Een verslag uit Syrië, zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden

Onze laatste overweging in deze reeks handelt over de verhouding van de Eucharistie tot de toekomst. “Telkens als gij dit brood eet en de beker drinkt, verkondigt gij de dood des Heren totdat Hij wederkomt” (1 Korintiërs  11, 26).  Het is een vieren in de verwachting van zijn komst in volle heerlijkheid. Reikhalzend zien we uit naar de Wederkomst van de Heer Jezus. Door de dagelijkse viering dreigt bovendien het eenmalige verduisterd te worden. Jezus vierde het Laatste Avondmaal, nl. de totale gave van zichzelf, wat Hij onmiddellijk daarna in praktijk bracht. Deelnemen aan de Eucharistie betekent zoveel als: ik wil nu ook deze totale overgave beleven.

Het leven van het joodse volk is sterk doordrongen van de verwachting van de komst van de Messias. Het joodse geloof is bij uitstek het geloof van de “herinnering” en ook van de “verwachting”. De 15 bedevaartpsalmen (120-134) zijn één hunkerend uitzien en opgaan naar het (hemelse) Jeruzalem: “Hoe blij was ik toen men mij riep, wij trekken naar Gods huis” (Psalm 122, 1). De bedevaart naar Jeruzalem was een beeld van de aardse pelgrimstocht naar Gods definitief Rijk in volle glorie. En het Paasfeest zelf was de viering van de uittocht uit de slavernij, de doortocht door de Rode Zee en een blij optrekken naar het beloofde land. Daarbij werd het paaslam in haast gegeten en met de lendenen omgord. Later vierde het joodse volk dit op bijzonder feestelijke wijze  met de maaltijd van de “seder” (letterlijk ‘orde’, nl de eerste avond van het joodse paasfeest volgens een bepaalde orde gevierd): de “haggadah” of het verhaal van de bevrijding uit Egypte, de sederschotel met de symbolische gerechten, de ongezuurde broden of ‘matsot’, de verschillende bekers en uiteindelijk ‘de beker van Elia”, waarna nog het ‘afikomen’ of dessert.  Een extra bord werd bijgezet voor de Messias. Dit bord en deze beker blijven gedurende de hele “seder”  onaangeroerd omdat het voor niemand anders bedoeld is dan voor de Messias. Dit gebruik werd overgenomen bij de joodse sabbatviering op vrijdagavond.

In het Laatste Avondmaal zal Jezus dit paasfeest tot vervulling brengen. Eerst neemt Hij “een beker” en “na de maaltijd” zal Hij “de” beker nemen (Lucas 22, 17-20). Hiermee maakt Jezus ondubbelzinnig duidelijk dat Hij de Messias is. In de Eucharistie wordt tenslotte dit aspect van “haastig vertrekken” en van “verwachting” verdiept en vergeestelijkt. We hunkeren naar de definitieve Wederkomst in glorie van de Heer waarbij openbaar zal worden wie wij werkelijk zijn, nl. verloste kinderen Gods, die “Hem zullen zien zoals Hij is” (1 Johannes 3, 2).

Het leven van de eerste christenen was eveneens sterk getekend door deze verwachting. Voor Paulus is onze thuis in de hemel: “Maar ons vaderland is in de hemel en uit de hemel verwachten wij onze Verlosser, de Heer Jezus Christus” (Filippenzen 3, 20) en volgens Petrus is ons aarde leven slechts een voorbijgaan, een doortocht: “… Ik vraag u als vreemdelingen en ballingen u te onthouden van zondige lusten die strijd voeren tegen de ziel” (1 Petrus 2, 11). In de aanhef van brieven worden christenen in deze zin beschouwd: Aan de Kerk van God die als vreemde leeft in… En in de onovertroffen beschrijving van de christenen in hoofdstuk 5 van de brief aan Diognestus (midden 2e eeuw) lezen we hoe de christenen zich in nagenoeg niets onderscheiden van de anderen. Ze spreken en wonen zoals de anderen, ze kleden en gedragen zich zoals iedereen, ze trouwen en zorgen voor hun kinderen, maar: “Elk vreemd land is hun vaderland en elk vaderland is een vreemd land… Zij verblijven op aarde maar hebben hun  burgerrecht in de hemel”. Daarom: “Zij beminnen allen en worden door allen vervolgd”.

