Een verslag uit Syrië, zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

De westerse beschaving heeft een absoluut dieptepunt bereikt. God als Schepper van alles wordt openlijk bestreden. Jezus Christus als Verlosser van alle mensen, het christelijk geloof en de Kerk worden uitdrukkelijk en systematisch bespot, terwijl zij de pijlers zijn van de westerse beschaving.  De natuurwet (de tien geboden) wordt publiek afgewezen en de werkelijkheid openlijk ontwricht. Hierdoor wordt het huwelijk steeds meer vernietigd en het rijkdom van de seksuele verschillen van man en vrouw bewust vertroebeld. Waar geen eerbied is voor God is er ook geen eerbied voor de mens. Het menselijk leven wordt niet als onaantastbaar en heilig erkend, waardoor het doden van de zwaksten (bij het begin en aan het einde van het menselijk leven) zelfs tot een industrie uitgroeit. Hierdoor is ook de samenleving zelf ontwricht. Waarheid, rechtvaardigheid,  veiligheid en vrijheid horen niet meer tot ons dagelijks leven. De maatschappij wordt grotendeels beheerst door leugen, onrecht, geweld en dictatuur. Zo worden nu de kostbaarste vrijheden en persoonlijke grondrechten van de mensen ontnomen, onder voorwendsel van de corona.  De grootste dictators uit de geschiedenis konden slechts dromen van wat de westerse regeringen ons nu opleggen en bovendien zijn ze er in geslaagd langs gemanipuleerde media, om het volk zelf de schuld te geven, nl. omdat het zogezegd de gedwongen maatregelen niet  strikt genoeg opvolgt.

De perversiteit van de westerse samenlevingen weerspiegelt zich ook in hun buitenlands beleid. Westerse landen gaan zonder enige schaamte overal ter wereld soevereine landen, die hen niets misdaan hebben, zonder enige morele verantwoording bombarderen, wettige regeringen ontwrichten en hun bodemrijkdommen plunderen.

De meeste regimes die de westerse beschaving nu beheersen zijn verrot, mogelijk op een hoge uitzondering na zoals Hongarije. Het omverwerpen hiervan is niet alleen wettelijk verantwoord maar zelfs moreel verplicht, in de mate dat het in evenredigheid gebeurt en zonder geweld. Iedereen is geroepen hieraan mee te werken. Het volk moet de indringers en tirannen verdrijven, de ketens verbreken, de decadentie stoppen, de dictatuur afschudden, de vrijheden herstellen en het soevereine land met zijn waarden terug in handen nemen. Dit is overigens geheel in overeenstemming met resolutie 37/43 van de  Verenigde Naties (3 december 1982: het volk heeft het recht zijn onafhankelijkheid, nationale eenheid, bevrijding van vreemde koloniale machten, met alle middelen, zelfs met gewapende  strijd te verdedigen).

Zoals Frankrijk met de Franse Revolutie de hele westerse beschaving flink heeft verwoest, zo kan het nu ook de voorloper worden van een gewettigde strijd tegen een geheel ontaard regime om de authentieke christelijke en menselijke waarden te herstellen. Rémy Daillet-Wieleman heeft hierbij al het voortouw genomen met een oproep: “Voor een vredevolle en wettige staatgreep, met 82 maatregelen, waarvan 15 die onmiddellijk van kracht zijn”.

Bij  deze 15 horen: verbod op massale vergiftiging van de grond door chemische of kunstmatige middelen, verbod op installatie van 5 G, afschaffing van de verdragen van Lissabon, Maastricht en het Schengen akkoord (getekend door Europese bureaucraten over de hoofden van het volk), afschaffing van alle vormen van milieutaksen; verbod op massale vaccinatie, afschaffing van dwangmaatregelen opgelegd omwille van de corona en van de boetes hiervoor uitgeschreven; onderzoek naar de ministers en staatssecretarissen  sinds 1981. De andere maatregelen handelen over grondige hervorming van bankwezen, gerecht, onderwijs, voedselvoorziening, gezondheid, vereenvoudiging van de administratie, vrijheid van werken en beroepen, herstel van de openbare eerbaarheid, afschaffing van de 580 vormen van belastingen… Frexit, Frankrijk uit de EU, herstel van de soevereiniteit van het volk, opheffing van de vrijmetselaarsloges en van satanische en criminele organisaties en de leden vanaf de 33e graad moeten voor de rechter komen, afschaffing van subsidies voor abortus en opheffing van Family Planning en aanverwante organisaties, afschaffing van homohuwelijk en al wat er mee samenhangt. Iedere “dokter” die zich vergrijpt aan “chirurgie-charcuterie”  om personen van geslacht te veranderen wordt gestraft met 10 jaar effectieve gevangenisstraf, afbreken van heiligschennende beelden en heropbouw van monumenten en kloosters door de Franse Revolutie verwoest, afschaffing van de huichelachtige leuze “vrijheid, gelijkheid” en zoeken naar een nieuwe leuze, herstel van de monarchie…

