1. ‘Beloken’ is het voltooid deelwoord van het werkwoord ‘beluiken‘: (af)sluiten. Met Beloken Pasen wordt de paasweek (‘het paasoctaaf’, acht dagen vanaf Pasen) afgesloten.
2. In het Jubeljaar 2000 riep paus Johannes Paulus II deze dag uit tot Zondag van de Goddelijke Barmhartigheid.
3. In het Latijn heet Beloken Pasen Dominica in albis (zondag in het wit), een verwijzing naar witte doopkleren van de doopleerlingen. Vroeger droegen christenen die op de paasnacht waren gedoopt acht dagen lang een wit kleed, symbool van hun nieuwe geboorte. In Duitsland wordt Beloken Pasen daarom vaak Witte Zondag genoemd.
4. In het Engels luidt het Quasimodogeniti Sunday, letterlijk: Zoals pasgeborenen. Dit is een verwijzing naar de eerste woorden van de bijbeltekst:
Weest als pasgeboren kinderen begerig naar de geestelijke, onvervalste melk, die u wasdom zal schenken ter zaligheid. Gij hebt immers al geproefd van de zoetheid des Heren. (1 Petrus 2,2-3).
5. De klokkenluider van Notre Dame uit het gelijknamige boek van Victor Hugo krijgt de naam Quasimodo omdat hij op Beloken Pasen te vondeling is gelegd.
6. J.S. Bach schreef voor Beloken Pasen de cantate Halt im Gedächtnis Jesum Christ (luister hieronder).
7. In de bijhorende evangelietekst (Joh 20, 19-31) lezen we dat een week na Pasen ook de apostel Thomas zijn intussen spreekwoordelijke scepsis laat varen – door Caravaggio zo aanschouwelijk verbeeld in De Ongelovige Thomas. Jezus’ antwoord luidt ietwat laconiek:
Omdat ge mij gezien hebt gelooft ge? Zalig die niet gezien en toch geloofd hebben. (Joh 20,29)
Het vlöggeln is voor de rooms-katholieken uit Ootmarsum een onderdeel van de festiviteiten rondom Pasen. Het vindt plaats op Eerste Paasdag en wordt op Tweede Paasdag herhaald. Deze zondag begint in Ootmarsum met een rondgang rond de katholieke kerk door de acht Poaskearls, de Paascommissie, samen met de volwassen mannen. Bij deze rondgang rondom de kerk, de Rondgang om de Wheme, worden de twee paasliederen gezongen. Later in de middag begint het daadwerkelijke vlöggeln. De bevolking en toeristen komen dan bijeen bij de ‘boaken’, het paasvuur op de Paaskamp, een weiland vlak buiten het stadje. Hier wordt gewacht op de Poaskerels. Rond vijf uur lopen de Poaskerels rondom de ‘boaken’. Vervolgens geven ze elkaar een hand en lopen ze al zingend naar beneden, richting het centrum.[1]
De Poaskearls zijn acht katholieke, vrijgezelle mannen, die bovendien niet van plan zijn in de komende vier jaar te trouwen. Voorheen gold de regel dat ze in Ootmarsum geboren moesten zijn, thans is het voldoende dat ze bij hun geboorte in Ootmarsum woonden (omdat de geboorte veelal in een naburig ziekenhuis plaatsvindt). Men is als regel vier jaar Poaskearl, elk jaar worden de twee oudste Poaskearls vervangen. Lees verder…
Vooraf gegaan door de Paaskerels (ongebonden jongens in lange regenjas met hoed) trekken de deelnemers tijdens de Pasen hand in hand door het stadje, onder het zingen van middeleeuwse Paasliederen. Komt men langs een woning waar midden in de openstaande deur een deurpaal ( een z.g. stiepel ) staat dan loopt men daar omheen.
Bij de paasgebruiken in Denekamp wordt dan de paasstaak gehaald op het Singraven. De staak wordt teruggesleept naar Denekamp, opgezet naast het paasvuur en verkocht. ‘s Avonds wordt de teerton aangestoken, waarna het paasvuur ontbrandt.
