Syrische ‘vluchtelingen’ beklagen zich over Duitsland.  Het land biedt geen perspectief aan hooggekwalificeerde vakkrachten uit Syrië.  In hun thuisland hadden ze een zekere toekomst.  Een goede job, enz., en dat hebben ze allemaal opgegeven om tegemoet te komen aan het Loreleigezang van Merkel. Het is er verschrikkelijk, vindt ze.  De asielprocedure duurt te lang.  Hun onderkomen trekt op niks.  Hun droom spatte als een zeepbel uit elkaar.

“Het is hier verschrikkelijk.  We hebben zekerheid en stabiliteit voor onze kinderen gezocht, maar het is hier zo moeilijk.  Voor alles heeft men papieren  nodig.  We worden vernederd.  We worden zonder respect behandeld.”

En ze plannen hun terugkeer naar hun thuisland, maar dat ligt moeilijk.  Zij krijgen in tegenstelling tot Iraakse of Afghaanse ‘vluchtelingen’ geen ondersteuning bij hun terugkeer.  Merkel wil hen niet zomaar laten gaan…

Er zijn bovendien geen vluchten naar Syrië.  En vanuit andere landen kunnen ze niet verder reizen.  Dus zitten ze hier te wachten, bekijken hoe de oorlog zich ontwikkelt.  En… velen door heimwee geplaagde ‘vluchtelingen’ moeten noodgedwongen opnieuw beroep doen op mensensmokkelaars. Die doen dat uiteraard niet gratis: 1800 euro per persoon om illegaal in Istanboel te geraken.  Veel geld, maar een fractie van wat ze voor hun ‘reis’ naar Europa betaald hebben.

Ook aan de Grieks-Macedonische grens geven naar verluidt velen de voorkeur aan hun eigen burgeroorlog dan aan de ‘vluchtelingenkampen’.    Ze zijn zwaar ontgoocheld.  Nooit gedacht dat ze zo zouden behandeld worden.  De tijd van zwaaiende wimpels en welkomstcomités is nu eenmaal voorbij.  Ontnuchtering aan beide kanten.  Te voet proberen ze via Turkije terug naar Syrië te geraken.  Terug naar de oorlog om te vluchten voor de ‘nood’ in Europa.

We werden geraakt door de hulpkreet van de Syrische dame.  Wat kunnen we doen?  Een benefiet organiseren, een collecte houden?  Is de importsecretaris ook bevoegd voor export?

FT