De bijval voor dit uitgebreide voorstel is overweldigend. Ieder kan zich inschrijven om dit te steunen. Bovendien blijkt er in de VS een gelijkaardige staatsgreep bezig te zijn. De nieuwe staatssecretaris van defensie Chris Miller heeft gezegd dat alle oorlogen moeten stoppen en nu stelt hij dat de CIA moet ontmanteld worden. De CIA mag zelf  geen enkele geheime operatie meer opzetten, alles moet onder zijn gezag komen. (radio-quebec-coup-detat-mondial-la-cia-demantelee/ https://odysee.com/@Radio-Quebec:a).

Nvdr: Sinds pater Daniël het bovenstaande schreef heeft Facebook al het profiel van deze zgn. complotdenker verwijderd. U kunt hier alle videoboodschappen bekijken die hij wereldkundig maakte, o.a. over de Deep State, de Great Reset, Flynn, Big Pharma enz.

*******

De kloof wordt steeds groter tussen enerzijds degenen die door angst aangegrepen de opgelegde maatregelen strikt opvolgen en hierin openlijk in de media  geprezen en aangemoedigd worden en anderzijds degenen die inzien dat de dwangmaatregelen buitensporig zijn, wetenschappelijk onverantwoord, het maatschappelijk leven blijken te vernietigen en naar een werelddictatuur dreigen te gaan. Zij worden uit de media gecensureerd, dikwijls persoonlijk bedreigd en ontslagen.

We willen nu aantonen dat we de moed niet mogen opgeven en dat een grondige vernieuwing van maatschappij én geloof toch mogelijk zijn. Vandaar de informatie over deze ‘staatsgreep’ en verder de noodzaak van de uitbouw van een “huiskerk”. Vervolgens geven we het slot van de studie over Antiochië als roep om eenheid. En onder “En dit nog” vindt je verpletterend materiaal dat illustreert hetgeen we schrijven.

P. Daniel

Flitsen

Opdracht van Maria in de tempel - Wikipedia

De Opdracht van Maria in de tempel (21 november) is in de Latijnse liturgie slechts een gedachtenis, maar het is een groot feest in het oosten, dat kostbare tradities met meer liefde koestert. En zo hebben ook wij dit feest gevierd. De historische aanleiding is de wijding van “de nieuwe kerk van Maria” in Jeruzalem (543). Het feest verspreidde zich in de 7e eeuw in heel het oosten en tegen het einde van de 16e eeuw in het westen. Gegevens uit het apocriefe evangelie van de heilige Jakobus hebben hierbij een grote rol gespeeld, die overigens ook de moslims hebben overgenomen (We zagen ooit een prachtige moslim film over de kinderjaren van Maria, weliswaar met verschillende historische onnauwkeurigheden maar met een aangrijpend beeld over de zuiverheid van Maria en haar radicale toewijding aan God). Deze verhalen willen de voorbereiding van Maria op haar grootse taak illustreren en vooral haar totale toewijding aan God vanaf haar prille jeugd als “vlekkeloze hostie”, “heilige kelk”, “levende tempel en troon van de Koning”. Na de Eucharistie bidden we altijd een gebed tot de heilige Jozef, een gebed tot de heilige aartsengel Michael en zingen we  het Salve Regina.

Op de laatste zondag van het jaar in de Latijnse liturgie wordt het feest van “Christus Koning van het heelal” gevierd, uiterst geschikt voor de tijd waarin wij leven. Terwijl de grootste catastrofes ons overvallen, zegt Jezus ons: “Wanneer zich dit alles begint te voltrekken, richt u dan op en heft uw hoofden omhoog want uw verlossing komt nabij” (Lucas 21, 28).

Vandaag vieren we ons patroonsfeest: de heilige Jakob (Mar Yakub) de verminkte. Hij was van adel,  oorspronkelijk christen en de grote vriend van de Perzische koning Yasdagerd I (399-425). Hij leefde geheel ondergedompeld in de heidense cultuur van de aanbidding van de zon. Een brief van zijn vrouw en zijn moeder brachten hem tot inkeer. Hij besliste voortaan als christen te leven. De koning was zo woedend dat hij hem een voorbeeldige straf wilde opleggen door hem geleidelijk in stukken te laten snijden. Door zijn marteldood wilde Jakob zijn leven geven voor de eenheid van alle christenen. Bij de stichting van dit klooster in de 6e eeuw werd hij als patroonheilige gekozen.  Het rozenhoedje begonnen we met een processie, vertrekkend van het versierde doek met zijn afbeelding in de hal, eindigend in de crypte bij zijn icoon (zijn gouden oorbel wijst er op dat hij de gezant van de koning was). De vespers waren heel plechtig, al was het ditmaal zonder genodigden. Vooraf werd de nieuwe icoon gewijd en achteraf volgde, zoals steeds op feestdagen, de wijding van wijn, brood, graan en olie. Ieder wordt met gewijde olie gezalfd, neemt een stuk brood en doopt het in de wijn. Omdat het donderdagavond was begonnen we de nachtaanbidding  later.

Nvdr: meer info of de H. Jacob de Verminkte: klik hier

Enkele rijen olijvenbomen moeten nog geplukt worden, het ijzerwerk moet nog een laatste laag verf krijgen, de massa amandelen moeten ontbolsterd worden en er is een bestelling van kaarsen binnengekomen waardoor de machines terug in werking moeten gezet worden.

In Beiroet (Libanon) hebben we enkele nieuwe initiatieven van hulpverlening kunnen nemen vanuit de door moeder Agnes-Mariam gestichte organisatie “De Mensenzoon”. Er zijn  2 medische centra geopend waar de mensen gratis verzorgd worden en 2 ambulances gaan aan huis gratis de nodige verzorging geven. Dit alles dank zij de samenwerking met S.O.S. Chrétiens d’Orient,  UNFPA en uw financiële steun, waar voor we oprecht dankbaar zijn (foto’s achteraan).

Antiochië, een roep om eenheid (IV en slot)

De eenheid van het Lichaam van Christus in onze Melkietenkerk…

Laten we terugkeren naar onze eerste vraag: hoe wordt de eenheid van het Lichaam van Christus beleefd in ons Grieks-Melkitisch katholieke bisdom van Homs, Hama en Yabroud? We zijn nu in staat om een antwoord op deze vraag te formuleren. Maar laten we vooreerst luisteren naar het getuigenis van degenen die deze eenheid in onze lokale kerk nauw aan het hart dragen.  

Pater Georges Hadad, Grieks-Melkitische katholieke priester: “De orthodoxen beschouwen de Grieks-Melkitische katholieke kerk als separatisten. De Melkietenkerk wordt door de Grieks-Orthodoxe kerk als kerk geaccepteerd, maar niet op het niveau van de sacramenten. Maar dit hangt dan weer af van persoon tot persoon. Ik heb een Grieks-Orthodoxe bisschop gekend die met ons geconcelebreerd heeft. Laatst was ik op een bruiloft in Damascus, we dubbelcheckten of er geen bisschop aanwezig was en vierden toen samen de ceremonie, terwijl ik in Homs, tijdens eenzelfde ceremonie, niet eens mijn stola mocht dragen”.  

Pater Georges Luis, Grieks-Melkitische katholieke priester: “Ik ben blij dat ik Grieks-Melkitisch priester ben: ik ben verenigd met het Oosten en het Westen. Weet je, het is niet gemakkelijk voor de Orthodoxen om van het Westen gescheiden te leven. Wij, zelfs als de orthodoxen ons nog weigeren, voelen ons geestelijk met hen verenigd”.

Pater Paul, Antiochische Grieks-orthodoxe priester uit Damascus: “We zouden lang kunnen praten over de verschillende theologische visies die ons scheiden, maar ik concentreer me liever op wat ons verenigt.  Het is beter om de zaken te zien volgens het perspectief van de Vader: we zijn allen zijn zonen in Christus Jezus, het is mooi om deze verschillende uitdrukkingsvormen in het Lichaam van Christus te hebben. In de mate dat ik mijn relatie met Christus loslaat, neem ik afstand van mijn broeder en accentueer ik de verschillen; in de mate dat ik mijn relatie met Christus verdiep, verenig ik mij met mijn broeder en vergeet ik de verschillen; op dit niveau lijkt wat ons scheidt miniem omdat alles in de liefde wordt beheerd“.

Moeder Agnes Mariam van het Kruis, stichteres en algemeen overste van de Orde van de Eenheid van Antiochië (in het Grieks-Melkitische bisdom Homs): “Christus is niet polygaam, Hij heeft één kerk. De situatie van de Grieks-katholieke kerk ten opzichte van de Grieks-orthodoxe kerk is een situatie van echtscheiding, maar het is ook een geduldig afwachten. We zitten “tussenin”. Het is een positie die een sterkere getuigenis vergt, een sterkere trouw, een grenzeloze liefde voor beide partijen. We zijn geroepen om inclusief te zijn: oecumenische, universele liefde. Als iemand liefheeft, heeft hij geen reden nodig, hij heeft lief, punt. Christus wist dat hij aan het kruis zou sterven. Hij faalde vanuit menselijk oogpunt, maar het was door zijn totale zelfgave, zelfs tot in de dood, dat het zaad ontkiemde. Als de tarwekorrel alleen wil blijven, hoeft hij niet te sterven, maar als hij vrucht wil dragen, moet hij sterven (vgl. Joh. 12:24). Dat is onvoorwaardelijke liefde; is er iets mooiers dan lief te hebben en zich tussen de twee te bevinden? Jezus was “tussen twee”, Hij is zowel God als mens; de mensen hebben Hem niet ontvangen (vgl. Joh. 1, 11) en tegen zijn Vader zei Hij: “Waarom heb je Mij verlaten” (Mt. 27, 46)? De bemiddelaar is altijd “tussen twee”, het is dubbelzinnig, maar het is eigen aan de liefde om zo te handelen, om een brug te zijn“.

Is deze getuigenis van Moeder Agnes Mariam van het Kruis geen echo in onze tijd van de woorden van de gedenkwaardige patriarch Maximos IV, die de mooie en pijnlijke roeping van de Grieks-Melkitische katholieken zo goed tot uitdrukking bracht?

“De verdeeldheid van de Kerken is een bloedende wonde die we in het diepst van onze ziel voelen. Het probleem van de vereniging van de Kerken is onze grootste zorg, onze eerste zorg en de diepste wens van ons hart. Het is het doel waarnaar we met al onze krachten streven en waarvan we het verlossende slachtoffer willen zijn, zodat het gerealiseerd kan worden”[1].

En elders: “Voor ons kan de vereniging alleen maar een gezinsverzoening zijn (…). Voor ons biedt de reünie geen enkel persoonlijk voordeel. Integendeel, het draagt zelfs bij aan onze verdwijning als hiërarchische gemeenschap. Het is juist onze hoop dat, wanneer de vereniging plaats heeft, er geen sprake meer zal zijn van een Grieks-melkitisch katholieke kerk, maar van een oosterse kerk [tout-court], in wiens gelederen we zullen zijn getreden alsof we die nooit hadden verlaten”[2].

Laten we hier opmerken dat de Grieks-Melkitische Kerk dus bereid is te verdwijnen zodra deze vereniging “gerealiseerd” is.

Conclusie

Eenheid, de incarnatie van het Lichaam van Christus in onze lokale kerk? De kwalificatie van de stad Antiochië als “de Grote“, duidt die niet op haar roeping tot Eenheid, waarop wij onophoudelijk hebben aangedrongen. We hebben in het eerste deel de oorspronkelijke eenheid van het Lichaam van Christus bestudeerd die een tijd lang bestond tussen Joden en heidenen in de vroege Kerk van Antiochië. In het tweede deel en derde deel hebben we gezien hoe deze Kerk zich ontwikkelde, splitste, en voor ons de Melkietenkerk werd (v. 451) en meer specifiek de Grieks-Melkitisch Katholieke Kerk (1724). Dit is onze lokale Kerk, een brugkerk, die met heel haar ziel werkt aan de verzoening tussen Oost en West, en dus aan het herstel van de eenheid van het Lichaam van Christus. In het vierde deel tenslotte ontdekten we via de getuigenissen van hen die de eenheid liefhebben de dorst naar de ontologische eenheid van  het Lichaam van Christus. Deze volmaakte eenheid kan alleen maar origineel zijn, zoals Jezus, de Heer, zelf zegt: “In het begin…(was het niet zo…) Wat God derhalve heeft verbonden,  mag een mens niet scheiden” (Mc 10,6.9).

Fr. Jean

[1] P. Gaby Hachem, Primauté et œcuménisme chez les melkites catholiques à Vatican II, p. 24. http://melkitepat.org/studies/view/18, consulté le 24 octobre 2020.

[2] Patriarche grec-melkite Maximos IV, Orient catholique et unité chrétienne. http://melkitepat.org/studies/view/28, consulté le 24 octobre 2020.

Van de catacomben naar de huiskerk

Voor een vernieuwing  van de huisliturgie

De drie eerste eeuwen van christenvervolging heeft de christenen geleid naar de catacomben, waar ze in het verborgene de Eucharistie vierden als hun kostbaarste goed. In de eerste eeuwen hebben christenen het heidense  Romeinse Rijk over heel de lijn grondig beïnvloed door hun christelijke levenshouding. In de zomer van dit jaar hebben we daar vier bijdragen aan gewijd en aangetoond hoe heel de heidense cultuur uiteindelijk in zeven revoluties omgevormd werd tot christelijke waarden[1]. Toen het oppermachtige Romeinse Rijk instortte, stond het Kruis pal overeind.

Met de vrede van Constantijn, begin 4e eeuw, kon voor het eerst een plechtige liturgie gevierd worden in het openbaar. Het was een ongekende explosie van vreugde en vrijheid. Prachtige basilieken en kerken rezen als paddenstoelen uit de grond.  Over de hele wereld werd vervolgens de Eucharistie plechtig en in de grootste luister gevierd, wat alleen door atheïstische  dictaturen of een fanatieke islam werd verhinderd. In de Franse Revolutie werd vanaf de winter van 1793 geleidelijk de katholieke eredienst verboden. De “commune van Parijs” wilde het christendom uitroeien. Religieuze ordes en congregaties werden opgeheven en hun kloosters in beslag  genomen, de christelijke kalender werd afgeschaft, priesters en religieuzen werden massaal vermoord, duizenden kerken werden gesloten, geprofaneerd of verwoest. Het was anti-christelijke terreur voor “vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid”.

Nu zijn het “de grote westerse democratieën” die de grondrechten van godsdienstvrijheid en openbare eredienst  schenden, onder het voorwendsel van een virus. Zij die de Kerk tot heden sterk bekritiseerden om haar “autoritaire houding” en “dwingende moraal”, dikwijls ten onrechte, leggen zich nu slaafs neer bij de ergste persoonlijke vrijheidsberoving. Het huidige verbod op katholieke eredienst is een goede gelegenheid om weerstand te blijven bieden maar vooral om nog meer werk te maken van een creatieve vernieuwing van ons geloofsleven. De aandacht voor het gezin als huiskerk en de uitbouw van een huisliturgie is hierbij uiterst geschikt