Franz Liszt begon als pianovirtuoos en componist van halsbrekende huzarenstukjes. Hij eindigde als een diep-spiritueel mens, werd tot subdiaken gewijd en componeerde verstil(len)de muziek waarin elke noot ertoe doet. Daarbij hoort Via Crucis (1879) voor piano (of orgel), koor en vocale solisten. Het werk volgt de 14 statiën van Jezus’ kruisweg.
Terwijl Disney in de beschaafde VSA volop de meergeslachtenkaart trekt, worden in het barbaarse Rusland prachtige christelijk-geïnspireerde tekenfilms geproduceerd.
Maak kennis met de Russische Peter en Fevronia. In 2017 veroverde het de Russische bioscopen en in 2020 werd de film in het Engels ondertiteld. En nu kan men hem op het internet terugvinden.
En neen, het gaat niet om het veelvoud van geslachten en rassen. De film houdt zich aan de traditionele waarden zoals geduld, eerlijkheid, liefde, huwelijk, moed, begrip, vergiffenis, gebed en het geloof in Christus. De twee hoofdpersonen, Peter en Fevronia, de patroonheiligen van het huwelijk en het gezin, komen dikwijls voor in kerken; de filmproducenten maakten er een boeiend verhaal van, waarbij de hoofdpersonen zorgden voor de inspiratie.
Prins Peter bestrijdt draken en zijn geliefde Fevronia zet in op kruiden en gebed om hem te genezen.
Een bekende compositie van John Tavener is “The Lamb”, dat meestal met kerstmis wordt gezongen. Volgens onze bescheiden mening zijn de engelenstemmen van het Tenebrae koor ook op Witte Donderdag te genieten.
In de aanloop naar de Goede Week overwegen we het lijdensverhaal van Jezus. Volgens René Girard heeft Jezus Christus, door het geweld tot het einde te ondergaan en hieraan zelf op geen enkele wijze deel te nemen, de structuur van iedere menselijke godsdienst ontworteld (Des choses cachées… blz. 201). Alle beschavingen zijn als een godsdienst met een ‘sacraal offer’, nl. de uitschakeling van de schuldige van het kwaad. En dit wordt gezien als een heilige plicht. De ‘hogepriester’/het gezag neemt hiertoe de beslissing (‘decisie’ van het Latijnse ‘decidere’, van “caedere” = snijden, de hals oversnijden). En de Evangeliën laten geen greintje van deze heidense ‘sacraliteit’ noch van enige goedkeuring van geweld over. Geweld en moord zijn het werk van mensen en hun slechte begeerten. Het heeft niets van een “heilige plicht”. Velen begrijpen deze boodschap niet: “In plaats van de mythen te lezen in het licht van de Evangeliën, heeft men steeds de Evangeliën gelezen in het licht van de mythen” (a.w. blz. 202).
De religieuze leiders zijn jaloers op de grote populariteit van Jezus en “zochten hoe ze Hem uit de weg zouden ruimen” (Lucas 22, 2). Met de hulp van Judas wordt Hij als een gevaarlijke misdadiger aangehouden terwijl hij met zijn leerlingen aan het bidden is in de hof van Olijven. Jezus zegt: “Als tegen een rover zijn jullie uitgegaan…; dagelijks zat Ik in de tempel terwijl Ik leerde en je hebt Mij niet gegrepen” (Mattheüs 26, 55).
Jezus wordt naar het sanhedrin gebracht, het hoogste, joodse, religieuze gerechtshof. De hogepriesters “zochten een vals getuigenis tegen Jezus opdat ze Hem ter dood konden brengen, maar ze vonden er geen, hoewel veel valse getuigen genaderd waren” (Mattheus 26, 59-60). Jezus doet geen enkele moeite om zich te verdedigen of om deze valse getuigenissen te weerleggen.
Op de vraag echter of Hij de Christus is, de Zoon van God, getuigt Hij ondubbelzinnig, al leidt het naar zijn veroordeling: “Ik ben het” (Marcus 14, 62). Voor het sanhedrin is dit een doodvonnis waard, zonder verder onderzoek. Ze beginnen alvast Jezus te bespotten, te bespugen en te slaan. En Petrus, die zopas voor de andere apostelen moedig getuigde, verliest door Jezus’ publieke aanhouding zijn weerstand. Hij wil weten hoe het zal aflopen en voegt zich in het binnenhof bij een groepje mensen die zich warmen aan het vuur. Hij wordt één met hen. Een pienter dienstmeisje van de hogepriester merkt hem op en zegt tweemaal dat hij ook één van de leerlingen was van Jezus de Nazarener, maar hij ontkent het heftig. Later merkt iemand anders op dat hij ook een van die Galliërs rond Jezus was. Hij begint te vloeken en te zweren dat hij die man niet kent.
