“Als ik het echt beu ben, nodig ik een handvol vrienden en vriendinnen uit om met mij het glas te heffen, in het mijne een overdosis van straf spul waar ik niet meer van wakker word. Zonder camera’s of pers. Die uitgenodigde intimi doen niks strafbaars, want hulp bij zelfdoding is volgens de Belgische wet zelfs toegestaan. Heb ik geen zin in gezelschap, dan doe ik het wel solo, met een goeie pornofilm en/of een streepje Wagner. Maar Gwendolyn Rutten wil ik niét in mijn buurt, ook niet in mijn hoofd, en het liefst zou ik willen dat ze ophoudt met kakelen, ieders leven proberen te regelen terwijl haar eigen partij stilaan het stadium van het voltooide leven nadert.”
Aanbevolen literatuur: lees hier Johan Sanctorums 1 november- overpeinzing.
In zijn zomer-essay fileert Johan Sanctorum het dilemma tussen migratie en xenofobie, – tussen nuttige verspreiding van nieuwe genen, en even nuttige immuniteitsreflexen tegen Trojaanse paarden.
Het dilemma van Lampedusa
Waarom migratie nodig is, en racisme nuttig
Neen, ik zou ook niet willen dat ze in mijn tuin neerstrijken. Waarom gaan die mensen toch ook niet gewoon ergens op een camping staan. Om dezelfde redenen dat echte wielerliefhebbers nooit het fietspad gebruiken? Lees verder…
… dat de essays die hij op “Visionair België” publiceert, niet van zijn hand zijn…
“Steeds meer heb ik, als schrijver, het gevoel dat “iets” of “iemand” mijn pen vasthoudt. Iemand die meer weet dan ik, meer begrijpt, vanuit het perspectief van de overkant.”
“Racisme,” discriminatie en identiteit: Johan Sanctorum deconstrueert en reconstrueert.
Van de legendarische lezing van Sartre “L’existentialisme est un humanisme”, over de banaan op het voetbalveld, tot aan het graf van Jean-Paul en Simone. Met liefde en seksualiteit als jokers. Onvermijdelijk komt Alain Finkielkraut om het hoekje kijken…
Het “natuurlijk overlijden” is de norm, het “verdacht overlijden” de uitzondering. Maar wat als we dat nu eens omkeerden, en het samen-leven zien als een (meestal) stille moordpartij? Johan Sanctorum op het raakpunt van de crimi, het filosofisch mini-essay en de zwarte komedie.
Om het verrijzenisfeest (terug) wat heidens elan te geven, boomt Johan Sanctorum in zijn Paas-essay door over de relatie tussen intelligentie en kwaadaardigheid, en over de gecastreerde jager in ons.
Waarom intelligentie en kwaadaardigheid zo goed samengaan
Zopas vergastte Tv-weerman Frank Deboosere ons op een reeks tips waarmee de modale man/vrouw de klimaatopwarming kon te lijf gaan. Lees verder…
Na talloze malen dat filmpje van het Belgisch Instituut voor Verkeersveiligheid bekeken te hebben, waarin zes hardrijders hun eigen begrafenis bijwonen, ben ik er zeker van: “hier klopt iets niet.”
Johan Sanctorum over mannen-in-het-verkeer, (on)veiligheid, gevaar, en doodsdrift.
Nu het raadsel van het verdwenen schilderij “Fruits sur une table…” van Gauguin opgelost is (iemand had het gewoon in zijn keuken hangen), duiken nieuwe vragen op.
Bijvoorbeeld, hoe de mens er ooit toe gekomen is om een smakelijke appel te herleiden tot een dorre kwak verf op doek. Wat trekt ons aan in het simulacre? En hoe verkrijgt zo’n ding een waarde van 35 miljoen Euro? Het origineel is niet het schilderij maar het fruit, doch dat is weg. Wat missen we, wat rateren we, wat krijgen we ervoor in de plaats? Bespiegelingen over cultuur en natuur, kunst en leven, de kunstmarkt en zijn zeepbellen.
Op 23 maart j.l. overleed Regine Beer, een van de laatste Joodse overlevenden van het uitroeiingskamp Auschwitz-Birkenau. Tot op het laatste gaf ze lezingen in scholen over haar ervaringen in de gruwelkampen en over de gevaren van het fascisme. Een grote dame waarvoor diep respect.
Het verdwijnen van deze getuigen betekent echter ook dat zelfs Auschwitz op een zeker moment tot de geschiedenis gaat behoren. Het individuele leed vervaagt, de geschiedenis van feiten, locaties en data komt in de plaats. Meteen moet men ook de zin durven in vraag stellen van die historische lectuur, waarvan men zegt dat we ze moeten doen om niet steeds dezelfde fouten te maken. Is dat wel zo? Na Auschwitz was er Sabra/Shatila (1982), Ruanda (1994) en Srebrenica. De Holocaust gaat verder, ondanks de geschiedenislessen, al heeft hij telkens een andere naam.
Misschien zit er helemaal geen logica in Auschwitz, geen transcendente waarheid, geen ultieme les, behalve dan de biologische waarheid van de losgeslagen mensaap die ondanks alle moraal zijn natuur niet kan overstijgen en die, erger nog, zijn vernunft gebruikt om de wreedheid op een hoger peil te brengen. De geschiedenis is dan gewoon een resem absurditeiten. Om het met Shakespeare te zeggen: “a tale, told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing”. Is het dan niet beter om te vergeten? Het vergeten, niet als vergetelheid, maar als actieve weigering van het verleden? Zoals iemand zijn/haar traumatische jeugd probeert in te vriezen, om verder te kunnen…
Naar aanleiding van de door de Verenigde Naties afgekondigde “International Day for The Elimination of Racial Discrimination” op 21 maart j.l., pleit Johan Sanctorum voor méér racisme en seksisme in de humor, ook buiten Carnavalstijd.
“Moppen richten zich niet op domme blondjes, negers, homo’s, lesbiennes, Joden, Marokkanen, maar op de voortschrijdende impact van de political correctness zelf die onze taal- en gedragscodes tracht te controleren. Humor is subversief, vooral juist de stoute, niet-getolereerde humor. Net het taboe lokt de overtreding uit.”
“Kassablanka, of de ontembare kracht van onderbuikhumor
