In de Eifel denken de Groenen over een splitsing. Niet van de Eifel, maar van zichzelf. En wel uit protest tegen hun eigen ministerin voor het milieu, Ulrike Höfken.
Ze neemt haar verantwoordelijkheid als regeringsmadam en gaat volop voor groene stroom. Groen? Jawohl, groen, maar dan zonder bomen, want ze weigert het woud met jonge boompjes te beplanten. Met de dood in het hart, zoals het dan heet, wil ze de wildgroei van bossen en wouden aan banden leggen. Om kale plekken te creëren voor de bouw van windturbines. Het verbond van boseigenaars vraagt zich af of ze dan voorstander van dubieuze houtimport is en maakt erop attent dat tot 50.000 jobs dreigen verloren te gaan door het verbod op nieuwe beplanting.
De ministerin heeft er een oplossing voor gevonden: zij wil de gedupeerden in cash vergoeden. Iets zegt ons dat Vandela door haar geconsulteerd werd als deskundige.
Groene stroom zorgt voor minder groen. Begrijpe wie kan.
Bij ons zorgt rode stroom voor rode cijfers. Wij begrijpen dat.
Floriaan Terbeke
Als ze een voorzitter nodig hebben die alles kent van windmolekens, ik ken wel iemand!
Het fanatisme van de groen – rode rakkers grenst aan het ongelooflijke als het gaat over HUN groene energie. Het is nu in verschillende landen al aangetoond dat veel van die alternatieve energie helemaal niets op brengt, en enkel geldverslindend werkt. Hoeveel miljoenen euro’s verder moeten de groen – rode rakkers nog met hun kop tegen de windmolen lopen om door te hebben dat het niet efficiënt is. En vooral geen bal opbrengt ?
En ik wil geen groene partij meer, ze hebben aan onze zelfstandigen al te veel gekost