Het onderstaand artikel over de toestand in verzorgingstehuizen bij de noorderburen is een teken aan de wand van de verloedering van onze maatschappij.  Word je oud en hulpbehoevend, kan je er beter meteen een eind aan maken, want je zit overal op de schupstoel.

In Vlaanderen is de toestand niet veel beter.  Maandenlange (…dikwijls is de aanvrager intussen overleden) wachttijden om een plaatsje te vinden in een woon- en zorgcentrum, tegelijkertijd inschrijven op een tiental adressen, intussen behelpen met de steun van familie en vrienden, met verpleeg- en poetshulp, met mantelzorgers en buren.  Voor zover je het geluk hebt dat je niet alleen achter gebleven bent, want dan beland je ergens waar je liever niet wil zijn.

De criteria om toegang te krijgen tot een WZC zijn streng.  De zgn. Katz-schaal, een beoordeling over de zelfredzaamheid, is naast je domicilie een maatstaf voor je plaatsje op de wachtlijst.  Ziekte en daarmee samenhangende levensverwachting tellen niet mee. Over het kostenplaatje zullen we maar zwijgen.  Alle cijfers die jullie hierover in de kwaliteitspers gelezen hebben, zijn onrealistisch, slechts in zover half correct als het om OCMW-rusthuizen gaat.  Er komen immers ook nog een aantal extra’s kijken, waarmee geen rekening gehouden wordt. Met een doorsnee pensioen, gewoon onbetaalbaar.  Vergeet een abonnement op een krant of tijdschrift, een maandelijks bezoek aan de kapper, pedicure wordt herleid tot een zeswekelijkse onderhoudsbeurt, Spartaanse toiletartikelen, snoepjes zijn sowieso niet gezond, telefoon op de kamer is een overbodige luxe, een kadootje voor een verjaardag kopen behoort definitief tot het verleden.

Wie geen spaarcentje opzij gelegd heeft, is een sukkelaar.  Het OCMW regelt wat er nog rest van je leven.

Schrijnende toestanden, een echtpaar op hoge leeftijd, 60 jaar gehuwd, belandt in verschillende rusthuizen.  Gescheiden van elkaar.  Of in hetzelfde rusthuis, maar dan elk in een aparte kamer, als ze geluk hebben op dezelfde gang.

Bij de privé instellingen heerst de wet van vraag en aanbod.  Een intelligente lezer heeft niet veel meer nodig om te begrijpen dat er een tekort aan kamers heerst, zodat de prijzen quasi vrij invulbaar zijn door de zorgverstrekkers.  Tenslotte doen die niet aan liefdadigheid – zij zien hierin slechts een gat in de markt, waarbij winst te maken valt.  Als je geluk hebt, werkt er personeel die écht om de invulling van hun baan én om de bewoners geven.

“Verdriet en angst in verzorgingstehuizen
Het regeringsbeleid dwingt ouderen om hun vertrouwde plek in het verzorgingstehuis te verlaten en weer op zichzelf te gaan wonen. Zittende ouderen moeten zich ook afvragen of er straks nog geld voor hen is.
Honderden ouderen moeten door het huidige kabinetsbeleid nu al gedwongen hun verzorgingstehuis verlaten. De berichten zorgen voor verdriet, angst en ongemak onder ouderen, melden bestuurders en medewerkers aan Trouw. Bij Opella, een zorgaanbieder in Wageningen, worden honderd ouderen van gemiddeld 87 jaar oud getroffen. Gisteren was het de beurt aan een honderdjarige bewoonster. Evenals negen anderen gaat zij weer op zichzelf wonen. Volledig artikel hier.

FVE