Bij het horen kraaien van een haan herinnert Petrus zich dat Jezus zijn verloochening voorspeld heeft. “Hij ging naar buiten, sloeg de handen voor zijn gezicht en weende bitter” (Mattheüs 26, 75; Marcus 14, 72). Wat een uitwerking heeft deze haan als “Bijbelse figuur” op Petrus! Het diepe berouw brengt Petrus terug tot leven. Ook Judas heeft spijt over zijn verraad en zegt: “Ik heb gezondigd door onschuldig bloed over te leveren…hij ging heen en hing zich op” (Mattheüs 27, 4v). Hij komt tot wanhoop, wat leidt tot de dood. Hij trekt als het ware de hemel boven zich dicht. Ondertussen hebben de religieuze leiders Jezus ’s nachts opgesloten in een put en brengen Hem ’s morgens terug voor het sanhedrin, dat geen moeite heeft om Hem ter dood te veroordelen omwille van godslastering. Jezus verdedigt zich niet en herbevestigt de Zoon van God te zijn. Ze brengen hem naar Pilatus, de landvoogd.
De Kruisdood van Jezus Christus op Golgota, Jeruzalem, (mogelijk 7 april van het jaar 30 om drie uur ‘s namiddags) is de belangrijkste en historisch een van de meest vaststaande gebeurtenissen uit de geschiedenis van de mensheid. Hiervan getuigen niet alleen de Evangeliën maar ook een aantal betrouwbare buiten Bijbelse bronnen.
De geschiedenis zal voortaan ook in twee verdeeld worden: vóór of na Jezus Christus. Terwijl de joodse terdoodveroordeling in die tijd bestond in een openbare steniging, waardoor onder meer de heilige Stephanus gedood is, was de Romeinse veroordeling veel gruwelijker en drukte een radicale opperheerschappij uit.
Eerst werd de veroordeelde gegeseld met loden bolletjes of scherpe stukjes been aan het uiteinde van koorden, die diep in het lichaam doordrongen. Geen wonder dat door een dergelijke geseling sommigen reeds gedood werden. Jezus werd bovendien met doornen gekroond, als spottende verwijzing naar het motief van zijn veroordeling: “Koning van de Joden”, werd als een aanslag beschouwd op het Romeinse oppergezag. De gegeselde werd daarna verplicht de dwarsbalk te dragen tot aan de plaats van de kruisiging. Daar werd de veroordeelde naakt aan het kruis bevestigd met lange nagels door zijn polsen/handen en voeten. Sommige gekruisigden bleven urenlang in doodstrijd. Om de dood te bespoedigen werden de benen gebroken zodat de veroordeelde zich niet meer kon oprichten om te ademen en stikte. Jezus, hoewel in de kracht van zijn leven, heeft door zijn geseling, kruisweg en kruisiging zoveel geleden dat Hij gestikt is zonder dat zijn benen gebroken werden.
Wil je op korte tijd grof geld verdienen, dan moet je uitleggen dat de Evangelies vervalst werden en in een spannende roman een van de mythen, legenden of fabels uitwerken over Jezus, getrouwd met Maria Magdalena. Zo deden het een hele reeks succesvolle schrijvers: Dan Brown in navolging van Michael Baigent, Richard Leigh, Harry Lincol en daarna Robert Eisenman of Barbara Thiering met de “verzwegen waarheid” uit de Dode-Zeerollen, die in feite Jezus niet eens vernoemen.
Hoogst merkwaardig is wel dat de Dode-Zeerollen het boek Jesaja bevatten in een versie die bijna een millennium ouder is dan de oudste tekst tot dan toe. De waarheid over de Evangeliën is dat keizer Constantijn (280-337), of wie ook, totaal niet in staat was ze te vernietigen of te veranderen, omdat geruime tijd voor hem zo’n honderd papyrusteksten al bewaard werden en nu te vinden zijn in meer dan twintig bibliotheken van Jeruzalem tot Caïro, van Oxford tot Cambridge, van Berlijn tot Ann Arbor, van Dublin tot Keulen.
