Zes redenen waarom de redding van de euro zal mislukken.

Plaatst in onderstaande tekst belgië of walgie telkens je EU tegenkomt en je hebt…het spiegelbeeld wat zich al jaren afspeelt in dit onland.
De EU had haar huidig debacle kunnen vermijden door het belgisch voorbeeld niet te negeren maar juist als voorbeeld te nemen hoe het niet moest.
We zien nu de EU in dezelfde crisis zitten als belgie. Wat wil je met dezelfde gebuisde politiekers aan het roer in de EU. Het Francofiele Europa zal in geval van de onvermijdbare splitsing in noord en zuid Europa, Vlaanderen, omdat we vast hangen aan walbanie, mee sleuren in het kamp van het arme zuiden, HET orgasme van het belgisch establishment.
Het zal Vlaanderen wel terugvoeren naar de donkere tijden van de 19^de eeuw.

het onland b en de EU

1. De zuidelijke eurolanden hebben teveel schulden en zijn niet concurrerend.

De zuidelijke eurozonelanden (walbanië) hebben (heeft) twee problemen. Eén: hun concurrentiekracht is niet toereikend, hun producten zijn te duur. Jarenlang hebben ze meer geïmporteerd dan geëxporteerd. Twee: ze hebben te hoge schulden. Dit komt omdat ze hun levensstandaard niet aan hun eigen prestatievermogen wilden aanpassen, maar op de pof hebben geconsumeerd.

2. Er dreigt een Transferunie te ontstaan. (nee toch)

Als landen met een verschillende concurrentiekracht een gemeenschappelijke muntunie oprichten, zijn er maar twee realistische mogelijkheden: óf zo’n gemeenschap valt door het tegengestelde fiscale beleid vroeg of laat uit elkaar, of het wordt een (feitelijke) Transferunie, waarin de sterkere landen de zwakkeren overeind houden. Mislukken en samen nu ten onder gaan of een Transferunie en later ten onder gaan. belgie is voor dat laatste het beste voorbeeld.

3. De Transferunie is slecht voor de concurrentiekracht

Degenen die de euro ‘tegen elke prijs’ overeind willen houden komen graag met het argument dat de eurozone hierdoor naar buiten toe een sterkere concurrentiepositie heeft. ( Exact de woorden van de waalse politiekers). Precies het tegendeel is echter het geval, want het ‘euro-rangeerstation’ van economische prestaties leidt tot verkeerde stimulansen. Als het makkelijker is om welvaart door Transfer dan door eigen prestaties te krijgen, dan daalt de algehele prestatiedrang. (waals-hangmat-socialisme).

4. De redding is slecht voor de sterkte van de euro.

Niet de euro als munt wordt gered, maar de samenstelling van de eurozone. Het krampachtige vasthouden aan de samenstelling van de eurozone (belgie) maakt de euro niet sterker, maar zwakker. Als Griekenland in 2010 de eurozone had moeten verlaten (als belgie veel eerder was gesplitst), dan zou de euro nu een waardevolle munt zijn.

5. De euro-redding vraagt teveel van de noordelijk landen.

De voorstanders van de euro blijven beweren dat het rijke noorden (Vlaanderen) zoveel profijt hebben van de euro, omdat we zoveel kunnen exporteren. Uit onderzoeken zou bijvoorbeeld blijken dat de economische groei zonder de euro rond 0,5% lager zou zijn geweest. Voor Duitsland gaat het daarbij om een jaarlijks bedrag van € 13 miljard minder. Dit bedrag is echter niets vergeleken bij de Duitse aansprakelijkheid voor de ‘euro-redding’ (Vlaamse transfers): inmiddels meer dan € 650 miljard, het 50-voudige van het jaarlijkse groeiverlies (voor het kleine Vlaanderen is dat sinds Di Rupo gestegen naar 18 miljard € per jaar dat naar het noordelijk walbanië gaat).. Voor Nederland gaat het om een bedrag van meer dan € 200 miljard. Kortom: de euroredding is een slechte zaak voor alle Europeanen.

6. De euro drijft de volken uit elkaar in plaats van hen te verenigen

De eurozone is te vergelijken met een flat waar 17 partijen vreedzaam met elkaar samenleefden, met elkaar feestvierden, et cetera. Toen kwamen de slinkse EU figuren en zeiden: ‘Als jullie je deuren weghalen en een gemeenschappelijke rekening nemen, zal jullie levenskwaliteit nog beter worden.’

Het tegendeel bleek echter het geval: sommige partijen begonnen op de werklust van anderen te vertrouwen. De anderen begonnen hierdoor ook  te verslappen, het wantrouwen groeide en men begon elkaar de schuld te geven van alle ellende.

Uiteindelijk blijven er nog maar twee opties over: of de gemeenschap wordt met harde hand bij elkaar gehouden (gedwongen eenheid, zoals belgie), of ze valt uit elkaar.

Iedere dag dat de ‘euro-belgie-redding’ langer duurt, wordt een op vrijheid, vrijwilligheid, economisch vernuft en eigen verantwoordelijkheid gebaseerd gemeenschappelijk Europa onwaarschijnlijker. Of er wordt ons een centralistische EU-staat (in belgie een PS-staat) opgedrongen, of de Europese integratie mislukt.

Beide opties zijn niet wenselijk – met dit verschil, dat na het instorten van de eurozone ( belgie) de volkeren (Vlaanderen) in staat worden gesteld om puin te ruimen en hun democratie, zelfbeschikkingsrecht en concurrentiekracht kunnen terugkrijgen. De andere, door de EU (PS) nagestreefde koers leidt ons naar een totalitair systeem waarin met uitzondering van de politieke, financiële en economische elite,  iedereen het uiteindelijk permanent veel armer zal krijgen en niets meer te zeggen zal hebben over de koers en toekomst van zijn eigen land.

Lees ook;

http://xandernieuws.punt.nl/content/2013/01/De-euro-vernietigt-Europa–nogmaals-de-harde-feiten