Sitzkrieg na Manchester
De Tweede Wereldoorlog begon in september 1939 met de invasie in Polen. Er werd massaal gemobiliseerd, maar het zou nog tot april 1940 duren voor de Britten en de Fransen echt aan grondgevechten deelnamen. In de tussentijd waren er alleen enkele schermutselingen. Pas op 10 mei 1940 barstte de storm in het westen echt los. Die tussentijd noemt men de Sitzkrieg. Er hing een schaduw van angst over de wereld, maar in het westen leek het leven zijn gewone gangetje te gaan. Mensen ging op restaurant, naar de bioscoop of het theater. Er werd feest gevierd zoals anders. Wie het kon betalen ging nog altijd op vakantie. Net zoals nu.
Juist zoals tijdens die bedrieglijk rustige Sitzkrieg, staan we ook nu aan het begin van een verschrikkelijke oorlog, en juist zoals toen durven we dat niet onder ogen zien, zelfs niet na een oorlogsdaad als de massamoord op tieners en kinderen in Manchester. Hoeveel terroristen, predikers, handlangers, propagandisten en recruteerders van IS zijn er sinds “Manchester” in Groot-Brittannië doodgeschoten? Niet één natuurlijk. We zingen liedjes en branden kaarsjes, maar we laten de vijand zijn gang gaan. De parallellen zijn beangstigend.
In het begin van de terreurcampagne van IS werden er Belgische soldaten ingezet om potentiële doelwitten te beschermen, onder andere synagogen. Maar die soldaten hadden geen munitie in hun geweren… We kunnen maar hopen dat onze soldaten die nu bewakingsopdrachten uitvoeren wèl scherpe munitie hebben en dat zij ook duidelijke bevoegdheden hebben om die in tijd van nood ook echt te gebruiken. Denkt u dat dat vanzelfsprekend is? Nee hoor. In Frankrijk hadden de soldaten die voor het Bataclan-theater stonden zo’n bevelen niet. Zij mochten niet tussenbeide komen toen zij binnen in het gebouw schoten hoorden. Zij mochten hun wapens alleen te gebruiken als ze zelf aangevallen werden. Het duurde uren voor er een commando-eenheid opgetrommeld konden worden. Intussen werden negentig mensen door de terroristen vermoord. Enkelen werden zelfs gefolterd en gecastreerd, hoewel dat uit de media werd gehouden.
We zitten nu gevangen in hetzelfde Sitzkrieg-patroon van krampachtig vastgehouden denkbeelden uit vredestijd, die in oorlogstijd onbruikbaar zijn. Tijdens de vorige Sitzkrieg bleven de piloten van Britse vliegdekschepen in de Noordzee hun routinepatrouilles vliegen zonder munitie voor hun boordmitrailleurs. Zelfs zij konden de realiteit van échte oorlog nog niet onder ogen te zien. Tot er enkele vliegtuigen neergehaald werden…
Tijdens de aanval op Pearl Harbour renden enkele soldaten naar een depot om daar granaten te halen voor hun luchtafweerkanonnen. Maar de magazijnmeester wilde hen geen munitie geven, omdat ze geen bonnetje hadden dat door een officier was ondertekend. Dat de lucht zwart zag van de Japanse bommenwerpers, dat kon hem allemaal niets schelen. Er moest eerst een bonnetje zijn. Logisch in vredestijd, maar suïcidaal in oorlogstijd.
De Europese politiek zit vol zulke magazijniers, die de totale oorlog van de islam tegen het westen gewoon negeren en blijven doorgaan met juridische spitsvondigheden uit vredestijd, over mensenrechten, asielverdragen, bonnetjes en procedures. Het gaat niet meer om één sergeant die een hangar bewaakt, maar om een hele politieke kaste, die verantwoordelijk is voor de veiligheid van ons continent. Zolang die magazijniers met hun bonnetjeslogica aan de macht blijven, is Europa gedoemd de oorlog tegen de islamitische terroristen te verliezen. Oorlogen worden gewonnen door militairen die vijanden doden. Niet met advocaten of deradicaliseringsprogramma’s, maar met wapens. Zo eenvoudig en zo rauw is dat. Maar ook een flink deel van rechterzijde leeft zelfs nu, na Manchester, nog altijd in een gelukzalige zeepbel. Men weet dat de vijand binnen de muren staat, maar men volgt nog altijd de oude denkpatronen uit vredestijd, met de bonnetjes die in toen zo nuttig waren.
Marc Joris in Rebel juli ’17
Ongelooflijk, maar WAAR : de hierbovenafgebeelde tank was “het zwaarste pantservoertuig” (Panzer drei) van de moffen in het begin van WO ll. Panzer eins & zwei waren nog minderwaardiger, èn toch veroverden zij een groot deel van Europa in zéér korte tijd:Frankrijk, Belgie, Nederland, en zelfs…Polen.
Het heeft jaaaren geduurd om die moffen wéér eruit-te-bonjouren, èn er was zelfs de hulp van Amerikanen & Canadezen nodig (en Russen vanaf de àndere zijde) om dàt tot een goed einde te brengen.
Tegenwoordig zitten het “geheim-vijandelijk leger” reeds overal in heel West-Europa ingeburgerd, iederEEN wéét het, alleen de politiekers zijn tè tam (of tè laf) om kordaat op te treden… inderdaad, zij zitten in de “Sitzkrieg”, niet op harde stoeltjes, maar op PLUCHE ZETELS. GRrrrrr.
Een betere vergelijking is nauwelijks denkbaar. Wie zijn ogen opentrekt ziet wat er aan de hand is. Doch zij die het zouden moeten zien blijven bewust stekeblind. Ook dit is de kracht van Jan Jambon, Bart De Wever, madam Homans, en Theo Francken hun verandering.
Hand in hand, kameraden, zo houden ze in Hamburg hun Demonstration-Festspiele.
De vijand staat binnen de muren, zoals destijds in Weimar. Men wist het en er werd wat tegen gedaan.
Het vraaggesprek met prof. David Engels in diezelfde Rebel, vond ik interessanter.
Hij zegt dat de democratie op apengaaien ligt en dat de burgers zich in de armen zullen storten van die eerste die rust en orde kan brengen.
‘een autoritaire staat hoeft natuurlijk niet een mens verachtende, totalitaire dictatuur te betekenen. Het is niet uitgesloten dat ze zich -zoals het Romeinse Keizerrijk- ook op rechtspraak, orde en een zekere participatie baseert. Misschien beweegt de situatie in de richting van het fascistische Italië: een autoritair regime, maar wel één waar via de elites mogelijkheid bestond tot medezeggenschap, een systeem dat voor een paar eeuwen stabiel zou zijn.’
… zucht… ben er niet aangeraakt. En heb geen zin om dit over te typen…