Partijraad N-VA in open opstand tegen de top
Eddy Vermoesen penningmeester tegen De Wever in
Rufij Baeke, een 68-jarige huisarts uit Kaprijke, beleefde op de N-VA-partijraad van 20 februari 2016 het hoogtepunt van zijn persoonlijke politieke roem. Als één van de drie gegadigden voor de functie van penningmeester kreeg hij het woord om zijn kandidatuur te verdedigen. Vooraf werd Baeke kansloos geacht. De strijd zou gaan tussen het Aalsters parlementslid Sarah Smeyers, die naast het fractieleiderschap in de Kamer greep, en een man van de basis, Eddy Vermoesen uit Aartselaar.
Dokter Baeke had echter een verrassing in petto. In plaats van zijn eigen kandidatuur te verdedigen, begon Baeke aan een keihard requisitoir tegen zijn provinciegenote Sarah Smeyers. Baeke schilderde Smeyers af als de kandidate, zelfs de handpop van de partijtop, die de functies in de partij in schimmige achterkamertjes zou verdelen, weg van de partijraad – in theorie zowat het hoogste orgaan van de N-VA. Na een persoonlijke aanval die de vooraf afgesproken spreektijd ruimschoots overschreed, trok Baeke zijn eigen kandidatuur terug en riep de partijraad op om massaal voor Eddy Vermoesen te kiezen.
Toen de stemmen geteld werden, bleek dat 75 leden van de partijraad achter Vermoesen waren gaan staan, twee stemmen meer dan Smeyers kon verzamelen. En zo gebeurde het dat Eddy Vermoesen, een sympathiek man zonder vijanden, op een golf van wantrouwen, woede en tegenstemmen gekatapulteerd werd naar het Dagelijks Bestuur, de cockpit van de N-VA. Lees verder…
tja, het worden harde tijden voor de NVA…Bij Jan met de pet die voor deze partij stemde, dringt het ook stilaan door dat ook hier de brede stroom van zucht naar verandering bezoedeld wordt met achterkamerakkoordjes. Net zoals in de andere partijen dus.
Als we dat opentrekken naar het ganse verenigingsleven in Vlaanderen, van religieuze naar grote en kleine verenigingen en vzw’s allerhande, is het daar ook al sinds decennia de plaatselijke goeroes die de plak zwaaien zich steunend op het veldwerk en het zweet van tienduizenden vrijwilligers. De gazetten smullen van deze gepatenteerde eer-rovers, de kleine man zwoegt onderdanig verder.
Ik vaag mij af de heer Bart De Wever zich ook stilaan niet in dat gezellig nestje aan het wentelen is, omringd door trouwe luitenanten, en elke mogelijke dissident met nieuwe en frisse ideeën die van de zijne afwijken buiten tracht te bonjouren.
Een tweede beschouwing is dat de grote leider Bart zich overal en sinds zijn glansrijke overwinning in zijn veilige schelp van kwinkslagen en humor wentelt, maar ik heb de man sindsdien nog maar zelden nagels met koppen weten slaan. En als hij ze slaat, dringen ze nooit door tot de kern van het hout, dat wil zeggen “de actie”. De burger heeft geen entertainer nodig, van die soort hebben we er al genoeg in de hoog op de debiliteitsladder scorende media, we hebben doeners nodig.
Ik zou niet graag in zijn schoenen staan mochten er vandaag verkiezingen zijn.