… om Noord-Syrië te bezetten

De dooi tussen Iran en Turkije kwam niet toevallig. Op 15 augustus trok de Iraanse stafchef Maj. Gen. Mohammad Bagheri naar Ankara voor besprekingen met Turkse hoge legerofficieren en politici, daarbij inbegrepen de Verheven Leider zelf. Opvallend: Iran zond een militair, geen politicus.               Geostrategische toenadering: ten koste van wie?

Beide landen hebben een Koerdische minderheid binnen hun grondgebied. Wetende dat de Iraakse Koerden een referendum over onafhankelijkheid voorbereiden in september, is het gevaar van een strovuur over de Turkse en Iraanse grens niet denkbeeldig.(Koerdische onafhankelijkheid: een recept voor chaos?)

Vooraf met elkaar praten over een gemeenschappelijk standpunt, houding, actie is een rationele denkpiste voor zowel Turkije als Iran. Erdogans natte droom van een mogelijke gemeenschappelijk militair offensief actie tegen de Koerdische militanten over de grenzen heen  geeft weer dat dit wel degelijk het gespreksthema was. Zijn stoere taal wordt – voorlopig – nog door de Islamitische Revolutionaire Garde ontkend, maar het betekent niet dat er geen enkele vorm van samenwerking gepland wordt.

De hoofdzakelijke reden achter Irans ontkenning van een gemeenschappelijke operatie is de Turkse voortvarendheid om deze actie uit te breiden van Syrië naar buurland Irak, met als doelwit het Koerdische hoofdkwartier in Sinjar en het Qandil gebergte. Iran houdt deze boot af. Enerzijds omdat Irak meer dan eens duidelijk gemaakt heeft dat ze geen Turkse militaire aanwezigheid in het land zal dulden, anderzijds omdat Iran geen open deur aan Ankara wil bieden in Irak.

Een ruilhandeltje zou eerder voor de hand liggen. Met een ‘verdeel-en-heers’ scenario: Iran maakt geen problemen als Turkije de Koerden in Noord-Syrië verdrijft, resp. deze regio bezet; Turkije duldt de militaire vooruitgang van het Syrische leger en de pro-Iran strijdkrachten in Oost-Syrië, m.n. Deir ez-Zor. Turkije kan dan de vorming van een aaneen sluitend Koerdisch gebied in Noord-Syrië voorkomen, terwijl het SDF, het oppositie-amalgaam, geen gebied rond Raqqa zal kunnen innemen en verder naar het oosten trekken.

Erdogans natte droom: annexatie stuk Syrië