Tien jaar na het begin van de oorlog in Syrië, heeft meer dan de helft van de bevolking humanitaire hulp nodig. Uni sono beschrijven de Syrische Rode Halve Maan (SARC), het Internationale Comité van het Rode Kruis (ICRC) en de Internationale Federatie van het Rode Kruis en de Rode Halve Maan (IFRC) dit als het “leed” van een gehele bevolking. De toestand werd donderdag tijdens een online persconferentie besproken met SARC voorzitter Khaled Hboutbati, Rode Kruis voorzitter Peter Maurer, en IFRC voorzitter Francesco Rocca.
Naar schatting werden er een half miljoen Syriërs gedood en werd ca. de helft van de 20 miljoen Syriërs (totaal bevolking in 2011) gedwongen hun huis te verlaten, te vluchten naar het buitenland of elders in eigen land. Hboubati herinnerde aan het leed dat miljoenen Syriërs dagelijks lijden, veroorzaakt door een nooit geziene economische crisis die verergerd wordt door internationale sancties en de gevolgen veroorzaakt door de pandemie. Hoewel covid-19 wellicht één van de laatste bezorgdheden is van menig Syriër.
Volgens SARC, ICRC en IFRC hebben 13 miljoen mensen in Syrië nood aan humanitaire hulp en slagen 8 miljoen er niet in hun basisnoden i.v.m. voeding, medische verzorging en basis onderwijs te vervullen. Hboubati stelt dat mondmaskers en ontsmettende middelen voor menig Syriër luxeproducten zijn. Rocca voegde eraan toe dat de anti-corona maatregelen, zoals afstand houden, quasi onmogelijk te handhaven zijn in talrijke Syrische omgevingen. En dat de economische crisis het aantal Syriërs, dat niet dagelijks aan voldoende voedsel kan geraken, heeft doen toenemen: “vandaag zijn er meer behoeftige Syriërs dan vijf jaar geleden.” Hboubati pikte hierop in met “voedselprijzen zijn de laatste jaren met 236% gestegen” en dat dit gegeven “11 miljoen Syriërs tot op de rand gedreven heeft terwijl zij – voor de economische crisis – het probleem van voedseltekort niet kenden”. Een half miljoen kinderen in Syrië zou ondervoed zijn. “In Syrië wordt elke dag een kwestie van leven of dood. “ Zelfs een basisvoorziening als drinkbaar water is niet vanzelfsprekend. Opnieuw, en opnieuw, en opnieuw sloot het Turkse huurlingenleger de watervoorziening af in de Manbij regio.
En de VSA weten dit maar al te goed. Ze weten het, ze willen het. En het kan niet erg genoeg worden. Zo hopen ze op een volksopstand om Assad te verdrijven. Zo hopen ze een “puppet”, een stroman, te kunnen aanduiden om “de democratie te herstellen”. Er zijn nog moedige politici in de VSA die durven opkomen voor de Syriërs. Los van haar partij (Democraten), bleef en blijft Tulsi Gabbard het bedrog, de onmenselijkheid, aanklagen. Zij deed dit onder het presidentschap van Republikein Trump, zij blijft dit doen onder de president van haar partij:
Ook senator Rand Paul (Rep.), die stelt dat oorlogsfluisteraar John Bolton vervangen werd door eenzelfde creatuur van de Democraten, dat het bombarderen, de toename der VSA-konvooien in Syrië zonder toestemming van het Congress gebeurde, dat er niets goed kan voortkomen uit de aanwezigheid der VSA in Syrië:
De VSA zijn vrijgevig… met sancties én met bommen. Zoals een week geleden. Samen met kompaan Israël bestookte de VSA het grondgebied van Syrië. Enerzijds als wraak omdat er naar verluidt een Amerikaanse basis in Irak vanuit Syrië aangevallen werd, anderzijds een pro-actieve actie als zelfbescherming.
Laten we er toch aan herinneren dat het Iraakse parlement de VSA verzocht had hun biezen te pakken, dat de VSA illegaal in Irak aanwezig zijn, zoals ook in Syrië, dat ze weigeren te vertrekken. Laten we er bovendien aan herinneren dat pro-actief geen synoniem is van zelfbescherming. Stel u even voor dat een juwelier vanuit het raam op de eerste verdieping een burger op straat neerschiet omdat hij eventueel zijn winkel zou kunnen overvallen…en dat daarbij ook voorbijgangers gedood worden. In dit onzalige land mag een juwelier, als hij overvallen wordt, zichzelf en zijn bezittingen zelfs niet gewapenderhand verdedigen… We verwijzen naar een vorig artikel gewijd aan de bommenregen op Syrisch grondgebied.
De VSA maken er zich gemakkelijk vanaf: ze hebben Rusland op voorhand gewaarschuwd. Klopt, zegt Lavrov, 4 à 5 minuten vooraleer de raketten insloegen… Lavrov merkt op “dat de VSA blijkbaar Syrië pas zullen verlaten als het land helemaal vernietigd is”:
Het antwoord op de VSA aanval kwam 5 dagen later. Op 3 maart landden minimum 10 raketten op de Ain al-Assad luchtmachtbasis in de Irakese Anbar provincie. Deze basis is de grootste die momenteel door de VSA-“coalitie” gebruikt wordt. Naar verluidt zonder “noemenswaardige” slachtoffers. Dezelfde basis die Iran onder vuur nam op 8 januari 2020.
