VSA: de weg naar de vrede lijkt eindeloos

De Song dynastie (960-1279) was de cultureel belangrijkste periode van de latere Chinese geschiedenis. Waarom? Wel, de eerste Song keizer, een man genaamd Taizu, verenigde China en nodigde vervolgens zijn generalen uit op een banket om de gebeurtenis te vieren. De generalen waren geen beetje verwonderd toen de brave Taizu hen verklaarde dat pas dan echte vrede in het land zou heersen, als hij ze allemaal zou ontslagen hebben.

Zijn voorstel luidde: keer allemaal terug naar jullie gezin en geniet van het leven. Ik zal ervoor zorgen dat jullie rijkelijk zullen beloond worden om in welstand te kunnen leven.

Is dat niet raar? De Chinese geschiedenisboeken zeggen ons dat alle generalen het aanbod aannamen. Allemaal. En zo kwam China onder een burgerheerschappij. Het land fleurde op, de welstand nam toe, geen enkel land ter wereld kon cultureel aan China tippen. Het was alsof China zich op een andere planeet bevond. Geen wonder dat Marco Polo tijdens zijn verblijf in China grote ogen trok en later, na zijn terugkeer, moeilijkheden ervaarde om de mensen in Europa ervan te overtuigen dat hij niet gek geworden was en dat hij wel degelijk, alles waarover hij berichtte, wel degelijk in China gezien had.

De Amerikaanse droom

Dit Chinese wonder, ca. 1000 jaar voor de huidige tijdrekening, had zich ook kunnen afspelen in Amerika. De geschiedenis schonk de Amerikanen meermaals gelegenheid hiertoe:

Nadat Amerika zijn onafhankelijkheid bereikt had, nadat Amerika gewonnen had tegen de Britten (1812 – 1815), nadat Amerika zijn burgeroorlog van 1861 tot 1865 achter zich had gelaten, nadat Amerika in het jaar 1890 de verovering van het Westen afgesloten had en alle koppige Indianen had dood geschoten, dan had Amerika opgelucht kunnen ademen en de beslissing genomen hebben al zijn generalen naar huis te sturen. Niemand op heel de wereld zou op het domme idee gekomen zijn Amerika aan te vallen.

Echter… In het jaar 1898 al legde Amerika beslag op de landen Cuba, Guam, Puerto Rico, de Filipijnen en Hawaï. In één enkel jaar. Amerika draaide dol. En heeft zich sindsdien niet meer gekalmeerd.

De volgende gelegenheid voor een eeuwige vrede kwam op het einde van WOI (1918) toen de Amerikanen, als énige echte overwinnaars, de wereld en zichzelf vrede hadden kunnen opdringen. Maar de Vrede van Versailles was slechts een opstapje naar een volgende oorlog.

En daarmee komen we bij het jaar 1945. Amerika heerste over de wereld maar kon zich nog niet overtuigen deze wereld de eeuwige vrede te schenken. Communisme was naar verluidt het probleem. Tja.

Uiteindelijk had Amerika in het jaar 1990 ook deze vredeshorde – het communisme – genomen en daarmee voor zichzelf het laatste excuus uit de weg geruimd. Vrede nu?

U kent de rest van de geschiedenis. De Amerikanen bewapenen zich steeds meer omdat ze verder de wereld willen beheersen en uitbuiten. Bovendien was heel de industrie, die op de een of andere manier met het leger en met veiligheid te doen had, de belangrijkste werkgever in het land. Vooral echter: uitermate winstgevend. De kans dat de Amerikanen over de goede Taizu van pakweg 1000 jaar geleden zouden lezen, vervluchtigde snel. Vooral dan om de goede reden – wie denkt daar nu aan? – omdat steeds meer Amerikanen steeds minder willen lezen. Maar het is nog erger, veel erger: steeds minder Amerikanen kunnen zelfs niet meer lezen.

Wordt vervolgd

Lees ook een vorige bijdrage over hetzelfde thema:

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

3 + 12 =

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.