Deze video begint met een reconstructie van hoe De Dode Zeerollen bij het dorp Qumran aan de rand van de Dode zee in Palestina door de bedoeïenenherder Mohammed ed-Dhib op 7 februari 1947 in een grot gevonden werden. Via een antiquiar komen stukken papyrus terecht bij de archeologische faculteit van de Universiteit van Jeruzalem.
Ze bewijzen allemaal hetzelfde: de Evangelies zijn tot ons gekomen zoals ze geschreven werden, afgezien van enkele schrijffouten. Zo kon het eerste oecumenisch concilie te Nicea (325) in de geloofsbelijdenis vastleggen: “Ik geloof…in Jezus Christus… die geleden heeft onder Pontius Pilatus, gekruisigd is, gestorven en begraven…”. We hebben trouwens geen enkele biografie van een Romeinse keizer (met zijn schrijvers die hem moesten verheerlijken en vereeuwigen!), die de historische betrouwbaarheid haalt van wat de Evangeliën ons nalieten over Jezus, die toch maar gold als een gekruisigde slaaf, wiens leerlingen gevlucht zijn.
Vandaag, 2 april, herdenken we de heilige Genoveva van Brabant.
Het leven van de Genoveva (of Genovefa, Geneviève) berust op een legende, die in het verhaal “L’innocence reconnue ou vie de Sainte Geneviève de Brabant” (1638) wereldkundig gemaakt werd. Zij was de enige dochter van de alom bewonderde, moedige en christelijke, Hertog van Brabant, gehuwd met paltsgraaf Siegfried (8ste eeuw). Tijdens diens afwezigheid – zijn graafschap werd aangevallen – probeerde zijn hofmeester Golo haar te verleiden zonder veel succes. Na de terugkeer van Siegfried fluistert Golo hem in het oor dat zijn vrouw hem bedrogen had tijdens zijn afwezigheid. Siegfried geloofde Golo en besliste dat zij samen met het pasgeboren kindje moest sterven. De dienaar, die deze opdracht kreeg, had medelijden en liet hen ontsnappen in het bos. En dan komt de wending van het wonder. Zij leeft als kluizenares in een holle boom tot, jaren later, Siegfried tijdens een jachtpartij voorbij komt, haar herkent en van haar onschuld overtuigd wordt. Vervolgens wordt Golo veroordeeld en gevierendeeld.
In de buurt van Mendig (oostelijke Eifel) staat middenin de velden een bedevaartskerkje gewijd aan Maria. Het hoofdaltaar vertelt echter de legende van de heilige Genoveva en de vierendeling van Golo. http://www.osteifel-aktiv.de/40848/41633.html Tijdens de middeleeuwen werd er recht gesproken voor misdrijven begaan in de 14 omliggende Pellenzdorpen.
Genoveva werd door schrijvers en toondichters als inspiratie gebruikt.
Jacques Offenbach schreef zijn operette: Généviève de Brabant:
https://youtu.be/f3FOqtdUUUk
Robert Schumann schreef een opera: Genoveva. Hij gebruikte als leidraad het gelijknamige toneelstuk van Friedrich Hebbel (1843) Klik op “Bekijken op YouTube”.
Russisch joods biljonairRoman Abramovich werd door het V.K. gestraft omdat hij Rus én rijkis. Zijn eigendommen in het V.K. werden in een Britse diepvriezer gestopt; zijn voetbalclub Chelsea moest hij van de hand te doen. Daar bovenop kreeg hij visumproblemen.
Niet dat Abramovich wakker lag van het Britse visum, ten slotte had hij een Russisch, een Israëlisch én een Portugees paspoort. Laat het nu net dit paspoort zijn dat aandacht kreeg én ertoe leidde dat de Portugese nationaliteitswetgeving onder de loep genomen wordt. Een officieel onderzoek kwam op gang bij de Portugese joodse gemeenschap voor haar rol bij het toekennen van de Portugese nationaliteit.
https://youtu.be/msHR8X96iWc
De Spaanse en Portugese sefardische afkomstwetgeving, goedgekeurd in 2015, waardoor Abramovich een Portugees paspoort toegekend kreeg, moest een “historische fout” rechtzetten. De verdrijvingen van 1492 en 1496 leidden tot het vertrek van duizenden joden van het Iberische Schiereiland. Hun nakomelingen, de Sefardim, hervestigden zich vooral in Marokko en in het Ottomaanse Rijk, maar ook in Noord-, Midden- en Zuid-Amerika, dikwijls als cryptojoden.
