Een verslag uit Syrië, zonder poco bril

Geplaatst op door

Nvdr: Met enkele dagen vertraging door onze verplichte rustperiode:

Goede vrienden,

De voorbije drie maanden hebben we wekelijks de eigenschappen belicht van ons mens zijn volgens de joods-christelijk visie, nl. de 7 wortels. Ons “onverzadigbaar verlangen” illustreerden we met de bekering  van de heilige Augustinus en de “onrust van ons hart” waarmee hij zijn “Belijdenissen” begint. Verder wezen we op bepaalde psychologische en psychiatrische bewegingen, gesteund op S. Freud, die volkomen voorbijgaan aan het diepste streven van de mens. We wezen tevens op de ontoereikendheid van een “humanistische psychologie”, waardoor de dynamiek van de christelijke visie op lijden en dood nog duidelijker wordt. Met de “theologie van het lichaam” wilden we de “gave van zichzelf” als kostbare en onvervangbare eigenschap van ons  mens zijn toelichten. Ziehier nog een samenvatting en overzicht.

1. De enige en algehele waardigheid van onze menselijke persoon danken we uitsluitend aan het feit dat God  ons geschapen heeft naar zijn Beeld. Daarom zijn alle mensen hierin volkomen gelijk en hebben we allen dezelfde menselijke waardigheid. Bovendien kan niemand daar iets van afnemen of bijvoegen. Het is mogelijk dat wij zelf niet beantwoorden aan deze waardigheid, of dat anderen onze waardigheid niet respecteren. Toch kunnen noch onze fysische ziekte,  psychische aftakeling, ons meest immoreel gedrag, onze grootste armoede of vernedering deze waardigheid wegnemen. Doorheen heel de geschiedenis van de Kerk was dit de verantwoording van zoveel heldhaftige inzet voor armen, zieken, gehandicapten en verworpenen. Dit betekent ook dat een multimiljardair, een fenomenaal genie of een super sport held geen greintje meer menselijke waardigheid bezit dan jij en ik. We danken God voor deze onverwoestbare schat die Hij ieder van ons gegeven  heeft. Gelukkig degene die zich hiervan bewust is en zich niet laat misleiden door voorbijgaande, uiterlijke  roem.

2. Ons aardse leven is als een onophoudelijke  stroom van onvervulbare verlangens. Zalig hij/zij die beseft dat al deze behoeften, strevingen en verlangens slechts beperkte uitdrukkingen zijn van een onstilbare honger naar God. Wij hunkeren naar een volmaakt, blijvend geluk, dat we slechts kunnen  bereiken  na dit aardse leven in en met God. Een geschrift uit het midden van de 2e eeuw beschrijft  christenen als vreemdelingen hier op aarde: “Elk vreemd land is voor hen een vaderland en elk vaderland blijft een vreemd land” (Brief aan Diognetus). Dit bewustzijn kan ons bevrijden van alle aardse illusies. En elk goed hier op aarde, ook het meest verhevene word een illusie wanneer we er ons aan hechten als aan een hoogste goed. Sommigen leren dat wij onbewust in ons handelen een drang naar  seksualiteit of naar macht vertonen. Het is best mogelijk. Toch zal voor vele mensen de honger naar God hun diepste “onbewuste” blijven.

3. Een derde bewustwording is het besef dat er naast het goede ook een zekere ontwrichting  in ons leven is omwille van de oerzonde van het eerste mensenpaar.  Er is goed en kwaad in ons en aan het kwade werken we soms met eigen verantwoordelijkheid ook mee. Een opvoeding die  meent dat het kwade alleen komt van slechte organisaties of structuren en niet van persoonlijke verantwoordelijkheid, begaat  een fatale vergissing. Daarom hebben we leiding nodig en oefening in de deugden, waardoor we onze instincten,  impulsen en slechte neigingen leren beheersen. Gelukkig de ouders en opvoeders die  kinderen op tijd “neen” leren zeggen en hen doen groeien in onthechting en zelfbeheersing.

