Europa wankelt

Europa gaat onzekere tijden tegemoet.

Italië worstelt met een ernstige regeringscrisis.

In Oostenrijk behaalde de coalitie van socialisten en christendemocraten juist nog 50% van de stemmen.  Er waren tijden dat ze samen op de goedkeuring van meer dan 90% der kiezers mochten rekenen.  Het Oostenrijkse klassieke partijensysteem staat op de helling.  Bijna één op drie Oostenrijkers koos voor een euro-kritische partij.  De Freiheitlichen, de FPÖ, kon op bijna even veel stemmen rekenen als de christendemocraten.

In Portugal moest de in 2011 gekozen regeringspartij bij de gemeenteraadsverkiezingen verlies incasseren.

In Griekenland worden verkozen volksvertegenwoordigers van de Gouden Dageraad met handboeien naar de gevangenis afgevoerd.  De partijleider moet zelfs in de cel blijven tijdens het onderzoek.  Of dit een teken van sterkte is of een paniekreactie van de regering kan men in beide richtingen interpreteren.  In elk geval zit het land in een zware politieke crisis.

In Frankrijk staat de regering met de rug tegen de muur.  Ondanks een verlamde conjunctuur zal men waarschijnlijk zijn toevlucht zoeken in meer belastingverhogingen omdat de stijgende werkloosheid de sociale kassen laat exploderen.  Een vicieuze cirkel: hogere belastingen, minder verbruik, zwakkere economie, meer ontslagen, hogere sociale uitgaven.
De Franse en Italiaanse export kan geen terrein terugwinnen omdat de euro dit niet toestaat.  Een devaluatie van een eigen munt had de internationale concurrentiekracht kunnen aanmoedigen.  Hetzelfde scenario duwt ook Portugal, Griekenland, Spanje en Slovenië aan de rand van de afgrond.

Duitsland kreeg in de eurozone de rol van uitbetalingsloket. Een anker van stabiliteit tussen zwalpende schepen.  Maar de verkiezingen hebben daar de coalitievorming niet gemakkelijk gemaakt.  Angela Merkel moet kiezen tussen de pest en de cholera.  De onderhandelingen kunnen weken, misschien maanden, aanslepen. Wat dan weer de stabiliteit van de EU en de eurozone niet ten goede komt.

En zo wordt de enge band tussen de EU-lidstaten de strop die iedereen de keel toenijpt.
De ene crisis vloeit naadloos over in een andere crisis, van land tot land.  Reddingsparaplu’s, de  machinaties van de Europese Centrale Bank en het IMF, ‘leningen’ die nooit zullen terug betaald worden, chantagepraktijken van de EU-commissie… en de dominostenen blijven vallen.

Het belooft een hete lente te worden volgend jaar.

De EU blijft onverstoord geld uitgeven.  Veel geld. 

De EU blijft even onverstoord het mantra verkondigen, dat “als er al iets misgaat in de EU, het eraan ligt dat er niet genoeg EU is”.  

Floriaan Terbeke