Uittreksels uit het programma van de BoerBurgerBeweging, de grote overwinnaar van de Nederlandse verkiezingen:
“Onderwijzers op alle scholen wordt verboden hun eigen ideologieën te verspreiden onder leerlingen. Er komt een meldpunt waar leerlingen en ouders dit kunnen melden.”
“Meer geld voor politie en handhaving.”
“Kleur, leeftijd, afkomst, seksuele geaardheid en religie mogen niets uitmaken. Discriminatie is verboden. Dus ook positieve discriminatie. Mensen die solliciteren bij de overheid worden beoordeeld op basis van kwaliteit en niet op basis van geslacht, lichamelijke beperking, kleur, seksuele geaardheid, religie of wat dan ook. Er komt dan ook GEEN vrouwenquotum, of welke quota dan ook bij overheidsdiensten. Het enige quotum dat er komt is een kwaliteitsquotum: 100 procent van de werknemers heeft de beste kwaliteiten.”
“Bij het toewijzen van woningen wordt gekeken naar urgentie en niet naar afkomst. Dit betekent dat de ene bevolkingsgroep niet meer of minder of eerder recht heeft op een (betaalbare) woning dan de andere bevolkingsgroep, puur op basis van afkomst.”
“Immigranten die NIET uit een oorlogsgebied komen of van wie het bestaan van hun en hun gezin niet ernstig worden bedreigd, moeten kunnen aantonen dat zij in Nederland vast werk en een onderkomen hebben. Als zij dit kunnen bewijzen én de Nederlandse taal goed machtig zijn, worden zij toegelaten. Na vijf jaar te hebben bijgedragen aan de Nederlandse maatschappij en economie, kunnen zij in aanmerking komen voor een permanente verblijfsvergunning”
“Economische gelukszoekers zonder werk en inkomen worden niet toegelaten of zo snel mogelijk uitgezet naar eigen land.
Doordat deze zetels zouden worden geschrapt, besloot BBB toch maar mee te doen. Om zo op die manier er zeker van te zijn dat de agrarische stem vertegenwoordigd zou blijven binnen dit orgaan.
De Unie van Waterschappen legt het als volgt uit: ‘Daarnaast heeft ieder algemeen waterschapsbestuur een aantal geborgde zetels. Die zijn bestemd voor vertegenwoordigers van bedrijven (tot eind 2022), boeren en beheerders van natuurterreinen. Zij worden niet gekozen via verkiezingen, maar aangewezen door de koepelorganisaties VNO-NCW (bedrijfsleven), LTO (agrariërs) en de VBNE (Vereniging van Bos- en Natuureigenaren). Ze vertegenwoordigen een specifiek belang. Het idee hierachter is dat de sectoren die financieel bijdragen en een groot belang hebben bij waterbeheer. Daarom moeten ze verzekerd zijn van zeggenschap in de waterschapsbesturen (het ‘belang-betaling-zeggenschap’-beginsel).’
… Het zijn de ‘vleiers van Bart De Wever’, schrijft Peter, die de foto’s vervangen hebben. Zij willen de strijd tegen woke voeren door op ‘simplistische manier’ de foto’s van ‘oude blanke mannen’ terug te hangen en zo het ‘herschrijven van de geschiedenis’ ongedaan te maken. Ze hebben ‘veronrustende uitspraken’ gedaan, vindt Peter nog…”
Dit is geen beschrijving van het conflict en van wat Dugin daarover denkt. Het gaat ook niet over de door geheime agenten uitgevoerde moord op zijn dochter. We bekijken het land vanuit de denkvormen die Dugin in de beschavingen onderscheidt. Zie een eerste artikel: Alexander Dugin en het moderne Europa: de aftelling | Golfbreke
Aan Oekraïne grenzende landen: te onthouden door een ezelsbruggetje…(Engels)
Wat is Oekraïne?
