Wie de laatste jaren naar de Amerikaanse TV-reeks 90 Days Fiancé gekeken heeft, zal in verhouding opmerkelijk veel bruiden uit Oekraïne zien passeren hebben. De meesten zijn wat men noemt “high maintenance”. Goed voorzien van oren en poten, al dan niet met de hulp van een chirurg, vakkundig geschminkt, maar vooral met hoge (… lees ‘dure’) verwachtingen, op zoek naar een buitenlandse echtgenoot.
Wat hebben we daaruit geleerd? Dat er groepen met trouwlustige mannen naar Oekraïne trokken om daar een liefhebbende echtgenote te zoeken en vinden. Liefst minstens een generatie jonger. En met het Amerikaanse K-1 visum quasi 90 dagen op proef. Binnen die periode moet er immers getrouwd worden; zo niet moet de trouwlustige verloofde haar biezen en allures pakken en terug keren waar ze vandaan komt. Iedereen leert zich kennen via een “dating site” – een koppelarij-webstek. De gegadigde man betaalt lidmaatschap en krijgt in ruil een aantal foto’s van charmante dames; als hij in iemand geïnteresseerd is kan hij haar mailen – via de “dating site” – die er per boodschap nog eens aan verdient. Ze “chatten” eerst, gaan vervolgens over naar het volgende stadium “facetimen”, en – ziedaar, het wonder geschiedt – ze worden verliefd. Vervolgens trok de bruidegom-in-spe naar Oekraïne (… of naar een ander land waar de aanbedene verblijft), maakt “fysisch” kennis en zij mag dan – na goedkeuring van de immigratiediensten – haar opwachting maken bij de toekomstige bruidegom thuis. Spannend… Immers, langs beide kanten – zowel de bruidegom als de bruid – werd er vlotjes gelogen. Enerzijds over zijn bezittingen, huis, auto, geld, carrière, anderzijds over haar bezittingen, zoals kinderen die ze vergeten was te vermelden, diploma’s die ze niet heeft en schoonheidsoperaties die ze per se dringend wil laten uitvoeren… zo niet is er geen bruiloft.
We gaan hier nu wel even kort door de bocht, maar in se komt het hierop neer dat hij meestal een groen blaadje wil krijgen, waartoe hij in de VSA geen mogelijkheid ziet, en dat zij haar toekomst wil veilig stellen, omvormen, en dat een kort huwelijk dan een niet zo heel zware prijs is die ze hiervoor wil betalen. Opvallend is ook dat de export-dames dikwijls een modellencarrière ambiëren, waarin de nieuwbakken echtgenoot eerst d.m.v. enkele dure chirurgische ingrepen, moet investeren alvorens zij “ja” wil zeggen. En ook dat de trouwlustige bruidegom dikwijls behoorlijk naïef is als deze gelooft dat zijn 25-30 jaar jonger bruidje (dikwijls jonger dan zijn volwassen kinderen) stapel verliefd op hem geworden is omwille van zijn bierbuik, hoge cholesterol en spaarzame haren. Eens getrouwd blijft hij – of ze nu nog bij hem verblijft of niet – jarenlang financieel verantwoordelijk voor haar.
Dit terzijde. Eerst door de coronacrisis en nu door de oorlog in Oekraïne komt er vooreerst een einde aan de b.g. romances. Het programma loopt intussen wel verder, maar de bruidegommen zoeken hun liefste nu elders, zoals in Midden- of Zuid-Amerika, in Afrika of ergens in een of ander zandbakland.
Er bestond ook de mogelijkheid van een georganiseerde groepsreis mét inbegrepen jachtpartij. Men kon dus erheen reizen en zijn portefeuille behoorlijk ver open trekken om deel te mogen uitmaken van een groep trouwlustige mannen die de even trouwlustige meisjes en vrouwen mochten goedkeuren tijdens een groepsbezichtiging met etentje. Als jagers die hun buit gaan goedkeuren bij de poelier.
Speeddating in Kiev: 650 euro. Waarom zijn de Oekraïense vrouwen geïnteresseerd in een buitenlandse man: de eigen mannen zuipen te veel, in het buitenland valt er meer te rapen en er is bovendien een vrouwenoverschot.
Intussen zullen er veel van deze dames als vluchtelinge in het westen geraakt zijn; waarschijnlijk nog steeds op zoek naar de Ware. Hopelijk belanden ze niet ergens in een milieu waar er niet echt met een trouwbelofte gelokt wordt.