“No Other Land” heeft op de Berlinale de prijs voor de beste documentaire gekregen. Niet iedereen was daar gelukkig mee.De makers waren een Israëli en een Palestijn. Applaudisseren mocht, maar enkel en alleen voor de Israëlische regisseur, Yuval Abraham. De Israëli en zijn familie kregen doodsbedreigingen van kolonisten en hij kon zelfs niet naar huis terugkeren. De Duitse media vertaalden hun erfzonde door Abraham van antisemitisme te beschuldigen..
+ Hieronder vindt u de documentaire… niet meer. Een onzichtbare hand besliste de film te censureren. YT verklaarde doodleuk: “Deze pagina is niet beschikbaar. Onze excuses daarvoor. Probeer naar iets anders te zoeken.”
Filip Dewinter bond de kat de bel aan. De Bredabaan verkommert in snel tempo, zoals talrijke winkelstraten waarin de Vlaming zich niet meer thuis voelt.
We herinneren ons de Bredabaan als dé winkelstraat met een uitgebreid winkelaanbod, café’s, eetgelegenheden en een populaire markt om de hoek. In onderstaande video kan u onze herinneringen vanaf 09′ delen.
“Het winkelcentrum Bredabaan (1 km) is het veelzijdigste van alle randgemeenten. Zoekt U iets? De Bredabaan heeft het.” – verneemt u in de film.
Wie het interview van Tucker Carlson met de Russische president Poetin bekeken heeft, zal veel herkennen in de uiteenzetting van mevrouw Marie Thérèse ter Haar. Het is altijd nuttig eens te luisteren naar de tegenpartij.
In de nasleep van de ineenstorting van de USSR was samenwerking tussen Rusland en het Westen een streven. Echter, gedurende de afgelopen 20 jaar is de westerse politiek en berichtgeving over Rusland vrijwel altijd negatief geweest. Hoewel het terecht is om kritiek op een land te uiten, kan overmatige kritiek zich tegen ons keren. Deze video werpt licht op slechts één jaar van de Ruslandfobie.
Hoewel de dokters Joe Biden fit verklaarden voor zijn job, nam de Italiaanse TV de president van de Joe-Es-Eej op de korrel. De sociale media wereldwijd verspreidden het heuglijke bericht:
… en veelzeggend beeldmateriaal opnieuw publicaties. Da’s wat we nu zullen proberen tot de rechterhand inzetbaar is.
Maak kennis met de nieuwe “Miss”ie Germany, die de erfzonde der Duitsers op de korrel neemt. “Hass” – haat dus – lijkt wel het sleutelwoord op weg naar het schoonheidskroontje…En ze merkt zelf niet hoe afstotend ze overkomt. Ze denkt dat alles dik in orde is als ze maar dikwijls genoeg haar “missie” vertaalt door “haat” en “racisme” te kwelen.
Op sociale media vraagt men zich af of de jury met blindheid geslagen werd…
Werkgevers smeken om niet-Europese importarbeid. In een opiniestuk herhaalt VOKA zijn pleidooi voor een voortzetting en uitbreiding van het arbeidsmigratiebeleid dat door N-VA-minister Muytters opgezet werd als antwoord op de krapte op onze arbeidsmarkt. Daarbij stelt de patroonsorganisatie zelfs dat het noodzakelijk is (laagbetaalde) arbeid te importeren voor onze welvaart. Is de definitie van welvaart van VOKA eigenlijk wel dezelfde als die voor de rest van Vlaanderen?
De werkloosheidsgraad bedraagt in het derde kwartaal 2023 3,5% in Vlaanderen. Volgens VOKA ligt daar niet veel marge meer. De werkloosheidsgraad bedraagt echter 8.3% in het Waals Gewest en 10% in het Brussels Gewest. Bovendien bedraagt de werkloosheid in Spanje de laatste jaren rond de 12%, die in Italië meer dan 7.5% en die in Portugal ruim boven de 6%. Er zijn dus mensen te activeren in Vlaanderen, nadien in Wallonië, en indien nodig in de rest van de Europese Unie, waar de gemiddelde werkloosheidsgraad tussen rond de 6.5% fluctueert. Er zijn miljoenen beschikbare arbeidskrachten in de eengemaakte Europese arbeidsruimte.