Het is een land dat in 1945 en 1954 zijn huidige vorm kreeg. In 1945 werden de vijf westelijke provincies (die voor de Tweede Wereldoorlog aan Polen behoord hadden), stukjes van de verliezers Slovakije, Hongarije en Roemenië en in het oosten de etnisch Russische Donbass bij het centrale gebied van Kiev gevoegd. In 1954 voegde de Oekraïner Chroestsjov de etnische Russische Krim erbij.
In de Slavische talen betekent “Oekraïne” (gebied) “bij de rand”. Die rand verschuift volgens de overheersingen die elkaar opgevolgd hebben: Habsburgs, Pools, tsaristisch, communistisch. Het was Stalin en Chroestsjov er niet om te doen om met behulp van die toevoegingen een etnisch homogene republiek te creëren, wel integendeel. Gewoon verdeel en heers: ze wilden de verschillende Sovjetrepublieken tegen mekaar balanceren, door de sterk geïndustrialiseerde Donbass (1945) kreeg de Sovjetrepubliek Oekraïne veel meer economisch gewicht. In 1991 bij de onafhankelijkheid had Oekraïne per inwoner het hoogste BNP van alle ex-Sovjetrepublieken en in 2019 (voor de Russische inval) was het het armste land in Europa na Moldavië. Hoe het zo ver gekomen is, is een ander verhaal.
Yuval Harari (WEF): Putin zet de menselijke evolutie op het spel
De Israëlische futuroloog waarschuwt al in maart 2022…
Yual Harari is de mentor van Klaus Schwab. Zijn “Homo deus” (Mens god) is in 2017 door Knack en De Standaard de hemel in geprezen. U weet wel, de mens die in een volgende evolutie (het transhumanisme, 2050) met artificiële intelligentie zal samensmelten en zich tot een god zal uploaden. Harari liep vorig jaar de tv-platforms af niet om daarover te spreken maar om zijn verontrusting te uiten. De mens had volgens hem sinds de val van het communisme de oorlog achter zich gelaten. Door Putin komt echter de menselijke evolutie in het gedrang, we vervallen weer. Harari is helemaal geen pacifist, hij heeft niks tegen oorlog voeren als het over Assad of Khadafi gaat maar deze oorlog zet nog min of meer de toekomst van de mensheid op het spel.
Oekraïne, het model. Toortsen en regenboogkleuren
Azov bataljon, toortsenmars met beeltenissen van Bandera, 1 januari 2014, BBC
Gay Pride in Kiev, 2019, Euronews Een gay pride die voor de buitenlandse media georganiseerd is maar tot daar aan toe.
Oekraïne is voor Harari het model, (uiterst) links en (uiterst) rechts laten mekaar leven. Het is een voorbeeld voor het Westen waar conservatieven en progressieven mekaar vaak verketteren. Geen “cancel culture” hier, de ene avond kun je een toortsenmars van ultranationalisten zien, de volgende avond een gay pride. De ene avond zwarte zonnen en wolfsangels, de volgende avond regenboogkleuren. Die minderheden, zo gaat Harari verder, vechten nu samen schouder aan schouder voor hun land: feministen, LGTB’ers samen met ultranationalisten tegen de duistere Russen die de menselijke evolutie dwarsbomen.
Oekraïne, (neo)liberaal model
Blackrock neemt Oekraïne over, december 2022
Is Oekraïne (neo)liberaal?
Zeker. Volgens Dugin heeft het hedendaagse liberalisme het gewonnen van alle andere ideologieën en kan het nu alles overkoepelen. Ultranationalisme en woke liberalisme gaan nu perfect samen. Oude termen zijn niet meer geldig.- Nationaal-socialisten in Oekraïne? Vergeet het. Socialisme is hier niet van toepassing, Hitler gebruikte dat om de arbeiders te winnen: arbeiderspensioenen, gratis ziekteverzekering etc. Dat is niet meer aan de orde van de dag. Minimumlonen afgeschaft, nul-urencontracten, privatisering van water en grond. Een land in schuldslavernij voor een generatie of meer. Investeringsmaatschappij Blackrock krijgt het platteland (ook de ondertussen verloren gebieden!) als onderpand voor al die miljarden leningen en least het aan Amerikaanse en Europese big agro.