De algemene roeping tot heiligheid van alle christenen is een van de sterke boodschappen van het Tweede Vaticaans Concilie, uitgewerkt in de dogmatische constitutie over de Kerk, Lumen Gentium, hoofdstuk V. Door hun doopsel delen alle christenen  in de profetische, priesterlijke en koninklijke zending van Jezus Christus. Zij hebben de taak om de maatschappij en het dagelijkse leven in al hun aspecten te heiligen en te doordringen met de geest van het Evangelie. Het gezin speelt een centrale rol. Het wordt ook uitdrukkelijk “huiskerk” genoemd (Lumen Gentium 11) of “huis-heiligdom” (Decreet over het lekenapostolaat, Apostolicam actuositatem, 11). Een meer uitgebreide uitwerking hiervan geeft Johannes-Paulus II in zijn apostolische exhortatie, Familiaris consortio, 21 en 85). Het gezin is de eerste plaats waar de menselijke en christelijke waarden intens kunnen  beleefd worden onder de leiding van de ouders, die de “bedienaren” zijn van deze huiskerk en in hun gezin het “algemeen priesterschap” uitoefenen. Het zijn de christelijke gezinnen die de grotere gemeenschap dynamiek en warmte geven. De Catechismus van de Katholieke Kerk (1993) werkt dit uit in de nr. 1655-8.

Vanaf het begin van het christendom waren er gezinnen die op intense wijze het geloof in Jezus beleefden en ware huiskerken vormden. Het joodse geloof bood hierbij een belangrijke inspiratie. Een vroom joods gezin is op vele wijze doordrongen van het geloof in de ene ware God en kent een echte huisliturgie in de viering van de sabbat. Het huis is in feeststemming gehuld en de tafel is mooi versierd. Moeder steekt de kaarsen aan en geeft het licht door, zoals zij het leven doorgeeft. Vader zegent. Allen zingen,  bidden, dansen en genieten van de maaltijd. Met de komst van Jezus Christus, die alle beloften van het Oude Verbond heeft vervuld,  hebben we nog veel meer redenen om de zondag feestelijk te vieren als de dag van de schepping en herschepping, de verrijzenis, als de dag van de gemeenschap van de Kerk rond de Eucharistie, als de dag van de mens met vreugdevolle ontspanning en gezamenlijke rust, als een uitverkoren dag. De zondag is de dag van de schepping (Vader), van de  verrijzenis (Jezus), van de Kerk en de Eucharistie (Heilige Geest), van de  mens, kortom de dag der dagen.[2] Al worden nu openbare Eucharistievieringen verboden, niemand kan ons beletten het wezen van ons geloof creatief te vieren in de huiskerk. De vervolgde christenen in de eerste eeuwen gingen ondergronds. Laten we hen nu navolgen op aangepaste wijze.

Maak een mooie gebedshoek in huis met een kruisbeeld, een beeldje of icoon van O.L. Vrouw, een Bijbel, een kaars, een bloemetje, een vaatje met wijwater en gewijde olie. Neem tijd om af en toe, ’s morgens en ‘s avonds  even te bidden, het Evangelie te lezen of de rozenkrans te bidden. Er zijn mensen die zich zo verenigen met onze zondagseucharistie om 12.00 u. Neem een missaal met de lezingen en gebeden van de zondag. Een TV mis volgen kan mooi zijn maar bidden in een eigen gebedshoek is meer persoonlijk, intenser en bewuster. Het kan een vernieuwing van uw leven en van uw gezin worden. Zij die dit al doen, zullen het volmondig beamen.

Voorstel: Wanneer je ons een foto stuurt van uw gebedshoek willen we de mooiste uithangen in onze hal of binnenkoer. En wie met onze zondagse Eucharistie geestelijk verbonden wil zijn zoals hoger beschreven, en ons uw naam opgeeft, willen we die naam tijdens de voorbeden voorlezen en voor uw intenties en die van heel uw gezin met onze gemeenschap bidden.

[1] XV/31-34, juli-augustus 2020; Mike AQUILINA, James L. PAPANDREA, Hoe het Christendom de beschaving heeft gered… en dit opnieuw moet doen, ’s Hertogenbosch, Betsaida/De Boog, 2020 (Oorspronkelijke uitgave: How Christianity saved Civilization: and must do it again, Manchester, Sophia Institute Press, 2019

[2] Meesterlijk uitgewerkt in  de apostolische brief Dies Domini van Johannes -Paulus II (31 mei 1998)

En dit nog