Ottomaanse Rijk

Hoe gevaarlijk is Turkije?

Bij monde van Erdogan maakt Turkije aanspraak op delen van het grondgebied in bijna alle buurlanden.  De Vrede van Lausanne wordt in twijfel getrokken.  De Turkse dreiging is niet nieuw.  En heeft veel met mogelijke olie- en gasvelden te maken.

In Europa wordt in eerste instantie Griekenland geviseerd, maar ook Bulgarije.  In Griekenland gaat het vooral om Rhodos, Lesbos en andere eilanden van de Dodekanesos voor de Turkse kust, al werd Thessaloniki ook genoemd, in Bulgarije is Haskovo doel van de Turkse inlijving.
In hoever de EU zou reageren bij een militaire bezetting van b.g. gebieden is een vraagteken; men moet ten slotte ook rekening houden met de vijfde colonne binnen de EU.  Een aanval op de Griekse eilanden is militair geen enkel probleem voor de Turkse stijdkrachten; Bulgarije daarentegen zou politiek gezien een grotere impact hebben.

We herinneren even aan de bezetting van Noord-Cyprus.  De onverschillige politieke houding van de EU doet de Turkse regering vermoeden dat de EU een territoriumverlies aan de zuid-oostelijke grens gelaten zou ondergaan.
Wat Turkije in Noord-Cyprus gepresteerd heeft kan zich geen enkele EU-lidstaat veroorloven.  Probeer u eens even voor te stellen dat Duitsland de Elzas zou innemen, de Fransen verdrijven, een grensafscheiding optrekken.  Of – dromen mag – dat de Nederlanders onder de leiding van hun nieuwe premier Wilders – Vlaanderen zouden inlijven.

Dat Turkije er zonder veel ophef mee wegkomt – men vergelijke met de Israëlische nederzettingen – is voor de Turken de bevestiging van onze zwakheid en hun groot gelijk.  En Erdogan zet hun ultranationalistische wens om in politieke taal.

Maar daar houdt het niet op.  Turkije is niet toevallig of uit goedertierendheid mee in de boot tegen Assad gesprongen.  Hun gebiedsaanspraken op Mosoel en Armenië zijn sinds jaren een ingeboren vanzelfsprekendheid in brede Turkse bevolkingslagen.  Nieuw is dat sinds Erdogan zichzelf tot verheven leider gekroond heeft deze vanzelfsprekendheid nu ook zonder enige schaamte t.o.v. Europese landen geuit wordt.

Vroeger had Turkije een zeker respect voor Europa.  Sinds de EU zich laat ringeloren en chanteren kijkt de modale Turk erop neer.  Zwakte verdient geen respect.  Hoe de EU zich aan de buitengrenzen laat plat lopen door alle mogelijke tafelschuimers spreekt boekdelen.  En wie zwak is krijgt klappen.  Dat is nu net wat Erdogan doet.  Het is daarom niet te verwonderen dat Erdogan territoriale aanspraken maakt op een deel van Europa, m.n. de Griekse eilanden.

Militair biedt de inlijving van de eilanden geen enkel probleem.  Turkije beschikt over het vierde grootste leger van de wereld, uitgerust met het modernste oorlogsmateriaal van de NAVO, en kan in de achtergebleven landelijke gebieden een quasi oneindige voorraad oorlogszuchtige nationalistische soldaten optrommelen.  Het Griekse leger dan?  Ach.

Van de EU hoeft Griekenland geen hulp te verwachten.  De Frontex marineschepen veerboten zijn volop bezig met ‘humanitaire‘ missies voor de Libische kust onder het mom van ‘strijd tegen mensensmokkelaars’.  Juist.  Die zijn overbodig vermits de marine van de EU-lidstaten hen overbodig gemaakt heeft.  Griekenland hoeft dus van die kant geen verdediging van hun grondgebied te verwachten.  Zou trouwens een interessant debat opleveren: een militair conflict tussen twee NAVO-landen.  Een open oorlog met Turkije is immers voor de EU te riskant.  Het is niet ondenkbaar – of beter gezegd – het is meer dan waarschijnlijk dat de Turkse vijfde colonne in de diaspora onmiddellijk de Europese burgers in de rug zou aanvallen.  Dat hebben de feiten na de operettenputsch van juli wel bewezen.  Geen enkele EU-burger zou nog veilig zijn.  Iedereen een mogelijk doelwit.  En de EU-Gutmensch zou laten betijen.  Om in ‘t verzet te gaan moet je een ruggengraat hebben.   De Griekse eilanden Lesbos en Rhodos liggen als gevallen fruit op de drempel van de Turkse deur.  Erdogan hoeft zich slechts te bukken om ze op te rapen.