4. Omwille van onze grote armoede worden we door God hartstochtelijk  bemind. Door de oerzonde zijn we niet meer in staat om ons onbevangen door God te laten beminnen en evenmin om op onbevangen wijze God en de anderen lief te hebben. In ons handelen sluipen dikwijls motieven van eigenbelang en egoïsme binnen. Er is een bewuste keuze nodig om ons door de stralen van Gods liefde te laten verwarmen. Bovendien vraagt het oefening en inspanning om God en de anderen onbaatzuchtig lief te hebben. In de mate dat wij ons openstellen voor de scheppende liefde van God, de verlossende liefde van Jezus en de heiligende kracht van de heilige Geest, zullen de  vele remmingen zoals twijfel, argwaan, angst, verzet overwonnen worden om ons te laten meevoeren met de oceaan van Gods liefde. We kunnen dit evenwel niet uit onszelf realiseren, we kunnen dit wel in geloof ontvangen. Deemoedig dienen we te erkennen dat we zelf niet de bron zijn maar de fontein, die op haar beurt doorgeeft wat zij van de bron ontvangt.

5. We zijn geroepen om deel te nemen aan het Paasmysterie van Jezus Christus. Door met Hem lijden en sterven te aanvaarden, worden we omgevormd tot zijn beeld en delen we in zijn verrijzenis. Lijden  en sterven blijven een steen des aanstoots, die we zo goed mogelijk moeten trachten te overwinnen. In het licht van Gods barmhartigheid krijgen ze evenwel een nieuwe betekenis. Ze zijn zelfs noodzakelijk opdat we omgevormd  worden tot de gelijkenis met Jezus Christus. “Zalig de mens die stand houdt in de beproeving. Heeft hij de toets doorstaan, dan zal hij de zegekrans van het leven ontvangen, die God beloofd heeft aan wie Hem liefhebben” (Jacobus 1, 12). Zonder lijden en sterven willen delen in de verrijzenis, is een illusie maar er is in ons leven geen enkel lijden dat niet een bouwsteen kan zijn voor onze verrijzenis.

6. Ons diepste mens zijn, kunnen we slechts bereiken door de liefdevolle gave van onszelf. Onze menselijke natuur drijft ons naar zelfverwezenlijking en het opkomen voor eigen rechten. Jezus wijst ons echter een hogere weg: “Wie zijn leven verliest omwille van Mij en het Evangelie, zal het redden” (Mattheus 8, 35). Het steeds maar bezig zijn met onszelf,  maakt  ons ziek en geestelijk dood, zoals een oog dat alleen zichzelf ziet ziek is. Wie zich liefdevol kan geven voor God en voor de anderen, komt tot leven en ontwikkelt zijn  diepste zelf.

7. Ons uiteindelijk doel is opnieuw de Gelijkenis Gods verwerven. Dit is alleen mogelijk als we de gelijkenis van Jezus Christus bereiken, want Hij is het volmaakte Beeld van de Vader. Hiernaar kunnen we nu reeds leven in geloof. Een concrete voorstelling kunnen we ons hiervan niet maken, evenmin als een ongeboren baby zich een volwassen leven kan voorstellen. Het leven aan de “overzijde” blijft voor ons onvoorstelbaar. Laconiek kunnen we zeggen: zij die hierover spreken weten niet en zij die weten spreken niet. Hiervoor is immers een “nieuwe geboorte” nodig, de schepping van “een  nieuwe mens”.  Alleen God kan dit bewerken.

P. Daniel

Flitsen

Vorige week hebben we de granaatappels over heel het terrein geoogst. Een veertiental dagen voorheen waren  al dagelijks de opengebarsten exemplaren verzameld. Nu werd al de rest geoogst. Er zijn zoete, voor onmiddellijk gebruik en er zijn zure. De pitten van de zuren worden eerst tot sap gemalen en daarna gekookt. Het is een gegeerde, geconcentreerde jus voor de sla. Bovendien is er nog een soort tussenin. We hebben er met de hele gemeenschap een dag over gedaan en doorgewerkt van na het ontbijt  tot vijf uur in de namiddag.