“We vechten voor de nieuwe wereldorde”
Rudyk, parlementslid, zegt duidelijk: “Wij vechten niet alleen voor ons zelf, wij vechten voor de nieuwe wereldorde.” Dat is de rol van Oekraïne, ze worden als kanonnenvlees gebruikt voor een nieuwe wereldorde, de RESET die niemand buiten het Westen nog wil en waar ook in het Westen al grote twijfels over bestaan.
Minister van defensie Reznikov stelt begin februari 2023 duidelijk dat Oekraïne in deze strijd voor de nieuwe wereldorde de plaatsvervanger is voor de NATO. De NATO moet niet zelf bloeden, die moet enkel de wapens leveren nu de wapens uit de Sovjetttijd opgebruikt zijn, Oekraïne levert de lichamen.
Het luik Dugin en Oekraïne wordt vervolledigd in een volgende bijdrage.
Zaterdagmorgen werd ik om 8.00 u in de abdij van Postel opgehaald en om kwart na middernacht kwamen we toe in Mar Yakub, Qâra. Zowel in Zaventem als in Beiroet werd voor “assistentie” gezorgd: een vriendelijk meisje bood me een rolstoel aan die ze achter mij elektrisch bediende en waarmee ze me langs binnenwegen ter plaatse voerde. In de gemeenschap Mar Yakub was nagenoeg iedereen, behalve de kleine kinderen, nog op de been. ’n Hartelijk weerzien! Was ik in België ziek en potdoof toegekomen, in Qâra voelde ik me fit, hoewel ik de volgende dagen de weerslag kreeg en tot niet veel in staat was.
Ik kan niet anders dan zeer dankbaar zijn om dit verblijf van enkele weken. Het broederlijk onthaal in mijn abdijgemeenschap heeft me niet alleen lichamelijk veel goed gedaan maar ook geestelijk. Het contact met zovele vrienden heeft me overtuigd dat er meer mensen wakker zijn dan uiterlijk blijkt. In de conferenties en het interview dat ik mocht geven kon ik vrijuit spreken.
Nog een aangename verrassing. Cfr Jean, die met mij naar België vertrok, werd geïnterviewd door een oud-klasgenoot, nu de VRT-NWS-Terzake-journaist Willem van Mullem, uitgezonden op donderdagavond 15 maart 2023:Klik hier. Een kort maar krachtig getuigenis! Heb ik enthousiaste medestanders bereikt, hij heeft in enkele minuten tijd een deel van de Vlaamse jeugd bereikt, die nog nooit van Mar Yakub gehoord heeft.
P. Daniel, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 17.3.23
Flitsen
In de byzantijnse liturgie worden twee feesten gewijd aan de aanbidding van het heilig Kruis: de Kruisverheffing op 14 september en deze derde zondag van de vasten. Hiermee gaan we al naar het midden van de vastentijd. In de vastentijd is er een meer uitgebreide liturgie. De dag eindigt met de grote completen (behalve op vrijdag, dan is het de akathisthymne). De meesten volgen trouw het ritme van de vasten, d.w.z. ze eten ’s morgens niet. De eerste maaltijd is pas ’s middags (d.i. om 15.00 u), met uitzondering uiteraard van de kinderen en zij die het nodig hebben.