Portugal schafte uiteindelijk in 1821 de inquisitie af en deed een onderzoek naar de vermoedelijke afkomst, dikwijls van cryptojoden. De laatste auto-da-fé (gruwelijke geloofsbelijdenis) werd in 1739 in Lissabon gehouden. In Valencia, Spanje was in 1826, waarbij een jood levend verbrand werd. De Spaanse uitdrijvingswet werd pas in 1968 officieel herroepen. Vijf eeuwen later werd de wetgeving – de Terugkeerwet – in beide landen zodanig aangepast dat joodse nakomelingen van de verdreven joden, indien gewenst, de Spaanse of Portugese nationaliteit konden aanvragen.
In het algemeen zijn joden die deze nationaliteit aanvragen minder geïnspireerd door een historische verzoening dan wel de door praktische voordelen van een Europees paspoort. Talrijke joden vroegen eerst in Spanje hun paspoort aan, maar toen er voorwaarden aan verbonden werden – taal- en burgerschaptesten – trokken ze in grote getale naar Portugal. Spanje maakte in oktober 2019 een einde aan dit proces, liet er echter nog een verlenging op volgen. Een onbekend aantal (honderden?) kregen de nationaliteit van beide landen, waardoor de specifieke emotionele band met een bepaald land duidelijk ontbrak.
Talrijke aanvragers begonnen aan het nationaliteitsproces met het belang van een paspoort in hun achterhoofd. Voor sefardische joden en in het bijzonder voor hen uit Israël, Turkije en Venezuela, kan het belang van een Europees paspoort niet onderschat worden. Zij kunnen immers onbeperkt in de EU wonen en werken én de nationaliteit aanvragen voor dichte familieleden.
Het mag dan ook niet verbazen dat iemand als oligarch Roman Abramovich aan deze win-for-life nationaliteitslotto wou deelnemen. Als EU-burger en de hieraan verbonden woonrechten kan hij er alleen maar profijt uit halen. Hij moest slechts een enkele sefardische voorouder vinden. En zelfs als hij een dergelijk specimen niet zomaar vanonder het stof kon halen, dan zou hij misschien wel een overheidsinstantie kunnen “overhalen” het bestaan van dergelijke voorouder officieel te bevestigen. Ondanks het feit dat hij een Russische jood is zonder een alom bekende sefardische band, werd Abramovich in april 2021 goedgekeurd voor het Portugese staatsburgerschap.
De Portugese wetgeving liet het verstrekken van bewijzen over aan de joodse gemeenschappen van Porto en Lissabon. Abramovichs aanvraag werd samen met ca. 90% der aanvragen goedgekeurd door de joodse gemeenschap van Porto en werd ondertekend door de hoofdrabbijn Daniel Litvak.
In Spanje werden notarissen ingeschakeld om documenten en toelatingen te wettigen. De Federatie van Joodse Gemeenschappen van Spanje verkocht online certificaten aan aanvragers en kon zo een lucratieve bron van inkomsten voor zichzelf verzekeren…
Abramovich diende zijn aanvraag vooraleer Rusland aan de speciale operatie in Oekraïne begon: januari 2022. Abramovich en andere oligarchen hebben eigendommen over heel de EU verspreid. Een EU-burgerschap zou veel vergemakkelijken. Toen westerse regeringen oligarchen begonnen te straffen, hun eigendommen bevriezen… voor hun contacten met het Kremlin, toen nam de Portugese interesse in de aanvraag toe. En het was in dit nieuw klimaat, op 12 maart, dat de rabbijn, Daniel Litvak, die de aanvragen goedkeurde, opgepikt werd voor ondervraging toen hij naar Israël wou vertrekken. Zijn paspoort werd in beslag genomen en het onderzoek is lopende.