Waarbij de aandacht afgeleid wordt van de heropstanding van ISIS in Syrië. Als men het Syrische leger en bondgenoot Rusland gerust laat, kunnen ze er mee afrekenen. Als… ISIS heeft zich verveld tot… schapendieven. Op 2 maart vielen ze een groep herders met hun kudde aan nabij Rahjan op het oostelijke platteland van Hama. En wilden het meteen groots aanpakken: een kudde van 400 schapen, die neem je niet zomaar mee in een pick-up. Of het voorbeeld van Israël, dat Syrische herders op Golan Hoogte arresteerde, hen op het idee bracht? Is het de bedoeling dat het Syrische leger wachtposten aanbiedt aan elke herder en zijn kudde om zodanig de slagkracht uit te dunnen?
Zaterdag vloog de Iraakse buitenminister Fuad Hussein voor de tweede keer in de maand februari naar Teheran voor een ontmoeting met zijn Iraanse collega, Mohammad Javad Zarif. Gespreksthema: relaties tussen beide landen, hun gemeenschappelijke belangen en de recente VSA-aanval op de Iraakse Kata’ib Hezbollah paramilitaire groep in Oost-Syrië. Vrijdag publiceerde het Iraanse defensieministerie een verklaring waarbij verbaasd gereageerd werd op de verklaring van de VSA defensieminister, Lloyd Austin, betreffende de uitwisseling van geheime informatie voorafgaand aan de aanval op Syrië. Is dit een teken dat Irak en Iran de rangen sluiten? (…)
Idlib – daar waar terroristen ‘rebellen’, ‘vrijheidsstrijders’ of ‘oppositie’ genoemd worden. Daar waar al-Qaeda en ISIS-filialen de lakens uitdelen. Daar waar de bevolking belet wordt via de veiligheidscorridor een beter leven te zoeken in regeringsgebied. Daar waar quasi alle minderheden – christelijke, gewone moslims, Koerden – verdreven en/of onderdrukt worden. Daar waar de VN alle hulp wil naartoe sturen, zonder controle op illegale wapenleveringen. Daar waar archeologische antiquiteiten geroofd en verkocht worden over de grens, in Turkije. Idlib, waar Erdogan zijn belofte niet vervuld heeft, de belofte ervoor te zorgen dat alle terroristische groeperingen zich tot boven de snelweg M4 zouden terugtrekken naar het noorden. Integendeel, daar waar de verturksing actief aangedreven wordt. Rusland krijgt stilaan ook genoeg van de uitdagende “speldenprikken” van de terroristen:
De Koerden hebben blijkbaar alle zeggenschap over het al-Hol kamp met ISIS-gevangenen verloren. ISIS doet wat ISIS nu eenmaal doet: de boel terroriseren volgens shariawetten. De Koerden willen zo snel mogelijk het kamp laten verdwijnen. De bewoners mogen beschikken. Over de toestand in het al-Rukban kamp komen we terug in een aparte bijdrage.
Wat gebeurt er in de achterkamertjes? VSA woordvoerder Ned Price liet weten dat zijn land gemeenschappelijke belangen heeft met Turkije betr. Syrië. Volgens hem zullen de VSA constructief blijven voortwerken met de Turkse regering rond gemeenschappelijke belangen in Syrië. Price liet verstaan – zonder het achterste van zijn tong te laten zien – dat de situatie in Idlib hun gemeenschappelijk interesse had. Volgens diplomatieke bronnen zou de Biden regering de spanning met Turkije liefst willen zien afnemen door… druk te zetten op de Syrische regering, vooral in het noorden, door de terroristen te steunen – lees: Al-Qaeda filialen te rehabiliteren, te schrappen van de terroristenlijst – opdat het Syrische leger deze regio niet kan heroveren.
Wat er ook van zij, Turkije zal dan afstand moeten doen van het Russische S-400 rakettenschild.
Ook in regeringsgebied blijft de nood groot. Onderstaande video geeft het gewone straatbeeld van Aleppo weer, met handelaars en het toeterende autoverkeer. Kijk naar de puinhopen aan de straatkant, kijk vooral naar en tussen de huizen, naar de gevels, hoe deze met doeken, lakens, platen afgeschermd worden, hoe hele stukken en vensterglas ontbreken, het allernoodzakelijkste hersteld werd zodat op de benedenverdieping er terug een handelsactiviteit kan opgenomen worden. We schreven het reeds dikwijls: de sancties beletten het land zich herop te richten. Humanitaire hulp mag nl. niet gebruikt worden om de infrastructuur te herstellen.
Het Russische Verzoeningscentrum deelt keer op keer voedselpakketten uit; ditmaal in een dorp dat erg te lijden heeft onder de belegering van Al-Qaedaterroristen:
Als afsluiter dit Ave Maria in het Aramees.