Vandaag, vrijdag, was een dag vol verrassingen. Mamura, een dorpje van ’n duizendtal inwoners, ‘n 50 km ten N van ons, ‘n 20 km ten Z van Homs, had de gemeenschap Mar Yakub uitgenodigd. Er wonen uitsluitend christenen en de helft zijn kinderen en jongeren. We werden ontvangen in hun catechetisch centrum. Daarna was een heuse vastenmaaltijd voorzien met zelfbediening. Vervolgens leidden twee meisjes in perfecte harmonie de zang en dans voor kinderen met aanbiddingsliederen. We werden daarna uitgenodigd in het eerste en oudste huis van het dorp, uit de jaren ’60 van vorige eeuw. Daar werden ook de eerste Eucharistievieringen opgedragen. Vervolgens werden we door de ene familie na de andere uitgenodigd. En telkens hetzelfde scenario: eerst zie je kleine kinderen en dan jongeren en tenslotte de ouders. En overal een kruisbeeld, een Mariabeeld of een beeld van een geliefde heilige. De mensen wilden ons op alle mogelijke manieren verwennen. Tenslotte werd samen voor de voorlaatste keer op deze vrijdag in de vastentijd de uitgebreide akathisthymne gezongen in de kerk. Hiervoor kwam de bisschop opdagen en ging voor. Ik denk niet dat ik ooit een gewone, zo verzorgde liturgie meegemaakt heb, met een koor van ‘n 15-tal vooral meisjes en een kerk goed gevuld met kinderen en jongeren. De zang en de gebeden van het volk waren uiterst verzorgd. We hadden het moeilijk om te vertrekken en de dorpelingen hielden ons zo lang mogelijk bij hen, soms met de vraag om hun huis nog te zegenen. Mamura, een dorp dat in vreugde en harmonie leeft! We hadden er geen moeite mee om hen als afscheid te feliciteren omdat zij een teken zijn van Gods liefde, liefde voor Jezus, liefde voor Maria, liefde voor gezinnen en de menselijke waardigheid. Ja, dergelijke dorpen moeten we creëren. Natuurlijk lijdt ook Mamura onder de stijgende armoede en gebrek aan werk. Nu zijn een 40-jongens uit Mamura overhaastig vertrokken naar Libanon op zoek naar werk, niet wetend dat het daar nog erger is. Zij moeten ofwel terugkeren ofwel naar Europa emigreren.
We hopen binnen kort zelf eens mee te kunnen rijden naar Aleppo of Lattakia, de twee streken in Syrië om dan zelf enkele foto’s en indrukken te kunnen geven van de nood bij de slachtoffers van de aardbeving en van de hulpverlening. Inmiddels geven we dit kort verslag.
HULPVERLENING IN LATTAKIAH EN JABLEH
Vandaag zijn de humanitaire hulpteams van ons klooster van S. James the Mutilated Monastery (MSJM) aanwezig in het noorden van Syrië voor de slachtoffers van de aardbeving. Er is veel werk en de uitdagingen zijn talrijk. Ongeveer 60.000 mensen, die tijdens de aardbeving in hun pyjama naar buiten kwamen in de kou van februari, zijn nu dakloos in deze regio’s en proberen te overleven in een land dat al plat ligt na 12 jaar oorlog en enkele jaren embargo. In het onderstaande interviewen wij Abu Georges Srour en zijn vrouw Sylvie, die als humanitaire hulpverleners werken met Moeder Agnes Mariam van het Kruis, de higoumene (overste) van het klooster van S. Jakob de Verminkte. Zij werken nauw samen met verschillende NGO’s in het noorden van Syrië.
Klooster:Abu Georges, kun je jezelf voorstellen?Abu Georges: Mijn vrouw en ik hebben Damascus enkele jaren geleden verlaten en we wonen nu in het klooster van Sint-Jacob de Verminkte in Qara (tussen Homs en Damascus). Tijdens de oorlog vroeg Moeder Agnes Mariam van het Kruis mij om te zorgen voor de relaties van het klooster met de dorpelingen. In die tijd (2011-2013) waren daar immers veel terroristen. Toen het dorp eenmaal bevrijd was, zijn we onmiddellijk begonnen de plaatselijke bevolking te helpen: hulp met het vee dat was achtergelaten omdat iedereen het dorp was ontvlucht, uitdelen van brood aan de armen, bezoeken, enz.
