Een verslag uit Syrië, zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

De Russische schrijver Alexander Soljenitsyn (+ Moskou 2008) was een moedige dissident in de voormalige Sovjet-Unie. Hoewel hij om zijn heldhaftig gedrag tijdens WO I gedecoreerd werd, kwam hij in 1945 wegens zijn kritiek op Stalin voor 8 jaar in de  gevangenis en in een arbeidskamp terecht. In 1962 verschijnt zijn eerste roman: Een dag in  het leven van Ivan Denissovitch, wat insloeg als een bom. In 1970 krijgt hij de Nobelprijs voor literatuur en in 1973 verschijnt in Parijs het minutieuze verslag van het leven in de concentratiekampen: de Goelag Archipel. Onder Breznjev wordt hij in 1974 verbannen en 20 jaar later onder Mikhaïl Gorbatsjov gerehabiliteerd.

Gedurende deze twee decennia gaf hij vele voordrachten in het westen maar de  meest ophefmakende was zijn toespraak op 8 juni 1978 voor de studenten van de Harvard universiteit (VS). Hij geeft felle kritiek op het materialisme zowel in het westen als in het oosten. Zijn uitspraken zijn voor onze tijd profetisch.

De bronafbeelding bekijken

“Harvards motto is VERITAS. Many of you have already found out, and others will find out in the course of their lives, that truth eludes us if we do not concentrate our attention totally on it’s pursuit. But even whie it eludes us, the illusion of knowing it still lingers and leads to many misunderstandings. Also, truth seldom is pleasant; it is almost invariably bitter. There is some bitterness in my today’s speech too, but I want to stress that it comes not from an adversary, but from a friend.” (voor volledige tekst én video, klik hier.)

Ziehier enkele gedachten uit dit discours “De ondergang van de moed”. Tot de Amerikaanse studenten, die overtuigd waren van hun absoluut superieure samenleving, zegt hij: “Neen, ik neem uw maatschappij niet als model voor de omvorming van de mijne”. Hoewel hij het mensonwaardige en de anarchie van de Sovjet-Unie erkent, verwijt hij het westen dat het geen ziel meer heeft en een maatschappij van zwakzinnigen is geworden met een heel dun vernisje beschaving.

Politici én intellectuelen staan sprakeloos en als verlamden tegenover  de bedreigingen en de terreur van de machtige mogendheden. En de media zijn zo verslaafd aan de heersende mode dat ze in hun verblinding en leugens de schurken voorstellen als de grote helden van onze tijd. Ondertussen vlucht de samenleving in een leven dat steeds materialistischer wordt met een onbeperkte vrijheid  voor een leven van individueel genot. Hiervoor wordt ook de wet legalistisch aangepast.

Een verwoestende en onverantwoorde vrijheid leidt tot decadentie. De westerse hulde aan de mensenrechten mist een onderricht over de plichten en vervalt tot een dodelijke middelmatigheid: “een geestelijke middelmatigheid verlamt de meest edele inzet in  de mens”. De mens heeft meer nodig dan louter aards, materieel geluk. Jazeker, hij is geschapen voor het geluk, maar ook voor de dood. De mens is door God geschapen met  een blijvende verantwoordelijkheid jegens Hem, maar het westen heeft de band met God verbroken.

Soljenitsyn huldigt “de morele erfenis van de christelijke eeuwen met hun rijke voorraden aan barmhartigheid en offer”. Deze mensgerichte levenswijze is volgens hem ontstaan in de Renaissance als reactie op het einde van de Middeleeuwen, waarbij de menselijke natuur te zeer verdrongen werd om zijn geestelijke natuur  te verheerlijken. Ze zal zich ten slotte openbaren in  de tijd van de Verlichting, die naar een grote verduistering  leidt. In de 15e eeuw zullen vooral in Italië een literatuur en kunst ontstaan, die niet meer teruggrijpt naar de Middeleeuwen maar naar de oudheid en de Grieks-Romeinse  beschaving. In de tijd van de  Verlichting (18e e) zal steeds meer een “rationeel humanisme” en een “humanistische autonomie” gevormd worden als antropocentrisme. Met zijn hoog ontwikkelde technologie belandt de 20e  eeuw niet alleen in een politieke impasse maar vooral in een diepe morele crisis, een pijnlijke geestelijke leegte.

