Het was een fantastische herdenking van de Gulden Sporenslag in Antwerpen.   Niet die van de Stad van A, wel van de stad van ons.  Er werden nagels met koppen geslagen en koppen geteld.  Het H. Consciencepleintje was te klein voor ca. 700 aanwezigen.

Alle stoelen bezet.  In de voormiddag was het gelukkig nog bewolkt – ‘gelukkig‘ omdat het voor de vroede organisatoren werken geblazen was bij de opbouw – maar vanaf 13.00 uur trok de patrones van Antwerpen aan de baard van de grote baas van hierboven en liet hem weten dat een herhaling van de zondvloed van verleden jaar niet voor herhaling vatbaar was.  Ze dreigde warempel met een klacht bij het Spionnencentrum wegens discriminatie van een uitstervend ras radicale Vlamingen.  En zie, vanaf toen gaf de zon een gouden glans aan wat Rita De Bont “de beste 11-juliviering van het Vlaamse land” noemt.

Een traditionele viering, een radicale viering, voor de zesde keer in hartje Antwerpen: “Daar is maar één land” stond er op de affiche.  En het is allemaal niet eenvoudig om dit op poten te krijgen.  Een onafhankelijke viering, met eigen middelen, waarvoor een heel jaar gewerkt wordt.  Etentjes, zangavonden, tombola’s, rommelmarkten, bedelen en beroep doen op bevriende handelaars en organisaties.  Van de toelage van Vlaanderen Feest kan er amper een vat bier gekocht worden.

“Omdat we koppige idealisten zijn, wars van hebzucht en eigenbelang”, zo stelde voorzitter Lieve Van den Berghe, in haar welkomwoord.  Muziek, samenzang, ernst en humor, herdenking van Miel Cools en een brok geschiedenis, de Vader des Vaderlands, de tolvrije Schelde, Peter Benoit, een gezonde mengeling Vlaams nationalisme overgoten door een niet onbelangrijke hoeveelheid gerstenat en water voor de liefhebbers.

En de pers was aanwezig.  De Deense staatstelevisie kwam het gebeuren filmen en had achteraf een gesprek met Wim De Wit, die uit de doeken mocht doen waarom wij ijveren voor een onafhankelijk Vlaanderen.  Van de eigen kwaliteitsmedia geen spoor te zien – de Gulden Sinjoren zijn het niet anders gewoon.  700 nationalisten op een historisch plein in Antwerpen, die de eis van een Republiek Vlaanderen onderschrijven, dat heeft geen nieuwswaarde.

We twijfelen er niet aan dat ze het in Denemarken zullen begrepen hebben, want het orgelpunt was de toespraak van Wim De Wit, voorzitter van de IJzerwake  Geen flauwe zever over integratie en burgerzin.  Geen operettenlibretto over de Coburgers.  Ondanks zijn oproep tot de V-partijen om de handen in elkaar te slaan, was er van de grootste partij van Antwerpen geen spoor te bekennen bij de viering van de Gulden Sinjoren.  Waarschijnlijk waren ze aan het uitrusten in afwachting van het Vlaanderen Muziekland-gebeuren op de Grote Markt, waar de ballonnenzee van de nullenzender goed in beeld gebracht werd.  Het strekt de VVB tot eer dat ze met het uitdelen van zwaaivlaggetjes toch een Vlaamse noot in het brood-en-spelen-gebeuren konden brengen.

“Vlaanderen móet, nu meer dan ooit, zijn toekomst zelf bepalen. Zonder België, omdat het niet anders kan! Tegen België, omdat het moet! Want als wij dit land vandaag meer minachten dan gisteren, wil dat enkel zeggen dat we het gisteren onvoldoende verfoeiden.”

Zo begon en eindigde Wim De Wit.  U kan heel zijn toespraak lezen op: http://www.guldensinjoren.org/ – 11 julitoespraken.

Foto’s staan volgende week op de webstek.

Florent Van Ertborn