Toch blijven steeds meer niet-Europese arbeidsmigranten naar Vlaanderen komen. In 2023 waren dat er 16.700. Gemiddeld 53% meer dan voorgaande jaren. Dat terwijl de krapte op de arbeidsmarkt verbeterde. In 2022 waren er 1.7 werkzoekenden per vacature, in 2023 waren dat er 2.3. De correlatie tussen arbeidskrapte en arbeidsmigratie is dus stilaan aan het verminderen.
Om als niet-Europeaan toegang te krijgen tot de arbeidsmarkt moet je een toelating krijgen tot die arbeidsmarkt in de vorm van een werkvisum. Normaal gesproken wordt door het Departement Werk & Sociale Economie dan een concentrisch beleid gevoerd. Voor elke individuele aanvraag wordt dan een arbeidsmarktonderzoek gevoerd. Dit onderzoek geeft voorrang aan de activering van de plaatselijke arbeidsreserve en zet in op interregionale mobiliteit met Brussel en Wallonië. De werkgever moet elke aanvraag staven met bijzondere economische en sociale redenen. Hij dient aan te tonen dat hij voor de vacature kandidaten gezocht heeft op de plaatselijke arbeidsmarkt, vervolgens op de Europese arbeidsmarkt, en dat deze zoektocht vruchteloos is gebleken.
In 2019 riep de toenmalig Vlaams minister van Werk Philippe Muyters van N-VA de knelpuntberoepen in het leven. Zo trachtte de N-VA de voorwaarden voor arbeidsmigratie verder te versoepelen. In werkelijkheid ging het om laag- en middelgeschoolde migratie, waarbij geen individueel arbeidsmarktonderzoek meer moest gebeuren. Indien iemand een job van de knelpuntberoepenlijst wou uitoefenen, kreeg die bijna automatisch een toelating tot arbeid. “We moeten ook ver buiten de grenzen op zoek gaan. We hebben werkende mensen nodig om onze welvaart op peil te houden en om de kosten van de vergrijzing te kunnen dragen.”, zei Muyters toen. De niet-Europese migranten gingen dus onze pensioenen betalen.
Sinds 2019 is het aantal niet-Europese migranten dat naar Vlaanderen komen als knelpuntberoeper dan ook fors gestegen. In 2019 waren slechts 700 toelatingen tot arbeid als knelpuntberoep, in 2022 waren dat er al 3.565. Een stijging van maar liefst 509%. De sluizen van de arbeidsmigratie staan wagenwijd open, en zullen enkel blijven stijgen. De top 3 van beroepen in 2022 waren bestuurder trekker-oplegger (1350), chef-kok (281) en zorgkundige (212).
Meer dan de helft van de knelpuntberoepers komt uit twee herkomstlanden, namelijk Turkije en Marokko. 47.8% van alle knelpuntberoepen komen uit Turkije, 10.5% komt uit Marokko. India vervolledigt de top 3 met 6.6%.
Bijna iedereen die hier wil komen werken, mag ook komen werken. In 2022 waren er 20.199 aanvragen om in Vlaanderen te komen werken. Slechts 637 weigeringen staan daartegenover. Dat wil zeggen dat het weigeringspercentage slechts 3.15% bedraagt. Nochtans zou er een strikt arbeidsmarktonderzoek aan vooraf moeten gaan. In realiteit moet men zes weken een vacature op de website van de VDAB publiceren, en als geen geschikte kandidaat zich aanmeldt, krijgt men een werkvergunning voor niet-Europese importarbeid. Hoeveel werkloze Spanjaarden zouden zo naar die website van de VDAB surfen denkt u? Nu staat de deur dus open, en is iedereen blijkbaar welkom.
