U voelt zich diep in uw hart schuldig terwijl u lekker zit te tafelen, een glaasje wijn drinkt, de kinderen smullen van hun ijsje. U ziet de beelden op televisie met hongerende mensen in Afrika. U hoort de verwijtende toon als de nieuwslezer u een geweten schopt want “de zuinige Nederlanders hebben al 30 miljoen bijeen geschraapt om de ergste honger te stillen” en wij… ach… met de 2,1 miljoen wij voelen ons niet echt betrokken bij heel de ellende. Tenslotte hebben wij in onze jonge tijd tegen heug en meug chocoladerepen verslonden om het zilverpapier aan pater-missionaris mee te kunnen geven bij zijn jaarlijks bezoek en preek in de parochiekerk. Gelukkig is er nog onze regering, die – met uw stilzwijgende toestemming – voor elke euro die u vrijwillig met gulle hand geeft een euro er bovenop doet van uw geconfisqueerd belastinggeld.
Dus ook als u een hart van steen hebt, dan geeft u toch aan de ‘grootste humanitaire ramp’ (… superlatieven verliezen hun betekenis) ook al voelt u er zich helemaal niet door aan- gesproken of verantwoordelijk voor en wil u liever uw jaarlijks goede-doel-steentje bijdragen aan ‘eigen volk eerst’ ontvangers (zie tip onderaan).
Vooraleer we beticht worden van racisme, het is sowieso dweilen met de kraan open. Slechts de ‘goede doel organisaties’ worden er beter van: Waarom slechts vier kinderen als je er elf kan hebben? Geboorteplanning in Niger.
mooie gebaar mensen helpen in nood . Ik zal doen zoals de meeste vrome katholieken , bidden , veel bidden . Ik heb eens gelezen hoeveel directeurs van “goede doelen ” zoal krijgen voor hun inzet . Ik zocht een houvast want ik dreigde van mijn stoel te vallen .We mogen uiteraard onze arme fluchtelingen niet vergeten die moeten wij ook steunen en alles geven wat hun hartje lust en dat kost ons ook pakken geld . Dus ik hou het bij “bidden”
Ik begrijp niet goed waarom wij ons schuldig zouden moeten voelen bij zoveel leed.
Staan wij nog niet genoeg af van onze inkomsten aan een staat die deze schaarse middelen dient te beheren als een goede huisvader.
Hoe deze staat de beschikbare middelen besteedt is naar mijn gevoel hun verantwoordelijkheid.
Indien zij echter de schaarse middelen op een onoordeelkundige wijze beheren is dat hun probleem en niet het onze.
Het is aan hun om de nodige prioriteiten te stellen zonder steeds weer terug te vallen op de reeds overbelaste burgers.
Op microgebied(huisgezin)is het toch ook zo dat men voor de foute bestedingen van het inkomen geen enkel beroep kan doen op de gemeenschap en men maar de tering naar de nering moet zetten.
Ik ben er mij tenvolle van bewust dat deze stellingname egoïstisch overkomt maar toch lijkt mij deze vergelijking, uit economisch oogpunt, volkomen valabel.
In feite worden wij gegijzeld door allerlei organisaties,de media en BV’s om ons duit in het zakje te doen, willen wij niet gebrandmerkt worden als egoïsten, trouwens, de staat zal ook een duit in het zakje doen met het belastingsgeld,begrijpe wie kan.
Vriendelijke groeten.
Reeds van toen ik nog in op lagere school zat 1ste studiejaar moesten wij kubusjes plooien die dan een spaarpotje vormden. Met deze spaarpotjes werden wij naar huis gestuurd om van deur tot deur te gaan en de bewoner om een gift te bedelen. Ik stel na 53 jaar vast dat er nog niets veranderd is, het schooien voor de derde wereld gaat nog steeds door. Ondertussen geef ik al jaren niets meer, en dat zal nu niets anders zijn. Zo lang er daar niet aan geboortebeperking gedaan wordt zal er ook geen klop veranderen.
Ik ben toch niet gek? Ik ga mijn vijand toch niet aan de vreet houden!
Binnen enkele jaren komen diezelfde kinderen ons hier “in ons land” bedreigen en molesteren.
Misschien met alle Chinezen maar niet met den dezen.
Wie geld stuurt is totaal idioot want met dat geld kopen ze wapens i.p.v. eten en spekken die leeglopers van die ngo’s hun bankrekeningen…