Een verslag uit Syrië zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

De verrijzenis van Jezus is een mysterie dat ons verstand overstijgt. Niemand heeft deze verrijzenis gezien of kunnen vaststellen.   Het is zoals met de schepping,  met het ontstaan van het heelal. Ze overstijgen ons menselijk kennen. Niemand was er bij. Het is naïef te denken dat een wetenschapper ooit op een dag een formule zal geven waarmee hij het ontstaan van het heelal helemaal kan verklaren. Daarom is de schepping niet minder werkelijk. Wij leven iedere dag van deze schepping. Het zou dwaas zijn te zeggen: zolang ik niet weet hoe de natuur om mij heen precies ontstaan is, wil ik er niet van genieten.  Wij leven er iedere dag van. Op gelijkaardige wijze is Jezus’ verrijzenis werkelijk. De wereld, de Kerk en de gelovigen leven van Jezus’ verrijzenis.

Om de werkelijkheid van Jezus’ verrijzenis te aanvaarden hadden de apostelen twee ervaringen: enerzijds de vaststelling van het lege graf en anderzijds de levendige ontmoetingen met de Verrezen Heer. Zij stonden aanvankelijk perplex en herkenden de Verrezen Heer slechts nadat Jezus zelf hen had gesproken en overtuigd. Jezus maakt hen duidelijk dat Hij dezelfde Persoon is en niet slechts een Geest maar ook een Lichaam heeft, zij het een Verrezen Lichaam dat niet meer gebonden is aan tijd en ruimte. Hij toont hen zijn  doorboorde handen en zijde. Deze eerste getuigen van Jezus’ verschijning worden aanvankelijk door de anderen niet aanvaard. Thomas verwerpt zelfs categoriek het eensluidend getuigenis van de andere apostelen. De Evangelies getuigen evenwel op  onweerlegbare wijze van de echtheid van deze twee ervaringen, ondanks het feit dat de apostelen en de eerste  christenen zelf hieraan eerst sterk twijfelden. Dit bewijst dat het geenszins een eigen uitvinding of vooropgezet plan was. Zij zelf konden slechts geleidelijk de overweldigende werkelijkheid aanvaarden. Stap voor stap ontdekten zij dat alles voorspeld was in de Schrift door de profeten en herhaaldelijk door Jezus zelf. Er is achteraf ook geen enkele aanduiding te vinden van enig bewijs dat het graf door de apostelen zou leeggemaakt zijn of dat de verschijningen door hen zouden zijn uitgevonden. De enige uitleg die recht doet aan de werkelijkheid is dat  alles precies geschied is zoals Jezus het heel zijn openbaar leven heeft gezegd: Hij, de beloofde Messias van Israël, de Zoon van God, zou gruwelijk lijden en ter dood gebracht worden maar na drie dagen verrijzen en aan zijn apostelen zijn  heilige Geest schenken om aan alle mensen vrijmoedig te verkondigen dat Hij, de Verrezen Heer de Redder is van alle mensen. Zo is het ook gebeurd. De apostelen trokken de wereld in en verkondigden precies wat de profeten al hadden gezegd, wat Johannes de Doper verkondigde en waartoe Jezus onophoudelijk had opgeroepen: de tijd is vervuld, het Rijk Gods is nabij, bekeer u en geloof in de Blijde Boodschap. Ieder die nu gelooft in Jezus en zijn Evangelie onderhoudt, zal gered worden, de kracht van zijn  heilige Geest ontvangen en uiteindelijk doorheen het lijden en sterven in dit aardse leven, delen in zijn verrijzenis.