De stelling dat wanneer een migrant werkt, belastingen betaalt en dus bijdraagt een stijging van de welvaart zou inhouden, is een simplisme dat enkel nog door VOKA en andere neoliberalen wordt uitgedragen. De realiteit leert immers dat het soort werk van cruciaal belang is, en dat bijkomende sociale rechten ook in rekening gebracht moeten worden. Een arbeidsmigrant brengt een kettingmigratie teweeg. Hij kan immers gezinshereniging uitoefenen met de echtgenoot, de wettelijke partner en minderjarige kinderen. Bovendien hebben die minderjarige kinderen recht op kinderbijslag. Wanneer het kind in Vlaanderen verblijft bestaat dat recht zeker, en wanneer het kind buiten de EER verblijft, kan het dankzij bilaterale akkoorden nog altijd vanuit pakweg Marokko, Tunesië, Algerije of Turkije recht hebben op kindergeld. En dat allemaal vanaf dag één van tewerkstelling in Vlaanderen. Open grenzen en open sociale zekerheid, zèlfs al is het via arbeidsmigratie, gaan eenvoudigweg niet samen.
Dr. Jan van de Beek bracht onlangs zijn studie ‘de Grenzenloze verzorgingsstaat’ uit. Daarbij berekende hij met zijn team van economen de kostprijs van migratie voor Nederland. In tegenstelling tot in België is daar immers bijzonder veel data over beschikbaar. De Nederlandse samenleving en economie zijn echter erg vergelijkbaar met Vlaanderen, dus we kunnen hier toch belangrijke lessen uit leren.
Allereerst moet de totale kostprijs van een arbeidsmigrant gedurende zijn volledige verblijf in de samenleving in overweging worden genomen. Daarnaast is het essentieel om ook de bijdrage van de volgende generatie mee te rekenen, aangezien we ook investeren in het onderwijs van de kinderen van de huidige gastarbeiders.
Uit onderzoek blijkt dat de herkomstregio en het opleidingsniveau belangrijke voorspellers zijn voor de kostprijs van migratie. Arbeidsmigratie uit Afrikaanse en Arabische landen vertoont vaak een laag opleidingsniveau, wat resulteert in hogere ontvangsten aan sociale voorzieningen dan economische bijdragen. Hierdoor neigen deze migranten ook vaker naar permanente vestiging, wat niet alleen financieel negatief uitvalt voor de samenleving, maar ook gepaard gaat met multiculturele conflicten en sociale spanningen.
Een concreet voorbeeld toonde aan dat een Turkse gastarbeider in de eerste generatie €21.000 bijdroeg, maar in de tweede generatie €68.000 kostte, wat neerkomt op een nettoverlies van €41.000 voor de samenleving. Dit onderstreept dat arbeidsmigratie, vooral uit laagopgeleide regio’s, een langdurige financiële last kan betekenen.
Circulaire migratie, waarbij hoogopgeleide arbeidsmigranten tijdelijk hier werken en dan terugkeren, is een uitzondering. Zulke migranten dragen significant meer bij dan ze ontvangen. Bijvoorbeeld de Amerikaanse manager of Japanse ingenieur brengen maar liefst €624.000 op, terwijl de tweede generatie slechts €2.000 kost. Dr. Van de Beek concludeert dat arbeidsmigratie, vooral bij laagopgeleide groepen, een negatieve impact heeft op de welvaart van de samenleving.
In reactie op zwaar en ongezond werk in steenkoolbekkens na de Tweede Wereldoorlog, importeerden steenkoolbazen arbeidskrachten uit landen als Italië, Spanje, Griekenland, Turkije en Marokko om het arbeidstekort aan te vullen. Oorspronkelijk bedoeld als tijdelijke krachten, bleven deze gastarbeiders zich vestigen.