Zo kan men de Kerk van Jezus Christus op aarde in wezen als één grote ‘parochie’ zien (Grieks: par-oikos = nog niet thuis). Niet zozeer als een centrum van activiteiten en diensten, maar als een gemeenschap van gemeenschappen van mensen, die Gods aanwezigheid ervaren en vieren in de vurige verwachting van zijn Wederkomst.

In 7 thema’s hebben we het mysterie van de Eucharistie voorgesteld:

  1. Eucharistie is alles en alles is Eucharistie,
  2. Eucharistie als omvorming,
  3. Als eenwording,
  4. Als navolging,
  5. Als gedachtenis,
  6. Als werkelijke aanwezigheid,
  7. Als verwachting.

Deze thema’s vond ik bijna veertig jaar geleden in een boekje van Raniero Cantalamessa, Eucharistia  nostra santificazione. Il mistero della cena, Ancona, Milaan, 1e uitgave 1983.* Het was kardinaal L.J. Suenens die terloops zei dat dit het mooiste boekje was dat hij ooit over de Eucharistie gelezen had. Het trok mijn aandacht en heb het gelezen. (Nvdr: voor de geïnteresseerden: online te lezen bij Libreria del Santo of bij bol.com)

Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan

Pater Cantalamessa was directeur van de afdeling godsdienstwetenschappen van de universiteit van Milaan,  groot kenner van de oudchristelijke geschriften en van de kerkvaders. In de nasleep van de jaren ’68  vroeg hij zich af of hij wel als “kapucijn” een waardige volgeling van Franciscus van Assisi was. Hij nam ontslag aan de universiteit om rondtrekkend predikant te worden. Meteen werd hij echter gevraagd de “predikant van het pauselijk huis” te worden, nl. degene die de bezinningen geeft voor de paus en zijn staf, op vrijdag tijdens Advent en vasten en andere gelegenheden. Hij werd tot kardinaal verheven maar vroeg om geen bisschop te moeten worden. Hij schreef verschillende boeken met originele visies, die een oproep zijn tot grondige terugkeer naar het ware christelijke geloof en leven.

Nvdr: Adventsbezinningen van pater Cantalamessa op 17 dec. ’21:

Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan

De genoemde 7 thema’s zijn bij mij blijven hangen en in mijn verbeelding zag ik ze uitgebeeld in zeven glasramen van een kathedraal. Wanneer ’s avonds schijnwerpers hun licht buiten op de kathedraal werpen, dan ziet men de schoonheid van het oude bouwwerk met de vormen en bogen van de glasramen. Om te genieten van de afbeeldingen en kleuren van  de glasramen zelf, moet men echter binnen in de kathedraal zijn. De prachtige kleuren en figuren komen pas echt tot leven voor wie zich in de kathedraal bevindt en het zonlicht door de ramen ziet vallen. Toch kunnen ook zij die ’s avonds buiten de kathedraal staan, iets van de schoonheid vermoeden wanneer de kathedraal van binnen geheel vol licht is.  Zo is het ook met de onuitputtelijke rijkdom van de Eucharistie. De schoonheid komt tot leven voor wie ze van binnen uit ziet, namelijk vanuit de gemeenschap van de Kerk en vanuit het licht van het geloof. Wanneer de Kerk echter van binnenuit verlicht wordt door het mysterie  van de eucharistie, dan zullen ook buitenstaanders hiervan iets merken.       

P. Daniel

Flitsen

Zondagmorgen kregen we een eerste lichte sneeuwval. Tevens werd het gevoelig kouder met een snijdende wind (- 6°). De volgende dagen werd het nog kouder en viel er veel sneeuw. In deze gebouwen zonder centrale verwarming is de warmte lang blijven hangen, maar vanaf nu tot zowat begin april zal de koude ook in de muren doordringen. Bovendien hadden we gans de zondag geen elektriciteit op een uurtje na in de late namiddag. Een elektrisch vuurtje kan dan niet veel warmte geven. En de kweekvijver voor vissen is met een flinke ijslaag bedekt. Hoe meer sneeuw of water het terrein nu krijgt, hoe beter voor de oogst in de zomer.

Nvdr: En dat er behoorlijk wat sneeuw valt, bewijzen deze beelden uit Damascus.

Nu er veel minder werk is in de tuin en  op het terrein wordt er des te meer binnen opgeruimd, vooral in de nieuwbouw.

