Draagmoeders als nieuwste uitzendarbeid?
Kind op bestelling
Het ‘succespakket” is nu in de aanbieding. Slechts 9.900 euro kost een kind – met succeswaarborg. Bij een desgevallend negatief resultaat: geld terug.
Zo staat het op de webstek van een Oekraïens bemiddelingskantoor. Er zijn er talrijke.
Voor het pakket “Kind op de arm” moet men wat meer neertellen: 29.000 euro.
Het kind als handelswaar. Honderden Duitse geïnteresseerden gaan jaarlijks op dit aanbod in. En als de baby er niet zo uitziet als beloofd, of zoals men het zich voorgesteld had, dan wordt de garantieclausule ingeroepen.
Mensen die een kind bestellen als was het een nieuw autootje. Medelijden en begrip alom. Het “recht op een genetisch eigen kind” vindt bij de meesten wel instemming. Die mensen zijn immers vertwijfeld. Zich schikken in de situatie past niet meer in de huidige tijd. Alles is immers mogelijk. Technisch en moreel. Overheid en rechtbanken snellen de kinderloze paren ter hulp. De Duitse nationaliteit wordt kinderen, verwekt bij een buitenlandse draagmoeder (Nvdr: letterlijke vertaling uit het Duits is ‘leenmoeder‘), probleemloos verstrekt. Het verboden draagmoederschap wordt via de achterdeur gelegaliseerd. Het Europese Hof in Straatsburg besloot dat een land, dat de ‘bestelouders” niet als ouders erkent, tegen de mensenrechten verstoot – niet omgekeerd.
De solidariteitsuitingen en giften, die een Thaise draagmoeder uit heel de wereld mag ontvangen, zijn schijnheilig. De zaak “Gammy” geraakte toevallig in de openbaarheid. De Thaise arts gaf te kennen dat hij honderden dergelijke gevallen begeleid heeft. Als men kinderen kan kopen, is het dan zó verrassend dat men geen zieke of invalide kinderen wil hebben? Niet toch? Het ene staat in verband met het andere.
Dat het bij een draagzwangerschap om het verwerven van een gezond kind gaat blijkt uitdrukkelijk uit de contracten. De draagmoeder moet zich akkoord verklaren met pre-geboortediagnose. Zo staat het in het standaardcontract. De klanten (wensouders) kunnen een abortus eisen dat bij eventuele afwijkingen. De draagmoeder moet dit aanvaarden. Zij verhuurt haar buik en verliest elk mede-beslissingsrecht. Een couveuse op benen.
Bij een abortus wordt haar loon berekend volgens de zwangerschapsduur. Als ze echter beslist het kind – tégen de wil van de klanten – de hele zwangerschapstijd uit te dragen, dan staat ze er alleen voor. De klanten zijn dan tot niets verplicht. Zelfs niet tot een deel van de medische behandelingskosten.
Draagmoederschap stuit tegen de menselijke waarden van draagmoeders, van het kind en van de bestelouders. Zelfs als ze dit niet willen inzien. Dit vindt men terug in de Duitse wetgeving: draagmoederschap is verboden, contracten dienaangaande zijn tegen de ingeburgerde gebruiken, bemiddeling en medische hulp van / aan draagmoeders zijn strafbaar. De Duitse regering (coalitie CDU, CSU en SPD) hebben dit in hun regeringsakkoord uitdrukkelijk vermeld.
En toch. Wie kan het iets schelen? Is de dam niet al lang gebroken? Een afschrikbeleid is onbestaande. Het draagmoedertoerisme naar Indië, Thailand en Amerika neemt toe. Bemiddellingsagentschappen pralen met een goede samenwerking met de resp. Duitse consulaten. Zelfs kritiek zien ze als reclame en plaatsen ze op hun webstek.
Ook de wetenschap stelt het Duits verbod in vraag. Juristen stellen een “moderne wetgeving voor de voortplantingsgezondheidszorg” voor. Draagmoederschap zou moeten toelaatbaar zijn omdat er geen reden is te geloven dat het welzijn van het kind bij een ‘gespleten moederschap’ schade ondervindt. Het verbod op eiceldonorschap zou niet rationeel zijn. Ze zien er geen graten in dat een kind drie ‘moeders” heeft, nl. de genetische (de eiceldonor), de draagmoeder en de sociale moeder, onder wiens hoede het kind opgroeit.*
Politici overleggen nu hoe ze de draagmoeders in het buitenland kunnen helpen als ze door hun klanten in de steek gelaten worden. Moreel zou dat begrijpelijk zijn. Een bestelling is een contract, dat resulteert in verantwoordelijkheid. Een contract, dat tegen de fundamenten van de wereldorde ingaat, wordt via een omweg geldig gemaakt. Dat de bewuste vrouw schadevergoeding kan krijgen, moet het geweten sussen. Een beetje toch. En dat is net verkeerd. Voorlichting is een betere optie.