Soljenitsyn  heeft de ommekeer in de geschiedenis van de mensheid van het jaar 2020 niet meer meegemaakt, maar hij heeft er wel de oorzaken van gezien. De mens heeft gebroken met God en met het religieuze en het geestelijk verhevene. Hij beschouwt zichzelf als de maat van alle dingen, zijn “consensus” bepaalt wat goed of kwaad is. Daarmee is niet alleen ieder  restje van democratie vernietigd, maar heerst er tevens een totalitaire controle door een kleine elite van super miljardairs, “de kliek van Davos”.

Het onafhankelijk wetenschappelijk debat wordt de mond gesnoerd. Geen enkele van de huidige coronamaatregelen werd door een wetenschappelijk verantwoorde studie ondersteund.  En de media vertellen enkel wat deze elite beslist dat vermeld mag worden. Zij bepaalt het beleid van de regeringen, het “maatschappelijk juiste” nieuws in de media, neemt de rechterlijke verordeningen  en beslist over de uitvoerende macht. De halfjaarlijkse update van je vaccinatie zal bepalen of je iets mag doen/hebben of niet. Een wereld van robotten, geprogrammeerd en gedirigeerd door psychopaten, die de mensheid herleiden tot een voor hen aanvaardbaar en controleerbaar aantal. 

Welke leiders verlangen wij en welke leiders willen we zelf zijn? Het Evangelie van vorige zondag in de Latijnse liturgie stelde ons Jezus voor als de Goede Herder (Johannes 10, 11- 18). Het was het geliefde beeld in de tijd van de catacomben. Willen we huurlingen in onze regeringen, die uitvoeren wat een wereldbestuur voorschrijft? Of willen we ware leiders en goede herders die de soevereiniteit van een volk, de rijkdom van zijn  cultuur, de  menselijke waardigheid en vrijheden van zijn  burgers verdedigen? Voor christenen gaat het uiteindelijk niet om een politieke, economische, financiële of maatschappelijke hervorming, maar om een hernieuwing door het geloof in Jezus, de gestorven en verrezen Heer. Een samenleving omvormen met de authentieke christelijke waarden. Een huurling vlucht voor het gevaar om zijn leven te redden. Jezus gaf zijn leven om ons te redden. Bij gevaar brengt een ware leider en volgeling van Jezus niet zichzelf in veiligheid maar  de mensen die hem zijn toevertrouwd. Het geloof in Jezus is de bron van alle goede veranderingen en overwint  de wereld.

P.S. Twee eenvoudige en degelijke boeken kunnen u voorgoed wetenschappelijk bestand maken tegen de alom aanwezige populaire dwaasheden over “de schurkenstreken van de Kerk” in de “duistere Middeleeuwen”, “vervalsingen van het christelijke geloof en de Evangelies“ en de “mythe van de  persoon van Jezus Christus”: Thomas E. WOODS Jr (protestant!), De bouwmeesters van Europa. De geboorte van een beschaving uit de katholieke Kerk, De Blauwe Tijger, 2018, 260 blz. Hij handelt over de monniken, de universiteiten,  de wetenschap,  kunst en architectuur, internationaal recht, economie, liefdadigheid, moraliteit. Carsten Peter THIEDE, Jezus, waar of niet? Kok, Kampen, 2006., 144 blz. Hij behandelt de onovertroffen historische waarde  van de Evangelies en van de Persoon van Jezus, zijn Kruisdood en Verrijzenis. Beide uit het Engels vertaald. Thiede (+ 2005) was  hoogleraar  papyrologie en archeologie in Basel,  doceerde aan de Israëlische Ben-Gourion Universiteit en publiceerde over de Dode-Zeerollen. (Voor wie deze wereld van Waarheid wil betreden is er nog de schitterende studie van Brant PITRE, The Case for Jesus. The Biblical and Historical Evidence for Christ, Image, New York, 2016, 242 blz. Hij schreef dit als reactie op zijn eigen ervaring: “Het is in de universiteiten en collegezalen dat studenten toekomen als christenen en weggaan als  agnost of atheïst” blz. 10).

*

In Flitsen spreken we over de liturgie, de “Kruisdagen” en “het doodgewone”. We geven aandacht aan De Armeense genocide door Turkije. Rusland en de VS: frontaal tegenover elkaar in Syrië toont hoe de ellende in Syrië blijvend  gevoed wordt. We vervolgen met een pittig verhaal Wijsheid uit de woestijn: onthecht zijn van materiële rijkdom (2). En dit nog biedt weer een overvloed aan informatie en video’s over Syrië, corona, geopolitiek en de Kerk.

P. Daniel

Flitsen

Verschillende liturgieën

In de Latijnse liturgie staat deze vierde zondag na Pasen Jezus als de Goede Herder centraal. Het is “Roepingenzondag”, waarbij bijzonder gebeden wordt voor priesterroepingen alsook roepingen voor het religieuze leven en uiteindelijk voor alle verantwoordelijken in  de christelijke gemeenschap. De Maronitische ritus viert eveneens de 4e paaszondag, zij het met andere lezingen. In onze Grieks-melchitische katholieke liturgie staat de genezing van de man die al 38 jaar verlamd was in het middelpunt (Johannes 5, 1-9). De orthodoxen vieren nu hun palmzondag en beginnen plechtig de Goede Week. We leven met hen mee.

Kruisdagen

In de Latijnse liturgie vóór Vaticanum II werden in de 6e week na Pasen, de dagen vóór  Hemelvaartsdag,  “kruisdagen” voorzien, waarbij men door de velden trok om de zegen af te smeken voor de vruchten van het land. Deze traditie begon in de 5e eeuw met de heilige Mamert in het Franse bisdom Vienne als boeteprocessie, werd in de 6e eeuw in heel Frankrijk overgenomen en in de 9e eeuw ook door Rome  als smeekgebed voor het bekomen van een goede oogst.

Ook bij bijzondere catastrofen werden deze processies doorheen de eeuwen  gehouden. Vorige week kregen we berichten en beelden van een ware sprinkhanenplaag in de Beka-vallei (Libanon), die vanuit Syrië zou gekomen zijn. Daarom hebben wij besloten maandag een eenvoudige  “kruisdag” te houden met de traditionele lange litanieën, gebeden en zegeningen.  Inmiddels schijnt de plaag door het Libanese leger bedwongen te zijn.

Hier doodgewoon, daar onvoorstelbaar.

Af en toe is er doktersbezoek vereist omwille van een opgelopen wonde of een ontsteking of wat ook. Voor de gezelligheid gaan  de fraters dikwijls samen. Na een telefoontje bleek de christelijke dokter van onze keuze vooral na 6 u ‘s avonds het rustiger te hebben. Bij aankomst in  de wachtzaal  waren er inderdaad maar 2 mensen. Tegen de muur hing de prijs aangekondigd van een consultatie: 2000 SP ( = ongeveer 0, 40 €!). Na afloop wilde de dokter echter geen geld aanvaarden, hij vroeg alleen gebed voor hem en zijn jong gezin. Vandaar naar de apotheker voor een zalf en pillen. Hetzelfde. Hij wilde niet dat we betaalden. Dit is niet altijd zo, maar toch dikwijls. Ook wanneer de dokter een moslim is. En denk nu niet dat de moslims spontaan in verering neervallen voor een katholieke priester of voor religieuzen. Velen weten uiteraard dat onze gemeenschap zich inzet voor de noden van het volk over geheel Syrië en ook voor allerlei projecten om de armsten van Qâra te helpen. Toch is er ook nog iets anders. Syrië was voor de oorlog een model van lekenstaat. De burgers behandelden elkaar als broeders en zusters, van welke godsdienst of afkomst ze ook waren. De oorlog heeft deze harmonieuze samenleving wel aangetast maar niet kunnen verwoesten. Buitenlanders die zich in Syrië komen inzetten zal men graag laten voelen dat zij welkom zijn en dat zij tot de Syrische familie behoren. Dat zullen  ze ook “doodgewoon” laten merken, wat in Europa doorgaans onvoorstelbaar is.