Woensdag namiddag kregen we bezoek van leden van de gemeenschap “Verbo Encarnado” uit Aleppo, een vrij nieuwe gemeenschap van Argentijnse oorsprong. Zij hadden in Damascus een ontmoeting gehad van de verschillende religieuze gemeenschappen van apostolisch leven (‘actieve congregaties’), naar aanleiding van deze “week van de eenheid”. Op de terugweg wilden ze ons komen bezoeken. Enkele jaren geleden heeft  fr. Jean een tijd bij hen doorgebracht en meegeholpen met de humanitaire hulpverlening.

Open brief E. Qimron viraal

Prof Ehud Qimron, afdelingshoofd microbiologie en immunologie universiteit Tel Aviv (Israël) schreef op 14 januari 2022 een open brief aan de minister van volksgezondheid en zijn medewerkers: Het wordt tijd dat ge uw mislukking erkent! Enkele dagen  later was de brief al door meer dan 5 miljoen mensen gelezen en in 16 talen vertaald. En laten we niet vergeten dat hetzelfde geldt voor onze ministers van volksgezondheid en hun medewerkers. Ziehier een greep uit de inhoud. (https://childrenshealthdefense.org/defender/admit-failure-pandemic-israel-ministry-of-health/)

De waarheid van uw gezondheidsbeleid dat aan het instorten is, begint duidelijk te worden en zal uiteindelijk overwinnen. In nagenoeg al uw ondernemingen zijt ge mislukt, wat zelfs de media niet meer verborgen kunnen houden. Tegen alle wetenschap in hebt ge niet willen erkennen dat besmettingen met golven komen en van zelf weer uitsterven. Met grote mediacampagne hebt ge u wijsgemaakt dat ge de golven overwonnen  hebt. Ge hebt niet willen aanvaarden dat gewone genezing meer bescherming biedt dan een vaccin en dat gevaccineerden gevoeliger zijn voor besmetting. Ge hebt de “verklaring van Barrington”, ondertekend door meer dan 60.000 wetenschappers en professionele zorgverleners, niet willen erkennen. “Door uw handelen heb je onherstelbare schade toegebracht aan het vertrouwen van het publiek”. Door uw arrogantie vergat ge dat de waarheid uiteindelijk toch boven komt. Honderden miljarden hebt ge besteed aan de controle van de media, aan tests die niet werken, aan destructieve maatregelen en een politiek die het gewone dagelijkse leven gedurende twee jaar totaal verstoorde. “Ge hebt de opvoeding en de toekomst van onze kinderen vernietigd”. Omwille van u beginnen ze te roken, drinken, verslaafd te worden, stoppen ze met studeren.  Gij hebt schade toegebracht aan de economie, aan de mensenrechten, aan de middelen van bestaan voor de burgers, aan hun geestelijke en fysische gezondheid. Zonder enige wetenschappelijke verantwoording voert ge een draconische politiek van discriminatie zelfs onder kinderen. Uw politiek heeft alleen maar steeds meer slachtoffers gemaakt. Ge hebt de economie vernietigd, gezorgd voor meer werklozen, de opvoeding van de kinderen verwoest.
“Er is nu geen enkele medische noodzaak, maar gij houdt gedurende deze twee jaar zorgvuldig deze illusie in leven omwille van uw honger naar macht, geld en controle… in plaats van geld te besteden aan het versterken van het gezondheidssysteem” (https://swprs.org/the-qimron-letter-goes-global/)

Eigen verantwoordelijkheid herontdekken

De hele mensenfamilie drijft steeds meer af naar een wereldwijd totalitair bestuur. In alle landen krioelt het inmiddels van protestbewegingen maar een oppermachtige en onzichtbare elite schijnt er toch in te slagen met mediamanipulatie en de medewerking van de plaatselijke regeringen de meest illegale, mensonwaardige vrijheidsbeperkingen door te drukken. De waarheid omtrent covid 19 en vaccins wordt radicaal geweerd uit de officiële media, die bol staan van cijfers over het stijgend aantal besmettingen (met onbetrouwbare metingen) en blote bovenarmen met reclame voor vaccinaties, waarvan iedere dag uit onafhankelijke wetenschappelijke studies blijkt hoe ziekmakend en dodelijk ze zijn. Vele kerkleiders lopen gewoon mee en laten de geloofsbeleving bepalen door de meest onverantwoorde dwangmaatregelen. We kunnen niet ontkennen dat we in erg deprimerende omstandigheden leven. We leven in een epidemie van test, leugen en dictatuur. Hierin lijkt me een uitnodiging te zitten om een gouden draad in ons leven te herontdekken: de eigen verantwoordelijkheid.

Iemand die een flater begaat of een onrecht tegenover een ander en daarbij de moed heeft om dit te erkennen, kan ook het goede dat hij doet erkennen. De waardigheid van het menselijk handelen ligt in het erkennen van de verantwoordelijkheid voor zijn daden. Dit houdt tevens het besef in van zijn mogelijkheden. We zijn in staat om goed te doen en de grootste helden worden soms geboren uit de grootste ellende. In onze tijd beleven we een grote afbraak van eigen verantwoordelijkheid. Afzonderlijke personen mogen niet meer over hun eigen gezondheid beslissen, over hun eigen gedrag en handelwijze. Aan ouders wordt steeds meer het gezag over hun kinderen ontnomen. Gezinnen mogen zelf niet eens meer met allen aan tafel eten of samenkomen. Aan volkeren wordt hun soevereiniteit ontnomen en ze worden gedwongen allerlei gezins- en personenontwrichtende wetten na te leven. Een parochiegemeenschap mag niet eens meer in alle eenvoud en waardigheid de eucharistie vieren: zonder vaccin, zonder maskers, met de heilige communie op te tong, met een wijwatervat waaruit iedereen wijwater neemt om een kruisteken te maken… Al wat heilig is wordt afgebroken.

Ziehier enkele mogelijke toepassingen. Persoonlijk beseffen dat wij de eerste verantwoordelijke zijn voor onze eigen gezondheid. Na goede informatie beslissen wij zelf over behandelingen. De voorkeur gaat daarbij uit naar “ondersteunen” eerder dan “vervangen”. Ons lichaam heeft zelf eigen mogelijkheden om te herstellen. Allerwege vernemen we nu dat een natuurlijke immuniteit van mensen die van ziekte genezen zijn eindeloos beter is dan een immuniteit die (niet) verkregen kan worden door massale vaccinatie. “Wat mij betreft, zo schrijft dr M-Fr de Meuron, zal een van de uitdagingen van de toekomstige gezondheid zijn, terug de verantwoordelijkheid geven aan de patiënt en aan de verzorger, eerder dan ze van hen af te nemen” (bascule-et-crises)

Vervolgens dienen christelijke geloofsgemeenschappen en hun leiders zich bewust te worden van de actieve strijd die er gevoerd wordt om de godsdienstvrijheid en vooral om het christelijke geloofsleven lam te leggen onder de mom van laïciteit, positivisme, autonomie van het individu,  politiek conformisme, “meegaan met zijn  tijd”…Mark Gelyn, voormalig directeur generaal op Buitenlandse Zaken en ambassadeur van België in Israël en in Duitsland, schreef hierover een duidelijke waarschuwing (https://doorbraak.be/godsdienst/).

Tenslotte kunnen we goede inspiratie putten uit het reeds eerder genoemde initiatief van “Monasphère”. In Frankrijk, L’île Bouchard rond het “Sanctuaire Mariale et Angélique” in Touraine wordt onder impuls van de charismatische gemeenschap Emmanuel gewerkt aan een project van 17 huizen dat een christelijk gehucht zal vormen van broederlijk samenleven (un-hameau-chretien-a-lile-bouchard-une-aventure-inedite/). Uiteindelijk kunnen christenen overal dergelijke kleine oasen vormen en zorg dragen voor hun kinderen en elkaar.

Nvdr: wie interesse heeft, kan hier inschrijven.

En dit nog

*

  • De grootste specialisten van coronavirus (Robert Gary en Mike Farzana) hebben al op 1 februari 2020 aangetoond dat dr. Fauci (directeur NIAID) gelogen heeft en dat het virus speciaal in een laboratorium ontworpen is om mensen te besmetten: https://www.voltairenet.org/article215314.html
  • Topwetenschappers getuigen op 12 januari  2022 voor het Luxemburger parlement. Prof Luc Montagnier (Nobelprijs geneeskunde): de varianten komen van de vaccins! Alexandra Henrion-Claude: de covid 19 vaccins hebben geen wetenschappelijke verantwoording en Pr. Christian Perronne heeft op 8 minuten tijd heel de manipulatie rond covid 19 uiteengezet: luc-montagnier-ce-vaccin-est-un-poison/
Open Brief aan VRT-journalisten

*

*

*

Manifestatie te Brussel, 23 januari 2022, 11 u Noordstation: Mars voor vrijheid, democratie en mensenrechten!