TU Wien krijgt meer dan een half miljoen euro voor een project… hoewel dit niet zal uitgevoerd worden. De Oostenrijkers vinden dit niet kunnen. De Duitsers zijn er intussen aan gewend dat fantoomprojecten als geldwasmogelijkheid dienen. En de politici halen dikwijls hun schouders op: een project opstarten is belangrijker – het haalt de pers- dan het resultaat.

Geldwasmogelijkheid? Inderdaad. Hoe kan men het anders noemen als men belastinggeld in een universiteit pompt om als tegendienst een gewenst rapport van een zgn. onderzoek te krijgen. Een resultaat dat dan toevallig in de kraam past van een partij of regeringslid. Of – horresco referens – om een “dr.” voor de naam van een politicus te kunnen plaatsen, een doctoraat waarbij professoren vlotjes wegkijken als de gegradeerde plagiaat pleegt, een spookschrijver inschakelt, of als er stomweg onbetrouwbaar, slecht of achterhaald werk geleverd wordt. Doctoraten zijn geen bewijs meer van kennis of vaardigheden, maar steeds meer een middel waarbij professoren een centje meer kunnen verdienen. En als politici doctoraten of gunstige onderzoeksrapporten kopen, dan komt dat geld niet uit hun zak maar wel uit de zakken van de belastingbetalers.

Dat heeft ook andere voordelen. Als een professor iets doet voor een partij, moet hij hiervoor als nevenbezigheid toelating krijgen, de partij moet dit zelf betalen en bijgevolg moeten de cijfers in belastingaangiftes verschijnen. Doet men het echter handje-contantje, dan betaalt de belastingbetaler, belastingen worden er niet op geheven en het wordt wordt het geld -witter dan het Dashwit – gewassen en de professor krijgt een pluim van zijn universiteit omdat hij “erin geslaagd is” extra fondsen te krijgen.

En ja, ook deze geldwasserij aan universiteiten mag men een corruptiemethode noemen.

Er bestaat altijd nog een hogere dimensie. In Bulgarije heeft een meisje succesrijk examens afgelegd hoewel ze reeds maanden dood was. De school krijgt nl. voor examens geld per leerling.