Hij verwacht dat de regering zal toegeven door de toenemende internationale druk op Israël. Alleszins niet door Theo Francken… Misschien kan hij zich melden als vrijwilliger???
“Als links wint, spreekt men nooit over een ‘aardverschuiving’ of een ‘tsunami’. Alleen als de overzijde een eclatante zege binnen haalt, lijkt het op een natuurcatastrofe. De kiezer heeft dan ‘met zijn buik’ gestemd, als een klein kind zijn gevoeg gedaan op de kiesbrief, en de verliezers bezinnen zich over manieren om dat kind terug tot rede te brengen.
Dat creëren van een angstklimaat, telkens radicaal rechts een kiesstrijd wint, waarbij de democratie, de rechtstaat en het recht op vrije mening zouden in mekaar stuiken,- het is een oude truc van links als slechte verliezer.
Na drie zinnen wordt er verwezen naar de overwinning van de nazi’s in de jaren ’30. Wilders, Van Grieken, allemaal volgelingen van Hitler, verdorven populisten die uit zijn op een staatsgreep…”
Van de ongeveer 9,7 miljoen inwoners is 75 procent joods en ipso facto verplicht tot militaire dienst, zowel mannen als vrouwen. Maar de joodse samenleving heeft altijd een deel ultraorthodoxe bevolking gehad die door de eerste premier David Ben-Gurion ten tijde van de oprichting van de staat ervan vrijgesteld werd.
Deze uiterst vrome groep moest in staat worden gesteld om volgens het motto “De Thora is ons brood” te leven. Dit betekent dat ze de studie van de Thora, de Talmoed en andere geschriften van het jodendom ongestoord moeten kunnen voortzetten. Tot op heden zijn wetenschappelijke studies het er niet over eens hoeveel mensen in verband met deze zogenaamde status quo-overeenkomst van Ben-Gurion in 1948 en in de eerste decennia na de oprichting van de staat niet opgeroepen werden om hun militaire dienstplicht te vervullen.
Deze vrijstelling gaat gepaard met een ander aspect dat herhaaldelijk tot verhitte discussies leidt in Israël: de bezoldiging van een dergelijke religieuze studie is hoger dan de vergoeding tijdens de militaire dienst. De huidige regeringscoalitie heeft deze kloof nog doen toenemen.
Bovendien zijn Israëli’s, die jarenlang hun dienstplicht vervulden en zelfs als reservist opgeroepen werden, degenen die belasting betalen omwille van hun productief leven. Daar tegenover staat een relatief hoog percentage van de ultraorthodoxe bevolking, namelijk ongeveer 44 procent, dat afhankelijk is van sociale steun van de staat.
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
Het Israël van 1948 is echter enorm veranderd, ook de demografische structuur. De bevolkingsgroei van de ultraorthodoxe gemeenschap van Israël breekt wereldrecords. Terugkijkend op 1980 werd 5,6% van de totale bevolking (212.000 mensen) beschouwd als de ultraorthodoxe gemeenschap. Dertig jaar later was dit aandeel 12,9% (1.290.000), een stijging van meer dan 500%, terwijl de totale samenleving (Joden en Arabieren samen) samen op een stijging van 135% komt.
Het ultraorthodoxe jodendom is een vast bestanddeel van de mondiale joodse en de Israëlische-joodse gemeenschap. Er werd altijd steun gegeven aan een groep die zich inzet voor joods-religieuze studies en ook dat het grote publiek hen daarin steunt (quasi onderhoudt). Maar in Israël is de verhouding zo sterk uit zijn voegen getreden dat de seculiere bevolking vreest daaronder te begeven. Niet alleen politici, maar ook experts luiden alarm, omdat één op de vier Israëli’s in 2050 een ultraorthodoxe joodse inwoner zal zijn.
Niettemin dienen ook ultraorthodoxen in de gelederen van het Israëlische leger, omdat deze religieuze gemeenschap allesbehalve homogeen is. Er zijn groepen die zichzelf definiëren als de moderne orthodox-zionist en niet alleen een dienst verlenen aan het leger, maar ook actief zijn in hun productieve professionele leven.
Maar er zijn ook groepen die zich volledig distantiëren van de seculiere staat en zijn zionistische instellingen. Israël merkt herhaaldelijk op dat sommige van deze stromingen, volgens de Neturei Karta (bewakers van de stad), zelfs op zoek zijn naar een gesprek met radicale Palestijnen of zelfs de Iraanse leiding, omdat de door de mens gemaakte joodse staat hen een doorn in het oog is.
