Vandaag zou onze vriend Ray De Bouvre 84 jaar geworden zijn. Zou. Plotseling was hij er niet meer. Inmiddels reeds tien jaar geleden. Nooit meer zijn kwinkslagen, zijn satirische commentaar horen, zijn spitsvondige schrijfsels lezen.
En toch… Als we nu aan hem terugdenken, en dat gebeurt frequenter dan hij voor mogelijk had kunnen houden, dan herinneren we ons vooral amusante intermezzo’s, doorspekt met Ray’s onvergelijkelijke zin voor humor. “Heer Ray” werd hij door zijn schare volgelingen half-ernstig, half-lachend genoemd. Terecht: hij was dan ook een Sinjoor – een seigneur – in hart en nieren. Met Antwerpen en Gerda stond hij op en ging hij slapen. De toekomst van Vlaanderen baarde hem constant zorgen; hij schreef zijn frustraties van zich af in Angeltjes. En het is er niet beter op geworden.
Ray kon ook zonder complexen genieten van Franse liedjes, bv. van Lucienne Delyle. Voor Ray, voor u, voor ons, dit stukje pure nostalgie:
Redactie, dank u voor dit kleine gebaar, in deze herinnering aan Ray. Vlaming in hart en nieren, die de hartslag van zijn volk zo goed aanvoelde en dit ook, op een zeer persoonlijke manier, onder woorden kon brengen.
Ray, uw zorg voor Vlaanderen, maar ook voor onze kinderen en kleinkinderen delen wij.
Helemaal mee eens …
Ray,
10 jaar geleden op 29 december 2012 ging je van ons heen.
Zo plots, zo zonder dat we afscheid van je konden nemen.
De leegte, het verdriet, verweest bleven we achter.
Na 10 jaar kijk ik echter met liefde en dankbaarheid
terug naar de mooie prachtige momenten en het leven
dat we samen hebben mogen delen.
Liefs, Gerda