De Armeense genocide door Turkije

Vorige zaterdag hadden in Aleppo plechtige liturgische vieringen plaats ter herdenking van de 106e verjaardag van de Armeense genocide. Ze waren tevens de uitdrukking van de solidariteit met Syrië en de landen die de Armeense vluchtelingen  gastvrij hebben opgenomen. Op 24 april 1915 werden door  jonge fanatieke Turken, die de glorie van het Ottomaanse Rijk zagen verminderen, 200 Armeense leiders in Constantinopel aangehouden waarvan een aantal meteen werden omgebracht. Het was het begin van een genocide. Tussen 1915-1918 en 1920-23 zijn ‘n 1, 5 miljoen Armeniërs en ‘n 300.000 Assyriërs omgebracht, vermoord door het regime van jonge fanatieke Turken of door  uitputting omgekomen. Hoewel Turkije dit altijd heeft ontkend, blijft het huidige Turkse bewind ook nu nog de uitroeiing van de christelijke Armeniërs nastreven zoals in Afrin (NW Syrië). De Amerikaanse senaat heeft al in 2019 de Armeense genocide erkend, maar Joe Biden is de eerste president die het openlijk en formeel ook zo zegt. Mogelijk is dit de reactie van de VS op het feit dat Turkije vastgehouden heeft aan de aankoop van oorlogsmateriaal bij Rusland. Erdogan is zeer verontwaardigd en heeft de Amerikaanse ambassadeur al ter verantwoording geroepen. Turkije blijft bij de versie dat de Armeniërs gewoon omgekomen zijn omwille van de ellende van WO I en gedeeltelijk wegens hun misdadig gedrag, wat historisch evenwel totaal onhoudbaar is. De Armeense eerste minister Nikol Pashinyan is verheugd dat deze eerste holocaust van de 20e eeuw ook als zodanig erkend wordt.

Nvdr: Talloze Armeniërs belandden na hun uitdrijving, resp. vlucht in Aleppo. Beelden van de 106de herdenking:

Rusland en USA: frontaal tegenover elkaar in Syrië

Sinds begin 2020 zijn er rond Palmyra volgens de Russen 2 Russische soldaten gesneuveld bij aanslagen, ‘n 150 Iraanse soldaten en 1.200 Syrische soldaten. De Russische admiraal Alexander Karpov vertelde zondag dat er in de zogenaamde beveiligde zone in Idlib op enkele uren tijd door terroristen al 25 aanslagen gepleegd werden (op 27 april waren het er al 34). Het is duidelijk dat de buitenlandse mogendheden al het mogelijke blijven doen om Syrië kapot te krijgen. Toch werd inmiddels een belangrijk centrum van terroristen vernietigd. Het Russisch ministerie van defensie heeft op 19 april 2021 aangekondigd dat ze verschillende  bombardementen hebben uitgevoerd op een kamp ten N. van Palmyra waardoor ‘n 200 terroristen werden gedood, 24 pick-ups met zware machinegeweren en 500 kg springstof opgeruimd. Bijzonder revelerend is evenwel dat volgens het Russisch ministerie van defensie de terroristen op verschillende plaatsen waren opgeleid, ook in de streek van Al -Tanf, onder leiding van de VS en hun  illegale militaire basis aldaar! “De oorlog in Syrië, waar een indrukwekkend aantal buitenlandse krachten aan deelneemt, kan zeker nog voor verrassingen zorgen. Maar 2 zaken staan vast: de Russen hebben daar een vaste greep en zullen die niet lossen en de VS zullen alles doen  om te beletten dat Syrië zich kan heropbouwen met Russisch-Iraanse steun” (Antoine de Lacoste, 24 april 2021: syrie-200-djihadistes-tues-par-laviation-russe/).