Sindsdien heeft Moeder Agnes ons de organisatie van verschillende humanitaire projecten in het zuiden van Syrië toevertrouwd. We werken samen met grote humanitaire organisaties zoals UNDP, UNFPA, Kerk in Nood, Dorcas, Ridders van Malta, Partners, ... We zijn actief in heel Syrië.
Toen de aardbeving plaatsvond, namen de humanitaire hulporganisaties onmiddellijk contact op met Moeder Agnes. Zij kent het Arabisch, de Syrische mentaliteit, maar ook de Europese talen en de westerse mentaliteit. Voor Westerse NGO's is het heel belangrijk om een betrouwbaar persoon ter plaatse te hebben die de geest van het land kent. Aangezien de logistiek van de humanitaire hulp al aanwezig is, konden we dankzij het organisatietalent van Moeder Agnes en de hulp van de NGO's zeer snel handelen.
Klooster: U werkt sinds de aardbeving in de steden Lattakieh en Jableh. Zijn de mensen daar, na zoveel jaren van ellende en armoede, wanhopig?Abu Georges: De mensen in deze regio zijn oneindig goed. Het zijn vooral Alawieten. We waren verbaasd over hun moed. Ze rebelleren niet tegen God, niemand zei: “Maar waarom heeft God ons verlaten?”. Ze leggen hun leven allemaal in de handen van de Heer en danken Hem voor alles.
Ze zijn ook heel vrijgevig. Velen van hen hebben vluchtelingen in hun huizen opgenomen, ook al zijn ze al in nood. Zo hebben veel slachtoffers onderdak gevonden en zijn ze 's nachts beschermd. Maar deze mensen hebben vaak niet genoeg om deze vreemdelingen te voeden. Zo'n situatie kan niet blijven duren. Wij hebben huizen gezien waar twintig mensen in één kamer wonen. Op lange termijn zorgt dit voor sociale problemen. Denk aan jonge meisjes die zich in verlegenheid voelen. Deze uitingen van liefdadigheid helpen ons werk, maar zijn op zich broze en tijdelijke oplossingen. Deze initiatieven zijn echter geïnspireerd door oprechte naastenliefde en hebben Gods zegen. Het geeft ons veel voldoening om in dergelijke omstandigheden te werken.
Klooster: Hoe is de humanitaire hulp georganiseerd?Abu Georges: We hebben verschillende ambulances en hospitainers (een klein ziekenhuis in een container) ter plaatse. Daar behandelen we de slachtoffers. Maar ook daar doen zich nieuwe problemen voor. Er komen vaak mensen die geen slachtoffer van de aardbeving zijn maar die, na jaren van armoede, van de gelegenheid gebruik maken om zich gratis door een dokter te laten onderzoeken. We hebben een budget gekregen om de slachtoffers van de aardbeving te helpen, maar we kunnen het niet vragen: Mevrouw, bent u een slachtoffer van de aardbeving of arm vanwege de economische situatie?
Er zijn ook nieuwe ziekten door het gebrek aan hygiëne. De slachtoffers hebben vaak alleen de kleren die ze tijdens de aardbeving droegen. Als we kleding uitdelen hebben we vaak problemen om de juiste maat bij de juiste persoon te krijgen. We zien vaak mensen rondlopen met veel te grote kleren.
We bieden dagelijks maaltijden aan. We hebben een grote keuken, waarna we de warme maaltijden in auto's bij de mensen thuis uitdelen. We hebben door het embargo een toegenomen gebrek aan medicijnen. We delen matrassen en dekens uit en hebben verschillende tenten geplaatst waar mensen kunnen slapen. We bieden ook psychologische hulp. Veel kinderen zijn getraumatiseerd. Veel mensen hebben hun flat op de 5de of 6de verdieping nog, maar ze durven niet meer terug omdat ze bang zijn dat het plafond 's nachts op hen valt. Zij ruilen het comfort van een huis liever in voor de onveiligheid van de daklozen. Veel van de gebouwen zijn al beschadigd door de oorlog, ook al staan ze nog overeind, de aardbeving heeft ze verzwakt.