Bulgarije keert zich meer en meer af van de EU.  Niet onterecht.  Er wordt wel met geld gezwaaid maar geen bescherming geboden.  Bescherming tegen de sprinkhanenplaag.  Bulgarije ligt ver van de EU-toren van Babel, maar deelt wel een grens met Turkije.  Ze kennen de Turken: eeuwenoude ervaring heeft hen geleerd wat te verwachten.  Ze realiseren zich dat aan de andere kant van de staatsgrens niet hun beste vrienden wonen, maar wel een ultrarechts radicaal-nationalistisch volk met een  groot efficiënt door de NAVO uitgerust leger.

Erdogan heeft de gebiedsaanspraken op Bulgarije tot op heden nog niet letterlijk  uitgesproken.  Hoeft ook niet.  Elke Turk verbindt met Bulgarije het oude Ottomaanse Roemelië,  de vroegere kolonie van het Ottomaanse Rijk in Europa, het gebied dat Turkije in de 19de eeuw moest teruggeven.  Tot op heden beschrijven Turkse atlassen alle Bulgaarse steden aan de andere kant van de grens uitsluitend met hun oude Ottomaanse namen.  Sinds de nationalistische radicalisering , zo ongeveer tien jaar geleden begonnen, beleven Groot-Turkse terugveroveringsfantasiën een ware renaissance, waarbij ronduit gepleit wordt om de toenmalige Roemelische en nog gedeeltelijk door een Turkse minderheid bewoonde gebieden in Bulgarije, weer in te lijven.  Deze richting is niet uitsluitend aan Erdogan toe te schrijven: de  overtuiging van de Turkse bevolking dat Turkije automatisch territoriale aanspraken zal kunnen maken in een zwakker, machteloos en verbrokkeld Europa wordt ruim verbreid en aanvaard.

Erdogan hoeft Bulgarije niet expliciet te vernoemen; de agressieve uitlatingen vanuit Ankara laten in Sofia de alarmbelletjes rinkelen.  De Bulgaren hebben geen boodschap aan EU-gepalaver, maar concrete betrouwbare bescherming, die de EU nalaat te geven.  Bescherming van de buitengrenzen?  Een lachertje, niet alleen aan de kusten.

Logisch dat de Bulgaren hun heil zoeken bij hun traditionele bondgenoot Rusland.  Dat werd recent nog bewezen door hun presidentskeuze.  Rusland heeft de Bulgaren al in de 19de eeuw tijdens hun onafhankelijkheidsoorlog tegen Turkije geholpen en zou dit zonder enige twijfel tijdens het Poetinbewind opnieuw doen.  Bij de EU, die de Bulgaren zelfs niet tegen de Afrikaanse sprinkhanenplaag kan beschermen, is men daar – terecht – niet zo zeker van.

Een Turkse aanval op het Bulgaarse Haskovo (Turks: Hasköy) zou voor Erdogan niet zonder risico zijn.  Weliswaar zou de EU de Bulgaren omwille van dezelfde redenen in de steek laten als de Grieken – maar een mogelijke militaire inmenging door Rusland zou een zeer ernstig scenario vormen.

De Russen hebben tijdens de Syrië-oorlog bewezen dat ze met succes oorlog vanuit een grotere  afstand kunnen voeren.  Ze zouden vanuit de Krim via de Zwarte Zee ook direct in Bulgarije kunnen ingrijpen.  En dat is voor Turkije gevaarlijk.  Als de aanval in Bulgarije tegen alle verwachtingen in niet vlot loopt en een Blitzbezetting niet mogelijk is, dan zou men Rusland een 1500 km lange flank van de eigen Turkse Zwarte Zee-kust bieden, die zelfs voor Turkije moeilijk te verdedigen zou zijn met Turkse miljoenensteden zoals Samsun en Trabzon in de Russische vuurlinie.   Bij een oorlog met Rusland zou zeker ook Istanboel betrokken geraken: een brandend of gedeeltelijk verwoest Istanboel zouden de Turken hun geliefde verheven leider niet licht vergeven.

Kortom: vanuit de EU dreigt geen vergeldingsgevaar mocht Turkije de Griekse eilanden voor de Turkse kust bezetten.  Dat  heeft de militaire bezetting van Noord-Cyprus bewezen.  Bulgarije zit voorlopig veilig, tenminste zolang er geen halfzachte Russische leider na Poetin opduikt of Rusland door de EU en de NAVO in een oorlog in de Baltische regio gelokt wordt want een oorlog op twee fronten kan Rusland missen als kiespijn.    Zolang ‘democratische’ leiders de EU-politiek bepalen is dit laatste scenario niet denkbeeldig.  Laat ons hopen dat na de verkiezing van Trump ook in Europa leiders gekozen worden die ons grondgebied, ons volk, onze cultuur en eigenheid zullen verdedigen.

FT