De importsecretaris roffelt trots op zijn borst telkens hij op televisie kan ‘uitpakken’ met asielzoekers die ‘vrijwillig’ terugkeren naar hun eigen nestje.  Er zit echter meer achter.  De geweigerden doen dit niet zomaar.  Integendeel.  Zij keren vrijwillig terug naar huis opdat ze later opnieuw een poging kunnen wagen.  Immers, als ze niet vrijwillig vertrekken dan worden ze uitgewezen,  gedeporteerd.    En dan mogen ze jarenland onze glorierijke EU niet meer betreden.  Zucht. Snik.

Opeens kan het dan niet snel genoeg gaan.  En een argument om de rij wachtende ‘Heimkehrer’ voor te steken is ‘een moeder in het thuisland die stervende is’.    De afgewezen vakkrachten hadden zich iets anders voorgesteld.  2000 euro per persoon, zomaar om in het land van melk en honing te willen verblijven.  Waar is dat geld, vragen ze zich af?  Ze werden met valse voorwendsels hierheen gelokt!  Waar is de hartelijke begroeting, de omarming?  Snel nog een kindje maken, in het nieuwe ‘vaderland’ laten geboren worden, want dan stijgen de kansen om te mogen blijven.  Dachten ze.  En ‘de stervende moeder’ had naar verluidt slechts een bloeddrukprobleem.

Let wel, het gaat hier niet om Syriërs, want die krijgen nog altijd carte blanche.  De Albanezen ‘beloven’ terug te keren naar het Avondland om het tekort aan vakkrachten in te vullen.  Oef!