De wederopbouw van Duitsland en het ‘Wirtschaftswunder’ kwam er dankzij de Turken, zo werd en wordt er steeds weer getoeterd.  Niet alleen door Turkse propagandisten, maar ook door linkse waanwereld.

De waarheid ziet er enigszins anders uit.  In werkelijkheid redde Duitsland het weg- zinkende land aan de Bosporus en betaalde er een hoge prijs voor.

In 1961 moesten de DDR-machthebbers hun toebedeelde land met een muur ‘beschermen’ omdat hun onderdanen genoeg hadden van het communisme en met tienduizenden naar het florerende westen trokken.  Al in 1959 was de Bundesrepublik na de VSA de tweede grootste industriële natie geworden.  In 1961 noteerde men er een economische groei van 4.6%.

En dan was er het verzoek van Turkije aan de toenmalige kanselier Konrad Adenauer of hij niet enkele werkloze Turken aan een job kon helpen.  De Turkse republiek zat nl. aan de grond.  Massa’s werklozen in een arm land.  Men hoopte dat de Turken in het verre Duitsland een behoorlijk deel van hun loon naar huis zouden overmaken en dat de terugkerenden hun technische kennis zouden meebrengen.

Echt nodig had Duitsland de Turken niet. Evenmin als nu de ‘vluchtelingen’, die de pensioenen van de bio-Duitsers zouden moeten komen redden.    Anton Sabel, de toenmalige voorzitter van Duitse RVA, had al in september 1960 verklaard dat men hen – de Turken – niet nodig had op de arbeidsmarkt, maar voegde eraan toe dat hij niet kon beoordelen “tot op welke hoogte de Bundesrepublik zich bij het voorstel van de Turkse regering kon aansluiten gezien Turkije zich kandidaat gesteld had voor de EEG en bovendien een niet onbelangrijke politieke speler was als NAVO-lid”.

Aanvankelijk aarzelde de Duitse regering, maar “omwille van politieke redenen, die tenslotte maatgevend zijn”, stemde ze tenslotte toe.  Het werd een “stilgehouden, pragmatische afspraak”, die Buitenlandse Zaken in Bonn met de Turkse ambassade op 30 oktober 1961 tekende over de detachering van arbeidskrachten.  In de volgende 12 jaar stroomden bijna 900.000 naar Goldgrubenland, aangevuld door honderdduizenden via de gezinshereniging.

Vandaag zijn de Turken de grootste vreemdelingengroep in Duitsland, tevens het grootste aantal Duitse nationaliteitsdragers met immigratie-afkomst.  Nu ca. 2.9 miljoen.  Als men hun luidrichtig “optreden” op straat en in de media bekijkt, dan lijken het er nog veel meer.
Neen, de gastarbeiders uit het oosten hebben Duitsland na de tweede wereldoorlog niet heropgebouwd.  Wat om de haverklap door Turkse politici en waterdragers beweerd wordt en wat door de Grüne Duitslandhaters steeds herhaald wordt.
Evenmin hebben ze voor het Duitse Wirtschaftswunder gezorgd.  Die motor draaide in het midden van de vijftiger jaren al op volle toeren.  Alsof de 1500 Turken die 1960 in Duitsland vertoefden dit op hun palmares zouden kunnen schrijven!

Mag de rattenvanger uit Ankara nog zoveel verklaren als hij wil “Ieder van onze broers en zusters heeft hier dag en nacht gewerkt om de harten te veroveren.  Ze hebben elke bitterheid in honing veranderd, elke moeilijkheid overwonnen.” … in werkelijkheid hebben de Turkse gastarbeiders via het afschuimen van hun uitbetaalde loon hun thuisland van het bankroet gered.    In 1970 leefde ca. 10% van de toenmalige 30 miljoen Turkse inboorlingen van het geld dat vanuit Duitsland overgemaakt werd.

Duitsland heeft voor haar welwillendheid duur betaald.  Uiteraard waren ook vele Turkse immigranten en hun nakomelingen succesrijk, zij het op de werkvloer, in de zakenwereld, als politici, als kunstenaars, wetenschappers of atleten.   Maar er is ook de andere kant van het verhaal, de hangmatimmigranten, die een groter aantal vertegenwoordigen.  50% van alle mannelijke Duitse Turken heeft geen beroepsopleiding afgemaakt, bij de vrouwen zijn het er zelfs meer: 60%.  “De zorgkinderen der integratie”, noemt Die Welt hen.

Als immigrantengroep tonen Turken weinig bereidheid zich in Duitsland te integreren.  Turkse eilanden in de Duitse zee.  Vele stadsdistricten zouden even goed ergens achter de Bosporus kunnen liggen.  Het aantal gemengde huwelijken tussen bio-Duitsers en import-Duitse Turken is klein: 6%.

Men kan twijfelen aan hun zielsverwantschap met het Duits zijn, aan hun respect voor de Duitse grondwet.  Telkens de grote rattenvanger van Ankara zijn wijsje speelt, dansen ze op zijn muziek.  Naar schatting stemt 60% van de 570.000 Turkse kiezers in Duitsland voor Erdogans partij, de AKP.

Doordenkertje: sinds de westerse regeringen besloten geen ‘gast’arbeiders meer op te nemen, is de toestroom vreemdelingen catastrofaal toegenomen.  Bezetters die zichzelf uitgenodigd hebben. Omdat wij geen ballen (meer) hebben.

FT