De apostelen zelf zijn hiervan de eerste voorbeelden. Het geloof dat Jezus Christus, gestorven en verrezen is en de Redder is van alle mensen, werd op enkele decennia tijd verspreid over heel de wereld. De eerste geloofsbelijdenis luidt: “Jezus is Heer”. Hadden de apostelen misschien een uitzonderlijk  organisatietalent? Beschikten ze over een enorm budget voor een wereldwijde media reclame? Neen, het waren ongeletterde, arme vissers uit Galilea, die zelf aanvankelijk niet eens in staat waren te geloven. Nogmaals, de verspreiding van het geloof  kun je enkel verklaren wanneer je het Evangelie aanvaardt zoals het ons is overgeleverd. Jezus beloofde zijn  bange, ongelovige apostelen de kracht van zijn  Geest die alle vrees zou overwinnen. Het Pinksteren over de apostelen heeft hen grondig en definitief veranderd.

Een kernbegrip, dat de houding van de apostelen weergeeft, is het Griekse woord parresia (vertrouwen, vrijmoedig spreken). Het komt 26 maal voor in het Nieuwe Testament (als ik goed geteld heb). En het betreffende werkwoord parresiadzesthai (vertrouwvol handelen) komt 7 maal voor. Eeuwen voorheen werd het woord parresia in de zogenaamde democratie van Athene gebruikt om aan te duiden dat een burger in de volksvergadering vrij het woord mocht nemen. De eerste christenen  hebben dit woord overgenomen maar het kreeg vanuit Jezus’ verrijzenis een geheel nieuwe betekenis. In onze tijd zijn er filosofen die rond dit begrip complexe en veelzijdige betekenissen hebben uitgewerkt. We laten dit alles terzijde. Met de apostel Petrus en de anderen  wordt  “parresia” een geloofshouding en levensinzet. Wanneer Jezus gevangengenomen wordt is Petrus bang en benieuwd hoe het afloopt. Zopas had hij aan Jezus luid verkondigd dat hij zijn leven voor Hem zou geven. Nu heeft hij alle moed verloren. Wanneer hij zich warmt aan het vuur en omstaanders hem herkennen als een volgeling van Jezus, begint hij te tieren en te loochenen. Hij wordt één met de groep rond het vuur, een met de massa die Jezus veroordeelde.  Na de verrijzenis treffen we een totaal veranderde Petrus aan, “vervuld van de Geest”. In plaats van zich bang af te sluiten uit vrees voor de joodse overheid gaat hij er zelf naartoe en spreekt met parresia. Nu zijn het de hogepriester en Schriftgeleerden die totaal verbouwereerd zijn en niet weten hoe ze moeten reageren: “Bemerkend dat het ongeletterde en eenvoudige mensen waren, stonden zij verbaasd toen zij de vrijmoedigheid van Petrus en Johannes zagen. Zij herkenden hen als gezellen van Jezus” (Handelingen 4, 13). De religieuze overheden dreigen en verbieden de apostelen nog verder over Jezus te spreken. Dit heeft geen enkel effect. De apostelen antwoorden dat het voor hen onmogelijk is “niet te spreken over hetgeen we gezien en gehoord hebben” (Handelingen 4, 20). Zo verging het alle leerlingen. Uiteindelijk zullen ze daarvoor ook met vreugde de marteldood willen ondergaan om met Jezus te sterven en te verrijzen. Zij tonen dat het heil niet komt van deze wereld maar van Jezus, gestorven en verrezen.

Het vrijmoedig getuigen van Jezus’ verrijzenis wordt het hart van het leven van de ware christenen. Ook nu zijn er “apostelen” uit alle christelijke kerken, alsook bekeerde moslims die dezelfde boodschap verkondigen, verschrikkelijke vervolgingen lijden maar wiens leven en prediking met wondere tekens door God gezegend wordt. Zonder een spectaculaire apostel te moeten zijn,  kan ons dagelijks leven eveneens door de kracht van Jezus’ verrijzenis doordrongen worden. Lees de Evangelieteksten waarin Jezus verschijnt als Verrezen Heer aan zijn  apostelen. Voeg u bij de apostelen. Vertel Jezus uw twijfels en uw zorgen en zeg Hem dat je Hem wil erkennen als uw Redder en dat je Hem wil volgen. Vertrouw uw leven toe aan Hem en geef al uw zorgen aan Hem. De verrijzenis van ons lichaam is voor het einde der tijden maar de verrijzenis van ons hart kan ieder ogenblik gebeuren.