Misschien zoeken jonge vrouwen in Thailand of Oekraïne dan een andere mogelijkheid om geld te verdienen. En kinderloze paren (m/v, v/v, m/m) leren dat niet alles maakbaar is.
* Kan ook vier moeders zijn. Of twee moeders en twee vaders. Of…
Nvdr: Men kan zich de vraag stellen of dit de ‘vooruitgang’ is. Kinderen te koop, uitwissen van de geslachten, de maakbare mens…
Bron: FAZ: Vertaald uit het Duits door Golfbrekers. Lees ook onderstaande verwijzingen:
Heb geen interesse De adoptie van een meisje tussen de 20 en 25 zou ik eventueel in overweging nemen
Stoeffer!
‘Wetgeving voor de voortplantingsgezondheidzorg.’
We aborteren de natuurlijk verwekte kinderen en gaan over naar de slavenhandel. Het vroegere gezegde : een kindje kopen, om tegenover kinderen te verbloemen hoe het er in het echt aan toegaat, is waarheid geworden.
Nu nog de Wetgeving voor de geestelijke gezondheidzorg die ervoor zorgt dat iedereen normaal vindt wat niet normaal is en onze zelfvernietiging komt in een eindfase.
Hier worden we geconfronteerd met de ultieme decadentie waarbij tal van kunstmatige toestanden de natuur geweld aandoen. Hierbij dient men te weten dat men de natuur nooit straffeloos geweld kan aan doen. Dit wreekt zich altijd.
Laat de natuur zijn gang gaan..en als het op natuurlijke manier niet mogelijk is een kind te hebben, dient men zich daar bij neer te leggen. Elke improvisatie is hier uit te sluiten. Het leven van een mens begint niet bij zijn geboorte, maar is reeds eeuwen daarvoor begonnen bij de voorouders. In het kader van een verantwoord ouderschap is het van belang dat men zijn afstamming kent, rekening gehouden met de mogelijke genetische belastingen. Het gepruts o.a. met “spermadonoren” legt een genetische tijdbom onder een maatschappij.(zie het potentiële gevaar van de “inteelt”).
Psychologisch is het ook van belang dat men zijn afstamming kent . Dit is van belang voor de identiteit van een mens . (of om desgevallend kwaad te kunnen zijn op de “fabricanten” in plaats van zich af te reageren op diegenen die er niets mee te zien hebben). Niemand heeft het recht een mens zijn wortels af te snijden en dan ook zijn identiteit en waardigheid af te nemen. Dit is een belangrijk aspect bij adopties.. In heel wat gevallen voelt de “geïmporteerde en geadopteerde” zich “gekocht” met alle persoonlijkheid- en gedragsproblemen tot gevolg.
Bij de behandeling van “jeugdcriminaliteit” komt dit tot uiting, voor zover men natuurlijk de juiste vragen durft stellen….!!!
Een kind is ook geen hond, dat men kan gaan afzetten in een dierenasiel, als men het kind beu is..of als het niet beantwoordt aan de gestelde eisen, bepaald bij de “bestelling”.!!
Kortom een vrouw is geen koe, en een kind is geen kalf. Ik verklaar mij nader :
Als een boer vaststelt dat zijn koe drachtig is, laat hij de veearts komen voor een K.I. met het beste materiaal.Men laat immers ook geen rashond paren met een straathond. Als het kalf geboren wordt stelt het zich dan ook geen vragen zoals =wie ben ik, van waar kom ik…!!!
Als de boer kalveren te kort komt, gaat hij in de lente naar de markt en koopt er bij, die dan nadien bij de kudde gezet worden. De rest van de kudde stelt zich evenmin vragen over de “biologische afstamming” van het bijgekocht kalveren..
Uit het voormelde voorbeeld dient men dan ook vast te stellen dat het bij de mensen heel wat anders ligt, en dat men bijgevolg geen praktijken uit de dierenwereld zomaar kan overplanten naar de menselijke voorplantingsmethode, tenzij men de mens uiteindelijk ook beschouwd als een dier, wat voor sommigen wel het geval is.( gezien dat sommigen bij één en op één kruipen zoals de dieren het nog niet doen en daar dan iets “fabriceren” dat nadien aan zijn lot wordt overgelaten).
.