Vorige week donderdag vierden de Grieks-orthodoxen het feest van de hl Sergius en Bacchus in hun oud kerkje in Qâra (4e eeuw). Met de gemeenschap en een deel van de parochie van Qara hebben we er aan deelgenomen. We hebben een bijzonder hartelijke band met hen. Abouna Paisios ging voor in de dienst met een klein koortje. Voor de rest helpen de katholieken van de parochie als misdienaars. Daarna was er een gezellige receptie met thee en belegde broodjes in de kleine tuin.

Zondag trokken we allen naar de zee naar Tartoes, in de twee eenvoudige appartementen die we reeds eerder aangeboden kregen. Hier hadden we nog de warmte van een nazomer. Water, zon, zeelucht,  genieten van broederlijk en zusterlijk samenzijn, heerlijk slapen en een beetje bidden….

Nvdr: ingesloten video’s over de kuststad Tartous zijn slechts informatief en hebben niets met de Mar Yakub-bezigheden te maken:

Eindelijk een eerste minister “in gebreke gesteld”!

Op 26 september 2021 werd premier Alexander De Croo “in gebrek gesteld” wegens desinformatie, laster,  eerroof en propaganda voor vaccinatie.  In een tekst van 13 blz. wordt dit wetenschappelijk en uitvoerig gedocumenteerd. De covid 19 vaccins blijken bijzonder  schadelijk en ook dodelijk te zijn. De Croo noemt de afdelingen van intensieve zorg “een verzamelplaats van niet-gevaccineerden”. Het zijn  precies dezelfde woorden die ook de presidenten Biden, Macron en Trudeau gebruikten!

Advocaat Philippe Vanlangendonck besluit:

“Bij deze stellen wij, artsen en zorgverleners van Hippocrates Belgium vzw, u in gebreke. Wij verzoeken u deze vaccinatiecampagne onmiddellijk stop te zetten na ontvangst van deze brief, dit mede te delen aan de ganse Belgische bevolking met rechtzetting van deze desinformatie en u openbaar te excuseren voor uw onterecht beschuldigende uitspraken over de niet-gevaccineerde bevolking.”: www.hippocrates-belgium.be

De huidige “euthanasie”: een mensonwaardig doden

In zijn oorspronkelijke betekenis wil “eu-thanasie” zeggen: goede dood. In de traditie en de praktijk van Hippocrates (4e -, 5e eeuw voor Christus) betekende dit doorheen de eeuwen dat een dokter de stervende blijft begeleiden tot het einde. In onze tijd wordt echter volgend dilemma voorgesteld: sterven onder zwaar fysisch lijden of door “euthanasie”  op een zelf gekozen moment en wijze hiervan verlost worden. Kortweg: “creperen” of “euthanasie”. Hoe populair dit ook klinkt, het is een vals dilemma, zoals duidelijk blijkt uit het prachtig getuigenis van onze Leuvense hematoloog, prof. Timothy Devos (Onderzoeksgroep moleculaire immunologie). Hij stelt onomwonden:  “Als arts wil ik instaan voor een goed levenseinde, ook al is de patiënt medisch niet meer te genezen”. (Knack)