P. Daniel, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 21.4.23

Nvdr: Bijhorende foto’s zijn naar alle waarschijnlijkheid binnenkort te bekijken op (4) Deir MarYakub El Mukata | Facebook.

Flitsen

De voorbije zondag werd zowel in oost als west het Evangelie van de verschijning van de verrezen Heer aan Thomas gelezen (Johannes 20, 19-31). De apostelen zijn samen en hebben uit vrees voor de joden de deuren gesloten. De verrezen Heer verschijnt toch aan hen. Thomas is er echter niet bij. Hij wil het eensluidend getuigenis van de andere apostelen niet geloven. Acht dagen later is hij wel bij de apostelen. Opnieuw verschijnt de verrezen Heer Jezus en nodigt Thomas uit te geloven. Thomas geeft zijn getuigenis: “Mijn  Heer  en mijn God”. Deze zondag wordt genoemd “de zondag van de gesloten deuren”, of beter nog “van de ongelovige Thomas”. We baden deze namiddag voor een hernieuwd vuur van evangelisatie, bijzonder in het Midden Oosten oosten met zijn talrijke verschillende geloofsgemeenschappen. Wat voor Thomas zijn vinger was is voor ons het geloof. Door het vuur van enkele evangelisten zijn er nu ook hele groepen die Jezus als hun Verlosser erkennen en zelf ijverige verkondigers worden. ’s Avonds vierden we de Eucharistie voor deze intentie.

De heropstanding van Syrië

Armoede, ellende en beperkingen voor het Syrische volk zullen voorlopig nog niet opgelost zijn. Tijdens de voorbije winter hadden we gemiddeld 2 uur elektriciteit op 24 uur en verschillende dagen zelfs minder, soms slechts 2 X een kwartier.  

De volkomen illegale sancties en embargo’s wurgen het dagelijks leven van de bevolking.   De hoge inflatie (in 2010 was 1 dollar 50 Syrische Pond waard en nu 7500!), brandstoftekorten, geldontwaarding en stijgingen van de grondstoffenprijzen duwen het volk in een armoede, die het zelfs niet kende tijdens de ergste  aanvallen gedurende de oorlog.  De Turken sloten vorig jaar meermaals de Eufraatdammen af en moslimterroristen sloten waterleidingen, wat  negatieve gevolgen had juist voor de streek van de grote oogsten in het noorden. Ondertussen blijven de VS minstens 85% van de oliebronnen van Syrië “beschermen”, waardoor ze wekelijks met een eindeloze kolonne van tanks met gestolen olie aan de haal gaan.

Alsof dit nog niet genoeg miserie veroorzaakt  komt Israël wekelijks Syrië bombarderen, tot zelfs de luchthaven van Aleppo toe, die nu voorziet in de noodzakelijke hulp voor de slachtoffers van de aardbeving. Officiële rapporten zijn er genoeg, o.m. over de 450 burgerslachtoffers in de eerste negen maanden van 2022 als gevolg van luchtaanvallen, beschietingen, landmijnen.

Ook de verslagen over de groeiende armoede van de Syrische gezinnen zijn duidelijk. Ze zijn als objectieve beschrijvingen van een keuken die onder water loopt, terwijl de verantwoordelijken ervoor zorgen dat de waterkraan van de afwasbak blijft lopen. Ja, het prachtige Charter van de UNO over soevereiniteit en territoriale integriteit heeft nog slechts de waarde van een vodje papier (https://www.golfbrekers.be/quo-vadis-syria-162/)