Nu worden we geconfronteerd met een nieuw soort gastarbeid. Het verschil is echter fundamenteel: nergens wordt nog gesproken over de tijdelijke aard. Sterker nog, laaggeschoolde arbeidsmigratie is allesbehalve circulair. Wanneer zij zich in ons land vestigen, blijven zij. Het huidig beleid is daar dan ook op ingesteld. Een toelating tot arbeid, inclusief gezinshereniging en kinderbijslag. Arbeidsmigranten die hier meer dan 5 jaar verbleven hebben, hebben de kans om hun verblijfsvergunning op basis van arbeid om te zetten naar een onbeperkt verblijfsrecht. Indien de arbeidsmigrant een verblijfsrecht van onbepaalde duur krijgt, kan hij dan ook Belg worden. De arbeidsmigrant moet enkel nog blijk geven van maatschappelijke integratie en voldoende talenkennis. De maatschappelijke integratie kan bewezen worden door de loutere tewerkstelling. Enkel nog een A2-niveau Nederlands is dan vereist. Wie hier dus 5 jaar werkt en de kennis heeft van het Nederlands van de gemiddelde 6-jarige, kan makkelijk Belg worden. Win for life.
Niet enkele hogere lonen zijn een aanzuigeffect voor arbeidsmigranten, het is vooral het traject van 5 jaar, waarna ze zich hier levenslang kunnen vestigen als Belg, met dezelfde rechten en sociale bescherming als iemand die hier geboren is.
Wanneer VOKA de term welvaart hanteert, maakt het een louter bedrijfstechnische oefening. Er is een tekort, dat tekort moet ingevuld worden, en zo kan de ter beschikking gestelde arbeid meerwaarde creëren voor een bedrijf. Van daaruit kan een percentage belast worden.
Door welvaart in een vacuüm op deze wijze te interpreteren, stelt VOKA zich ronduit volksvijandig op. VOKA negeert bewust de kosten van de kettingmigratie. VOKA negeert bewust de kosten van kinderbijslag. Ze negeert de levensloopkost van een arbeidsmigrant die na 5 jaar Belg kan worden. Ze negeert de kost op het socio-cultureel weefsel. Ze negeert de kost op het woonbeleid, waar Vlaanderen (inclusief onze Vlaamse hoofdstad Brussel) het dichtstbevolkte land is in Europa. (581 inwoners/km2)
Volgens VOKA is er geen voor de hand liggende mirakeloplossing om de krapte op de arbeidsmarkt op te lossen. Het erkent de noodzaak van activering en interregionale mobiliteit, maar dat ‘vereist een andere aanpak van het arbeidsmarkt- en uitkeringsbeleid in Wallonie wat binnen het huidige politieke kader zeker niet evident wordt.’ Een oproep om op het Vlaams Belang te stemmen dus. Wij pleiten immers voor de volledige fiscale en sociale splitsing van België. Daardoor wordt Wallonië geresponsabiliseerd, en krijgen wij Vlamingen de instrumenten in handen om een doorgedreven politiek te voeren aangepast aan onze socio-economische realiteit.
VOKA stelt verder dat verdere digitalisering en automatisering een oplossing kan zijn. Meer groei met minder mensen. Ook dat behoort tot de kern van de oplossingen die Vlaams Belang op ons socio-economisch congres voorstelde. Productiviteit is de strategische economische keuze die we maken voor een toekomstgerichte, duurzame en slimme economie van morgen.
In één adem zegt VOKA echter dat niet-Europese importarbeid óók onontbeerlijk is, zelfs voor migranten zonder specifieke diploma’s. Opnieuw winnen de korte termijn private belangen het van de lange termijnvisie voor onze volksgemeenschap. Op termijn moeten we het met minder mensen doen, maar eerst gaan we nog tienduizenden laagopgeleide profielen naar Vlaanderen halen. De problemen op de lange termijn zal de samenleving wel oplossen, zolang werkgevers nog een paar jaar hun winsten kunnen maximaliseren.
