Petula Clark hoef ik niet voor te stellen.  Zij had keer op keer een hit, o.a. met haar Frengelse liedjes.  Haar duidelijk Engels accent was voor de ene charmant voor de taalpurist een gruwel.  Maar stijl, had ze wel, onze Petula, die Frankrijk als haar tweede vaderland omhelsde.

We zetten weer een stapje terug in de tijd.  Die tijd, waarnaar we allemaal terug blikken met Sehnsucht.  Bestaat er in het Nederlands een woord dat hetzelfde diepliggende gevoel tot uiting brengt ?

Dat stapje gaat terug naar 15 november 1932, de geboortedatum van onze gaste van vandaag.  Haar vader was Engelsman, haar moeder Welsh.  Zij was als kindsterretje bekend als de Britse Shirley Temple.  Tijdens de oorlogsjaren trad zij op voor de Britse troepen: zij werd hun mascotte en haar foto prijkte als geluksbrengertje op menige tank.  In 1944 werd zij “ontdekt” voor de film en vanaf de tweede helft van de 40er jaren was zijn één van de eerste tv-pioniers met eigen televisieprogramma’s.

Vanaf 1949 begon de zangcarrière van Petula Sally Olwen Clark: tijdens de 50er jaren had zij verschillende hits in Groot-Brittanië.  Haar artiestennaam “Petula” werd bedacht door haar vader.  Het zou nog dertien jaar duren eer men haar in de V.S.A. begon te waarderen.  En toen stak zij het Kanaal over naar Frankrijk.  Ondanks haar eerder lamentabel Frans werd zij vanaf haar eerste optreden in 1958 in de Paris Olympia door de Fransen in hun hart gesloten.

Petula Clark heeft tijdens haar carrière van een halve eeuw zo’n 1.000 liedjes opgenomen.  Zij trouwde met de Fransman Claude Wolff, had met hem drie kinderen.  Zij nam liedjes op in het Duits en het Italiaans, werd een musical- en een filmster, veroverde Amerika met haar TV-specials, met optredens in Vegas, L.A. en Broadway.  Nadien zouden Australië en Nieuw-Zeeland aan haar palmares toegevoegd worden.

U ziet haar hier in de Anglitaliaanse versie van “Kiss me goodbye”.

Liefs van jullie Lolita