Toch is er hoop. De unipolaire wereld loopt ten einde en een nieuwe wereldorde breekt onherroepelijk door. Door bemiddeling van China (niet de VS!) werden op 10 maart de relaties hersteld tussen Saoedi-Arabië en Iran!  Ze vochten sinds 2016 een verwoestende oorlog uit tegen elkaar in Jemen en elders al sinds eeuwen. Saoedi-Arabië heeft in Syrië vanaf het begin de terroristen gesteund om Assad ten val te brengen. Nu is het volop stappen aan het zetten van toenadering tot Syrië: “… zij die de zogenaamde Syrische revolutie hebben vervoegd  of er op hoopten, zoeken dekking, tonen spijt en zoeken de weg terug. De oude wereld waarin ze zich konden bewegen loopt ten einde en de sleutels van het heil zijn te vinden in het land dat door de Arabische landen en de islamisten niet kon vernietigd worden: Syrië” (Naram Sarjoun: https://www.mondialisation.ca/syrie-lorsque-le-temps-revient-en-arriere-et-que-la-proie-devient-chasseur/5677114).

Syrië wordt geleidelijk weer opgenomen in de Arabische wereld. Normale betrekkingen worden weer hersteld met Saoedi-Arabië, Verenigde Arabische Emiraten, Oman, Tunesië, Egypte, Jordanië, Turkije… Alleen Qatar blijft zijn vijandige houding tegenover Syrië volgen. Zopas vierde Syrië haar 77e verjaardag van haar onafhankelijkheid en bij president Assad stroomden gelukwensen vanuit het buitenland binnen. Een zekere vreugde om het standhouden van Syrië tegenover de monstercoalitie van de VS en de NAVO is hierbij op zijn plaats. De door Amerika gedroomde pijplijn van de golfstaten langs Homs naar de Middellandse zee, waarvoor de VS al zovele decennia onafgebroken ijveren,  zal er ook nu niet komen. De door Rusland gesteunde pijplijn Iran-Irak-Syrië echter wel.

Volgens  Maria Poumier, Franse schrijfster en politieke activiste is de tijd van de terugkeer van het Grote Syrië gekomen: “Wij menen dat Syrië voor eens en voor goed  begonnen is aan een proces van uitbreiding en uitstraling op verschillende gebieden waarbij het zijn krachten terugwint van wat eens het ‘Grote Syrië’ was”. (https://reseauinternational.net/le-retour-de-la-grande-syrie/). Syrië zou de sleutel zijn voor het evenwicht in het Midden Oosten, gebouwd op de stabiele regering van Bachar al Assad, die nu voor een vierde termijn gekozen is door zijn volk en 23 jaar aan het bewind is, garandeert een samenhang en stabiliteit.

In 1920 werd het land verdeeld tussen Engeland en Frankrijk. Het bewaarde zijn bloeiende filosofie, cultuur en religieuze verscheidenheid, geprangd tussen twee polen, Griekenland en Perzië. De verschijning van het christendom bracht een onuitputtelijke geestelijke rijkdom, samen met de dialoog van de Europese en Aziatische traditie. Zowel Hafez als zijn zoon Bachar al Assad kozen resoluut voor een “lekenstaat”. Dit gebeurde aanvankelijk naar het Franse model. Inmiddels menen we dat de geest van de Syrische lekenstaat vele malen gezonder is dan die van de Franse. In Frankrijk gaat geen week voorbij of er worden een of meerdere brutale aanslagen gepleegd tegen kerken, christelijke monumenten of priesters. Deze escalatie doet de vraag rijzen welke rol de regering hierbij speelt. In Syrië kan het handjevol christenen (8 % van de bevolking?) zonder moeilijkheden in de straten van de grote steden een Goede Vrijdag optocht houden, gesteund en bewonderd door de moslimbevolking. En de staatsmedia geven prachtige reportages van liturgische vieringen tijdens de grote christelijke feesten. In Syrië zijn ze fier op hun religieuze rijkdom. Deze goede geest van een lekenstaat is in het “christelijk Europa” reeds lang verdwenen.

Varia

Ook in  het “Heilig Land” waar Jezus stierf en verrees, schijnt de christenvervolging onverminderd verder te gaan, tegen alle mooie beloften en beweringen in. De bewoners van Emmaus (Imwas) zouden uit hun dorp met geweld verdreven zijn: https://israelpalestinenews.org/sacred-christian-site-emmaus-destroyed-by-israel/