Dit lied – De Veldkapel – hebben wij lang geleden geleerd in de lagere school. Het was de tijd dat wij in ons eerste communiekleedje/pakje deelnamen aan de processie. Het was de tijd dat wij zelf nog in de klas papiersnippers knipten. Het was de tijd dat je voor het uitstrooien geen GAS-boete kreeg. Het was de tijd dat we een missaal, een juwelenpotje, een koffiekop met bordje en versiering met gouden letters “Herinnering aan mijn h. communie” geschonken kregen… en er zelfs blij mee waren. Het was de tijd dat het een eer was als je een geborduurde altaardoek, een schrijn, een collectebus mocht dragen…

… Het was de tijd die nooit meer terugkomt. En dat stemt ons veel droeviger dan de beperkte vrijheidsberoving waarin we momenteel leven.

De veldkapel

Het wemelt in de mei van blonde kleinen
Nabij de veldkapel
De takken van de grote linde deinen
Rondom de veldkapel
Maria hoort de zoete litanie-en
Der boeren kinderen en der honig bieen
Ave Maria ave Maria

Een paradijs van bloemen ziet men spruiten
Nabij de veldkapel
Terwijl de vogels in de takken fluiten
Rondom de veldkapel
Maria hoort in t’heilig avond zwijgen
Een jubelpalm van nachtegalen stijgen

Het koele dorpken ademt niets dan vrede
Nabij de veldkapel
Zijn sluimer is een enkele reine bede
Rondom de veldkapel
Maria hoort , terwijl de sterren glanzen
De naklank van de laatste rozenkransen