Decennialang probeerde de politiek een modus vivendi te vinden en de status-quo van 1948 te verbeteren; een streven dat altijd hangende bleef. Tegen 2020 waarschuwde het Hooggerechtshof dat deze kwestie nu eindelijk moet worden opgelost. Het leger heeft actie ondernomen. Sinds het einde van de jaren negentig zijn er instellingen opgericht die religieuze studie combineren met militaire dienstplicht. Daarnaast zijn er eenheden gecreëerd die zijn afgestemd op de ultraorthodoxe manier van leven.
Op 7 oktober kwam de aanval van Hamas. In de dagen en zelfs weken daarna was het duidelijk hoe slecht de overheid en diens instellingen functioneerden. En tijdens deze nationale noodsituatie nam het Israëlische maatschappelijk middenveld (de burgers) het roer over. Jood, moslim, christen, Druze of Tsjerkesk, seculier of religieus, man of vrouw, jong of niet langer zo jong – iedereen pakte mee aan. Een van de grootste verrassingen in deze situatie waren de wachtrijen die voor de rekruteringscentra van het Israëlische leger stonden.
In verschillende steden kon men deze ongewone wachtrijen zien. Allemaal jongere mannen in een quasi zelfde kledij: zwarte broeken en jas, wit hemd en het traditionele hoofddeksel, namelijk een zwarte hoed of een zwart keppeltje. Deze ultraorthodoxe mannen stonden in de rij om vrijwilligerswerk te doen bij het Israëlische leger.
Nauwelijks twee weken na 7 oktober, toen 360.000 reservisten gemobiliseerd werden bovenop de dienstplichtigen en professionele soldaten, noteerde Israël 2.100 ultraorthodoxe mannen die de legerpapieren invulden en hun oude leven achterlieten. De meesten werden tijdens de 4de week na de “Black Shabbat” al beëdigd om de basisopleiding te voltooien en bijvoorbeeld na de training als ziekenwagenchauffeur, kok of bij de logistiek te werken.
Intussen zijn de wachtrijen niet meer zo lang, maar wekelijks worden er toch nog meer dan 100 à 150 ultraorthodoxe mannen toegevoegd. Verslaggevers die dit fenomeen opvolgden, vernamen van de toekomstige soldaten dat de schok van 7 oktober hen duidelijk gemaakt had dat ook zij moesten bijdragen aan de verdediging van het land; en dat ze klaar staan voor elke taak waarvoor ze ingezet kunnen worden
“N-VA en Vlaams Belang in één regering? Dat is een absolute catastrofe”, orakelt Frank Vandenbroucke, die minister werd zonder verkiesbaar te zijn, in een interview met Het Laatste Nieuws. Een bepaald zwak interview, vind ik, zeker als je de oneliners van deze minister leest nadat je de column van Rik Van Cauwelaert vandaag in De Tijd hebt gelezen.
Van Cauwelaert schrijft: “De partijen hebben geen afdoend antwoord meer op wat de historicus Olivier Boehme in ‘Scepsis’ schreef over het wankelende geloof in de vooruitgang: ‘Verkiezingsuitslagen in Europa en de VS wijzen meer bepaald uit dat een groot deel van het publiek vatbaar is voor verhalen over een afname van de nationale welvaart, een verslechtering van de positie van het eigen land tegenover de wereld daarbuiten en zelfs van algemeen verval van het Westen’. Van het politieke onvermogen om met dat gevoel om te gaan, hebben ze in Nederland de gevolgen ondervonden. Rousseau is zelfs nooit begonnen aan een poging om dat onbehagen weg te werken”.
‘De N-VA veroordeelt de harde aanval van Israël op de Gazastrook en betreurt de vele onschuldige slachtoffers. Het partijbestuur van de N-VA onderschreef vanmorgen ook de oproep van het Actieplatform Palestina: “60 jaar ontheemd, 40 jaar bezet!” die moet uitmonden in een aantal acties tijdens de volgende maanden.’
Het eerste citaat komt uit het oprichtingsmanifest van de N-VA uit 2001, als politieke erfgenaam van de Vlaamse Beweging. Het tweede citaat komt van de N-VA-website, gepubliceerd na Israëls aanval op de Gazastrook in maart 2008, Operation Hot Winter.