De mirakeloplossing bestaat wel. Alleen is het oplossing voor Vlaamse welvaart in al zijn facetten, en niet voor de welvaart van de patroons van VOKA. De arbeidstekorten vandaag, zijn het gevolg van denataliteit in het verleden. Als we dat niet aanpakken, zullen die tekorten blijven, en steeds groter worden. Een doorgedreven gezinspolitiek zoals Hongarije uitvoert is het antwoord voor een gezonde demografie. Ten tweede is productiviteit de basis van een slimme economie. Daarvoor moeten we de mogelijkheden van robotisering, automatisering, informatisering en vooral Artificiële Intelligentie ten volle omarmen. Meer produceren met minder mensen door slimmer te werken. Hier tonen landen als Japan die met gelijkaardige demografische problemen te maken hebben de weg. Op die manier beschermen we de welvaart van velen, tegen de welvaart van enkelen.
De import van kortgeschoolde, laagproductieve en vooral laagbetaalde arbeid van buiten de Europese Unie is niet duurzaam, niet effectief, en eigenlijk ronduit parasitair. Daarmee keert VOKA zich tegen de belangen van de Vlamingen.
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid Vlaams Belang, I & D Fractie
De zesde eigenschap van ons mens-zijn is de gave van zichzelf. De mens vindt zijn hoogste ontplooiing in het geven van zichzelf, in vrijheid en liefde voor anderen. We leiden dit af van het feit dat we geschapen zijn naar Gods Beeld en Gelijkenis. Jezus heeft ons een God geopenbaard die Drie in Eén is, een gemeenschap, een familie, een stroom van gevende en ontvangende liefde. De Vader geeft en deze gave is de Zoon. De Zoon “ver-geeft”, in de zin van bovenop geven, ook nog wanneer men gekwetst of afgewezen wordt. En de wederzijdse stroom van liefdevolle gave van zichzelf tussen Vader en Zoon is de heilige Geest. Welnu, naar het beeld van deze God zijn wij geschapen.
De “inwoning” van deze God dragen wij allen en voor altijd in ons wezen mee. Zo is de gave van onszelf ook voor ons een wezenskenmerk. Al lijkt het tegenstrijdig, we worden onszelf door onszelf te overstijgen. We bereiken onze diepste ontplooiing door ons zelf te geven. Jezus zegt het zo: “Want wie zijn leven wil redden zal het verliezen. Maar wie zijn leven verliest omwille van Mij en het Evangelie, zal het redden” (Marcus 8, 35). Het Tweede Vaticaans Concilie spreekt over een gelijkenis tussen de goddelijke personen en ons. “Deze gelijkheid wijst er op, dat de mens, die op aarde het enige schepsel is dat om zichzelf door God is gewild, zichzelf alleen volledig kan vinden in de oprechte gave van zichzelf” (Gaudium et spes, Pastorale constitutie over de Kerk in de wereld van deze tijd, nr. 24). Planten en dieren kunnen gebruikt worden voor een ander doel, nl. om de mens te dienen of te voeden. Een mens mag niet als middel gebruikt worden voor iets of iemand anders. Wordt een mens verzorgd, dan moet dit gebeuren voor hemzelf en niet om de wetenschap of een ander te dienen. Je mag een nier afstaan om het leven van uw broer te redden, maar dan moet het wel uw eigen vrije keuze zijn. Zelf komt de mens pas tot algehele ontplooiing door zichzelf te geven.