https://youtu.be/Z2aC3o8fodw
Veel is nog onduidelijk. De joodse Porto gemeenschap ontkent de beschuldiging van corruptie, kaatste de bal terug en vergeleek het onderzoek met de Inquisitie. Dat Abramovich en andere joodse oligarchen op sympathie mogen rekenen bij joodse instituten zal er wel alles mee te maken hebben dat ze mogen rekenen op hun vrijgevigheid. Lees: https://jewishcurrents.org/our-oligarch) Het imago van wilde schenker komt er niet zomaar aanwaaien en zal naar alle waarschijnlijkheid wel ertoe bijgedragen hebben dat er voorouders van Abramovich in Portugal ontdekt werden. I.v.m. hun rol bij het bevestigen van de sefardische afkomst heeft de joodse Porto gemeenschap intussen de samenwerking met de overheid opgezegd en het is onwaarschijnlijk dat deze van Lissabon tegemoet wil komen om de leemte te vullen. Hoe het verder moet, of de overheid nu zelf op zoek moet gaan naar een geloofwaardig verleden der aanvragers is niet bekend.
Er zijn nogal wat vaagheden hoe de wetgeving – zowel in Spanje als in Portugal – functioneerde. De wetgeving is gebaseerd op een “biologische” interpretatie van de sefardische identiteit: een directe bloedverwantschap is de énige manier om in aanmerking te komen. Dat betekent dat talrijke joden van een andere oorsprong, die integreerden in de sefardische joodse samenlevingen, zoals bv. de Mizrahi joden (Istanboel), technisch gezien niet voldoen aan de regels. Echter, in de praktijk bleek het tegendeel. Bovendien is er nog het probleem dat een directe bloedlijn niet zomaar op papier kan bewezen worden. Het is voor een gewone sterveling buitengewoon moeilijk te bewijzen dat hun bet-over-over-…. grootouder een jood van het Iberisch Schiereiland was. Men heeft er maar eentje nodig… en het maakt niet uit hoe ver men terug in de tijd moet zoeken. Het is bijgevolg een kwestie van vertrouwen. Voor leden van een sefardische gemeenschap geen probleem; hun instituut zal er wel een goedkeurende stempel op zetten…
Wie zal er scheidsrechter spelen voor gevallen zoals de duizenden Amerikaanse latino’s die beweren cryptojoden te zijn, of zoals de Donme uit Turkije (wiens voorouders zich tot de islam bekeerden in navolging van de valse messias Shabbetai Tzvi) of rijke opportunisten zoals Abramovich? Door lokale joodse gemeenschappen in deze positie te plaatsen kan de Portugese overheid de handen in onschuld wassen bij de bevestiging of verwerping van een aanvraag en wordt er veel werk gespaard bij de opzoekingen van de joodse stambomen.
Het ligt echter voor de hand dat een dergelijke methode de weg naar manipulatie opent. Iets dat in het geval van Abramovich zelfs waarschijnlijk is. Een ander element is dat, afhankelijk van de resultaten van het Abramovich-onderzoek, vorige goedkeuringen van Portugese nationaliteit gebaseerd op een sefardische stamboom wel eens nietig zouden kunnen verklaard worden. Portugal heeft intussen een nieuwe – en uiterst vage – vereiste aan de sefardische burgerschapswetten toegevoegd. Men zou, voorafgaand aan de toestemming, twee jaar in Portugal moeten verbleven hebben. Dit ging echter niet door. De regering zwakte de vereiste af naar het hebben van een “effectieve band met Portugal”. Wat daarmee bedoeld wordt is niet duidelijk. De grote meerderheid der aanvragers die aan alle vereisten voldoen spreken geen Portugees, zijn nog nooit in Portugal geweest en zijn niet van plan erheen te verhuizen. Hoe ver moeten ze gaan om hun “effectieve band” te bewijzen? Een bezoek? Hun kelder aanvullen met Portugese wijnen? Moeten ze er een zaak opstarten, belastingen betalen en hun woonplaats in Portugal kiezen?
Afsluitend: Oekraïens president Zelensky zou naar verluidt bij bij de VSA gepleit hebben om Abramovich buiten de wind te zetten. Hoe Abramovich deze aflaten verdiend heeft werd niet medegedeeld.