Maar vandaag ziet N-VA in Israël de kant van het licht en van de democratie, en verklaart het de Palestijnen in praktijkvogelvrij.
“Ik ervaar geen leedvermaak bij wat de N-VA te wachten staat. Noem mij een caractériel en een moeilijke mens. Een eigenzinnige en dwarse scherpslijper. Ik pleit schuldig. Maar bovenal ben ik flamingant en voel ik mij verlaten. Vlaanderen mist een klasse van politici die begrijpt waar de wereld heen holt en die de Vlaming binnen in deze wereld een plaats kunnen geven. Een plaats voor Vlaanderen, voor onze cultuur en voor onze eigenheid. Mijn generatie heeft het vooralsnog niet gedaan.”
Bart De Meulenaer is bedrijfsleider en afscheidnemend gemeenteraadslid voor N-VA in Roeselare.
“Ongeveer alle problemen waarmee Duitsland nu te kampen heeft, zijn onder meer een gevolg van nalatigheden en verkeerde beslissingen uit de tijd van de Merkel-regering (…). Waarom wordt dat pas nu voor zovelen écht duidelijk? Op het einde van het kanselierschap van Merkel trad een zekere weemoed op. Zou ze vandaag zelfs worden gemist? Als we terugblikken, wordt duidelijk hoe sterk haar beleid beïnvloed werd door stemmingsmomenten. Dat bemoeilijkt een evaluatie van het beleid. Nochtans is dit een bittere noodzaak, maar vandaag vindt men – met uitzondering van de rechtspopulisten – niemand die niet op de een of andere manier medeplichtig aan die tijdsgeest was”, schrijft Malte Lehmin, leidend redacteur in de Duitse krant Tagesspiegel van 12 november 2023.
Is het dat niet wat net in Nederland gebeurde? Die rechtse partij, die op geen enkele manier schatplichtig is aan de foute beslissingen en nalatigheden van het verleden, aan de macht brengen om net die fouten en nalatigheden te corrigeren? Puin ruimen, zullen we maar zeggen. Is het niet dat wat overal in West-Europa aan het gebeuren is? De systeempartijen die er niet meer in slagen, de hoognodige politieke en maatschappelijke correcties te maken op hun eigen beleid, worden door de kiezer ongenadig van de kaart geveegd. Zoals dat normaal in de democratieën is, toch? Na het falen van het vorig beleid, is het tijd voor een nieuw beleid. Een ander, een beter. De kiezer heeft het door, nu de politiek nog.
Hij zegt zaken die wij niet mogen denken, laat staan zeggen. Zaken die ieder ander een klacht voor racisme en dergelijke ondenkbare lieflijkheden zou kosten. Maar hij doet het toch; hij kan en màg dat want hij is een jood. Een orthodoxe jood met een behoorlijke dosis empathie voor anders-gelovigen.
O.a. zijn opinie in onderstaande video, die intussen 7 jaar geleden gedraaid werd:
“De oprichting van Israël, van het begin, was zeker geen goed idee. Was een slecht idee. Dat is gebeurd op de kap van een ander volk. Palestina was niet leeg. Er woonde daar een volk…”
Gisteren kreeg hij als “omstreden rabbijn” aandacht in De Standaard.
“De Antwerpse rabbijn Moshe Aryeh Friedman heeft een klacht ingediend tegen de praktijk van besnijdenissen waarbij onder meer het bloed van het besneden kind wordt weggezogen met de mond. Dat schrijft The Times of Israel en bevestigt Friedman desgevraagd aan De Standaard.”
De in het artikel genoemde besnijdenis wordt metzitzah b’peh genoemd. In New York werd dit ontmoedigd, wat niet betekent dat het niet meer uitgevoerd wordt – met alle mogelijke gevolgen voor de gezondheid van de baby. In 2020 werden nog steeds pasgeboren jongetjes besmet met herpes door dit walgelijke ritueel.
“Public health experts have found that metzitzah b’peh can put babies at risk of getting a harmful virus called herpes simplex virus type 1 or HSV-1. Some of these babies became seriously ill. Some developed brain damage, and others have died. There is no proven way to eliminate the risk of HSV-1 infection from direct oral suctioning, though there are options to reduce the risk.”
