragen en de bevrijde gebieden stabiliseren.”

In onze laatste Quo Vadis berichtten wij over de politieke ommezwaai vanuit de Arabische wereld t.o.v. Syrië. De reactie vanuit de VSA liet niet lang op zich wachten. Dd. vice minister voor het M.O., Joey Hood, waarschuwde de bondgenoten in het M.O. i.v.m. het normaliseren van de omgang met Syrië met een niet mis te verstane boodschap dat ze het risico zouden lopen “de economische druk” van de VSA te zullen voelen. Ze moesten volgens hem er heel goed over nadenken. Ondanks dit alles hebben de VAE en Bahrein hun ambassades in Damascus in 2019 heropend en Oman herbenoemde hun ambassadeur in 2020. We citeren Joey Hood: “Ik wil er bovendien aan toevoegen dat we de Caesar sancties hebben; deze wet had wijde steun in het Congress en de Biden regering blijft deze koers volgen. Bijgevolg moeten regeringen en bedrijven heel voorzichtig zijn dat hun voorgestelde handelstransacties hen niet zullen blootstellen aan mogelijke VSA sancties.”

De VSA roepen nogmaals op de zgz. humanitaire steun aan N-Syrië (Afrin en Idlib) te hervatten via één of meer grensovergangen. Ruslands buitenminister Lavrov wil er niet van weten; hij vindt dat hulp via de Syrische regering moet lopen en betreurt de “buitenlandse” steun om separatistische tendensen aan te moedigen. (…)

Kijk even mee naar dit doorzichtig staaltje “neutrale” berichtgeving. Mark Cutts, mede-coördinator humanitaire hulp voor Syrië, legt uit aan de even “neutrale” Turkse zender TRT dat “miljoenen” honger lijden in Idlib. Volgens de video leven er minder dan 1 miljoen mensen in de prov. Idlib. Hoeveel juist is moeilijk vast te stellen. Idlib-stad en Idlib-provincie worden regelmatig verwisseld. Diverse bronnen gaan van ca. een half miljoen tot ca. 1.3 miljoen. In elk geval geen miljoenen. Het WFP, World Food Program, heeft toegegeven dat “12.4 miljoen Syriërs lijden onder onveiligheid en honger”, m.a.w. 95% buiten Idlib. Geen woord echter over de Syriërs buiten Idlib. Waarmee nogmaals duidelijk gemaakt wordt dat er in regeringsgebied geen hulp moet verwacht worden of geboden wordt… Juist daarom dat de VSA en diens humanitaire industrie aandringen op grensovergangen in het noorden.

Ook via andere kanalen weten de VSA de Syrische regering te ondermijnen, o.a. in het zuiden komen terroristen het land binnen via Jordanië en/of de door de VSA bezette al-Tanf regio. Om die reden worden er steeds weer brandhaarden met al-Qaeda terroristen gemeld, zoals in Al Sanamin (prov. Daraa), die de burgerbevolking aanvallen. Op 30.6. kregen ze een ultimatum, bekend gemaakt via de luidsprekers van de moskeeën en plaatselijke autoriteiten, een ultimatum die hen 72 u de tijd geeft om zich over te geven, afstand te doen van hun wapens, zich te willen verzoenen, terugkeren naar een burgerbestaan, of – mochten ze dat verkiezen – een enkel ticketje naar Idlib of Afrin, waar ze onder Erdogans vleugels hun terroristenbestaan kunnen voortzetten. Het is een proces van lange adem; er werden in 2016, 2018 en 2020 een zelfde voorstel verspreid en talrijke “rebellen” namen het met twee handen aan. Het is dweilen met de kraan open, daar er steeds weer verse aanvoer geleverd wordt – vooral via het Amerikaanse opleidingscentrum / militaire basis in al-Tanf.

• 1 juli: Russische marine houdt oefening voor de Syrische kust
• 30 juni: Syrië en Jordanië bereiken een akkoord i.v.m. Syrische koelkasten die vastzitten op de Nassib grensovergang
• 30 juni: gevechten tussen SDF (Koerden) en Turks huurlingenleger nabij Ain Issa
• 30 juni: Syrisch leger schiet raketten af op Turks huurlingenleger in het dorp in Kafr Nuran
• 30 juni: een voormalig terrorist wordt doodgeschoten door onbekenden in het dorp Um Walad
• 30 juni: NDF zou een aantal Koerden gearresteerd hebben in Hasakah als wraak op de gevangenname van een NDF-leider door Asayish strijders

Water… levensnoodzakelijk voor mens, dier en landbouw. Water… een wapen in de hand van degenen die de toestroom kunnen dirigeren. Opnieuw dreigt er – zoals verleden jaar – een ernstig watertekort voor ca. 1 miljoen burgers in de stad Hasakah. Het Turks huurlingenleger gebruikt de watervoorziening om de bevolking te treiteren en als chantagemiddel om goedkoop of gratis oogsten binnen te halen. Enerzijds wordt de elektriciteitsvoorziening van het Allouk pompstation voortdurend beschadigd, buiten dienst gesteld, of omgeleid als gratis stroom naar hun verblijf en hoofdkwartieren in de bezette stad Ras-al-Ein , met als gevolg dat het water niet opgepompt kan worden, anderzijds draaien de terroristen gewoon de kraan toe als ze niet hun zin krijgen. Normaal is er een debiet nodig van 80.000 m3 per dag, intussen herleid tot 20.000 m3 per dag maar nu ligt het pompstation helemaal stil wegens tekort aan stroom. (…)

