Dodelijk schaakspel
Patstelling. Remise? In het Syrisch conflict zijn er geen winnaars. Israël vindt dat het ‘terecht’ zwaar teruggeslagen heeft in Syrië nadat hun vliegtuig, dat vooraf doelen in Syrië ging bombarderen, afgeschoten werd door de Syrische luchtafweer. Deze zet diende als antwoord op de onderschepte Iraanse drone boven Israëlisch grondgebied. Eén drone, waarschijnlijk ‘bewapend’ met een camera. Toen de “gematigde rebellen’ drones met explosieven naar de Russische bases stuurden, kraaide er geen enkele verontwaardigde haan naar.
“Overkill” of dringende waarschuwing? Wordt Assads Syrië de stootblok tussen Iran, resp. de Hezbollah en Israël? Is Israëls vrees voor Hezbollah en Iran terecht?
In elk geval wordt de publieke opinie behoorlijk gemasseerd. Onze redactie kreeg onderstaand opiniestuk uit de Jerusalem Post van een kritische lezer, die vindt dat wij de Israëlische visie te weinig verdedigen, toegestuurd, waaruit blijkt dat men in Israël met een “worst case scenario” – een oorlog met Libanon – Iran aan het stuur – rekening zou houden: “Rockets, missiles and more: Predicting the third Lebanon war”
Volgens de redenering zou Assad, Hezbollah en Iran zich binnenkort gaan vervelen – na de uitschakeling van de resterende ISIS-terroristen en de ‘gematigde rebellen’ – en dan hun aandacht verleggen naar Israël. Alsof het om een kookrecept gaat met een keuze van ingrediënten wordt het wapenarsenaal dat bij een 3de Israël-Libanon oorlog zou kunnen gebruikt worden opgevoerd. Staat het kookvuur gereed, wie heeft de beste snelkookpan, wie heeft de strafste peper, waar zijn de lucifers… maar nergens: waar is de brandblusser? Beangstigend.
Voor Netanyahu is het simpel: Israël slaat terug als de nationale veiligheid in het gedrang komt. De Amerikaanse territoriale veiligheid strekt zich verder uit: vanaf het moment dat het Syrische leger in de buurt van de door de Koerden bezette olievelden komt, voelt de gemiddelde Amerikaan de hete adem van de Syrische woestijn in zijn nek. Met de gekende verdedigingstactiek en 100 doden.
De New York Times schrijft in een onverwacht sec opiniestuk: “This isn’t over. It’s just beginning.”… over de Assad regering (opmerkelijke woordkeuze: niet ‘regime‘) die een hernieuwde zelfvertrouwen toont door op Israëlische oorlogsvliegtuigen te schieten. Zonder de bedenking dat Israëlische vliegtuigen niets verloren hebben in het Syrische luchtruim en nog minder door er bommen uit te gooien.
Met ieder zijn waarheid. Israël die meent dat het voor de eigen veiligheid noodzakelijk is de bedreiging door Iran, Hezbollah e.a. sjiïetische milities met in Syrië gestationeerde precisieraketten of met de aanwezigheid van artillerie en manschappen juist achter de ‘omstreden’ (noteer ook deze woordkeuze) Golan hoogte te doen stoppen.
Volgens Giora Eiland, het voormalige hoofd van de Israëlische Veiligheidsraad, is Israël er weliswaar in geslaagd een mogelijke nucleaire bedreiging in de buurlanden te voorkomen, maar het heeft nooit gepoogd de ontwikkeling van een conventionele strijdmacht te doen stoppen. En het zou dit ook niet in z’n eentje kunnen.
Daarom – volgens Eiland – moet Assads regering gestraft worden voor de Iraanse invloed: “We hebben enkele Syrische doelen vernietigd en dat zou wel eens tot spanning tussen Assad en Iran kunnen leiden… Assad is niet geïnteresseerd in de Iraanse aanwezigheid, maar hij kan geen neen zeggen. Maar, als hij en zijn ‘regime’ (noteer de veranderde woordkeuze) een prijs betalen, dan kan hij misschien Iran vragen ermee op te houden, of hij kan de Russen om hulp vragen… Nu Trumps regering de nucleaire deal met Iran wil heropenen zou Israël kunnen proberen de eigen veiligheid in de nieuwe onderhandelingen ten berde te brengen… De Amerikanen en Europeanen willen vermijden dat Iraanse lange afstandsraketten Europa bereiken (?!) maar vanuit Israëlisch standpunt gezien heeft Iran al raketten die Israël kunnen raken. Dit is dus minder belangrijk dan de Iraanse aanwezigheid in Syrië.”
Er klinkt ook enige ontgoocheling, want de VSA belijden wel hun steun aan Israëls zelfverdediging maar hebben naar verluidt geen hulp aangeboden tegen Iran, hun zetbazen of het Syrische regime.