Klooster: Wat zijn de meest dringende noden?Abu Georges: God zij dank kunnen we op vele niveaus helpen. We hebben budgetten voor één of twee maanden, maar we moeten aan de lange termijn denken. Voordat huizen herbouwd zijn, voordat de lokale economie zich herstelt, hebben we minstens zes tot twaalf maanden nodig. Het is van vitaal belang om in die periode noodhulp te verlenen. Dat is onze zorg op dit moment.
*
Ziehier de trailer van het interview dat Brecht Arnaert voor Epoché met mij hield op maandag 6 maart 2023 in het gastenkwartier van de Postelse abdij:
Het hele interview van 2,5 u kun je maandag in je mailbox krijgen, indien je je emailadres achterlaat op Epoché: www.epoche.live
Er komen steeds meer beweringen dat de recente verwoestende aardbeving in Turkije en Syrië niet natuurlijk zijn ontstaan maar bewust veroorzaakt. De Roemeense senator Diana Ivanovici Sosoaca beweert dat ze door de VS zijn geprovoceerd: https://www.voltairenet.org/article218837.html
Saoedi-Arabië en Iran herstellen hun diplomatieke betrekkingen. Een historische gebeurtenis in de wereldpolitiek al zullen er best nog haken en ogen aan zitten. Onze vertrouwde Golfbrekers schijnt de eerste te zijn die dit opmerkte: https://www.golfbrekers.be/tot-spijt-van-wie-het-liever-anders-had-gezien/
België is de optelsom van twee democratieën, een Waalse en een Vlaamse. Vlaanderen stemt overwegend rechts, Wallonië links. Die worden op Belgisch niveau samengevoegd. Dat veroorzaakt immobilisme. De weg daar uit is volgens de N-VA het confederalisme. Via artikel 35 van de Grondwet komen alle bevoegdheden bij de deelstaten. Vervolgens komen we overeen wat we nog federaal willen doen. Zo kunnen we de boodschap van Bart De Wever samenvatten.
In 2024 zal die man de langstzittende voorzitter ooit zijn. In 2010, 2014 en 2019 was zijn partij veruit de grootste. Ondanks dat massief electoraal gewicht, slaagde zijn partij er nooit in dat confederalisme een stap dichterbij te brengen. Integendeel, op het toppunt van de electorale macht, toen N-VA maar liefst 33% van de stemmen haalde, besloot die partij dat een confederale staatshervorming niet eens fundamenteel of prioritair was. Een Belgische regering zonder de PS, dat was al een staatshervorming op zich, beweerde De Wever. Een socio-economisch zogenaamd rechts beleid zou Wallonië uitroken. Ze zouden zelf komen smeken om een staatshervorming, voorspelde hij.
N-VA heeft geen strategie
Daar kwam natuurlijk niets van in huis. Zijn Zweedse ‘droomcoalitie’ leverde gewoon meer van hetzelfde op. Meer staatsschuld, meer migratie en meer België. Alleen mochten we daar nog twee jaar langer voor werken door de verhoging van de pensioenleeftijd. Wat nog fundamenteler was, is dat N-VA eigenlijk beweerde dat er geen probleem was met België, zolang de N-VA maar bestuurde. Plots was er geen fundamenteel politiek probleem meer in België als de optelsom van twee democratieën. Er was enkel een probleem met welke bestuursploeg België managede. Zo lang de N-VA de lakens kon uitdelen, functioneerde België volgens hen prima. De kiezer dacht er anders over. Maar fundamenteler heeft N-VA toen gebroken met een decennialange Vlaamse politieke strategie. Meer Vlaanderen is beter voor de Vlamingen. Maar de N-VA beweerde plots het omgekeerde. Bovendien focuste de roep om bevoegdheden over te dragen naar Vlaanderen zich decennialang op het socio-economische en het afbouwen van de financiële transfers, zeg maar miljardendiefstal, van Vlaanderen naar Wallonië. Op heden gaat het over 12 miljard per jaar. Dat was allemaal niet meer nodig, laat staan prioritair voor de N-VA. Strateeg De Wever maakte daarmee komaf.
In 2013 wou De Wever zogezegd ‘geen regering zonder confederalisme’, maar hij deed het omgekeerde in 2014. In 2017 werd dat ‘geen regering met PS zonder confederalisme’. Het werd ook nu geen confederalisme, maar wel degelijk een regering met PS na de verkiezingen van 2019. Als De Wever zich nu op de borst klopt dat het in 2024 ‘confederalisme of niets’ zal zijn voor hem, moet men daar aan de andere kant van de taalgrens natuurlijk eens goed mee lachen. Njet, reageerde Magnette, en met hem heel Wallonië inclusief Georges-Louis Bouchez. De Wever kan daar helemaal niets aan doen en dat weten ze allemaal. Iedereen weet dat N-VA van dat confederalisme geen prioriteit maakt, en het niets meer is dan een electoraal praatje om na verkiezingen het omgekeerde te doen. Iedereen weet dat er nog geen begin van meerderheid is om dat confederalisme binnen België te realiseren zolang Wallonië daar niet in wil meegaan. Waarom zouden ze ook? Wallonië wint bij de status quo waarbij Vlaanderen voor de bodemloze Waalse putten moet opdraaien. Een poging enige geloofwaardigheid aan zijn confederale plannen te geven door ze extralegaal te willen doorvoeren, kan op niets dan hoongelach rekenen.
Van verraad tot verraad naar het defensiemandaat
De echo daarvan hoorden we ook in het debat dat Theo Francken onlangs in Wallonië voerde met Georges-Louis Bouchez. In de vijf resoluties 1999 legde het Vlaams Parlement de krijtlijnen van toekomstige staatshervorming vast. Splitsing van de sociale zekerheid en fiscaliteit werd als noodzakelijk beschouwd. Coherente bevoegdheden in socio-economische kwesties voor de deelstaten, zodat responsabilisering voor de afbouw van de miljardentransfers kan zorgen. Maar wat zei Theo Francken in het debat?… ‘Ik ben geen centennationalist. Het is noodzakelijk om solidariteit te hebben. Zeker op het vlak van sociale zekerheid. Dat is noodzakelijk. Dat is essentieel. Dat gaan we niet aanvallen.’Bevraagd door het Vlaams magazine Doorbraak bevestigde hij: ‘ Transfers zijn er ook binnen Vlaanderen. Dat de transfers tussen Vlaanderen en Wallonië hoog zijn, is niet onze eerste drijfveer. Onze drijfveer bij N-VA is responsabilisering. Wij willen dat de sociale zekerheid efficiënter beheerd wordt en dat er meer mensen toe gaan bijdragen. Maar de solidariteit binnen de sociale zekerheid behouden is voor ons geen probleem. Wat we nodig hebben is een gezond België dat mensen responsabiliseert. Daarom dat we meer bevoegdheden nodig hebben per deelstaat.’
België is gebouwd op de financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië en de onderdanigheid van de Vlamingen om dat nederig te ondergaan. Dat is trouwens al zo sinds de stichting van België. Als dat niet meer het geval zou zijn, dan houdt de liefde voor België aan de andere kant van de taalgrens ook meteen op. En dat zeggen ze zelf ook met zoveel woorden. PS’er Philippe Moureaux: ‘Als de interpersoonlijke solidariteit wordt afgeschaft, interesseert België ons niet meer.’Met andere woorden, de financiële transfers houden België recht. Elke maatregel, bevoegdheidsoverdracht incluis, die daar iets aan doet, is een stap vooruit naar de zelfstandigheid van Vlaanderen, pro forma nog altijd het eerste programmapunt van N-VA. De financiële transfers verlopen via de sociale zekerheid en via de fiscaliteit. Precies om die reden is het noodzakelijk en essentieel dat te splitsen. Maar precies dat wil Theo Francken dus expliciet niet, zo stelde hij zijn Waalse vrienden gerust. Hij ziet geen politiek probleem, maar zowaar enkel een managementprobleem in de sociale zekerheid.
Hoe krijgen we onze toekomst in eigen handen?
Hoe moeten we de confederale wensdromen van N-VA dan zien? Bicefaal volgens De Wever. Men splitst de bevoegdheid daarbij niet, maar wel het beleid per landsdeel. In de jaren ’70 organiseerde men zo een Vlaams en Waals onderwijsbeleid, vanuit het Belgisch ministerie van Onderwijs. En dat wil men dus opnieuw doen. Dat moet dan hun grote confederale hervorming voorstellen. Zo heeft de N-VA recent de ambitie geuit de werkloosheid in de tijd te beperken in Vlaanderen. We hebben in Vlaanderen historisch lage werkloosheid en minder langdurig werklozen dan in Nederland en Duitsland, maar toch ontwaart N-VA hier zowaar een cruciaal probleem dat ze op deze manier willen oplossen. In Wallonië kan men echter gerust in de hangmat blijven liggen. En de factuur? Die blijven de Vlamingen in dit confederaal model gewoon verder betalen. Het gebrek aan strategie bij N-VA is compleet. De capitulatie van Theo Francken is totaal. En dat allemaal om Belgisch te besturen of minister van Defensie te worden? In Wallonië knallen nu al de kurken. PS’er Laurette Onckelinx vatte de Waalse ambitie ooit samen: ‘We willen de Belgische koe nog tien jaar melken, en het karkas mag je houden. Dat is de prijs voor de vrijheid.’
Nvdr: lees “Bodemloos” van Barbara Pas en Lode Vereeck en/of bekijk video over debat onderaan
Vlaams Belang kiest resoluut voor Vlaamse onafhankelijkheid. Wij hebben wel degelijk een concrete strategie om daar te geraken. We moeten de kracht van onze democratie ten volle benutten. Om dat te kunnen doen moeten we het cordon sanitaire breken. Dat kunnen we maar door elke partij en elke politicus electoraal af te straffen die dat in stand houdt. Dat is de enige taal die politici verstaan, en dat is de enige macht die ze ons nog niet afgenomen hebben. Daarom moet het Vlaams Belang de grootste partij worden. Wij zijn de sleutel om de grendels van onze Vlaamse democratie af te werpen. Dan kruipt, bedelt en knikt Vlaanderen niet meer als een minderheid, maar gedraagt zich eindelijk als wat we werkelijk zijn: de electorale, economische en financiële meerderheid. Vlaams in Vlaanderen besturen, dat overleeft België gewoonweg niet. Het buitenland heeft baat bij de stabiliteit die Vlaanderen betekent, en heeft geen enkel belang bij de chaos die België betekent, en potentieel gevaarlijk kan zijn voor de ganse eurozone. En zo starten we de confederale onderhandelingen vanuit de Vlaamse regering met de Waalse op over de ordentelijke opdeling van België. Absolute prioriteit daarbij is de splitsing van de sociale zekerheid en fiscaliteit, maar ook van de veiligheid (justitie, politie, defensie) en migratie. In 2024 kan de Vlaming kiezen en beslissen. Nog eens meer van hetzelfde en verder wegzakken in het Belgisch moeras met één van die andere partijen, of kiezen voor een assertief en zelfbewust Vlaams beleid met het Vlaams Belang?
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid VB, 17.03.23
“… In de eerste plaats moet het hele stikstofdossier nu echter voor eens en voor altijd worden opgelost, en dat kan enkel door de koe bij de horens te grijpen en desnoods een grote crisis op EU-beleidsniveau uit te lokken hierover. Zowel Nederland als ons land zijn netto-betaler tot de EU-begroting, en de kost van stikstofpolitiek lopen bijzonder hoog op. Dan mag men niet enkel kijken naar de reeds gigantische 25 miljard die Nederland vrijmaakte of de 5 miljard euro die de Vlaamse belastingbetaler zal mogen ophoesten… “
