Pozuzo, een Duits-Oostenrijkse samenleving in Peru. Op 27 maart 1857 vertrokken vanuit Antwerpen 300 emigranten (180 Tirolers, 120 Rijnlanders) aan boord van een guanoschip met bestemming Peru. Jongere en oudere mensen, ook kinderen. Pozuzo werd na 2 1/2 jaren vol ontbering opgericht op 25 juli 1859 door 170 personen. De rest van de emigranten had intussen de groep verlaten of was overleden.
Meer info.
Sommige migranten helpen een land vooruit.
Geen wonder dat het aantal van die migranten gekrompen was nà hun reis met een “guanoschip”… dàt waren destijds nog (meestal) trage zeilschepen ZONDER énige vorm van hyhiène voor de passagiers.
Immers, het waren VRACHTSCHEPEN waarbij iedere kubieke meter gebruikt werd om lading te bergen.
In de “begintijd” van het guano-halen werden die meststoffen in juteakken geschept, naar het schip “op hun bult” gedragen, en gestapeld in het ruim.
Maar dàt duurde vele weken, plus dan nog de tijd voor de terugreis, (in tropisch gebied) dan kan men gerust begrijpen dat die zakken volledig verrot waren eer zij Europa bereikten.
Dan maar eenvoudig die zakken meteen uitgegoten (ter plaatse) in het ruim, met de énige bescherming tegen ingeademd stof… een grote rode-met-witte-stippen halsdoek voor de mond was.
In de thuishaven werd die guano eveneens gelost-met-de-schop, en dan… wéér zo vlug als mogelijk het zeegat kiezen: “Time is money” (kende men toén ook reeds…) zodat het “grondig reinigen” van die stoffige ruimen géén prioriteit waren; gevolg: vele migranten leden aan “longziekten van onbekende oorsprong” (deuuu 🙁 ), vaak met dood tot gevolg.
Een gefilmd (flauw) voorbeeld kon men jaaaren-geleden zien in de TV-reeks : “The Onedin Line” op de 0000.