Vakbonden maken bedrijf na bedrijf kapot !!
Vrijdagavond stond ik met mijn echtgenote en een vijfhonderdtal passagiers op de luchthaven JFK in New York aan te schuiven om met een airbus 380 van Air France naar Parijs te vliegen.
Ongeveer 30 minuten voor het vertrek kregen we de mededeling dat er een vertraging van ongeveer één uur zou zijn wegens
“bemanningsproblemen”! Zo vernamen we dat de bemanning ergens vast zat in het verkeer en 30 minuten voor vertrek nog niet te bespeuren was. Uiteindelijk zijn we met 3 uur vertraging vertrokken!
Maar waarom was de bemanning niet op tijd? Het bleek dat deze niet werd ondergebracht in één van de tientallen hotels rond de luchthaven, zoals bij de meeste luchtvaartmaatschappijen gebeurt, maar in het hartje van de stad New York. Zo vertelde ons een goede bron dat jaren geleden één van de vakbondseisen was dat Air France haar bemanningen zou te slapen leggen in het hartje van de BIG APPLE zoals men New York doorgaans noemt. Zelfs 4 en 5 sterren Hotels rond de luchthaven , uitgerust met luxe kamers; zwembaden; en alle comfort konden niet de atmosfeer en de ontspanningsmogelijkheden bieden van een hotel in de binnenstad.
En zo gebeurde. Hoeveel miljoenen EURO’s deze frats per jaar aan AIR FRANCE kost weet niemand. Het is niet zozeer de kost van een reeks busjes per dag van en naar de luchthaven dat het grootste probleem is maar wel de enorme onkosten die AIR FRANCE moet ophoesten telkens er een aanzienlijke vertraging is. Op zo een vlucht zitten gemakkelijk een paar honderd passagiers die na landing in Parijs een doorverbinding hebben met een ander vliegtuig naar Afrika of andere Europese steden. Ook zijn er telkens een reeks die een verdere verbinding hebben met de trein naar binnenlandse bestemmingen of naar omliggende landen zoals wij.
De meeste transit passagiers hebben die doorverbindingen één tot 3 uur na landing zodat bij een vertraging van drie uur men mag aannemen dat praktisch iedereen zijn doorverbinding kwijt is. Sommige doorverbindingen vliegen slechts éénmaal per dag zodat AIR FRANCE ook nog kan zorgen voor overnachting; maaltijden enz. Naarmate het in New York duidelijk werd dat de vertraging de twee uur begon te overschrijden kon men het geweeklaag van talrijke reizigers horen die nu bewust waren van het feit dat ze hun doorverbinding in Parijs zeker zouden missen. Niet zelden zijn er dan voor sommige reizigers kleine drama’s. Zoals de wenende dame die de begrafenis van haar broer gaat missen en voor wie het feitelijk geen zin meer had om nog te vertrekken. Of de professor die ergens een lezing ging geven of de zakenman die voor een speciale vergadering overvloog enz. Men kan moeilijk uitrekenen wat de totale veroorzaakte onkosten zijn voor een belangrijke vertraging van 3 uur en dit dan voor het grootste toestel ter wereld dat 500 of 600 man aan boord heeft.
Toen we eindelijk aan de grond stonden in Parijs wisten we reeds dat we onze TGV-treinverbinding naar Brussel nooit meer konden halen en begaven we ons naar het AIR FRANCE bureel in het spoorstation van de luchthaven. Als kers op de taart kregen we een nieuw vakbondsgeschenk. Het rolluik van het bureel was neergelaten en een bediende van de luchtvaartmaatschappij liet weten dat omdat bepaalde nieuwe vakbondseisen niet werden ingewilligd er een staking was en men niet wist hoe lang die nog zou duren.
“kom over enkele uren eens terug dan weten we misschien méér” was de boodschap!!!
We hebben onze plan getrokken en zijn met een latere trein naar Brussel gereden waar we met 7uur vertraging op de voorziene aankomsttijd aankwamen.
We hebben geen tekening nodig om te begrijpen dat grote bedrijven die dag na dag worden gepest door de vakbonden geen enkele overlevingskans hebben. Sabena gisteren; AIR FRANCE morgen en Katoennatie overmorgen enz. We zijn er steeds meer en meer van overtuigd dat de vakbonden de grootste vijand van de werkgelegenheid zijn geworden.
Men zegge het voort,
Freddy Van Gaever