“In IJsland zouden ze haar achter de tralies draaien”

Francine Swiggers (Arco) grossiert in betaalde mandaten

Terwijl 780.000 Arco-coöperanten hun zuurverdiende spaarcenten dreigen te verliezen, of minstens jaren moeten wachten op enige compensatie, blijft voormalige topvrouw Francine Swiggers de betaalde mandaten opstapelen.

“In IJsland zouden ze haar achter de tralies draaien. In België mag Arco-topvrouw Francine Swiggers de vereffenaar zijn van haar eigen faillissement”, dixit Itinera-hoofdeconoom Ivan Van de Cloot in een recent interview. De vrouw die tot 2008 gold als een van de machtigste en bekwaamste van dit land heeft de voorbije jaren veel van haar aureool verloren.

Eind vorige week kwam er een zoveelste kras op het imago van Swiggers. Volgens de mandatenlijst die verscheen in het Belgisch Staatsblad bleek ze nog zestien bezoldigde mandaten uit te oefenen. Daarmee kroonde de vereffenaar van Arco zich tot de Vlaamse kampioen van de betaalde bestuursfuncties. De grapjes op internet waren niet altijd slecht: “Natuurlijk scoort Francine Swiggers goed, ze heeft extra mandaten om zichzelf te controleren”.

‘Machtigste zakenvrouw van het land’
Iets meer dan vijf jaar geleden werd Swiggers nog uitgeroepen tot ‘machtigste zakenvrouw van het land’. Zij werd toen geroemd omdat ze de activiteiten van Arco wilde diversifiëren naar de energiesector. Die beweging kwam veel te laat. Arco, de financiële holding van de christelijke arbeidersbeweging ACW, had zijn eieren veel te veel in één mand gelegd: Dexia. Het geloof in de internationale expansiestrategie van de bank was zo groot dat Arco leningen aanging om Dexia-aandelen bij te kopen. Toen de holding in vereffening ging, was 96 procent van de activa belegd in Dexia.
Dexia begon te kapseizen in 2008, maar de verantwoordelijken dachten de Frans-Belgische bank te kunnen redden met een kapitaalverhoging.

Het ging echter van kwaad naar erger. De financiële crisis mondde uit in een crisis van het overheidspapier. En daarvan had Dexia als leader in public finance honderden miljarden in portefeuille. In oktober 2011 haalde de Belgische staat de Belgische bank- en verzekeringsactiviteit (Belfius) uit de Dexia-groep. De Belgische spaarder werd gered, maar de aandeelhouders bleven met lege handen over.

Achter een gebrek aan bankenkennis kan Swiggers zich, naar het voorbeeld van Maurice Lippens bij Fortis, niet wegsteken. De Leuvense studeerde af als licentiate economie, behaalde een MBA, en begon haar carrière in 1977 bij de BAC (later Bacob). Twintig jaar bleef ze in dienst van de bank van de christelijke arbeidersbeweging. In 1997 werd ze lid van het directiecomité van de holding Arco en in die functie verantwoordelijk voor de opvolging van de financiële participaties.

Schulden
Arco was een van de drijvende krachten achter de opslorping van Bacob/Artesia in het groter Dexia-geheel. De operatie legde de holding geen windeieren. Jaren spijsde Dexia de kas van de christelijke arbeidersbeweging. Maar intussen stak de bank zich steeds dieper in de schulden en werd de kredietverstrekking risicovoller. Al die tijd was Swiggers bestuurder bij Dexia en bij de Belgische en Franse bankfilialen van de groep. In november 2007 werd ze benoemd tot voorzitter van het directiecomité van Arco, maar toen lag het einde al om de hoek.

Mandaten
Haar mandatenijver zorgt vooral voor zure oprispingen bij de coöperanten van Arco. Deze mensen werden in de jaren negentig en 2000 overtuigd om in te schrijven op wat veilig coöperatief kapitaal heette te zijn, maar in realiteit evolueerde tot risicokapitaal voor de ontwikkeling van ‘een hefboomfonds’ (dixit Jean-Luc Dehaene). Bovendien bleek de overheidsgarantie voor het coöperatief kapitaal van Arco op drijfzand gebouwd. Swiggers suste de gemoederen: het zou allemaal wel goed komen.