De Syrische regering doet er met de hulp van de Syrische Rode Halve Maan al het mogelijke aan om de bevolking van water te voorzien. Hierbij beelden van een zuiveringsstation van een waterbron in de buurt van Latakia:

Op het platteland van Damascus worden de water- en elektriciteitsvoorzieningen hersteld in al-Hajar al-Aswad in afwachting van de terugkeer van ontheemden/gevluchten. Ook de riolering en het vrijmaken, herstellen der straten der scholen en het gezondheidscentrum staan op het programma.

En in het zuiden van Sweida werd het “ Al-Ajmaa” zonne-energiestation, een realisatie van de Blue Planet Co. for Energy Alternatives, in het dorp Hawt ingewijd. U ziet beelden van eind 2020:

De betonmolens draaien. Er wordt volop gebouwd:

Het Turkse huurlingenleger heeft een aantal burgers in de Afrin regio ontvoerd. Twee burgers uit Kolian Tahtani werden ontvoerd; hun families dienen losgeld te betalen. Bovendien hebben burgers terroristen op bezoek gehad en ook daar vier burgers ontvoerd naar een onbekende plaats. De Sultan Murad djihadisten hebben grond en een woning van een burger in Zaari in beslag genomen nadat ze deze eerst ontvoerd en “gestraft” hadden. (…)

Dat Turkije zich opwerpt als beschermheer der gevluchte Syriërs is één groot komediestukje om de EU, de VN en heel de Gutmenschenindustrie naar hun hand te zetten en de EU te laten betalen, zo niet worden ze gechanteerd met het open zetten van de grens. De Turkse regering, leger en huurlingen plunderden tijdens de oorlog en plunderen ongegeneerd voort in Syrië. Een zakenman, Murat Özvardar, wiens echtgenote voor de Turkse geheime dienst werkt, werd beschuldigd van de ontmanteling van fabrieken in de industriële zone van Aleppo en deze naar Turkije verscheept te hebben via zijn bedrijven en de winst in eigen zak gestoken te hebben. Om die reden werd het publiek gemaakt; hij had verzuimd de buit te delen met de Turkse regering. De beschuldigingen aan het adres van Erdoğans regering over het roven, plunderen van Syrische eigendommen erden herhaaldelijk overgemaakt aan de VN Veiligheidsraad: uitgebreid bewijsmateriaal met een veelvoud van fabrieksplunderingen, uitgravingen, het smokkelen en de verkoop van historische artefacten, de gedwongen verkoop van landbouwoogsten van boeren, werden in de loop der jaren herhaaldelijk voorgelegd.

Bovendien maakt Turkije het mogelijk dat het conflict in Idlib en elders in de wereld blijft voortduren. Een al-Qaeda filiaal met een “liefdadigheids” visitekaartje verzamelt fondsen in Turkije voor djihadisten in Syrië, Afrika en ZO-Azië met de hulp van het Turkse banksysteem. De overheid kijkt weg. Een genootschap, Ahsen İlim Kültür Eğitim ve Yardımlaşma Derneği (Ahsen Wijsheid, Cultuur, Onderwijs en Hulp-organisatie, kort: Ahsen-Der), vermomd als liefdadigheidsinstelling, stuurt djihadisten en hun bevoorrading naar al-Qaeda groeperingen in verschillende landen. Zij is bijzonder actief in de zuidelijke provincies, dichtbij de Syrische grens.

De “zaakvoerder” is Aytaç Polat, een Turkse al-Qaeda djihadist, die inging op de roep van Osama bin Laden na 9/11, en die in Afghanistan in 2001 deelnam aan de oorlog aldaar. Na zijn terugkeer werd hij in Turkije aangeklaagd en gevangen gezet; hij mocht echter de gevangenis snel verlaten nadat een amnestiewet door het parlement gestemd werd toen Erdoğans AKP aan de macht kwam in nov. 2002. Polat vond een nieuw strijdtoneel in Irak na de Amerikaanse bezetting. Nadien ging zijn aandacht naar Syrië in 2011. En nu zit hij veilig en wel in Turkije en trekt daar aan financiële en logistieke touwtjes met de stilzwijgende goedkeuring van de Turkse regering. (…)

De verturksing van Afrin gaat intussen onverminderd voort: meer dan 250.000 gezinnen van terroristen, deel uitmakend van het Turkse huurlingenleger werden hervestigd in woningen van de plaatselijke bevolking, dat plaats moest ruimen. Straten, scholen e;d. kregen Turkse namen, Turkse taal in het onderwijs en bij de overheid, invoering van de Turkse Lira als betaalmunt.

Beelden daterend van maart 2021: “Frans werd vervangen door Turks” op school… “zo kunnen we met de Turken communiceren…”