Wijsheid uit de woestijn: onthecht zijn van materiele rijkdom (2)

In Alexandrië leefde een maagd die uiterlijk gewoon leek te zijn maar uitzonderlijk rijk en verschrikkelijk gehecht aan haar bezit. Ze had alleen nog een nichtje en daar wilde ze al haar rijkdom aan geven opdat die in de familie zou blijven. Aan armen,  behoeftigen of aan de kerk had ze nooit één cent gegeven. Ze wilde ook steeds meer rijkdom en geld vergaren.

De heilige Macarius was daar de priester en de overste van het hospice, waarin hij vele arme, zieke mannen en vrouwen opving en verzorgde. Hij wilde deze maagd eens en voor goed bevrijden van haar ziekelijke hebzucht. Macarius werd alom gewaardeerd om zijn leven en zijn inzet. Hij had ook vele relaties met alle soorten van mensen. Een van zijn vrienden was een steenkapper die inmiddels in het buitenland kostbare edelstenen verhandelde. En zo verzon de heilige Macarius het volgende verhaal. Hij vertelde aan de gierige maagd dat hij wist dat er zeer  kostbare edelstenen  te koop waren voor 500 stukken goud: hyacinten en smaragden[1]. Ze zijn, zo voegde hij er aan toe, in feite veel meer waard. Als je later enkele van deze edelstenen verkoopt, heb je al je geld al terug. Deze maagd smeekte hem de stenen voor haar te kopen en haastig ging ze 500 stukken goud halen en gaf ze hem. De heilige Macarius nam het geld en besteedde het, zonder haar iets te zeggen,  onmiddellijk voor de vrouwen en mannen in zijn hospice. De maagd was wat beschaamd om hem de volgende dag al te vragen of hij de stenen gekocht had. Ze bleef een tijd wachten tot ze hem in de kerk ontmoette en ze vroeg hem of hij de kostbare edelstenen gekocht had. Macarius antwoordde: “Toen je me het geld gaf, heb ik meteen de edelstenen gekocht. Je kunt ze komen bekijken, als je wil, en als ze je niet bevallen moet je het maar zeggen”.  De heilige Macarius nam de nieuwsgierige maagd mee naar het hospice en vroeg of ze eerst de hyacinten of de smaragden wilde zien. Het was voor haar gelijk. En zo ging hij met haar eerst naar boven, naar de zwaar zieke en verminkte vrouwen met verwond aangezicht. Hij zei: “dit zijn de hyacinten”. Toen hij naar beneden ging en de zieke mannen toonde zij hij: “dit zijn de smaragden”. De maagd was woedend en liep briesend naar huis. Een tijd daarna werd ze zwaar ziek. In deze ziekte kwam ze tot inkeer en begreep dat haar leven niet was wat God van haar wilde. Ze keerde terug naar de heilige Macarius en bedankte hem voor wat hij gedaan had. Bovendien meldde ze dat haar nichtje inmiddels gehuwd was maar plots kinderloos overleden.[2]

Théophane

[1] Rond 312 heeft keizer Constantijn het geld met goudstukken hervormd: ’n “aureus” = 1/72e van een pond  goud of 4,55 gr. Deze “aureus solidus” werd in het Grieks de “nomisma” genoemd en bleef gelden tot het einde van het Byzantijnse rijk. Het gaat hier over dit goudstuk.

[2] La vierge richt  in PALLADE d’Hélénopolis, Histoire Lausiaque, Abbaye de Bellefontaine, 1999, blz. 76-79.

En dit nog