Als de poging om de kosten af te wentelen op de belastingbetaler mislukt, dreigt anderhalf miljard euro aan Belgisch spaargeld in rook op te gaan. 780.000 kleine coöperanten kunnen dan hun verlies uittellen. “Misleiding op een ongeziene schaal”, oordeelde Deminor, dat namens een aantal coöperanten de juridische strijd wil aangaan en eist dat Swiggers het afbolt als vereffenaar. De aandeelhoudersvergadering van de vennootschap Arcopar in juni verliep in een bijzonder chaotische en vijandige sfeer.

Vereffenaar
De hele heisa raakt Francine Swiggers persoonlijk, vertellen intimi. Maar naar buiten uit laat ze dat niet blijken. De perceptie heeft ze intussen compleet tegen. Als vereffenaar van Arco houdt ze de touwtjes stevig in handen en kan ze de aansprakelijkheid van voormalige bestuurders met de mantel der liefde bedekken. En als persoonlijke bijverdienste staan die zestien betaalde mandaten niet slecht.

Bron: Trends / Knack

1 gedachte op ““In IJsland zouden ze haar achter de tralies draaien”

  1. Europa was in 2012 al vernietigend over de waarborgen die de Belgische staat heeft uitgetrokken voor de 800.000 coöperanten van Arco, de financiële holding van de katholieke werknemerszuil ACW. Europa stuurde toen een brief naar de Belgische regering en liet geen spaander heel van het beschermingsmechanisme, voor hen was het duidelijk, het was zuiver overheidsinterventie, belastinggeld dus.

    De regering-Leterme bokste toen de bescherming voor de Arco-coöperanten in elkaar in het zog van het Dexia-debacle dat enorme verliezen veroorzaakte voor Arco en zijn coöperanten. Ze bood meteen ook een erg lucratieve bescherming aan andere coöperatieven en hun leden (wederom vooral in de sfeer van de katholieke zuil).

    Leterme werd bedankt voor zijn uitstekende diensten en vroeg/kreeg een lucratief jobke in Parijs en na overdracht van de macht aan diegenen die de vakbondsbelangen het best zouden verdedigen mochten de waalse socialisten een minderheidsregering vormen, want iedereen, tot en met het koningshuis zat met enorm kapitaal in deze constructie, ook het cement die belgie aaneen hield dreigde in te storten, alle hens aan dek dus. Socialisten die het grootkapitaal moet redden van enorme verliezen op de kap van de waarkman, du jamais vue. De Arco-bescherming kost de belastingbetaler tot voor kort nog naar schatting 1 miljard euro, en er komen nog regelmatig lijken uit de kast vallen.

    Wat had de regering-Di Rupo moeten doen? Eén mogelijkheid, het gezond verstand én het belang van de meestal Vlaamse belastingbetaler laten primeren, en dus de coöperantenbescherming ontmantelen, maar dat zou de CD&V gedecimeerd hebben.
    Dus is Di Rupo er maar met één doel aan de macht gekomen, de belangen van vakbonden en het belgisch systeem redden, in ruil voor het in wetten betonneren van de beoogde franstalige expantie richting Vlaanderen. Dat hele scenario is tot hier perfect gelukt, waar niet over gesproken wordt is de staatsschuld, die is onder Di Rupo met ongeveer 100 miljard gestegen om dat allemaal te financieren. Dat is enkel maar kunnen lukken door het verraad van de Vlaamse klassieke partijen die zorgden voor 3/4 van het stemmenaantal.
    Een land kan zich wapenen tegen buitenlandse legers maar gaat ten onder door intern verraad.
    De volgende verkiezingen zullen weer MOGEN GEWONNEN WORDEN door de Vlamingen , hoe de 394 miljard euro schuld zal moeten afbetaald worden in een economie dat op zijn gat ligt is mij een raadsel, maar dat die rekening er komt daar mogen jullie zeker van zijn. De elite kan weer op beide oortjes slapen, meer zelf ze zal zich kunnen opwerpen als redders des vaderlands, na de onmogelijke opdracht van de Vlamingen om orde op zaken te stellen. Want dan zal Europa wel eisen dat de schuld moet afgebouwd worden.
    https://www.golfbrekers.be/ochgottekes-toch-hij-heeft-er-geen-winst-aan-overgehouden/

Reacties zijn gesloten.