Wij hebben in het land b niet het monopolie op taalkundige nitwitten, zoals de Coburgers, Di Rupo en co.  Ook in andere EU-landen wordt er soms dikwijls gelachen met de uitspraak van het Engels van hun eigen politieke leiders.  Hoe meer het dialect nog gangbaar is, hoe lachwekkender is het gebruik van een vreemde taal.

“Ei Laff ju!”

Beiers-Engels voor ‘I love you’

De Duitse minister voor ontwikkelingshulp (sic.) Gerd Müller werd een Youtube-fenomeen.  De video van zijn vrolijke toespraak bij het concert op 18 april in Washington van de Global Citizen Earth Day – een evenement georganiseerd om de strijd tegen de honger en de wereldverontreiniging te promoten –  werd in een tijdspanne van enkele dagen meer dan 130.000 bezocht.  Geen enkele minister met zijn ambt heeft dit ooit bereikt.  Er werd zelfs een reggae-partymix bijeengeklutst.

Gekleed in een smal T-shirt over een hemd en das bleef het optreden van de heer minister voor een publiek van 270.000 aanwezigen niet onopgemerkt.  Wat de ene belachelijk vond – zijn uitspraak van het Engels werkt op de lachspieren – vond de andere authentiek.  Positieve criticasters vroeger zich af wanneer hij in Jamaica gaat optreden.

Wat er ook van zij, men kan de Duitsers niet beschuldigen van taalperfectionisme.  Dat hebben ze gemeenschappelijk met aartsvijand Frankrijk.  En trouwens ook met de Britten en Amerikanen. Hoe ‘groter’ de natie, hoe kleiner de inzet naar talenkennis.  Ze zijn taalresistent.

FT