Lijden en sterven horen bij het menselijk leven. We moeten al het mogelijke  doen om deze te verzachten, maar we kunnen ze nooit helemaal wegnemen. Bovendien zijn er vele vormen van “lijden” in het menselijk leven. Lichamelijk lijden is niet het enige. Een ernstig gezinsprobleem of onderlinge breuk kan  veel zwaarder lijden veroorzaken dan lichamelijke kwalen. Een dokter die “euthanasie” pleegt wordt in het openbaar graag voorgesteld als een moedig man die zijn patiënt respecteert. De werkelijkheid is precies omgekeerd. “Euthanasie” betekent dat de dokter zegt: inderdaad uw leven is niet meer de moeite waard, ik zal er een eind aan maken. Het is in feite een goedkope vlucht en het verzaken aan zijn medische verantwoordelijkheid. Het is ook een verzaken aan de vele mogelijkheden die een palliatieve zorg nu biedt. Hierover werden door dezelfde dokter reeds eerder  ongemeen boeiende getuigenissen verzameld: Timothy DEVOS e.a., Euthanasie, l’envers du décor. Réflexions et expériences de soignants, Préfaces de Jacques Ricot et de Herman De Dijn, Editions Mols, 2019. Dokters en verplegenden laten zien hoe ze iets veel beters kunnen aanbieden wanneer “euthanasie” gevraagd wordt. Met geduld blijven ze alle zorgen van de stervenden meedragen en verzachten tot het einde. Sommige getuigenissen van stervenden zijn hierbij zonder meer ontroerend. Zij danken dokters en verplegers omdat ze niet ingegaan zijn op hun aanvankelijke impulsieve vraag naar euthanasie maar “iets veel beters” gekregen hebben en nu in vrede kunnen sterven.

Als aanmoediging om de getuigenissen in dit boek te lezen en meer aandacht te besteden aan de palliatieve zorgen, wil ik een kleine bevestiging geven. Zelf kwam ik acht jaar lang bij stervenden in het eerste palliatieve hospice in Vlaanderen. Ik was geen medewerker en zelfs geen vrijwilliger. Eens werd ik bij een stervende geroepen omdat ik vlakbij verbleef. Ik heb toen aangeboden dat ze me telkens mochten vragen als het nodig was. Zo werd ik er bij geroepen (in het Latijn: ad-vocatus), occasioneel, acht jaar lang. Een stervende vroeg me hem te helpen een brief te schrijven aan zijn vrouw, waarvan hij al vele jaren gescheiden was. Zijn enige zoon wilde hem hierbij niet helpen. Hij zei:  “telkens jullie toenadering zochten werd het alleen maar erger”. Hij was bovendien een druk bezet zakenman. En zo heb ik met die stervende samen een mooie brief geschreven. De dag dat ik die gepost heb kwam zijn zoon vertellen dat zijn vrouw al vernomen had dat hij erg ziek was en dat ze hem wilde komen bezoeken. Enkele dagen  later is ze op bezoek gekomen en ze hebben  zich intens met elkaar verzoend. De man is dankbaar en in een diepe vrede gestorven. Ziedaar een voorbeeld van een menswaardige “goede dood”, waarbij iemand op zijn tijd en zijn  wijze, in vrede met zichzelf, met zijn omgeving en met God zijn leven uit handen geeft.

In genoemd boek lees je ook hoe de huidige “euthanasie” hiermee een ijskoud contrast vormt: “Na euthanasie is er een ijzige stilte op de dienst” (a.w., blz. 184). Hoe macaber kan de  sfeer zijn bij euthanasie (blz. 195)! En dan de onverwachte getuigenissen van dokters die euthanasie plegen. Een dokter bekent met tranen in de ogen dat hij ’s nachts soms met angstzweet wakker wordt en voor zich het gelaat ziet van hen die hij doodde (blz. 193). Deze en nog andere tekens klinken als een luid protest van het leven zelf, dat ons toeroept: de huidige “euthanasie” is iedere menselijke samenleving onwaardig!

En dit nog

Nvdr: volledigheidshalve plaatsen wij de laatste zin erbij, maar kunnen echter omwille van technische redenen niet het fotomateriaal insluiten:

Hier onder een simpel fotoverslag van het hele proces van de granaatappeloogst: eerst plukken, dan pitten er uit halen,/kloppen, die worden in een machine gemalen tot geconcentreerde jus, die gekookt wordt. …