Gisteravond op tv een analyse over het Amerikaanse jarenlang verblijf in Afghanistan (zie video). We schrijven bewust “verblijf” en niet “oorlog”. Het “verblijf” staat voor winstbejag – de “oorlog” voor de legitimatie. De analyse klonk als een pleidooi voor terugtrekking. We vragen ons – niet – af wie de opdracht voor deze analyse gaf. En wat de echte reden voor deze oprisping is. Blijkt dat de Amerikaanse overheid de Amerikaanse kiezer én ons – de verplicht voelende bondgenoten – om de tuin heeft geleid. Het ging en gaat er niet goed. Toch niet naar militair-strategische doelstellingen. U kan hier de verkorte inhoud van onderstaande video over de leugens m.b.t. de aanwezigheid in Afghanistan in het Nederlands lezen.
Los van het feit dat de VSA zich graag gaan bemoeien met de binnenlandse politiek van andere landen, doen ze dit nooit zonder een bijzonder goede reden: geld, geld, geld. Trump doet daar niet moeilijk over: hij geeft onomwonden toe dat de aanbidding van mammon de belangrijkste – énige? – drijfveer is om de levens van Amerikaanse soldaten – én van volgzame bondgenoten – te riskeren in verre landen… Irak… Syrië… e.a. Volgens zijn retoriek moeten de landen, die het geluk hebben een Amerikaanse missie op hun grondgebied te mogen ontvangen, ervoor betalen met wat er daar aan grondstoffen voorhanden is. Trump gelooft niet in Sinterklaas of in belangeloze goedertierendheid. Voor wat hoort wat. De Wereldbank zorgde voor het alibi; de NAVO gaf achterhoede-bescherming… En – verrassing! – Exxon duikt ook daar op. (U herinnert zich Trumps overweging Exxon in Syrië in te schakelen om de bewaakte beschermde olie lucratiever naar boven te halen?)
Wat betreft de missie in Afghanistan wordt er nu gefilosofeerd over het nut van de oorlog zonder einde, over hoe het begon (wraak n.a.v. 9/11, al-Qaeda), over de missionarisopdracht der VSA om ook daar democratie te verspreiden en de Taliban te verdrijven, maar niet over de winstmarges die daar aan de vingers der Amerikaanse schatkist (of bij het Pentagon?), bij Amerikaanse wapenleveranciers, blijven plakken. We verwijzen naar “Een gier als vredesduif” van aug. ’17.
Wat liep er fout? Wil de échte reden voor het pleidooi tot terugtrekking nu opstaan?!
Afsluitend deze filosofische bedenking van de Amerikaanse Bond zonder Naam:
