Wies Moens was ooit een begenadigd redenaar en dit klinkt door in zijn lezing. Voeg daarbij de passie en emotie waarmee hij het stuk brengt — het gaat over zijn persoonlijke situatie als banneling in Nederland. De opname werd gemaakt bij Wies Moens thuis in Nederland in 1968. Hij leidt het gedicht zelf in.
“Wie zijn brood verdrietig moet eten, houdt zich vast aan de kracht van de droom.”
Voor wie zijn herinneringen aan Wies Moens nog eens vanonder het stof wil halen… klik hier, met o.a. onderstaande paragraaf:
December 1968: Particuliere gratieverlening door de Belgische minister van justitie, waarbij Moens’ doodstraf wordt omgezet tot 20 jaar. Hierdoor krijgt hij de mogelijkheid om naar Vlaanderen terug te komen.
Wies Moens wijst deze particuliere gratieverlening af, uit solidariteit met de andere collaboratieveroordeelden; pas wanneer een volledige amnestie zou worden toegestaan, zou hij zijn particuliere amnestie willen aanvaarden.
En voor degenen die nog samen met ons betoogd hebben voor amnestie…is deze samenvatting zeer lezenswaard.
Ik bezit het boek : Memoires van Wies Moens. Naar aanleiding van bovenstaand artikel heb ik het boek opnieuw ter hand genomen. Daaruit blijkt nog eens zijn eruditie en zijn Vlaamse gezindheid door alle tegenslagen heen. Zijn gedichten spreken de taal van zijn hart. Een boek die gelezen moet worden door onze Vlaamse jongeren.
We betwijfelen of er één school in Vlaanderen bestaat waar er kennis gemaakt wordt met een gedicht van Wies Moens (… en andere Vlaamse dichters). Als je het van thuis uit niet meekrijgt, dan wordt dit – en zo veel meer – doodgezwegen.