Steek-epidemie in Duitsland

De grote vraag die men zich stelt is: “waarom?” … en niet “door wie?”…

Meer dan 50 steekincidenten in Duitsland – per dàg!

Vorig jaar hebben de Duitse veiligheidsdiensten meer dan 20.000 steekincidenten geregistreerd. Gemiddeld meer dan 50 incidenten per dag dus.

Het hoogste aantal werd geteld in de deelstaat Nordrhein-Westfalen met 5.411 aanvallen met steekwapens, zoals blijkt uit een bijdrage in de krant Welt am Sonntag, die zich hiervoor beroept op cijfers van het ministerie van Binnenlandse Zaken van de verschillende deelstaten.

Op de tweede plaats volgt de Vrijstad Berlijn met 2.593 steekincidenten, in Nedersaksen waren het er 2.377.

Alleen de deelstaat Mecklenburg-Vorpommern kon geen cijfers voorleggen.

Bij alle incidenten met steekwapens verloren meer dan 100 mensen het leven. Merkwaardig: cijfers voor het ganse grondgebied Duitsland zijn niet beschikbaar, omdat volgens het Bundeskriminalamt “valide gegevens” ontbreken. Terwijl nochtans in 2019 het besluit al was genomen om deze categorie van misdrijven voortaan op te nemen in de Duitse statistiek voor criminaliteit.

Buitenlanders oververtegenwoordigd

10 van de 16 deelstaten publiceerden ook gegevens van de afkomst van de daders. 60,4 procent van de verdachten van dergelijke zware misdrijven hadden een Duitse identiteitskaart. Mensen met een migratieachtergrond worden niet als dusdanig gerangschikt. Maar 39,6 procent had niet de Duitse nationaliteit.

Volgens het Bondsagentschap voor statistiek (Statistisches Bundesamt) maakten buitenlanders het voorbije jaar 12,5 procent van de totale bevolking uit. Er is dus ontegensprekelijk sprake van een oververtegenwoordiging van mensen met een migratieachtergrond in deze misdrijven.

Een aandeel van 17,4 procent in het totaal van de steekincidenten wordt in de statistieken toegeschreven aan migranten die illegaal in de Bondsrepubliek verblijven of aan migranten die een beschermd statuut hebben. In de meeste gevallen gaat het om mensen afkomstig uit Syrië.

Waarom lezen we toch zo weinig over dit soort statistieken in onze ‘kwaliteitskranten’? Is het omdat deze minder fraaie multiculturele verrijkingen niet passen in het plaatje dat men wenst op te hangen? Hebben onze ‘kwaliteitskranten’ angst voor de werkelijkheid? We kijken met spanning uit naar boeiende televisiedebatten op De Afspraak en andere!

Met dank geleend bij de waakzame Peter Logghe