In de huidige openbare opinie is er nagenoeg geen aandacht voor “het geven van zichzelf”. Onze tijd hecht veel waarde aan “assertiviteit”, het opkomen voor eigen rechten, de zelfbeschikking, de zelfontplooiing, eigen gevoelens koesteren, het onbeperkt nastreven van genot en plezier, het doorbreken van taboes … Mogelijk bevatte deze stroming in oorsprong enige gerechtvaardigde reactie op een te grote miskenning van eigen gevoelens en eigen aard. In zijn huidige trend is deze levensstijl van onbeperkte eigen zelfontplooiing evenwel in feite zelfvernietigend, vooral op moreel gebied. Enkele seksuologen en een “Vlaams expertisecentrum voor seksuele gezondheid” zijn hiervan een duidelijk voorbeeld. Alle schroom en gezonde schaamte willen ze afbreken. Zij ijveren zogenaamd voor preventie van seksuele overdraagbare ziektes maar in feite zijn ze gericht op het afbreken van zogenaamde taboes en zijn geobsedeerd door het vluchtig genot van “plezante seks”. Uiteindelijk is hun strijd gericht tegen de katholieke moraal. En die willen ze de kinderen op zo jong mogelijke leeftijd ontnemen om hen een seksuele opvoeding op te dringen waarvoor ze nog niet rijp zijn. Met seksuele organen van man en vrouw in plastiek willen ze aanschouwelijk aantonen op welke wijze het meeste “plezier” te vergaren valt, waar de gevoelige plekken liggen… Op geen enkel ogenblik is er enige aandacht voor opvoeding tot het ware, diepere menselijke geluk en verantwoordelijkheid. Het gaat enkel om de biologische, technische, vluchtige beleving van seksueel genot.
Een mens die even nuchter nadenkt begrijpt onmiddellijk dat men hiermee kinderen én volwassenen in een verslaving duwt die hen voor de rest van hun leven naar de psychiatrie of de depressie kan leiden. Ouders die protesteren tegen dergelijke opgedrongen, vroegtijdige seksopvoeding aan hun kinderen, krijgen dan te horen dat het allemaal verantwoord is omdat het op zogenaamd deskundige wijze gebeurt onder leiding van het “Vlaamse expertisecentrum”! Wat een waanzin. Het is een soort zelfmoord met deskundige assistentie. Wie zal het gelukkigste zijn: een jongen die alleen maar geleerd heeft op veilige wijze vluchtig plezier te zoeken bij een meisje of een jongen die geleerd heeft zichzelf te beheersen en zich met al zijn gaven voor een ander belangeloos in te zetten? Welke vader zal het gelukkigste zijn: hij die alle trucjes kent van seksueel genot of hij die werkt en zich iedere dag inzet om een vrouw en kinderen te onderhouden die van hem houden en waarvan hij houdt?
Het diepe en blijvende menselijk geluk is veel meer dan vluchtig seksueel plezier. De muffe bekrompenheid van sommige “seksuologen” en van een “expertisecentrum voor seksuele gezondheid” is in feite een bewuste, criminele opvoeding tot zelfvernietiging. Ze is vernietigend voor het diepere, blijvende menselijk geluk, omdat zij het “geven van zichzelf” als wezenskenmerk voor een gelukkig mens zijn totaal negeert. Ook in het huwelijk is de seksuele éénwording slechts een middel, het doel is de liefdevolle geestelijke éénwording door de wederzijdse gave van zichzelf. Wanneer het middel als doel wordt nagestreefd, ontstaat er diepe ontgoocheling en frustratie, bron van zoveel onderling geweld. Blijkbaar lijden velen hieronder en belemmeren hun algehele geestelijke gezondheid zonder het zelf te beseffen. En zal een echtpaar dat meer liefdevol, geestelijk één is, ook niet gelukkiger zijn met hun lichamelijke éénwording?
De wijze waarop Jezus zijn leven gegeven heeft tot op het kruis blijft, hoe dan ook, voor ieder mens en voor iedere levensstaat het hoogste voorbeeld en de bron. De Poolse priester Maximilaan Kolbe (+ 1941) zag in het concentratiekamp hoe een vader van een groot gezin willekeurig tot de hongerdood werd veroordeeld en bitter weende. Hij bood zichzelf aan om in zijn plaats te sterven, wat aanvaard werd. De blik van deze martelaar was blijkbaar zo zuiver en sterk dat zijn beulen hem niet eens konden verdragen. De huisvader overleefde het concentratiekamp. De daad van “gave van zichzelf” was voor pater Kolbe de bekroning van een heel leven van zelf vergeten liefde, waardoor God wonderen kon verrichten in zijn leven. Hij heeft o.a. de grootste Japanse uitgeverij geleid, zonder één cent te bezitten en zonder de taal te kennen, alleen om het Onbevlekt Hart van Maria te eren!
