Dat zoveel overmoed bestraft kon worden is geen verrassing. Telkens als kapitaalkrachtige avonturiers hun leven wagen kijkt de wereld toe in stomme verbazing. Hoe ze aan hun eind gekomen zijn, doet eigenlijk niets ter zake. Dat alle grote middelen én veel geld ingezet moeten worden om hen te redden is eigenlijk niet te verantwoorden t.o.v. de samenleving. Dat een jonge man door zijn vader onder druk gezet en meegenomen wordt naar een “mission impossible” is niet uit te leggen of te verontschuldigen.

Naar de ware doodsoorzaak, hun laatste bewuste momenten, wordt geraden door experten en media. Of ze samen gedrukt of in microdeeltjes uiteen gespat werden, of ze langzaam gestikt werden of ze waanzinnig geworden zijn, elkaar aangevallen, de commando-speelconsole wilden veroveren… Het zijn gissingen. In feite was het pure grootheidswaanzin. En voor wat? Om buitengewoon oncomfortabel in een zeer beperkte ruimte de mogelijkheid te hebben door een minuscuul venstertje eventueel een hoop oud ijzer op een diepte van 4 km te kunnen zien. Waarmee bewezen wordt dat gewoon boerenverstand een pak meer zin heeft dan de zgn. intelligentie van de elite, die eigenlijk, feitelijk, neerkijkt op de gewone man die zich dergelijke escapades niet kàn en niet wil permitteren. 250.000 dollar per passagier. In elk geval kan een begrafenisondernemer er niets meer aan verdienen.

Heel het avontuur met hun duikende sigaar toont dat een bepaalde klasse meent dat ze onaantastbaar zijn. Hun beoordelingsvermogen wordt omgekeerd evenredig beïnvloed door hun banksaldo. Ter vergelijking: we herinneren ons de ophef toen Giel, een tiener wou toetreden in een klooster in Indië. De ophef die dat veroorzaakte… nou ja, in Vlaanderen… terwijl het vermoede gevaar niet bepaald iets was om zich over op te winden.

Reinhard Mey schreef ook dit liedje over een “Narrenschiff“, een schip bemand met zotten. Niet echt dàt wat er gebeurd is met de duik-sigaar, maar even goed een beschrijving van de waanzin die soms je voorstellingsvermogen overstijgt.