De diepste roeping van ieder mens, in welke levensstaat hij of zij ook leeft, ligt in deze gave van zichzelf. De mens is als zijn oog, aldus Viktor Frankl. Een oog dat zichzelf ziet is ziek. Ons oog dient om anderen te zien. Zo komt ook een mens maar tot zijn diepste zelfontplooing door zijn dienstbaarheid aan anderen.
In de oosterse liturgie is de voorbereiding op de grote vasten al begonnen. Na de korte cyclus van de Menswording (rond de Geboorte van Christus) volgt de lange cyclus van de Verlossing (met Pasen). In de oude Latijnse liturgie was dit de zondag van “Septuagesima”, gevolgd door de zondag van Sexagesima en Quinquagesima, nl. de 70e, 60e en 50e dag voor Pasen. Het zijn meer symbolische benamingen, verwijzend naar de 70 jaar slavernij van het joodse volk in Babylon (in feite de 63e, 56e en 49e dag voor Pasen). In de oosterse liturgie werd deze zondag het Evangelie van de verloren zoon gelezen als oproep tot bekering, nadat de zondag daarvoor het Evangelie van de farizeeër en de tollenaar gelezen is als uitnodiging tot een houding van nederigheid.
We vieren op 2 februari de feestelijke byzantijnse liturgie van “O.L. Vrouw Lichtmis” of de “Opdracht van de Heer” in de tempel, dat de kerstkring definitief afsluit. Dit feest is oorspronkelijk “de zuivering” van Maria, die haar Eerstgeborene ter wereld bracht (volgens Exodus 13, 2 en Leviticus 12, 6).
Hoewel noch Maria noch Jezus deze zuivering 40 dagen na de geboorte nodig hebben, willen zij onder de Wet staan om deze tot vervulling te brengen. Dit feest wordt hier “hypapante” of “ontmoeting” genoemd. Het is de ontmoeting van de Heer Jezus met zijn volk, de ontmoeting van het N.T. met het O.T. of van het Evangelie met de Thora. Het is ook zijn manifestatie. Simeon wordt op oosterse iconen voorgesteld als profeet en priester. Hij zegent het gezin. Hij voorspelt Jezus als het licht voor de volkeren en de grote rol die Maria door haar lijden zal innemen in het verlossingswerk. Ook in het oosten is dit “feest van de Heer” een belangrijk “Mariafeest”. “Vandaag is de Heilige Maagd, hoger en heiliger dan het Heiligdom, de tempel binnen gegaan om aan de wereld Hem te tonen die de Wet heeft gegeven en voltooid” (Grote Vespers). Vanaf de 4e eeuw verspreidde dit feest zich al vanuit Jeruzalem over heel de Kerk. In de Latijnse kerk bleef de oude kaarsjesprocessie bewaard.
“… Je hoort opiniemakers wel eens fulmineren over de democratie die afglijdt naar de dictatuur van de meerderheid. Wel hierover gaat dat. Dat die verdomde burger niet dezelfde verheven inzichten heeft als zij. Dat die aan het bureau in Brussel slim bedachte regeltjes, maatregelen en formulieren op het terrein niet blijken te werken. De burger volgt niet gedwee. Dat ligt niet aan hun weloverwogen beleid, maar aan de burger, vinden ze.
De burger en de politieke elite wantrouwen elkaar. Maar hoe los je dat op? Want de burger volgen, dat is toegeven aan de dictatuur van de meerderheid en af van het pad van de waarheid.
De gemiddelde brave Vlaming komt niet op straat. Die vloekt voor de tv en gaat in stilte met zijn wantrouwen naar het kieshokje.”
